N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, vraagt zich af of het getuigt van gezond verstand dat de Vlamingen “het uitblijven van een staatshervorming” ernstiger vinden dan de “economische crisis”, hetgeen uit het postelectorale TNS/Dimarso onderzoek blijkt ?
En indien dat zo is, kan men dan nog zeggen : “It’s the economy stupid” ?
-1- DE BELGISCHE ECONOMIE
Drie weken geleden kondigde “Le Soir” triomfantelijk de sluiting van Opel Antwerpen aan : “La fin du miracle flamand.” (22 januari 2010)
Het Franstalig ressentiment lijkt zo groot, dat men nog liever België failliet laat gaan, dan een serieuze sociaaleconomische analyse te maken van onze politieke economie.
België is het meest geglobaliseerde land van Europa, dat multinationals weinig beperkingen oplegt. (Gazet van Antwerpen, 23 januari 2010) In de in Davos voorgestelde studie van Ernst & Young staat België op de vierde plaats van de meest geglobaliseerde landen ter wereld, maar het staat op nummer één op de KOF-index van de Technische Hogeschool van Zürich. (De Standaard, 29 januari 2010)
Volgens Alesina en Spolaore is het niet logisch dat een klein land zich zou afsluiten van de rest van de wereld. (“The size of nations”) De schaalgrootte van België zou gecompenseerd kunnen worden door Europa. Dit is theorie, want in de realiteit ontwikkelt Europa zich tot het Europa van de grote landen, gecentreerd rond de as Frankrijk – Duitsland – Polen. Volgens André Leysen zullen in dit Europa steeds weer nationalistische reflexen bovenkomen. (De Tijd, 23 januari 2010) Dat is ook de analyse van Itinera directeur Marc De Vos, die het over de terugkeer van het staatskapitalisme heeft (“After the meltdown”) : “Ik vind het bedenkelijk dat in de bakermat van de markteconomie gekozen werd voor een nationalistisch protectionistisch beleid.” (Knack, 27 januari 2010)
Dit betekent dat België misschien gemakkelijk multinationals aantrekt, maar deze ook even gemakkelijk kwijtspeelt aan haar veel nationalistischer buurlanden, zoals Duitsland in het geval van Opel.(1)
Kortom, het ontbreekt België aan sociaal patriottisme !
Wereldwijd krijgt deze stelling ook de steun van economen die niet defaitistisch zijn en zich blijven verzetten tegen de globalisering. David Korten (“When corporations rule the world”) stelt bijvoorbeeld voor om de economie beter lokaal te wortelen. (De Standaard, 1 februari 2010)
In een trialoog met Mia De Vits en Geert Noels (2), erkent deze laatste, die het toch moeilijk heeft met Kortens radicalisme – dat zich ondermeer uit in diens voorstel om ‘groei’ voortaan door middel van nieuwe indicatoren te meten, die meer aansluiten bij gewenste “levenswaarden” in plaats van bij “geldwaarden” -, de nood aan een grondige hertekening van ons sociaaleconomisch model. De voorstellen die Noels doet zijn duidelijk anti-globalistisch. Hij wil delokalisatie nog tegengaan, terwijl ‘links’ dit gelaten accepteert.
De reacties van De Vits getuigen van de te grote mate van verwevenheid van politiek ‘links’ (S.P.a, maar ook ABVV, waarvan De Vits weliswaar geen baas meer is) met het kapitalistische establishment.
Voortdurend minimaliseert zij de problemen, in een poging om niet afgerekend te moeten worden op de vele verkeerde keuzes uit het verleden. De S.P.a politica bestond het zelfs de kost van de inefficiënte Belgische staat voor te stellen als de prijs die nu eenmaal betaald moet worden voor een gemaakte keuze. (Hiermee erkent De Vits eindelijk de inefficiëntie, maar verzwijgt dat deze irrationaliteit het gevolg is van een ondemocratische keuze van een Belgische minderheid, zodat ze de meerderheid in feite van achterlijkheid beschuldigt.)
N*A*O* beschouwt oud ‘links’ als een gevaarlijke idealistische bende. Haar volgehouden idealisme brengt haar ertoe in haar dromen te blijven geloven en de werkelijkheid te ontkennen, maar anderzijds tot een sterk machtsdenken en compromisbereidheid om haar positie veilig te stellen in AFWACHTING van… het steeds verder vervagende utopia… of zelfs van niets.
Met betrekking tot de sociale zekerheid zit De Vits gevangen in een cirkelredenering. Zij blijft de te hoge werkgevers- en werknemersbijdragen verdedigen met het ideaal van onze sociale zekerheid, waarop steeds meer mensen beroep kunnen doen. Wanneer ze geconfronteerd wordt met de waarheid dat dit “steeds meer” impliceert dat zowel het economische draagvlak, als de hoogte van de uitkeringen verkleinen, blijft ze gekant tegen structurele aanpassingen van het sociale zekerheidssysteem en begint ze te dromen van een Europees vakverbond en van een sociale Europese Unie, waarin ze uiteindelijk zelf niet meer blijkt te geloven.
Noels daarentegen zoekt bij de buurlanden maatregelen die los staan van het multinationale zakendoen.
Het ontbreekt België dus aan sociaal patriottisme.
Het begint erop te lijken dat Franstalige politici, die geen weerwoord konden bieden tegen de uitpersing van de Waalse industrie door de Franstalige patroons, nu ook doelbewust de Vlaamse economie willen kelderen : wellicht uit ressentiment. Er wordt immers nogal vaak benadrukt dat Vlaanderen niet zo hooghartig moet zijn, want dat het tij wel eens zou kunnen keren.
(En indien dat inderdaad ooit zo zou zijn, zouden de Franstaligen dan even solidair met Vlaanderen zijn, als Vlaanderen nu met Wallonië ? Grondwetspecialist Robert Senelle durft dit te betwijfelen omdat de actuele Europese ‘solidariteitsnorm’ veel lager ligt (“Kronieken van de Vlaamse staatsvorming”).
Of anders blijven Franstalige politici wel geloven in de maffiose ‘wafelijzerpolitiek’, waarbij elke investering in Vlaanderen verdubbeld wordt door een even grote investering in een nutteloos bouwwerk in Wallonië.
Toegegeven, een klein land als België moet een open economie hebben, maar het noodzakelijke ‘linkse’ tegenwicht tegen de nadelen van de globalisering heeft niet begrepen dat zijn idealistisch internationalisme in de kaart speelt van het liberalisme.
Zelfs de liberale Sarkozy grijpt om nationalistische redenen in wanneer Renault een automodel wil uitbesteden aan het goedkopere Turkije. Obama verbiedt GM een auto in China te produceren.
België daarentegen verkwanselde zowel zijn kapitaal- als zijn energieleveranciers aan Frankrijk.
De Vits vindt het schandalig dat tegenwoordig gezegd wordt dat Vlaanderen aan het “walloniseren” is. In plaats van te schelden, zouden we beter rond de tafel plaats nemen, zegt ze.
De Naamloze laat haar verder dromen. De realiteit is dat na de “wallonisering” de “vergriekenlandsing” volgt, want wanneer naast de Waalse ook de Vlaamse economie stokt, zal heel België failliet zijn.
Met andere woorden, uit solidariteit met Wallonië heeft Vlaanderen de morele plicht te kiezen voor een Vlaams sociaal patriottisch protectionisme en moet het de internationalistische illusie laten varen.
(Voor linksen die trouw willen blijven aan België bestaat altijd nog de optie van een confederatie met Wallonië.)
Na zes maanden ballingschap vergezelt Frank Vandenbroucke N*A*O* als pilaarheilige in de woestijn : in een essay over onze welvaartstaat zegt hij duidelijk dat het vijf over twaalf is.(3) België is te laat. Vandenbroucke is de Vlaamse Obama, die ons voordoet : “Yes we can… accept this reality.”
(Wanneer de Naamloze Achter Ons dit essay met rustige vastheid gelezen zal hebben, zal hij niet nalaten er u over te berichten.)
Van de weeromstuit probeert de zopas door de Amerikaanse ambassadeur het hof gemaakte machtigste vrouw van België (!) en PS-bazin Laurette Onkelinx Obamia te spelen : “We moeten iets nieuws durven uitvinden.” (De Standaard, 13 februari 2010)
Dromerig kijkt Laurette in de vervallen doucheruimte van de hoogovens van Cockerill-Ougrée, waar haar Vlaamse vader Gaston nog uitgebuit werd, in de richting van het sociale utopia. Omdat ze nog steeds verliefd is op haar charmante Vlaamse vader is haar verlangen het zijne en kan ze geen eigen nieuwe taal ontwikkelen. Ze wil iets nieuws, maar dan zonder structurele veranderingen. Eigenlijk HOOPT ze gewoon op een economische relance. Daarbij blijft ze zeer ‘paars’, want ze stelt voor de werkenden, voor de begoeden zelfs hogere lonen in het vooruitzicht ! Ze zegt met andere woorden dat het vijf vóór twaalf is. Ze blijft ‘paars’, maar het zijn natuurlijk haar liberale partners die het meest moeten veranderen : zij moeten toegeven dat de loonhandicap van 11 % overdreven is ; zij moeten tewerkstellingsgaranties geven ; en zij moeten een hogere kapitaalbelasting en de opheffing van het bankgeheim accepteren. Tenslotte zegt Onkelinx dat waarschijnlijk een klassieke tripartite zal nodig zijn om haar dromen waar te maken… Met andere woorden : er zal niks gebeuren voor de verkiezingen van 2011.
-2- DE ITALIAANSE ECONOMIE
Aangezien N*A*O*’s ega van Griekse afkomst is, heeft hij de neiging België eerder met Italië te vergelijken, dan met het failliete Griekenland…
De Naamloze vergelijkt de Belgische bananenrepubliek immers al langer met het maffiose Italië, zeker sinds het nationaalsocialistische Wallonië katholieker werd dan Vlaanderen(4) en figuren als pappie Daerden in de regering opgenomen worden.
Vorig jaar ging Wilfried Martens echter te ver. Als voorzitter van de Europese Volkspartij, waartoe ook het Italiaanse “Volk voor de Vrijheid”(5) behoort, schoffeerde hij Berlusconi’s Italië door te zeggen dat de EVP “alleen serieuze kandidaten op de Europese lijst dulden.” (De Standaard, 27 maart 2009)
Bossi reageerde prompt op deze arrogantie van België, dat zelf heel wat clowns op zijn lijsten heeft staan, door Martens en co “technofielen” te noemen. Let wel : geen “technocraten”, maar “technofielen”… als u begrijpt wat Bossi bedoelt.
Net als Daerden, en recent ook Bart De Wever, gaat Berlusconi prat op zijn succes bij de vrouwen. Maar in Italië vindt men dat niet vulgair. Integendeel, de Italianen identificeren zich met een excentrieke zeventiger als Silvio Berlusconi. De hoofdredacteur Enzio Mauro van het linkse “La Repubblica” noemt Berlusconi’s politiek dan ook “een modern Europees populistisch experiment.” (NRC-Handelsblad, 18 februari 2009)
N*A*O* moet toegeven dat Berlusconi gelijk heeft, wanneer hij zegt : “Links heeft geen goede smaak, zelfs niet als het om vrouwen gaat. De onze zijn veel mooier.”(6)
Zoals elders in Europa verzinkt ‘links’, dat zich in naam van een idealistische internationalistische illusie bekwaamde in machtsdenken en postjespolitiek, in het niets in vergelijking met Berlusconi’s realisaties : “risornamento” (gezondmaking), “riforma” (hervormingen) en “ripressa” (herstel).
Italië blijft de zesde belangrijkste economie ter wereld. Fiat is ‘s werelds best geleide autobedrijf, in een land waar het locaal netwerk van KMO’s niet verdween. Wie droomt er niet van Italiaans design of van Italiaanse motoren ?
Wilfried Martens’ minachting voor Berlusconi’s is totaal misplaatst. In tegenstelling tot zijn Belgisch afkooksel Daerden, drinkt hij niet en werd hij niet rijk dankzij overheidsopdrachten. Men mag zich niet voorstellen hoe Belgische politici een aardbeving als die van L’Aquila zouden aanpakken, als men al weet hoe ze asielzoekers lokken en onthalen.
Berlusconi heeft zeker David Van Reybroucks “Pleidooi voor populisme” gelezen, want zijn populistisch lijkende – en daarmee niet saai zijnde – politiek is veel efficiënter dan het Belgische geklungel.
De Naamloze Achter Ons moet dus erkennen dat België de vergelijking met Italië niet doorstaat.
België’s kleinheid maakt haar tot hoer van het globalisme, waarop het smaakloze ‘links’, dat niet macho genoeg is om een echte vrouw het hof te maken, zielig verliefd wordt.
-3- DE KONGOLESE ECONOMIE
Het mensonterende en corrupte Kongolese regime wordt met meer dan 200 miljoen Euro per jaar gesteund door Franstalig België, dat niet alleen meent dat België zich internationaal slechts zal kunnen handhaven dankzij het paternalistische “prestige” van een internationale rol te spelen en een ex-kolonie te begeleiden, maar Kongo ook beschouwt als belangrijk lid van de “Francité”.
Nochtans beweert Karel de Gucht : “De redenering van sommige Waalse kringen dat we daar economische belangen hebben, is onzin.” (De Standaard, 26 juni 2008)
Dat had hij natuurlijk niet moeten zeggen. Hij werd weggewerkt op Buitenlandse Zaken. De Belgische regering gebruikte daarvoor haar grootste Vlaamse tsjeef na Yves Leterme : Steven Vanackere, die als het zo verdergaat, ongetwijfeld ook Belgisch premier wordt.
-4- DE HAÏTIAANSE ECONOMIE
De Naamloze Achter Ons heeft zo zijn twijfels over de hulp aan Haïti.
NRC-Handelsblad noemt deze hulpverlening terecht een “tweede ramp voor Haïti.” (20 januari 2010)
Waarom ? Omdat deze hulp neerkomt op internationale steun aan de Amerikaanse bezetting van het eiland, dat gevormd wordt door Haïti en de Dominicaanse Republiek, rechtover Cuba.
Voor elke hulpverlener stuurde Amerika een kleine honderd militairen naar Haïti.
Men moet deze bezetting niet in het licht zien van Amerika’s afkeer van Cuba, want het viel Haïti al een eerste keer binnen lang voor de Cubaanse Revolutie van 1959, namelijk in 1915.
Amerika voert daarmee enkel de Monroe doctrine uit, die elke niet-Amerikaanse invloed op Amerika’s ‘achtertuin’ (Midden- en Zuid-Amerika) wil uitschakelen.
Haïti ontstond in 1804 uit de opstand van negerslaven tegen het Franse koloniale bestuur van het eiland Hispaniola.
(Ondanks zijn zwarte president Obama menen Amerikanen blijkbaar nog steeds dat negers geen land kunnen leiden.)
Net zoals België wil haar grote voorbeeld Frankrijk internationaal belangrijk blijven door ex-kolonies te steunen. Hierom en in het kader van de internationale “Francité” stuurde Frankrijk zijn minister van Ontwikkelingssamenwerking naar Haïti, maar Amerika verzette zich natuurlijk tegen zijn aanwezigheid.
Bovendien werden alle Europese vliegtuigen met hulp voor Haïti gehinderd door de Amerikanen en vele werden uiteindelijk omgeleid naar de Dominicaanse Republiek, van waaruit het transport over land tergend lang duurde.
Ook de Belgische afdeling van Artsen zonder Grenzen werd het lastig gemaakt.
N*A*O* vermoedt dat onze hulpverleners jammer genoeg Frans spraken…
-5- DE IRAAKSE ECONOMIE
Om Irak dan weer te kunnen binnenvallen verzonnen de Verenigde Staten dat het land over massavernietigingswapens beschikte.
Dat dit een leugen was is ondertussen bewezen door Britse en Nederlandse parlementaire onderzoekscommissies.
De ministeries van Buitenlandse Zaken van beide Europese landen beslisten volledig onafhankelijk van hun respectieve parlementen, dat men loyaal moest zijn tegenover de VS.
Gelukkig steunde België de Amerikaanse bezetting van Irak niet, ofschoon België wel de Amerikaanse bezetting van Afghanistan steunt.
-6- DE KATHOLIEKE ECONOMIE
In “Questions aux belgicistes (I)”(7) stelde N*A*O* vragen bij de resolutie van de Belgische Kamer die de mening van paus Benedictus XVI over de beste manier om de Afrikaanse aidsepidemie te bestrijden veroordeelt (volgens “Le Monde” “une première mondiale”). In feite was dat een zoveelste Belgenmop, omdat specialisten ter zake weten dat condooms het nemen van risico’s effectief vergroten en ook de Wereldgezondheidsorganisatie condooms nog slechts als derde en laatste anti-aidsmiddel beschouwt.
De paus veroordeelde wel de massaverkrachtingen, de instorting van de Afrikaanse traditionele beschaving, de complete respectloosheid voor vrouwen, en de corruptie, die juist door de Belgische Kamer verzwegen wordt : ongetwijfeld in het belang van de “Francité” en voor het postkoloniale prestige.
Het is daarom logisch dat Rome meer en meer begint te beseffen dat België een problematisch christelijk land is. Aangezien België de laatste tijd altijd door een Vlaming geleid wordt en ook omdat de Vlaamse aartsbisschop Danneels een halfzachte verzoener was, koos de paus PERSOONLIJK (volgens Kurt Martens in Knack, 20 januari 2010) als vervanger voor deze laatste een Waalse écht katholieke opvolger, “die hij persoonlijk kent, in wie hij vertrouwen heeft en met wie hij kan en wil samenwerken.”
De paus kent waarschijnlijk de finesses niet van de Belgische bananenrepubliek en weet evenmin dat de top van de Vlaamse CD&V zich graag onderwerpt aan de Franstalige vrijzinnigen. Zodra de pauselijke nuntius premier Leterme op de hoogte bracht van de opvolging van Danneels, belde de eerste minister zijn vice-premiers Onkelinx en Milquet op(8), die onmiddellijk een mediaoffensief inzetten tegen André Léonard.
Oud-minister en gewezen burgemeester van Luik Jean-Marie Dehousse (PS) maakte zich vrolijk over de gechargeerde reacties van zijn partijgenoten, die hij maar een belachelijk toneelstukje vond. “Zien we in eigen kring ook niet de langzame bekering van de sympathieke Philippe Moureaux, die in zijn jonge jaren dweepte met stalinistische iconen en de ogen sloot voor de goelags, tot de leerstellingen van de moellahs van Molenbeek ?” (Knack, 27 januari 2010)
Het is toch logisch dat Rome geen bisschop aanstelt wiens opvattingen indruisen tegen de politiek van Rome ? Wat verwacht Onkelinx ? De PS en CD&V duiden hun vertegenwoordigers toch ook aan ‘en petit comité’ ?
In “Questions aux belgicistes (XIII)”(9) stelde N*A*O* de ecologische beweging voor als een fundamenteel conservatieve levenshouding.
Welnu, juist terwijl deze Naamloze vragen op papier gezet werden, uitte de voorzitter van Ecolo, Jean-Michel Javaux, zich als praktiserend katholiek met grote bewondering voor André Léonard. (Le Soir, 30 januari 2010)
Javaux’ ‘coming out’ schoot in Wallonië en vooral bij CDH, dat zich niet meer christelijk, maar enkel humanistisch noemt, in een verkeerd keelgat. Zou Ecolo hiermee veel katholieke kiezers inpikken ?
-7- DE ISLAMITISCHE ECONOMIE
In “Questions aux belgicistes (X)”(10) verheugde de Naamloze Achter Ons er zich over dat het immigratiedebat eindelijk van start ging in het politiek correcte België.
N*A*O* benadrukte vooral het belang van het Franstalig boek van Destexhe en Demelenne, dat de intellectuele terreur van PS en Ecolo aanklaagt, zoals ondertussen ook Dehousse aandurft (zie hoger).
Luckas Vander Taelen was recent nog slachtoffer van deze PS-terreur. Toen de Molenbeekse burgemeester Moureaux naar aanleiding van de problemen in Kuregem herinnerd werd aan Vander Taelens opiniestuk in De Standaard (van 28 januari 2010) opperde hij dat Vander Taelen misschien niet langer “als een links politicus beschouwd kan worden.” (De Standaard, 12 februari 2010)
Vander Taelen verwijst naar de Franse journaliste Caroline Fourest die een verband ziet tussen ‘links’ en moslimfundamentalisme. “Het strenge denkkader van dat fundamentalisme leunt aan bij de marxistisch-leninistische rigiditeit van revolutionaire bewegingen waarin sommige linkse denkers politiek opgegroeid zijn en waarvan ze de sporen blijven dragen. Beide ideologieën hebben gemeen dat ze simplistische analyses maken van grote problemen.”
In “Al Hijra” (De immigratie) waarschuwen twee Islamdeskundigen voor het opzet van de Islam om door middel van migratie en niet-integratie tot wereldoverheersing te komen in één kalifaat. Sam Solomon is ex-moslim en bekeerde zich tot het christendom en Elias Al Maqdisi is schrijver.
In zekere zin concretiseren zij het voorstel van Bassam Tibi(11) om een Europese “Leitkultur” te definiëren in het kader van een “Euro-Islam”.
De auteurs vinden dat alle immigranten een strafrechterlijk gesanctioneerde belofte zouden moeten ondertekenen dat zij de wetgeving van het gastland zullen respecteren en dat zij hun best zullen doen om te integreren en te assimileren in de gastheersamenleving. Zij moeten de religie gaan beschouwen als een persoonlijke zaak van vrije wilsbeschikking. Voorts moeten zij de gelijkheid van geslachten in alle aspecten respecteren. De discriminerende en gewelddadige doctrines en leerstellingen van de sharia moeten beschouwd en behandeld worden als ontoepasbaar en ineffectief in het heden. Ook de gelijkheid van moslims en niet-moslims moet worden aanvaard en de scheiding van staat en religie moet worden verdedigd. Tenslotte moeten immigranten het recht van ieder individu waarderen en handhaven om de religie van zijn of haar keuze aan te kleven ongeacht de religie van de naaste bloedverwanten of de gemeenschap waartoe ze behoren door geboorte of welke binding dan ook.
Al Maqdisi gaat dieper in op de rol van de moskee, die zeker niet alleen een gebedshuis is, maar een plaats waar het politiek en militair denken vorm krijgt.
Onder de titel “De Islam kan uw gezondheid schaden” schreef Filip Dewinter het voorwoord.
-8- DE FRANSE ECONOMIE
Terwijl België lijdt aan een schrijnend gebrek aan sociaal patriottisme, is ex-premier Verafstoodt weggevlucht naar het Europees Parlement, waar hij de liberale fractie leidt.
In een opiniestuk in Le Monde ergert hij zich aan het steriele debat over de nationale identiteit dat momenteel in Frankrijk plaatsvindt. (De Standaard, 12 februari 2010)
Omdat Verafstoodt toegeeft dat de thema’s van extreemrechts vandaag actueler zijn dan ooit, lijkt hij niet tegen het debat zelf gekant te zijn, alhoewel dat niet echt duidelijk is. Misschien wil hij dat zo’n nationaal debat zich minder “bezighoudt met de mislukkingen uit het verleden” zodat Frankrijk zich beter kan “voorbereiden op de successen van morgen” ?
In elk geval vindt Verafstoodt dat het Franse debat mislukt is. Een van de voorbeelden die hij aanhaalt is de regen van racistische reacties op de speciaal voor het debat opgerichte website.
Natuurlijk heeft men zo’n website niet nodig om racistische praat te vernemen. Maar Verafstoodts opmerking dat “iedereen weet dat niet zozeer de Islam het probleem is, wel de torenhoge werkloosheid en het gebrek aan geschikte(12) opleidingen voor jongeren,” volstaat niet.
Hier droomt de liberaal al even hard als de sociaaldemocraat, en dat is de reden waarom ze allebei ‘paars’ zijn : “Een volk dat vertrouwen in zichzelf heeft, vindt zijn plaats in Europa en in de wereld,” aldus Verafstoodt. Dat is de typisch ‘paarse’ globaliseringsdroom, met hetzij een liberaal, hetzij een sociaal accent.
Frankrijk is veel pragmatischer dan ‘paars’ kan bevatten.
Het debat over de Franse nationale identiteit is niet louter een reactie op de bedreiging die opnieuw uitgaat van het Front National van Le Pen, zoals Verafstoodt suggereert.
Oorspronkelijk steunde trouwens de socialiste Ségolène Royal Sarkozy’s initiatief.
Het is Frankrijks bedoeling om te komen tot een zo sterk mogelijke binnenlandse cohesie om een zo groot mogelijke druk te kunnen uitoefenen op de Europese staten.
Verafstoodt stelt dat het debat mislukt is en hij hekelt het gebrek aan consensus binnen de presidentiële meerderheid. Maar hij zegt er niet bij dat nu slechts een informele volkspeiling afgesloten werd, waarvan de resultaten verder bekeken worden in een commissie van politici en wetenschappers. We zullen daarvan dus zeker nog horen.
Volgens de Naamloze Achter Ons ontbreekt het Frankrijk in elk geval minder aan sociaal patriottisme en verlicht protectionisme dan België.
Verafstoodt doet schamper over de angst van het Franse volk, terwijl hij beter de Franse politoloog Dominique Moïsi zou lezen. “Na één jaar crisis zijn de gevoelens van angst en vernedering die de wereld de jongste jaren al meermaals deden opschrikken, alleen nog versterkt.” (Knack, 13 januari 2010)
Het verklaart volgens hem waarom identiteit in de plaats kwam van ideologie.
Verafstoodts ‘paarse’ individualisme, waarin elke band met de gemeenschap ontbreekt, werd door Claudio Magris in “Scherven van een hybride identiteit”(13) treffend beschreven als hooghartige burgerlijkheid !
Om de crisis te boven te komen en het vertrouwen te herstellen zullen de expliciete ideologieën (zoals liberalisme en socialisme), die wel als ideeën zullen blijven bestaan, toch aangevuld moeten worden met de impliciete ideologie van nationalisme.
-9- DE VLAAMSE ECONOMIE
De Franse verovering
door FRANS CROLS
De "Drang nach Norden" ankert diep in het Franse DNA. Wat te doen? Als vrije en blije liberaal met warme sympathie voor het volksnationalisme denk ik met gematigd heimwee aan de verhoopte socialistenraffinaderij Ibramco in Luik. De jaren zeventig waren klassiek. De Belgische industrie wandelde op twee benen: Société Générale de Belgique en Groupe Bruxelles Lambert. De hoofdstroom van 's lands economie was liberaal corporatistisch. Grote dochters van de holdings voerden half-privé overheidstaken uit. De tegenstelling tussen arbeid en plutocraten was niettegenstaande de verwantschap tussen Wetstraat en magnaten geen folklore. Perzisch petroleum zou Luik bevoorraden en het land onafhankelijker maken van de kapitalistenraffinaderij van Petrofina in Antwerpen. Een messcherp symbool van het industriële talent van de sociaal-democratie van dat moment.
Als vrije en blije liberaal, denk ik bovendien met gematigd heimwee aan de Dienst Nijverheidsbevordering. De DNB was de stek van slimme ingenieurs met zware steun van de Waalse, in mindere mate van de Vlaamse, socialisten, en een bestrooiing van die schare vernuftelingen met 3 CVP-technocraten. Zij fluisterden achter de hand: "Het is godgeklaagd. CVP is geobsedeerd door onderwijs, cultuur, gezondheid, sociale zaken en macro-economische marginalia, én verwaarloost het industriebeleid en het wetenschappelijk onderzoek. De Vlaamse christendemocraten kennen er niets van en willen er niets van weten." Vandaag is het geen haar beter.
De DNB maakte bijvoorbeeld de studie Symarindus, waarin de koude-industrie in Zeebrugge in het kielzog van de gastanker Methania en de aardgasopslag werd verdedigd. Zeebrugge kon een Vlaamse Ruhr worden, gegrondvest in de diepvries en de energie. De West-Vlaamse intensieve groenteteelt zou de allure van een nationaal Nestlé of Unilever krijgen door de Zeebrugse koude keten. De knappe strategie stierf een wiegendood.
De hitech-onderneming Metris is in 2009 verkocht aan Japanners, de software-ontwikkelaar Porthus wordt dezer dagen verkocht aan Canadezen; daardoor verdwijnen twee jonge en beloftevolle Vlaamse ondernemingen van de beurs en uit de portemonnee van de stichters en de Vlaamse onderzoekers. Metris en Porthus zijn voer voor twintig lijntjes in de economierubriek van De Standaard en een driekolommer in De Tijd. Metris en Porthus ontankeren op een moment dat Voka stoer doet over "Willen Winnen". Dit is mooi én praat voor de vaak zonder serieus te werken aan meer dan windmakerij als Vlaanderen in Actie; een plan van dertien in een dozijn, zonder oprechte economische en politieke engagementen.
Ethias is een vogel voor een Franse kat, Fortis is een bijhuis van BNP Paribas, Dexia is een loopgraaf van Franse financiers in België, GDF Suez spot met de Belgische soevereniteit en heeft een invloed in onze energiesector die geen enkele bananenrepubliek zou slikken. De Wetstraat wel. Het lot van Ethias, Fortis, Electrabel, Dexia - en veel vroeger Société Générale, Petrofina, BBL, GB-Inno-BM, CBR, Acec, Generale Bank en vele andere - versterkt het verlies aan collectieve identiteit van de Belgen. De angst om opgeslokt te worden in een groter geheel, door de alles overziende en overheersende buur - Frankrijk - is acuut. Die symboolbedrijven wegen zwaarder bij het zich gekneveld voelen door de Vlamingen dan de Japanse aandeelhouders van Metris en de Canadese geldschieters van Porthus. Daar komt bij, alhoewel de dames en heren dat in vele toonzettingen ontkennen, dat het francofone establishment grote goesting heeft om zich te laten degusteren door de Fransen. Met Fransen aan boord heb je de feitelijke ontvlaamsing van elke onderneming waar die politieke en culturele bondgenoot de macht uitoefent. Tracht als Vlaams kaderlid bij BNP Paribas Fortis in 2010 een loopbaan tot de top te ontwikkelen. Daar heeft men enkel nood aan flamands de service en loketbedienden die sauvent les apparences en deposito's baggeren in het rijke noorden. De hardwerkende Vlaming is verraden door zijn politieke en economische bovenlaag.
Wat nu? Mentale stappen zetten en pragmatische stappen zetten. Aanhangers van de vrije markt - die zich niet laten ringeloren door de progressieve nonsens over de zogenaamd mensonterende teksten van Adam Smith - weten dat de vader van de moderne economie aan de overheid een sleutelrol toebedeelde. Zij diende de voorwaarden voor de vrije markt te optimaliseren. De bekering van ex-VLD-senator Paul de Grauwe is geen bekering (hij bekritiseert zwaar, en terecht, het onbehoorlijke gedrag van de banken). De Leuvenaar herlas simpelweg zijn Smith; dus niet alleen The Wealth of Nations, ook zijn minstens zo belangrijke waarden-en-normen-boek The Theory of Moral Sentiments. Een klein land als België en de onafhankelijke Vlaamse republiek van de toekomst hebben, ook voor liberalen, het volste recht om zich te verweren tegen de dominantie van Frankrijk.
Op de korte termijn is veel verloren, op de middellange termijn kan het tij keren door more brains en meer strategie. Het is niet te laat voor twee overheidsinitiatieven met gunstige gevolgen in de volgende decennia. Richt een nieuwe Dienst voor Nijverheidsbevordering op waar verstandige mensen met rechtstreekse relaties bij de Vlaamse regering de toekomst voorbereiden. Vandaag gebeurt het amateuristisch. De nieuwe DNB heeft alles te winnen door meteen strategische, wetenschappelijke, menselijke broederschap te zoeken bij TNO in Nederland; een netwerk van knappe bollen in toegepaste en futurologische kennis. Door die nieuwe DNB moeten Vlaamse socialisten zich aangesproken voelen. Die partij blijft inktzwart ploeteren als zij niet aandachtsjunks als Freya Van den Bossche achter de schermen stopt, en uitpakt met ideeën over technologie, industrie, diensteneconomie, centrums van uitmuntendheid. We hadden wat, maar het is weg. De Gewestelijke Investeringsmaatschappij voor Vlaanderen, de Gimv, kon bij haar start, voor de zogenaamde derde functie - reddingsopdrachten voor de Vlaamse regering (deze taak viel ondertussen weg) -,vooruitstrevend denken. De elektrische auto van Kris Peeters bij Opel Antwerpen was bijvoorbeeld een steengoed idee in 200l, en is het niet vandaag want in 2010 rijden de eerste commerciële elektrische auto's van NRG in de VS. Hoe kan je startend van nul iets dergelijks bijbenen?
President Sarkozy wil de zone Parijs-Le Havre ontwikkelen tot een geïntegreerd transportgewest, contra de aanvoer via Vlaamse, Nederlandse en Duitse havens naar Noord-Frankrijk en de hoofdstad. Wie plant een Vlaams-Nederlandse tegenzet? Denk voorts aan een speeltje in de Vlaamse regeerverklaring: de alternatieve energiemaatschappij, een zogenaamde vechtonderneming tegen Electrabel. De waarheid gebiedt te zeggen: dit is een truc om Electrawinds van Johan Vande Lanotte plezier te doen plus de sympathieke bricoleurs van Enfinity (alternatieve energie), met een hoog "Hopenhagen"-gehalte, echter geen onderbouw voor een tegenmacht. Een nieuwe DNB in osmose met de regering kan beters en rijpers bedenken en doen.
Ook een socialistenidee waar socialisten in Vlaanderen voor weglopen, niets van weten, omdat zij verslaafd zijn aan progressieve dada's als multiculturaliteit, homorechten, euthanasie, is een Ecole Nationale d'Administration, een Nationale Ambtenarenhogeschool op zijn Frans. Dat helpt niet meteen, maar over tien jaar tot een halve generatie heb je dan mensen die voor de regering/belastingbetaler bedrijven en sectoren helpen bij of buiten een crisis. Elke Vlaamse universiteit schoolt in een bezemkast wat ambtenaren, maar richt zich op de korporaals, niet op de generaals van de administratie. In Frankrijk werken de énarques na loodzware, hoogaangeschreven en gewilde studies, drie jaar voor een minister, vier jaar in het buitenland, twee jaar bij La Poste of het atoombedrijf Areva. Zo zijn zij rijp voor het Grote Leven in de Franse semi-staatsbedrijven of de vrije sector. Als onze federale of Vlaamse regering talent zoekt voor bestuurders, kaderleden bij ondernemingen in de privé-, semi-privé of overheidssector, doolt zij rond, geblinddoekt door koppensnellers.
Aldus vroeg N*A*O* zich af :
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XIV)’,
Port-au-Prince, 13 februari 2010
(1) Het ABVV wil dit graag ontkennen en gebruikt daarvoor drogredeneringen. Het zegt bijvoorbeeld dat Opel de fameuze SUV’s niet kwijtspeelde aan Duitsland. Sorry, maar Antwerpen heeft de SUV’s ook nooit gekregen. En Antwerpen verloor wel degelijk de Astra aan Duitsland !
(2) Trio op Klara Radio, 6 februari 2010 : http://radio.klara.be/radio/10_programmas.php?datum=100206&xml_program=KL05100206FTRI.xml .
(3) http://www.centrumvoorsociaalbeleid.be/index.php?pg=68&id=630 . Om het niveau van de VRT nieuwsdienst nog eens te ervaren kan u de Terzake uitzending van 11 februari bekijken. In plaats van snel terzake te komen met Vandenbroucke, gaat journaliste Kathleen Cools op de emotionele toer : http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/mediatheek/programmas/terzake .
(4) Wallonië heeft veel meer priesterwijdingen en kerkgangers dan Vlaanderen en levert sinds kort ook de conservatieve André Léonard als aartsbisschop.
(5) “Volk voor de vrijheid” verbindt in Italië Berlusconi’s “Forza Italia”, waarin Fini’s “Allianza Nazionale” opging, naast vele splinterpartijen, met Bossi’s “Lega Nord”, die heel het industriële noorden van Italië beheerst, en met de Siciliaanse Beweging voor zelfbestuur. Net als in België het Vlaams Belang, wordt in Italië de “Lega Nord”, die een proletarisch publiek heeft, gediaboliseerd door haar te beschuldigen van racisme en separatisme.
(6) Berlusconi’s harem : de actrices Camilla Ferranti en Eleonora Gaggioli, de RAI-presentatrice Barbara Matera, Grande Fratello ster Angela Sozio, en de zangeres Cristina Ravot.
(8) Zoals hij vermoedelijk ook direct Reynders telefoneerde zodra hij iets wist over het Fortis-arrest…
(11) Zie : http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2010/01/minaretten-in-de-dddr.html en http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2009/11/naos-multi-culti-synthesis.html .
Naar aanleiding van het Zwitserse minarettenverbod vroeg ook de Duitse kanselier Angela Merkel een debat over de “Europese identiteit”.
(12) Wat Verafstoodt bedoelt met “geschikte” opleidingen is N*A*O* niet geheel duidelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten