N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, vraagt zich af of de NIEUWE politieke situatie in de wereld, in Europa, in België en in Vlaanderen Søren Kierkegaards definitie van de herhaling bevestigt : “De herhaling is een geliefde vrouw die we nooit moe worden…”
-1- DE NIEUWE WERELD &
de NIEUWE Amerikaanse president
In zijn “Questions aux belgicistes (II)” (1) verweet N*A*O* onze Belgische minister van Oorlog Pieter de Crem en zijn bedienaar, de Franse president Sarkozy dat ze Obama’s pleidooi voor een kernwapenvrije wereld in Praag niet ernstig namen.
In “Knack” zegt mensenrechtenprof en voorzitter van Amnesty International Vlaanderen, Eva Brems, dat Obama de Nobelprijs voor de vrede alleen al verdient omdat hij foltering in de VS niet meer legitimeert. (6 januari 2010)
Goed, maar de genodigden voor de uitreiking van die prijs aan Obama, en met hen de hele wereld, schrokken zich die avond een hoedje.
Obama – Yes, he can ! – brak alle elementaire fatsoensregels van het Nobelcomité, door tijdens de prijsuitreiking van de vredesprijs aan te kondigen dat hij 30.000 extra soldaten naar Afghanistan zou sturen om daar te kunnen zegevieren, maar vooral door in zijn dankrede de unilateraal Amerikaanse “rechtvaardige” oorlog te verdedigen ! Nooit gezien. Ongehoord.
(Hij is duidelijk minder voorzichtig dan Europa’s president Van Rompuy, maar hij verdient natuurlijk ook minder.)
Het idee van de “rechtvaardige oorlog” is zeer christelijk, en werd met name uitgevonden door Thomas van Aquino, die echter niet bijster snugger was. Dat bewijst de anekdotische ‘practical joke’ van zijn medebroeders, die hem gemakkelijk konden wijsmaken dat Dominicanen konden vliegen, waarop Thomas alleen maar antwoordde dat ze niet mochten liegen…(2)
Goed, dus kan het geen “rechtvaardige oorlog” zijn, vermits onlangs Amerika’s Britse bondgenoot Tony Blair heel eerlijk toegaf dat hij evengoed Afghanistan binnengevallen zou zijn zonder valabel motief. Afghanistan moest gewoon bezet worden om geopolitieke redenen.
Het lijkt erop dat Obama vastzit in een spiraal van geweld, hetgeen hij misschien zelf niet leuk vindt. Maar hij is machteloos en wordt meer en meer gedomineerd door het ‘Militair Industrieel Complex’.
Men kan het spijtig vinden dat het verzet tegen deze onrechtvaardige bezetting geleid wordt door de vroegere Talibanregering van het land, maar dit neemt niet weg dat dat verzet wel degelijk legitiem is… en heel waarschijnlijk ook onoverwinnelijk !
-2- HET NIEUWE EUROPA
Belgicisten benadrukken dat het streven naar Vlaamse autonomie tijd- en geldverspilling is, omdat België al klein is, en tenslotte alle landen zullen verdwijnen om plaats te maken voor Europa.
N*A*O* repliceert hier altijd op met een verwijzing naar Alberto Alesina’s en Enrico Spolaore’s “The size of nations”. In dat boek wordt aangetoond dat de grootte van een land des te belangrijker is naarmate dat land geslotener is. Een klein Vlaanderen is geen probleem, zolang het maar open en niet protectionistisch is.
Het groottevoordeel van België ten opzichte van Vlaanderen is onbestaand, omdat dat voordeel pas reëel wordt met de grootte van Europa.
Ten opzichte van Europa is er nauwelijks verschil tussen de grootte van Vlaanderen of die van België.
Wanneer het groottevoordeel van België wegvalt, wordt het belangrijk om de kost van België te onderzoeken. Alesina en Spolaore maken duidelijk dat het meer homogene Vlaanderen efficiënter is dan het heterogene België.
Een tweede Naamloze reactie is de vraag wat dat NIEUWE Europa eigenlijk inhoudt ?
In plaats van de geboorte van de “Europese Geest” (3), kregen we sinds de Europese verkiezingen van 2009 een gemarchandeer met mandaten en bevoegdheden, dat duidelijk maakt dat we naar het Europa van de grote landen evolueren (waarin België evenmin als Vlaanderen iets in de pap te brokken zal hebben).
In ruil voor de herbenoeming van Barroso kreeg het Franse Commissielid Barnier de bevoegdheid om de banken te reguleren. Omdat dit tegen de zin was van de Engelsen, werd hun kandidaat benoemd aan de top van Barniers departement, om snel te kunnen ingrijpen als hij iets in het nadeel van Londen zou verzinnen.
“De Europese politiek werd uitgestippeld in Parijs, Londen en Berlijn, niet in Brussel,” volgens de Volkskrant (17 september 2009)
Eigenlijk domineert Frankrijk de Europese politiek, waarbij het natuurlijk rekening houdt met Duitsland en Engeland.
Duitsland accepteert deze situatie, maar is vaak geschoffeerd door het Franse triomfalisme.
En Engeland blijft steeds op zijn hoede om te voorkomen dat Parijs de plaats van Londen in de wereld zou innemen.
Europa zegt een eigen buitenlandse politiek te willen en Van Rompuy moet die uitdragen. Maar wat is die politiek dan, behalve de benoeming van tweeduizend Europese diplomaten, die vooral onder de drie groten verdeeld zullen worden ?
Europa is dus geen reden om per se het Belgische status quo te behouden. Het kleine Vlaanderen kan dan evengoed partij kiezen voor een van de drie.
Maar Vlaanderen moet wel een staat worden en mag geen regio blijven, want Europa erkent enkel staten !
-3- HET NIEUWE BELGIE
& de NIEUWE Parti populaire / Personenpartij
Naar N*A*O*’s inzien zal de Parti populaire / Personenpartij nooit uitgroeien tot een grote rechtse partij, zoals de UPM in Frankrijk of de Partido Popular in Spanje, waar de stichters Mischaël Modrikamen en Rudy Aernoudt van dromen.
Zoals steeds het geval is, is ook deze belgicistische partij, vooral een Franstalige zaak. Omdat in Wallonië nog geen VB, noch LDD bestaan, zal deze nieuwe partij daar wel het meest aanslaan.
En dat is meteen haar beperking. Wallonië is zo angstig en conservatief dat het altijd gedomineerd zal blijven door de PS.
Dat is logisch : Wallonië is het land van de kleine man en pappie Daerden, en zal dus nooit ‘en masse’ stemmen voor Modrikamen, die de grote verdediger is van het rijke Brusselse establishment.
Wat België nodig heeft zijn NIEUWE LINKSE volkspartijen…
-4- HET NIEUWE VLAANDEREN
& het NIEUWE Vlaamse politieke landschap
In de paarse krant De Morgen schreef Walter Pauli al enkele maanden geleden dat het “wetenschappelijk” vaststond dat het Vlaamse thema “geen hond interesseert.”
In diezelfde krant verwelkomde onlangs de paarse S.P.a-politoloog Carl Devos de paarse geboorte van “staatsman Herman Leterme”, die de “rustige vadsigheid” verder moet zetten. Hij voegde eraan toe : “Zoals ook wetenschappelijk onderzoek uitwees, was het communautaire voor kiezers in juni 2007 geen prioriteit bij het uitbrengen van hun stem.” (De Morgen, 5 januari 2010)
Ook de volgende dag herhaalde de even paarse politoloog Marc Hooghe op zijn beurt dat “de Vlaamse zaak” geen prioriteit was voor de kiezer in 2007. (De Morgen, 6 januari 2010)
N*A*O* had het al over misbruik van wetenschap in de bijlagen bij zijn Nieuwjaarsbrief 2010. (4) En in de Naamloze “Questions aux belgicistes (X)” kon u onder de titel “Cordon totalitaire” al lezen dat het wetenschappelijk PARTIREP onderzoek, waaraan gerefereerd wordt (en waaraan Hooghe zelf meewerkte), pas in juni 2010 zal gepubliceerd worden, maar vooral dat wat ervan in de pers verscheen enkel “een eerste zicht op een complex verhaal” is.(5)
Na toepassing van zijn beruchte popanalytische verschuiving op dergelijk misbruik van wetenschap, kwam de Naamloze Achter Ons te weten dat men bevreesd is voor de “Vlaamse stem, die in alle opeenvolgende Belgische verkiezingen sinds 1919 nagenoeg continu toenam, zodat de pro Vlaamse partijen nu ongeveer 40 % van de kiezers vertegenwoordigen."(5)
Welnu, dit concludeert ook het onafhankelijk postelectorale onderzoek van TNS/Dimarso, dat besteld werd door de establishment partijen CD&V, S.P.a en Open VLD en door het gematigde N-VA. Hieruit blijkt wiskundig dat de V-partijen een groot nog onaangeroerd kiespotentieel hebben en dat de “Vlaamse zaak” dus wel degelijk speelt bij de Vlaamse kiezers.
N*A*O* geeft toe dat het – weliswaar abstracte – thema “communautaire kwesties” slechts op de 19e plaats komt voor de kiezer. Maar concreet staat “uitblijven staatshervorming” op de 4e plaats en “splitsing B-H-V” op de 7e. Op 5 staat het “moeilijk functioneren van de federale regering”. En bij “doorslaggevende” gebeurtenissen staat het uitblijven van een staatshervorming zelfs op nummer één, nog voor de “economische crisis”.
Uiterst rechtse voorstanders van een unitair België en uiterst linkse verdedigers van een onafhankelijk Vlaanderen (zoals de Naamloze) houden elkaar perfect in evenwicht met elk 21 % van de stemmen.
Maar omdat Vlaanderen traditioneel conservatief is winnen natuurlijk het status quo en het behoud van België.
Nochtans blijkt uit dit onderzoek dat 28 % van de Vlaamse kiezers meer België wil, tegen 56 % dat meer Vlaanderen wil !
Slechts 9 % is tevreden en 7 % weet het niet.
Woordvoerder van de Vlaamse “honden” Walter Pauli probeerde nog even het al voor zijn publicatie misbruikte PARTIREP onderzoek als degelijker voor te stellen, maar accepteert uiteindelijk de “zwartgallige perspectieven” die de TNS studie biedt aan het door het Waals-Belgisch nationalisme van de PS gedomineerde politiek establishment. Pauli betoont zijn medeleven met de paarse en groene politici in “Problemski Hotel.” (De Morgen, 9 januari 2010)
De laatste driemaandelijkse peiling van La Libre Belgique bevestigt het belang van het Vlaamse thema en stelt dat dit 39,3 % van de Vlaamse kiezers overtuigt. Het aandeel van de progressieven binnen het CD&V werd hier nog niet bijgerekend.
Het behoudsgezinde Wallonië blijft autoritair gedomineerd door de nationalistische PS.
Het eerder besproken TNS/Dimarso onderzoek werd mee betaald door Knack, die de gevolgen voor de Vlaamse politieke partijen bekijkt.
Voor de NIEUWE Vlaamse arbeiderspartij, het Vlaams Belang, betekent dit de vlucht van 95.000 VB-kiezers naar het meer gematigde N-VA.
Om de leegloop te counteren kan het Vlaams Belang eigenlijk alleen maar radicaliseren.
De NIEUWE centrumpartij N-VA, kreeg 13,1 % van de Vlaamse stemmen, maar 31 % van de Vlamingen overwoog wel voor N-VA te stemmen. De partij heeft dus nog een enorm potentieel. N-VA zal door alle tegenstanders geprovoceerd worden op communautair vlak en zal dus proberen geen telfouten à la Muyters meer te maken.
Voor de NIEUWE liberalen van LDD ziet het er echt niet goed uit. Lijst Dedecker won in 2009 de verkiezingen slechts zeer beperkt en zit daarmee vermoedelijk al aan het plafond van zijn mogelijkheden. Als Dedecker zich gematigder opstelt, dreigt hij kiezers te verliezen aan N-VA. Radicaliseert hij dan verliest hij kiezers aan Open VLD, die zichzelf verNIEUWen.
Wat zijn de gevolgen voor de OUDE partijen ?
De OUDE arbeiderspartij S.P.a maakt een vrije val. Met de zogezegde ‘winst’ van de S.P.a bij de laatste verkiezingen wordt enkel bedoeld dat de partij minder stemmen verloor dan de immer foutieve opiniepeilingen voorspelden. Het reële electoraat van de S.P.a bestaat uit een groep mensen die nu eens voor S.P.a stemmen en dan weer voor Open VLD of Groen! Naargelang welke van de drie partijen van de ondergang gered moet worden. Deze keer moest de S.P.a dus een reddingsboei toegeworpen worden.
Het wijf reageerde pathetisch studentikoos, zoals we ze kennen : “De toekomst van mijn partij is ‘radicaal centrumlinks’.”
Het OUDE centrum van CD&V won wel stemmen in 2009, maar zit na de breuk met N-VA vermoedelijk aan het plafond van haar potentieel. Voorzitter Thyssen versterkt de perceptie van winst door het verlies van haar tegenstrevers S.P.a en Open VLD te benadrukken.
OUD rechts verloor vele stemmen, hetgeen door Open VLD zelf verklaard wordt door een gebrek aan inhoud. Ook het geruzie tussen Open VLD en LDD dreef beider kiezers naar het centrum en vermoedelijk naar het NIEUWE centrum.
Open VLD reageerde met de verkiezing van een nieuwe voorzitter, die volgens sommigen de Vlaamse toer zal opgaan (waar N*A*O* aan twijfelt).
Aangezien rechts behoudgezindheid impliceert is het logisch dat het rechtse kiezerspubliek niet voor NIEUW rechts (LDD) stemt en wel voor OUD rechts (Open VLD). Zou de beste reactie van Open VLD er dan niet in bestaan zich te profileren als anti-Vlaams en anti N-VA te worden ?
De laatste establishmentpartij Groen! won net als CD&V zeer nipt de verkiezingen. Dit gebeurde gedeeltelijk dankzij de groep reddingskiezers, die soms ook andere conservatieve partijen als Open VLD en S.P.a redden.
De nieuwe voorzitter wil vooral vernieuwing, maar het Dimarso-onderzoek toont aan dat veel kiezers overkwamen van CD&V en Open VLD…
Hopelijk bemachtigt de partijtop ook een kopie van deze studie.
Met het opslokken van de Sociaal Liberale Partij (SLP) vergroten ze deze dubbelzinnigheid door te vernieuwen, terwijl ze juist conservatieve stemmen krijgen.
Dit laatste relativeert de Naamloze dan weer, omdat hij al lang twijfelt aan de Vlaamsgezindheid van de SLP.
-5- De NIEUWE voorzitter van Open VLD
Alexander de Croo lijkt N*A*O* slechts een heel klein beetje minder belgicistisch dan zijn voorganger Guy Verafstoodt.
Nochtans beloofde “da joenk” eertijds in zijn “Burgermanifesten” ook verandering en een grote mate van onafhankelijkheid voor Vlaanderen.
Bij de eerste confrontatie met de Belgische politiek was het liedje al uit. De francofone liberaal Louis Michel kreeg in ruil voor Verafstoodts eerste ministerschap de onvoorwaardelijke financiering van het Franstalig onderwijs. De Franstaligen vermoedden dat dit hun laatste financiële vette vis zou zijn en weigerden vanaf dat ogenblik elke verdere staatshervorming.
Het lijkt erop dat in Open VLD hetzelfde gebeurt als in CD&V en S.P.a : men accepteert ten volle de Belgische recuperatie. Bij de S.P.a wordt Vandenbroucke, die voorstander is van Vlaams zelfbestuur inzake arbeid en sociale zekerheid, genekt ; bij CD&V worden Leterme en Vandeurzen, voorstanders van uitgebreide Vlaamse autonomie, uitgerangeerd ; bij Open VLD wint dus de Croo van Marino Keulen, die weigerde de Franstalige burgemeesters in de Rand te benoemen.
De leugens, het opportunisme en de ondeskundigheid van Verafstoodt en co zijn gelukkig voorbij, maar wat de “verandering” van de Croo zal brengen is voorlopig koffiedik kijken.
Zou hij zich aansluiten bij de andere klassieke partijen, in een soort poging om, aangezien zij samen alsnog een stemmenmeerderheid halen in Vlaanderen tegenover de V-partijen met hun kleine 40 %, het Belgisch nationalisme te propageren ?
Gezien de gestadige opmars van het belang van de Vlaamse zaak, nemen zij een risico en zal de propaganda in elk geval subtiel moeten gebeuren.
De Croo werd verkozen door 14 % van de Open VLD leden (zijnde 53 % van de 25 % opgedaagde stemgerechtigden, die dan nog eens telefonisch of digitaal mochten stemmen), wat toch niet op veel enthousiasme wijst.
Verafstoodt, De Gucht, Dewael en Neyts zitten voorlopig goed, maar hoe zit het met de anderen : Keulen, Van Mechelen, Gabriëls, van der Poorten, enzovoort ? Hebben zij op tijd de goede kant gekozen ?
Quickske wel : dat is een slimmeke !
-6- De NIEUWE voorzitter van Groen!
Wouter Van Besien heeft het voortdurend over “verandering”, maar uit zijn mond hoorde de Naamloze Achter Ons nog nooit een origineel idee, en erger is dat hij de enige kandidaat voorzitter was. Groen! lijkt dus ook last te hebben van onverschilligheid. Hoe zou dat komen ?
Volgens Bart Sturtewagen is Groen! “de vrijblijvende optie voor kiezers die een te positieve instelling hebben om een steriele proteststem af te geven, maar anderzijds te ongeïnteresseerd zijn om zich te engageren.” (De Standaard, 22 augustus 2009)
Groen! sloeg vooral aan bij een jong, stedelijk en bovengemiddeld publiek ; bij hooggeschoolden, studenten en mensen uit de hogere sociale groepen.
Dat is ook zo in Duitsland. In Hamburg scoren de groenen uitsluitend bij de romantische yuppies. (Le Monde, 28 juni 2009)
Welnu, de partijtop-met-maar-één-kandidaat-voorzitter kiest daar ook voor. Mieke Vogels : “Wij richten ons traditioneel op hoger opgeleide tweeverdieners in de stad, mensen die het zelf goed hebben, maar die het belangrijk vinden om op te komen voor wie minder heeft.” (Knack, 28 januari 2009) En daarom noemt Groen! zichzelf ook “links”.
Het gaat zelfs zover dat Groen! zichzelf “linkser” vindt dan de S.P.a. Vogels : “De S.P.a is niet echt een linkse partij meer. Groen moet de motor van links in Vlaanderen worden.” (Knack, 28 januari 2009)
Wat een illusie !
Als yuppie partij zal Groen! toch altijd rond de 5 % kiesdrempel blijven zweven ? Groen! zal heus nooit de Vlaamse arbeiders voor zich winnen, die kiezen ondertussen voor het Vlaams Belang.
Nochtans toont de TNS/Dimarso studie de oplossing, omdat aangetoond wordt dat het kiespotentieel van de partij conservatief is.
En wat is natuurbehoud anders dan behoudsgezindheid ?
Anti-modernistische denkers als Martin Heidegger en Eduard Goldsmith argumenteerden toch op vrij sterke wijze dat een milieubeleid nood heeft aan een voldoende mate van conservatisme en dus minstens aan een voldoende cultureel homogeen volk. In een herdenkingsartikel bij de dood van Goldsmith werd benadrukt dat de groene partijen hun kiespotentieel amputeren, als ze geen rekening houden met dit radicaal conservatisme : “un courant conservateur que l’écologie politique ne saurait oublier sous peine de s’assécher et de stériliser.” (Le Monde, 28 augustus 2009)
De leider van de Britse Conservatieven, David Cameron, heeft dit begrepen. Hij beschouwt het milieuthema als prioritair en spreekt over zijn “groen rechtse Conservatieve Partij” en wordt hoogstwaarschijnlijk Engelands NIEUWE premier.
De zopas overleden Herman J. Claeys (van de “Dolle Mol”) zei het treffend : “Iemand die over de bomen begon in de jaren zestig : dat was een rechtse zak.” (Knack, 20 januari 2010)
Maar neen, Vera Dua wil klein blijven : “Binnen de ecologische bewegingen heb je veel strekkingen, zelfs extreemrechtse natuurliefhebbers. Het blijft erg belangrijk je van hen te distantiëren.” (De Morgen, 14 april 2009)
Geconfronteerd met wat het TNS/Dimarso onderzoek over zijn kiespotentieel zegt, antwoordde Van Besien : “Ons verhaal is een verhaal van verandering.” (Knack, 6 januari 2010) Welke verandering zou hij bedoelen ?
Zal Groen! de ruk naar rechts maken en echt veranderen ?
Of wil Groen! van kiespotentieel veranderen en dus niet echt veranderen ?
De strubbelingen tussen de NIEUWE Groen! voorzitter en het stemmenkanon Fatima Bali, die schepen is in Van Besiens eigen district Borgerocco, wijzen inderdaad in die laatste richting.
Bali wordt altijd gepasseerd om te zetelen in het Vlaams of het federale parlement door mindere stemmengodinnen, die blijkbaar beter concurreren met de blitse S.P.a diva’s. Fatima Bali, een “straatkind” dat niet van plan is “op haar kop te laten kakken”, heeft een ‘parler vrai’, waarop de Naamloze Achter Ons jaloers is. Net als N*A*O* eist zij de verplichte inburgering voor immigranten, verzet zij zich zowel tegen concentratiescholen, als tegen de criminalisering van en het beroepsverbod voor imam Nordine Taouil. Met dit alles is de S.P.a en nu ook Groen! natuurlijk niet gediend.
Maar dit Groen! komt nooit meer in de regering zonder het nationalistische Ecolo, dat wil dat België NIET verandert en er niets mee inzit om de Vlaamse rivieren te vergiftigen.
Dom, want het rechts-extremistische Voorpost hield juist een pleidooi voor het groene ideaal.
-7- Het NIEUWE Vlaamse Groen!
Het opslokken van de paarse sociaal liberale partij SLP door Groen! vergroot de ambiguïteit van deze laatste ten aanzien van haar eigen kiezerspotentieel.
En SLP is tot nader order een flamingantische partij. Hoe zit het dan met het belgicisme van Groen! ?
Groen! heeft zich altijd opgetrokken aan het Franstalige Ecolo, dat een zuivere bourgeoispartij is van goed geklede “bobos” (“bon chic bon genre”).
Hopelijk heeft de hautaine reactie van de Brusselse Ecolo minister van Milieu Evelyne Huytebroeck na de vervuiling van de Zenne Groens ogen geopend.
De NIEUWE voorzitter Van Besien protesteerde, maar Ecolo’s co-voorzitter Sarah Turine antwoordde dat het Vlaams gestook was tegen Brussel.
N*A*O* werkte vele jaren als welzijnswerker in Brussel en weet dat in het Brusselse “progressieve” Ecolo-wereldje gespot wordt met alles wat Vlaams is.
Van Besien protesteerde, maar durfde het ontslag van Huytebrouck niet vragen uit schrik Ecolo te provoceren. Bart Brinckman schreef dat de anti-Vlaamse houding van Ecolo “de nachtmerrie wordt voor de Vlaamse ecologisten,” en dat “de dode vissen in de Zenne hen voor jaren zullen achtervolgen.” (De Standaard, 19 december 2009)
-8- De NIEUWE Vlaamse centrumpartij
Volgens de laatste opiniepeiling van La Libre Belgique zou N-VA vandaag de derde grootste partij van Vlaanderen zijn, na CD&V en Vlaams Belang, dat toch weer meer stemmen zou halen.
In een gesprek tussen Louis Tobback en Mark Eyskens, zei de eerste : “Wat is het succes van Bart De Wever, denkt u ? Zijn duidelijke en coherente standpunten.” Eyskens repliceerde : “Hij scoort met simpele en ongenuanceerde uitspraken.” Waarop Tobback weer reageerde : “Niet altijd, Mark. Ik ben het meestal niet met hem eens, maar hij is vaak wél genuanceerd.” (Humo, 12 januari 2010) N*A*O* deelt Tobbacks mening en weet dat de verkeerde perceptie van De Wever doorgaans gebaseerd is op de Belgisch nationalistische ideologie.
Zal de N-VA deze rechtlijnigheid volhouden ?
N-VA kiest duidelijk voor de strategie van de oude Volksunie om deel te nemen aan belgicistische regeringen. In de eerste regering van Leterme (na de verkiezingen van 2007) leverde dat al serieuze problemen op voor N-VA, die plots niet meer in de regering zat, “maar wel in de meerderheid.” Gelukkig voor N-VA blies toen CD&V het kartel op.
Sinds de verkiezingen van 2009 zit N-VA terug in de regering ; deze keer de Vlaamse. Volgens De Wever omdat het Vlaamse regeerakkoord “duidelijk aangeeft dat de NIEUWE regering haar bevoegdheden zo ruim mogelijk zal benutten.” (Knack, 9 september 2009)
Hoe kan dat, als men weet dat de coalitiepartners van N-VA, CD&V en S.P.a, overtuigde Belgisch nationalisten zijn ?
Bovendien sluit De Wever voortdurend elke tactische samenwerking uit met de andere V-partijen, Vlaams Belang en LDD, een “Forza Flandria” – dé grote schrik van het Belgisch establishment, dat ervoor zelfs de inquisitie van het Centrum voor Gelijke Kansen oprichtte(6). Aangezien De Wever Julius Caesar bewondert en een goede strateeg is, doet hij dat berekend en geeft hij daarmee dus het signaal aan datzelfde establishment dat men van hem geen separatisme hoeft te vrezen.
Zolang De Wever het Vlaams Belang als grote vijand ziet, komt er geen democratische meerderheid voor Vlaamse onafhankelijkheid en hoeft België geen angst te hebben…
-9- De NIEUWE VRT-baas
De VRT worstelt, net als elke openbare omroep en als elke min of meer democratische overheid, met de dubbelzinnigheid die overheidsdotaties opleveren ten aanzien van de persvrijheid.
De VRT kan niet volledig zelfstandig zijn en moet politieke betrokkenheid accepteren.
Recent moest de VRT-baas Dirk Wauters opstappen omdat hij niet meer van de juiste partij is.
Omdat de voorzitter van de Raad van Bestuur (Peeters van S.P.a) op pensioen gaat, wil de CD&V deze post, met als gevolg dat de VRT-directeur, die partijloos was, door een S.P.a-er vervangen moet worden.
De Naamloze vermoedt dat deze stoelendans al afgesproken was tijdens de Vlaamse regeringsvorming, want sinds dat moment verschijnt “da wijf” Gennez minstens eenmaal per week op uw scherm.
De vraag is of het behoud van het politieke machtsevenwicht door deze verschuivingen, niet ten koste gaat van het goed functioneren van de omroep. Luc van der Kelen klaagt : “De partijpolitiek heeft de openbare omroep nadrukkelijk in zijn greep.” (Het Laatste Nieuws, 5 december 2009)
De volgende vraag is of de VRT de steun van het Vlaamse publiek en zijn vertegenwoordigers niet aan het verliezen is : “Als ik in het Vlaams Parlement de koppen begin te tellen, dan stel ik vast dat er geen meerderheid bestaat voor een sterke openbare omroep,” zegt Bart Caron van Groen! (De Standaard, 18 november 2009) Uit een enquête van De Tijd bleek effectief dat Vlamingen gerust willen besparen op de VRT. (6 juni 2009)
In elk geval is de VRT minder goed gaan functioneren als openbare omroep door te gaan concurreren met commerciële zenders. De VRT-programmatie is dubbelzinnig en oppervlakkig geworden.
Zelfs het journaal is meer vermaak dan informatie geworden. Voor ernstige internationale berichtgeving zapt men best naar buitenlandse zenders.
Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van De Standaard, beweert nochtans dat de hedendaagse journalistiek vele malen beter is dan die van twintig jaar geleden en hij verdedigt de VRT (waarmee De Standaard samenwerkingscontracten heeft !) als een van “de beste van Europa.” (2 januari 2010)
Met dit manipulatief geraaskal moet N*A*O* eens goed lachen. Twintig jaar geleden werd zo’n zelfgenoegzaam hoofdredacteur gewoon buiten gesmeten.
Weet u wat het niveau van Vandermeersch is ? Op de afgezaagde Humo-vraag naar de belangrijkste gebeurtenis van 2009 antwoordde hij : “Dat meer dan ooit het besef is doorgedrongen dat we onze aardkloot aan het verkloten zijn.” (Humo, 29 december 2009)
Ook in Humo zegt Louis Tobback over een écht belangrijke gebeurtenis van 2009, de koerswijziging en het verraad van Vlaanderen van premier Leterme : “Tien jaar geleden zou een premier die op zo’n grove manier zijn kar keert door de pers tegen de muur zijn gespijkerd. De frontpagina’s van de kranten zouden te klein zijn geweest ! In De Standaard stond die onvoorstelbare bocht van Leterme op bladzijde tien.” (12 januari 2010)
De verhuis van de Isib hogeschool uit Kuregem was zelfs onvindbaar in Le Soir.
De politieke machtsvorming in de media was nooit groter dan vandaag, en de kwaliteit van de journalistiek is daar omgekeerd evenredig aan.
Aldus vroeg N*A*O* zich af :
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XIII)’,
Lac Mégantic, 2 februari 2010
(2) N*A*O* erkent overigens wel dat Sint Thomas naast zijn schijnheilige orthodoxie, ook zeer nuttige concepten smeedde. De Naamloze werd met name gecharmeerd door Thomas’ “claritas” begrip. Daarom stelt N*A*O* tegenover het verwerpelijke “SINTHOMAQUINISME” het veel complexere SINTHOMAMOET. Zie : http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2009/10/naos-f-art-theory-iii-razzle-dazzle.html .
(6) Waartegen De Wever zich overigens terecht verzet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten