-1- DE PATRICK WINT HET REFERENDUM
De S.P.a had nog eens een overwinning nodig. De Lange Wapper was nog maar net weggestemd, of de burgemeester en zijn partij claimden het referendum gewonnen te hebben in een live-uitzending van ATV.
De volgende dag schreef De Standaard bewonderend : “Strategisch een perfecte zet,” en de dag daarna liet de krant het woordje ‘strategisch’ achterwege en schreef koudweg : “overwinnaars van de Antwerpse volksraadpleging.”
De ware toedracht vindt men tussen de regels. Tot in het voorjaar waande de Patrick zich nog Brabo. Onder het motto “Walk and don’t look back” gaf hij zijn volk een tuibrug cadeau en voerde hen dronken. Maar algauw dook de kwelgeest Lange Wapper op.
De Patrick sloeg aan het rekenen om te voorkomen dat de geschiedenis[1] zich zou herhalen en zijn partij opnieuw het onderspit zou delven tegen de liberalen en de katholieken, zoals burgemeester Marnix overkwam ten tijde van de sluiting van de… Schelde.
Zijn de échte overwinnaars dan niet de burgerinitiatieven ‘Ademloos’ en ‘stRaten-generaal’ ?
Het politieke establishment begint dat te voelen, want behalve voor het opeisen van de verkiezingsoverwinning, was het er als de kippen bij om de volksraadpleging op zich te minimaliseren en zelfs af te wijzen.
Deze eeuwige politieke leepheid, zoals de bocht van de Patrick, én de kritiekloze weergave ervan in de media, versterken alleen maar het anti-establishment gevoel. “Gebakken lucht,” zoals de Antwerpenaar zegt over wat de communicatiespecialisten en de reclamemakers in de politiek allemaal beweren.
In een eerste ‘gesprek over democratie’ in de Knack benadrukt John Keane het belang om onze representatieve democratie uit te breiden : “Stemmen wordt wel minder belangrijk in die zin dat het niet langer volstaat : een gezonde democratie vergt vandaag veel meer van haar burgers dan om de zoveel jaar een stem uitbrengen. Alleen maar stemmen is bijna de definitie van apathie. Het is vandaag cruciaal dat ook niet-verkozen instellingen de druk op de ketel houden : we hebben klokkenluiders nodig, actiecomités, organisaties zoals Greenpeace en Amnesty International, waar elke burger lid van kan worden. De representatieve democratie was zeer geschikt voor de klassieke, territoriale natiestaat.” (30 september 2009)
Om te voorkomen dat we geheel onverwacht, in de perfect ‘communicerende’ dictatuur terechtkomen, is het juist van belang méér te experimenteren met referenda, zoals de Naamloze A*O* eerder al voorstelde[2].
-2- LAMBERTZ DE LEEUWENTEMMER
In een ander ‘gesprek over democratie’, waar de Naamloze zélf aan deelnam in familiale kring, zat het er onlangs weer goed tegen.
Hoe zwart kan Vlaanderen wel niet zijn, werd N*A*O* daar voor de voeten geworpen, wanneer nu zelfs de Duitstaligen in België de handen in elkaar slaan met hun Franstalige erfvijanden tegen Vlaanderen ?
Om te voorkomen dat in het Belgisch parlement gestemd zou worden voor de splitsing van B-H-V, nadat het derde belangenconflict op 14 oktober afliep, roept de Duitstalige minister-president Karl-Heinz Lambert een vierde belangenconflict in.
Omdat iedereen zich natuurlijk afvraagt welk belangenconflict er kan bestaan tussen Lambertz’ regio en het 150 km verderop gelegen B-H-V, zei hij - in een poging goed te ‘communiceren’ - eerst nog dat hij dat alleen zou doen “als de Vlamingen erom vragen”…
Wat de Vlamingen vragen staat bijvoorbeeld in het Vlaams regeerakkoord : “De splitsing van het kies- en gerechtelijk arrondissement B-H-V is een belangrijke Vlaamse eis omdat de huidige regeling geen rekening houdt met de grondwettelijke indeling van het land in taalgebieden zoals bepaald door artikel 4 van de Grondwet.”[3]
Karl-Heinz ‘communiceerde’ met andere woorden niet zo goed. Hij bedoelde gewoon : “als de Franstaligen, de CD&V en Herman Van Rompuy erom vragen.”
Sinds men ons bang is beginnen maken voor een eventueel conflict tussen Vlamingen en Walen, moet natuurlijk de ‘vrede’ bewaard worden en hebben wij een ‘pacificatiedemocratie’. Is dat geen geweldige ‘communicatie’ ? Volkomen willekeurig kunnen onze politici daarmee elke democratische meerderheid buiten spel zetten.
Omdat Karl-Heinz dat eigenlijk ook kon vermoeden, diende Van Rompuy hem dronken te voeren. In ruil voor het inroepen van een belangenconflict krijgt het 18.000 inwoners tellende Eupen, wiens voetbalploeg in tweede klasse gemiddeld 1200 toeschouwers trekt, een splinternieuw stadion voor 12.000 toeschouwers ! En ten tweede zal het Waals gewest enkele bevoegdheden op het vlak van ruimtelijke ordening afstaan aan Karl-Heinz’ regering.
Van Rompuy van zijn kant zet de democratische meerderheid buiten spel om te kunnen onderhandelen… over een arrest van het Grondwettelijk Hof ?![4]
Van Rompuy’s zet om van België een circus te maken en Karl-Heinz op te voeren als temmer van de Vlaamse leeuw, is van hetzelfde kaliber als de bocht van de Patrick.
Niet alleen blijft hij nu weer wat langer aan de macht. Maar bovendien wordt het imago van de ‘stomme’ Vlaming ook nog eens aangevuld : het is blijkbaar toch ook een ‘gevaarlijk’ beest, waarvoor het helemaal geen schande is een temmer in te huren.
Het enige waar de Naamloze Achter Ons nu niet meer van wil horen is het belgicistisch liedje als zou de Belgische ‘pacificatiedemocratie’ wereldwijd bewonderd worden. Het Belgisch circus is om mee te lachen, niet om te bewonderen, tenzij misschien in de achterlijkste gebieden van de wereld.
Ondertussen is Olivier Mangain van het FDF trouwens al bezig met de voorbereiding van een vijfde belangenconflict. Hij probeert ook het Brussels parlement, waar jammer genoeg enkele Vlamingen in zetelen, zover te krijgen.
Bovendien kreeg de Belgische circusdirectie al tips voor een zesde en zevende belangenconflict : “Misschien is het nog het eenvoudigst dat het Vlaams parlement zélf een belangenconflict inroept ? Of kunnen we het misschien vragen aan het parlement van Québec, als we dan toch bezig zijn ?” (Matthias Storme in De Standaard, 15 januari 2009)
-3- THE SOUND OF THE FLEMISH LION
Omdat de zaal al uitverkocht was, moesten de stoelen van de eerste drie rijen herbestemd worden en dienden heel wat mensen hun gekochte tickets weer in te leveren.
Op vraag van het Honinklijk Paleis werd iedereen gescreend op vaderlandsliefde, zodat enkel mensen met N-VA of Vlaams Belang connecties eruit vlogen.
Het Franco - Belgisch establishment had zeker schrik dat de leeuw zou beginnen zingen ?
België is ontstaan tijdens een opera in Brussel en men wil het land niet zien verloren gaan tijdens een musical in Antwerpen !
-4- DE BOERKA ALS DARKROOM
Is het niet typisch voor het Belgisch circus dat het immigratiedebat eerst in het ‘gevaarlijke’ Vlaanderen gevoerd wordt ?
Het pas verschenen boek “Een leeuw in een kooi. De grenzen van het multiculturele Vlaanderen” probeert weliswaar dit debat van allerlei onzuiverheden te ontdoen, maar men kan de kooi uit de titel ook interpreteren als de kooi van het Belgisch politiek correcte denken, dat de ‘gevaarlijke’ Vlaamse debaters gevangen hield.
Filip Dewinter met “Inch’ Allah. De islamisering van Europa” en Jean-Marie Dedecker met “Hoofddoek of blinddoek. De migratie ontsluierd” zijn ondertussen uit de kooi ontsnapt.
Maar veel interessanter is dat nu ook een Franstalig boek verscheen dat uithaalt naar de conservatieve Waals-nationalistische partijen PS, CDH en Ecolo, die “plooien voor fundamentalisten.” In hun “Lettre aux progressistes qui flirtent avec l’islam réac” klagen de MR-senator Destexhe en de linkse journalist Demelenne de intellectuele terreur van de PS en Ecolo aan, maar ook de beperking van de vrije meningsuiting door het Centrum voor Gelijke Kansen en het politiek correct denken in Franstalig België in het algemeen.
Zij ergeren zich aan het electoralisme van de PS, die zeker in Brussel haar stemmenverlies wist in te perken door de allochtone kiezer naar de mond te praten.
Pascal Verbeken is auteur van “Arm Wallonië” : “In Brussel, Luik, Charleroi en de Borinageregio woedt een bits gevecht om de allochtone stem… De PS beseft dat ze in de allochtone gemeenschappen – en alléén daar – ter linkerzijde nog een verschil kan forceren… De PS, machtspartij par excellence, is niet zo gek om deze kiezers die zich op een blaadje komen aanbieden tegen de haren in te strijken met een hard, verplichtend discours zoals de PvdA in Nederland thans voert.”
Het gevolg van dit electoralisme is dat de allochtone politici van de PS of van CDH incompetent zijn. Ze verdedigen niet het algemeen belang, maar spreken met twee monden en voeren een ethnische, op de eigen gemeenschap toegesneden campagne.
Journalist Mehmet Koksal is een zeer kritisch waarnemer van de allochtone politici in België en publiceerde “Bruxelles 2009, l’autre campagne” over de laatste verkiezingscampagne in Brussel.
De allochtone kiezers uit de Brusselse volkswijken “vragen een lange arm, subsidies voor hun vzw’s… Ze willen zaken waar ze eigenlijk geen recht op hebben, wat een groot democratisch probleem opwerpt. Het economisch achtergesteld electoraat zoekt bevoorrechte relaties in de politiek om haar persoonlijke zaakjes te regelen,” aldus Koksal. (Knack, 30 september 2009)
Koksal is evenmin mals voor allochtone S.P.a-politici als de Gentse Fatima Pehlivan of de Brusselse Fouad Ahidar.
Kortom, het immigratiedebat in België is eindelijk begonnen en wordt misschien nog zo spannend als in Nederland.
* * *
De Naamloze Achter Ons weet al langer dan de politoloog Sami Zemni dat het échte, maar ook enige culturele probleem “in de slaapkamer zit” (Knack, 14 oktober 2009), en stelt dan ook voor om de sluier niet te verbieden, maar hem juist te erotiseren. Uiteindelijk kan men de boerka als een ‘dark room’ benaderen.
Anderen hebben dat ook al opgemerkt. Margriet de Moor : “How sex-obsessed is a culture that teaches a woman that she is basically a walking, sitting or reclining set of genitals? How over-aroused is a society in which men are expected to have no qualms about throwing themselves on any woman who happens to walk by, unless a powerful signal, in the form of a divinely ordained dress code, forbids them to do so? Our obsession may look different to theirs, but in fact they are just two sides of the same coin. The prediction that Islamic women will be the first to feel strangely at ease amid our European prosperity, with all the principles that go with it, does not seem illogical to me. (http://www.signandsight.com/features/1309.html)
N*A*O* deelt professor Elchardus’ opinie dat het ‘linkse’ multiculturalisme wel degelijk getuigt van “schuldige naïviteit,” maar ook dat “intussen de slinger is doorgeslagen naar het andere uiterste. Er is een soort fundamentalisme van het verlichtingsdenken ontstaan.” (Knack, 21 oktober 2009)
Het debat is dus begonnen en de boeken vliegen ons om de oren. N*A*O* raadt Christopher Caldwell’s “Reflections on the Revolution in Europe” aan. In de lijn van Paul Cliteur[5] vindt Caldwell dat de Europese cultuur verweekte en geen weerstand meer kan bieden tegen de islamitische cultuur.
Kan men hem ongelijk geven, als men ziet dat in de ultrakatholieke landen van Europa (Polen, Hongarije, Slovenië, Kroatië en zelfs Malta) of in de orthodoxe (Cyprus, Griekenland, Bulgarije en Roemenië) geen islamiet te bekennen valt ?
Wellicht ligt hier de reden waarom na duizenden jaren christelijke onderdrukking en jodenvervolging in het Westen ‘linkse’ jongens als Benno Barnard en Geert van Istendael plots onze joods-christelijke traditie gaan verdedigen ?
De Naamloze A*O* zelf denkt dat we toch zullen moeten leren samenleven en de sexy boerka biedt daarvoor het perspectief.
Als tegenwicht raadt hij ook Ico Maly’s “De beschavingsmachine. Wij en de Islam” en vooral Sami Zemni’s “Het islamdebat” aan. Zemni en Maly tonen aan dat men om te leren samenleven de zaken praktisch moet bekijken.[6] In een debat bij Werner Trio met de op dit vlak zeer belezen Wim Van Rooy werd Maly compleet moedeloos van Van Rooys theoretische argumenten over islamitische concepten en tradities. (Klara, 26 september 2009)
Wanneer Van Rooy daar om de praktische implicaties van zijn ideeën gevraagd werd, verstomde hij op zijn beurt, maar in de stilte kon men horen dat hij Filip Dewinter gelijk geeft en dat de Islamieten teruggestuurd zouden moeten worden.
Eindelijk discussie, maar de “schuldige naïviteit” is omgeslagen in de even schuldige islamkritiek, want praktisch gebeurt er nog even weinig. Enkel het vertoog verschoof van ‘links’ naar ‘rechts’…
Juist omdat het weer alleen maar geklets is, is er trouwens sprake van een nieuw, deze keer ‘rechts’ politiek correct denken. En het is Paul Scheffer, die zoveel jaren geleden het debat uitlokte, die nu schrijft dat de vrije meningsuiting ook impliceert dat we “ook de vrijheid van moslims die radicale opvattingen huldigen – en bijvoorbeeld pleiten voor de invoering van de sharia of delen ervan – blijven waarborgen. Zolang het maar om meningen gaat en niet om oproepen tot geweld.” (De Standaard, 26 september 2009)
Maar zoals gezegd moet er daadwerkelijk iets gebeuren. Dat schrijft ook Tzvetan Todorov in “Angst voor de barbaren”. Er is nog veel werk aan de winkel, waarmee hij zeker niet de (sexy) hoofddoek bedoelt, wel opleiding en tewerkstelling. “Hoe moslims zich gaan gedragen, hangt van ons allemaal af. Als ze zich afgewezen voelen door onze samenleving, als ze de indruk hebben dat ze van de mainstream afgezonderd worden door hun naam, hun huidskleur of de uiterlijke tekenen verbonden met hun religie, ja, dan zullen ze een vijandigheid koesteren.” (Humo, 27 oktober 2009)
Om dit te realiseren - dat het van ons allemaal afhangt - is een écht linkse regering nodig. Geen ‘paarse’ regering die accepteert dat massa’s allochtonen geïmporteerd worden, zonder garantie op werk, zonder verplichte inburgering, en zich ermee tevreden stelt dat in het onderwijs een Gelijke Onderwijskansen beleid gevoerd wordt, waarbij niet eens een spreiding verplicht is, zodat het witte eliteonderwijs gevrijwaard blijft. Het spandoek op het Antwerpse atheneum met het woord “multiculturaliteit” is voor N*A*O* letterlijk een doekje voor het bloeden.
-5- WEST-VLAMSKE DECADENSIE
N*A*O* verskoot noh hen betje oatie ep de radjo oorde da de Wèst-Vlamske VDAB ne cursus “Wèst-Vlams voe behunners” hoa hev’n. Jès bedoeld voe vremdeling’n, moa iederjeen meuht eran meedoe’n.
De Noamlozen Ahter Oes verhelikt dad inisiatif me “Man bit gond” van de VRT.
Een potje lah’n mète Vloaming’n die helieuven dan ze de pèrfèkte toale koet’n.
Tenèh hieen verluht Fraansk. Tenèh hieen protèstaansk Ollands. Moa tèh wèrkelik de toale ut paradis.
-6- CORDON TOTALITAIRE
De allernieuwste tactiek van de ‘linkse’ belgicisten bestaat erin in de pers te klagen dat in de pers enkel nog de Vlaamse anti-Belgische stem aan bod komt.
De Naamloze A*O* vraagt zich nu af wat de bedoeling hiervan wel kan zijn, als men wéét dat het juist omgekeerd is en het al België is wat de klok slaat in de media.
N*A*O* hield immers de scores bij en noteerde aan ‘Vlaamse’ kant alleen Peter De Roover (Vlaamse Volksbeweging), Bart Maddens (KUL), Jean-Marie Dedecker (LDD) en de ‘incontournable’ Bart De Wever (N-VA).
Aan de ‘Belgische’ kant waren er Mia Doornaert (anti-monokini medewerkster van Yves Leterme), Tony Mary (B Plus), Deborsu (RTBf), the Kolacny bros (Belgavox), Buelens (ex-UA), Reynebeau, Sinardet (UA), Hugo Camps, Gal, Aernoudt (diploma verzamelaar), Delvaux (Le Soir), Hooghe (KUL), Vander Taelen (Groen!), Van Istendael (B Plus), Huysse (KUL), Beyens (UA), alle PAVIA-proffen, Zinzen (B Plus), en nog vele, vele anderen… die allemaal konden scoren in de pers.
Wat betekent deze nieuwe strategie ?
Om dit te weten past men er gewoon een pop-analytische ‘verschuiving’ op toe, zodat duidelijk wordt dat men niet bevreesd is voor de Vlaamse stem in de media, maar wel voor de veel belangrijker Vlaamse stem, die in alle opeenvolgende Belgische verkiezingen sinds 1919 nagenoeg continu toenam, zodat de pro Vlaamse partijen nu ongeveer 40 % van de kiezers vertegenwoordigen.
Dit wordt door de voortrekkers van de pro Belgische PAVIA-groep, de professoren Deschouwer (VUB), Hooghe (KUL) en Walgrave (UA) natuurlijk ontkend.
Ofschoon hun onderzoek pas in juni 2010 gepubliceerd zal worden, gooiden ze nu al een “voorlopige perstekst” in de media[7], die ons nu ervan trachten te overtuigen dat de Vlamingen toen ze de laatste keer hun stem uitbrachten vooral met de crisis bezig waren (32,3 %) en slechts een minderheid met de staatshervorming (8,1 %). Vlamingen zijn ook nauwelijks bezig met mobiliteit, cultuur, immigratie of belastingen ?
Ernaar gevraagd antwoordt Deschouwer dat de perstekst gebaseerd is op slechts één “topvermelding”, dat ‘crisis’ een containerbegrip is dat “haast betekenisloos” is, en dat het eigenlijk alleen maar een “snel eerste zicht op een complex verhaal “ is. (Doorbraak, nr.11, november 2009)
Waarom denkt u dat de PAVIA-proffen zo’n knoeiboel eigenlijk publiceren ?
N*A*O* besluit dat het Belgisch nationalisme véél gevaarlijker dan het Vlaams nationalisme is, niet zozeer omdat het zoals elk nationalisme de goeden en de slechten onderscheidt, maar wel omdat er een heel staatsapparaat[8] achter zit !
Bart Maddens zegt over het fameuze Belgavoxconcert : “Vlak voor de Vlaamse verkiezingen van 7 juni werd in Brussel bijvoorbeeld een Belgavoxconcert georganiseerd. Daar zat een duidelijke politieke bedoeling achter : het versterken van de Belgische identiteit. Op zich moet dat kunnen. Alleen werd dat concert via de NMBS, Belgacom, de Nationale Loterij, het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en de openbare omroepen gesponsord door de overheid. En dat gaat mij echt te ver. Het doet me zelfs een beetje denken aan totalitaire regimes die massa-evenementen organiseren om zichzelf te legitimeren. Want wat is het echte signaal dat je zo kort voor de verkiezingen met zo’n concert geeft ? Stem niet op het Vlaams Belang of de N-VA ! De overheid pompt dus veel geld in een evenement dat het Belgische gevoel moet stimuleren, terwijl Vlaams-nationale partijen door de wet op de campagne-uitgaven maar een heel beperkt bedrag mogen uitgeven om hun mening kenbaar te maken. Meer nog : men probeert het Vlaams Belang via juridische weg zelfs zijn centen af te pakken.” (Knack, 21 oktober 2009)
-7- LAISSEZ-FAIRE L’APPAREIL D’ETAT BELGE
Zelfs Karl Marx stond al versteld van de hyperliberale constructie van het Belgisch staatsapparaat, dat altijd ‘paars’ gekleurd was.
Ten tijde van het Belgisch separatisme van Nederland en de onafhankelijkheid van België vormden de liberalen een unie met de katholieken en het Roomse ’paars’.
Sinds de Waalse industrie teloor begon te gaan, mochten de katholieken alleen nog het arme Vlaanderen vertegenwoordigen in het staatsapparaat, dat aangevuld werd met de PS en zo opnieuw ‘paars’ kleurde.
De enig mogelijk redding van België kan maar komen uit het conflict van rood met blauw, niet uit het samenvloeien tot ‘paars’.
N*A*O* is voorstander van meer directe democratie, maar op het vlak van de politieke partijen verwacht hij voorlopig nog het meeste heil van de V-partijen, hoe ‘rechts’ die ook zijn.
Tenzij er een nieuwe linkse partij zou ontstaan.
Binnen de S.P.a verandert er echter niets.
Naar aanleiding van Louis Tobbacks vraag om een grote kuis, nadat de mail, afkomstig van “niet de loge en zelfs niet de maffia, maar de grote Schutyser” (Het Laatste Nieuws, 9 oktober 2009), uitgelekt was en definitief “ijselijke kilte” heerste (De Standaard, 10 oktober 2009), voerde men een sentimenteel toneelstuk op, dat eindigde met Caroline Gennez' werkelijke onsterfelijke zin : “Ik zie iedereen gaarne.”
Terwijl Tobback begin jaren negentig nog de enige was die inhoud gaf aan de SP, antwoordt men hem nu met emotie in plaats van met inhoud.
Men kan altijd zeggen dat achter Gennez adviseurs schuilen of Vande Lanotte, en daarachter Stevaert. Maar waar was haar zelfrespect toen ze deze vuile job aanpakte ? Het probleem is dat ze geen zelfrespect heeft. Daar getuigt de keuze van haar vrienden van, die haar niet-gemandateerde adviseurs zouden worden.
Men is het er ondertussen over eens dat in België niet de democratie, maar de particratie heerst, en wel sinds 1919. Luc Huysse : “Voor mij ligt de breuklijn in 1919, bij de invoering van het algemeen enkelvoudig stemrecht voor mannen. Op dat moment werd het parlement voor sommigen een veel te gevaarlijk instrument (..) sindsdien zijn steeds meer belangrijke en delicate dossiers uit het parlement gehaald.” (Knack, 21 oktober 2009)
Men accepteert ook dat binnen de politieke partijen niet langer het partijcongres het hoogste orgaan is, maar wel het partijbureau, waarin de hoogste positiebekleders in de partij wekelijks samenkomen : de ministers, de fractieleiders, de leiders van vakbond en andere zuilorganisaties, soms zelfs van grote federaties of splintergroepen.
De mediatieke ‘reality show’ over de S.P.a perikelen, doet de Naamloze A*O* er echter aan twijfelen of het partijbureau zo belangrijk is. Onlangs was men bijvoorbeeld getuige van een publiek moddergevecht tussen Gennez en De Vits, die toch ex-ABVV-voorzitster is.
Zijn de S.P.a – en de andere partijen geen bedrijven geworden, dankzij de royale overheidssubsidies, de verbreding (verwatering ?) naar leden buiten de zuil (denk maar aan de obsessie om Anciaux in de S.P.a te krijgen), de oppermacht van de voorzitter… en vooral de politieke ‘communicatie’ en de marketingtechnieken ?
N*A*O* is er heilig van overtuigd dat de enige reële macht van het partijbureau hoogstens de informatie is die er circuleert.
De leden van het partijbureau hebben niet veel meer te zeggen, maar ze kunnen de circulerende informatie lekken naar hun achterban of naar de pers.
En dat is trouwens wat er gebeurde met de mail aan Caroline.
Maar in het geval van de S.P.a blijft het de vraag wie het partijbedrijf leidt, omdat de bedrijfsleiders bewust een zwakke persoonlijkheid tot voorzitter bombardeerden, zodat zij voortdurend afhankelijk van anderen zou blijven.
Dat Gennez zwak is merkt men niet alleen aan de extreem simplistische, progressieve studentenclichés, die ze tergend lang blijft herhalen, maar ook aan haar autoritair optreden, dat zeer typisch is voor zwakke persoonlijkheden en dient om de schijn van krachtdadigheid op te wekken.
Het Belgische liberale, maar socialistisch gekleurd staatsapparaat kan in ieder geval een geile postjes najagende partij als de S.P.a goed gebruiken.
* * *
Dat een andere slaaf van het ‘paarse’ staatsapparaat toevallig De Leeuw heet, is de Naamloze een doorn in het oog.
Het zwakteaanbod van het ABVV wordt meer dan duidelijk in een Knack-interview. (21 oktober 2009)
Knack : “Hoe kan belet worden dat de banken de crisisbelasting op de klanten zullen verhalen ?”
De Leeuw : “Er is toch nog altijd een beetje concurrentie onder de banken, en ik hoor sommigen al zeggen dat ze het niet zullen doorrekenen.”
Knack : “Hoe kunnen we voorkomen dat de energiesector de belasting voor het openhouden van de kerncentrales niet doorrekent aan de klanten ?”
De Leeuw : “Dankzij een controlecomité.”
Hij zegt er niet bij dat de energiesector zelf in dat comité zal zetelen. Dat is des te verdachter omdat hij zwijgt over de al bestaande Commissie voor de Regulering van de Elektriciteit en het Gas (CREG).
De Leeuws antwoorden staan bol van “we moeten,” “we zullen,” “ons recht” en vooral van “als”. In filosofische termen is het allemaal “sollen” in plaats van “sein”…
Knack : “De begroting wordt door de PS verdedigd, maar de S.P.a brandt ze af.”
De Leeuw : “De PS beschermt de sociale zekerheid binnen de regering, de S.P.a probeert vanuit de oppositie socialistische standpunten aan bod te laten komen.”
Knack : “De S.P.a zegt dat de regering veel te weinig doet.”
De Leeuw : “Ja, maar de Vlaamse socialisten beseffen ook wel dat je de crisis niet mag verdiepen (..) Dat wordt de inzet van de volgende verkiezingen.”
Knack : “Er blijft onvrede over het dumpen van (de té Vlaamse – volgens N*A*O*) Frank Vandenbroucke.”
De Leeuw : “Het ABVV kon met Frank goed samenwerken toen hij Vlaams minister was, maar op federaal vlak lag dat wat moeilijker, juist omdat dit de periode van het activeringsbeleid was.”
Het ABVV zit samen met de nieuwe leiding van de S.P.a in de “slangenkuil van het rood gebroed” (Hugo Camps in De Morgen, 10 oktober 2009) en verdedigt het ‘paarse’ establishment 100 %.
Het bouwt een ‘cordon sanitaire’ rond iedereen – en dat zijn voorlopig enkel de V-partijen en misschien Vandenbroucke – die de sociale zekerheid willen redden door ze te moderniseren, hetgeen al onze buurlanden ook doen.
Zou het ABVV samen met het ‘paarse’ establishment écht geloven in de Mathot doctrine (PS) : “Het begrotingstekort zal even plots verdwijnen als het gekomen is” ?
De Naamloze kan dit moeilijk aannemen. Zeker niet nadat Di Rupo enkele weken geleden tijdens een interview uitriep : “Besparen? We gaan onze eigen generatie toch niet opofferen voor de volgende ?” (Het Laatste Nieuws, 12 oktober 2009)
Met andere woorden : “Après nous le deluge.”
Volgens Bart Sturtewagen zou “dezelfde Van Rompuy in de oppositie van deze begroting brandhout hebben gemaakt.” (De Standaard, 14 oktober 2009)
Maar Van Rompuy, die zeer vernietigend de N-VA afdreigde omdat ze zei de federale regering onder curatele te willen plaatsen, is doelbewust bezig België onder curatele van Europa te plaatsen ; zeker nu hij genoemd wordt als eerste Europese president.
Wat denkt u anders dat er zal gebeuren als men Van Rompuy en het Franco-Belgisch establishment toelaat onze schuldenberg, die nu al de grootste is van Europa, verder te laten oplopen en het minst van al onze buurlanden te bezuinigen ?
Op bepaald moment zullen de Europese Unie en het IMF België dwingen een aanvaardbare begroting met hogere belastingen op te stellen.
Zou België hieraan niet tegemoetkomen dan zullen de kredietrentes er wel voor zorgen. Die zullen zo hoog oplopen dat een geldontwaarding onvermijdbaar wordt.
Maar omdat de euro nooit bedreigd mag worden, zal Europa niet anders kunnen dan België onder toezicht te plaatsen !
De Naamloze Achter Ons verwacht dat de rentespiraal vanaf 2011 effectief uit de hand zal lopen.
Rudy De Leeuw weet dat ook : vandaar zijn opmerking over “de inzet van de volgende verkiezingen.”
De Franstaligen weten het ook. Dat is de reden waarom ze tegelijk de splitsing van B-H-V accepteren en zoveel eisen stellen : zij zoeken een territoriale of minstens juridische verbinding tussen Wallonië en Brussel, moest België uiteenvallen.
Jan Segers : “De wereld draait door. België staat stil.” (Het Laatste Nieuws, 12 oktober 2009)
-9- AMALGAMISME
Terwijl onze politici zich bezighouden met hun ‘cordon sanitaire’, schiet het grootste deel van de pers, met de VRT op kop, hen te hulp met haar ‘cordon protecteur’.
Toen De Standaard bijvoorbeeld de gore mail van Caroline Gennez’ Brussels vriendje publiceerde, gaf hoofdredacteur Chris Hoflack de VRT-nieuwsdienst het bevel te zwijgen. Wanneer 24 uur later het nieuws toch in alle kranten uitgesmeerd was, moest Hoflack noodgedwongen bakzeil halen.
Als Open VLD-senator Patrick Vankrunkelsven meedeelt dat hij er de brui aan geeft en uit de liberale politiek stapt, dan maakt de gehele pers, met de VRT deze keer als eerste, er meteen een emotionele ‘tearjerker’ van. Als tegenwicht voor de miserie binnen de S.P.a ?
Alleen een ‘extremist’ als Rik Van Cauwelaert durfde in zijn redactioneel een ander liedje zingen : “Yves Desmet sprak in De Morgen de hoop uit dat het vertrek van Vankrunkelsven een signaal zou zijn. ‘Alle politieke partijen klagen steen en been dat ze geen talentvolle jongeren meer kunnen aantrekken voor een politieke loopbaan’, schreef Desmet. ‘Ze zouden ermee kunnen beginnen de job wat meer inhoud en verantwoordelijkheid te geven.’ “
“Dat laatste is een opmerkelijke suggestie. Want het zijn niet de partijen maar wel de parlementsleden zelf die hun mandaat de nodige invulling geven. En dat laatste hebben Vankrunkelsven en zijn generatiegenoten nooit echt gedaan. Nochtans heeft het ze het voorbije decennium niet aan kansen ontbroken om zich tegen de almacht van de regering te verzetten.” (Knack, 28 oktober 2009) [9]
Partijpolitieke ingrepen als die van Chris Hoflack en de toenemende kritiekloosheid van de media beschouwt N*A*O* als “industrieel populisme”, dat aan de basis ligt van en dus fundamenteler is dan het politiek populisme.
Opnieuw John Keane : “We moeten opletten dat we niet slaapwandelend op weg zijn naar de ondergang. (..) En er zijn de media die tekenen van decadentie vertonen, waarover we ons zorgen moeten maken. Journalisten staan onder zoveel druk dat ze niet meer de tijd nemen om hun informatie te controleren. Ze schrijven gewoon over wat ze ergens anders gelezen hebben. Met als gevolg dat sommige onderwerpen niet meer aan bod komen, dat bepaalde leugens niet meer worden weerlegd.” (Knack, 30 september 2009)
Nochtans is de pers juist essentieel geworden. Luc Huysse : “Het is duidelijk dat het parlement niet langer het hart van de democratie vormt. Er is behoefte aan meer en andere controlemechanismen, om tot een ‘waakzame democratie’ te komen. Vandaar ook het steeds groter belang van de pers.” (Knack, 21 oktober 2009)
***
De Naamloze A*O* ziet dus zowel het demoniseren van het ‘cordon sanitaire’ als het zwijgen van het ‘cordon protecteur’ als uitingen van het “industrieel populisme” van de cultuurindustrie.
Wat ontbreekt is de kritische rol van de ‘vierde macht’ die de pers noodzakelijkerwijze is. ‘Kritisch’ in de ware betekenis, namelijk de kunst van het beoordelen.
Dat kan gemakkelijk aangetoond worden aan de hand van de arrestatie van Roman Polanski, die in de schandaalpers, maar ook en vooral in de blogwereld toegejuicht wordt en die de ‘linkse’ pers eigenlijk met een probleem opzadelt.
Terwijl het grootste deel van de media Polanski’s vel wil, koopt De Morgen een opiniestuk van de in Nederland geboren en naar New York getrokkenen historicus Ian Buruma, die stelt dat Amerika misschien minder geciviliseerd is dan Europa, maar wel democratischer. In Amerika zouden artiesten vaker hard aangepakt worden om aan te tonen dat ze geen haar beter zijn dan het volk. (The Daily Star, 3 oktober 2009)
Dit is natuurlijk je reinste kwatsch. Michael Jackson wordt er ondanks dezelfde feiten aanbeden en bij N*A*O*’s weten zullen eventuele straffen naar aanleiding van de folteringen in Abu Graib en Guantanamo nooit hoge pieten treffen.
Trouwens artiesten worden ook in Europa hard aangepakt, bijvoorbeeld voor vermeende collaboratie.
Globaal gesproken kan men vaststellen dat artiest-zijn meestal juist een handicap is. Het volk ziet ze graag neerstorten, niet om democratische redenen, maar wel uit puur ressentiment !
Dergelijke overwegingen kan men van de hysterische rioolpers niet verwachten. Deze is niet in staat tot zelfreflectie en legt liever een ‘cordon sanitaire’ rond Polanski aan.
Maar ook het stilzwijgend ‘cordon protecteur’ van de ‘linkse’ pers volstaat niet in dit geval.
Integendeel dit ‘linkse’ zwijgen is één kant van hetzelfde dubbeltje dat volgende keer anders valt : bijvoorbeeld moest Polanski een priester geweest zijn… Een pedofiele priester, overspel in het Vlaams Belang of zelfs nog maar Hitlers portret bij de onthaalmoeder en het populistisch alarm gaat af…
Is het probleem niet dat men er een amalgaam van maakt, in plaats van ‘kritisch’ onderscheid te maken ?
Verwacht men van de rechter ook niet dat hij de geest van de wet van de wet onderscheidt ? Moet hij niet geval per geval onderscheiden en rekening houden met de omstandigheden ?
Er een amalgaam van maken is de industrieel populistische psychotechniek bij uitstek. Om in functie van de consumptie ‘beschikbare hersentijd,’ zoals TF1-baas Le Lay het kijkpotentieel definieert, te capteren, tracht men onze individuele verlangens uiteen te rafelen om onze letterlijk ‘gemene’ deler te vinden : onze beestige driften. Zo verworden wij tot het amalgaam van een schapenmassa !
Welk onderscheid kan men maken met betrekking tot Roman Polanski ?
Het doet er inderdaad niet toe dat Polanski een knap artiest is, of een priester, noch dat de feiten van lang geleden dateren.
Eerst en vooral spelen de vroegere omstandigheden een grote rol. Zijn we de tijdsgeest vergeten waarin ‘de feiten’ zich afspeelden en die in het teken stonden van de seksuele bevrijding én van de autonomie van kinderen, van wie men de leeftijd van seksuele volwassenheid verlaagde ?
Naar aanleiding van de zaak Polanski kwamen ondertussen nog meer mensen in nauwe schoentjes. En er zullen er nog volgen. Allemaal mensen die zo stom zijn geweest te geloven in het moderne ‘cordon protecteur’ en zonodig ook een ‘coming out’ wilden plegen.
Het is een raadsel welke vorm het toekomstig fascisme exact zal aannemen en daarom is ‘outing’ een zeer gevaarlijke onderneming.
De tijden veranderen : dat bewijst de Polanski-affaire.
N*A*O* kan ervan getuigen dat Lolita niet alleen het meisje is uit Vladimir Nabokovs gelijknamige boek, maar ook echt bestaat. Zij is niet enkel seksueel actief met leeftijdsgenoten, maar gebruikt wel degelijk haar aantrekkingskracht bij volwassen mannen.
Ook Gore Vidal was erbij ! Op de vraag wat hij van de Polanski-affaire vindt, antwoordt hij : “I really don’t give a fuck. Look, am I going to sit and weep every time a young hooker feels as though she’s been taken advantage of ?” (The Atlantic, 28 oktober 2009)
Bovendien is ook Polanski’s persoonlijke geschiedenis niet onbelangrijk : als Jood in het getto van Krakau, zijn moeder vermoord in Auschwitz, een heks van een stiefmoeder, het communisme in Polen, als Poolse Jood in het puriteinse Amerika, de moord op zijn vrouw Sharon Tate… N*A*O* zelf zou in zulke omstandigheden op zoek gaan naar de combinatie van onschuld en vrouwelijkheid.
En wat zijn trouwens de actuele omstandigheden, die ook onderscheiden moeten worden ?
Waarom moet Polanski nu uitgeleverd worden ?
Als tegenwicht tegen de nationale adoratie van Michael Jackson ?
In functie van de ondertekening van bilaterale akkoorden over het Zwitsers bankgeheim ?
Voorlopig verwerpt De Naamloze A*O* deze complottheorieën en houdt het bij het belang dat het industrieel én politiek populisme erbij hebben om de permanent sluimerende wraakgevoelens van de ongelukkige kiezersmassa nog eens te bevredigen.
En een van de redenen waarom de kiezersmassa in België en Vlaanderen ongelukkig is, is haar machteloosheid tegenover de problemen die het globale neo-liberalisme genereren. Er is geen verbondenheid meer, zodat mensen zich ook niet meer persoonlijk kunnen ontwikkelen en zodat ze zich evenmin nog vertegenwoordigd voelen door hun politici.
Aldus vroeg N*A*O* zich af,
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (X)’,
Hollywood, 8 november 2009
[2] Zie : http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2009/09/naos-groote-staatshervorming-iii-de.html .
[3] Vlamingen willen dit omdat zonder de splitsing van B-H-V Franstalige politici zich bij verkiezingen kandidaat kunnen stellen in ongeveer de helft van Vlaams-Brabant. Dat is niet alleen een ongrondwettelijke benadeling van de Vlamingen in België, maar ook een stimulans voor verdere verfransing van Vlaams-Brabant. De Franstaligen hebben immers de gewoonte eerst het ‘personaliteitsbeginsel’ in te roepen en uitzonderlijke beschermingen te eisen voor Franstalige minderheden in een ander taalgebied, om vervolgens het ‘territorialiteitsbeginsel’ toe te passen en het ander taalgebied aan te hechten, zodra er voldoende Franstaligen kwamen wonen omwille van de beschermingsmaatregelen.
[4] Politici, en waarschijnlijk ook belgicisten, zullen hier waarschijnlijk anders over ‘communiceren’. Misschien denken zij dat Van Rompuy zal onderhandelen over de verschillende uitwegen die het arrest van het Grondwettelijk Hof, dat de kieskring B-H-V onwettig vindt, mogelijk maakt ? Maar dat zijn er maar twee : ofwel B-H-V splitsen, ofwel alle provinciale kieskringen weer veranderen. In principe heeft men al gekozen voor de splitsing van B-H-V (waarvan uiteindelijk zelfs Franstalige politici niet lang zullen wakker liggen), zodat Van Rompuy in werkelijkheid gaat ‘onderhandelen’ over de Franstalige eisen bij de splitsing. Hoe dom kan een Vlaming zijn ? Juist door te willen ‘onderhandelen’ komen de Franstaligen met eisen ! En dat terwijl de CD&V in 2007 de verkiezingsbelofte deed “B-H-V onvoorwaardelijk te zullen splitsen.”
Daarom stelt N*A*O* voor een derde mogelijkheid te kiezen, namelijk het arrest van het Grondwettelijk Hof gewoon naast zich neer te leggen. Misschien komt er dan wel een Franstalige op de proppen met een splitsingsvoorstel…
[5] Zie : http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2009/11/naos-multi-culti-synthesis.html. Dit is N*A*O*’s samenvatting van de fameuze Perlentaucher debatten : http://www.perlentaucher.de/artikel/3642.html .
[6] In het Perlentaucher debat (zie vorige voetnoot 5) wordt deze stelling in feite ook aangehangen door Gray, die het belang maar ook de moeilijkheidsgraad van ‘tolerantie’ benadrukt, door Habermas en door Bassam Tibi, die een Europese ‘leitkultur’ voorstelt. Ook de Amerikaan Fukuyama verdedigt Tibi.
[7] Zie : http://www.vvb.org/extra/31258/perstekst_partirep.pdf.
[8] Enkele recente gevallen van ongemotiveerd beroepsverbod door de Belgische staat : ontslag van Luk Vervaet (http://trefpunt.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=R22G240S en http://www.brusselnieuws.be/artikels/stadsnieuws/leraar-nederlands-mag-geen-les-meer-geven-in-gevangenis) ; verdenking van Nabil Sayadi als de terrorist van Putte (http://www.metrotimes.com/editorial/story.asp?id=6059 en http://www.nieuwsbank.nl/inp/2009/07/27/H229.htm) ; tenslotte de samenwerking van de Belgische en de Marokkaanse veiligheidsdiensten tegen Nordine Taouil en het beroepsverbod tegen zijn vrouw (http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Binnenland/article/detail/1020781/2009/10/26/Nordine-Taouil-Ik-ben-gediaboliseerd.dhtml).
[9] Vankrunkelsven was blijkbaar toch niet goed van die éne valse noot. In een dubbelinterview in Humo (3 november 2009) met de andere ‘blèter’ Bert Anciaux zegt hij : “Stel je voor, Bert, dat jouw Damienne bij Humo werkt en dat jij in dat blad constant wordt ondergeschoffeld met hele en halve leugens. Ik kan je verzekeren, dat geeft enorme spanningen in een relatie.” Vankrunkelsven wordt aangeklaagd voor stalking.
Bert antwoordt : “Als politicus moet je natuurlijk tegen satirische stukken over je persoon kunnen. Maar sommigen gaan inderdaad wel heel erg ver.”
Van dit alles begint ook de Naamloze Achter Ons te blèten : waar is de tijd dat we in Vlaanderen ‘De Zwijger’ lazen, maar ook het Franse ‘Le canard enchainé’ ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten