Over migratie en islam
Frans Maes
De jongste tijd verschijnen aan de lopende band boeken over migratie en islam. Een van de best gestoffeerde is van de hand van de Amerikaanse columnist (voor de Financial Times) en journalist (voor de New York Times) Christopher Caldwell. Onder de titel "De Europese Revolutie – Hoe de islam ons voorgoed veranderde" beschrijft hij hoe terroristische aanslagen in Europa, rellen in moslimwijken van de meeste grote steden en ondermeer de moord op Theo van Gogh in Amsterdam de autochtone Europeanen ertoe dwingen hun liberale waarden opnieuw te definiëren. Van de 375 miljoen Europeanen wonen er 40 miljoen buiten hun land van herkomst. Velen onder hen hebben gewoon de Schengen-akkoorden aangegrepen om zich binnen Europa te verplaatsen maar het merendeel van de immigranten is van buiten Europa afkomstig. Voor deze laatste groep gaat het vooral om moslimimmigranten die zich niet willen integreren. Halverwege de 20sle eeuw waren er praktisch geen moslimimmigranten in Europa. Nu zijn er 15 à 17 miljoen. Hier knelt het schoentje: het gros van de autochtone bevolking wil niet leven in een "bazaar van wereldculturen". De bezorgdheid van de slinkende groep autochtonen wordt niet ingegeven door racisme maar eerder door heimwee naar de hechte clangemeenschap van weleer. De politiek en de correct denkenden blijven van hun kant maar hameren op de multiculturele samenleving en de nood aan "arbeidskrachten" o.m. om de vergrijzing tegen te gaan en de sociale zekerheid in stand te kunnen houden. De auteur bewijst met cijfers dat de immigratie niets opbrengt maar slechts leidt tot economische kosten en tot een scherp oplopende prijs aan vrijheid voor de autochtonen. Het kapitalistisch argument dat migranten nodig zijn om de industrieën te redden houdt geen steek in een wereld waarin oude technieken verdwijnen en vervangen worden door moderne die veel minder handenarbeid en enorm veel meer hoofdarbeid vragen. Dit laatste kan meestal niet door migranten worden geleverd tenzij men gericht gaat werken en alleen nog hooggeschoolde migranten in Europa toelaat, een systeem dat o.m. in Canada wordt toegepast. Het socialistische argument dat de verzorgingsstaat moet gered worden is al evenmin valabel. In de Verenigde Naties heeft de Population Division berekend dat voor het herstel van een gezonde leeftijdsstructuur en afhankelijkheidsratio in Europa, de eerste voorwaarde voor een leefbare sociale zekerheid, er 701 miljoen immigranten nodig zouden zijn en dat is meer dan de totale bevolking van het werelddeel! Van de migranten kan volgens Harvard-econoom Martin Feldstein, die berekeningen maakte aan de hand van het Spaanse voorbeeld, daalt de verhouding werkenden/gepensioneerden van 4,5 tot 1 naar minder dan 2 tot 1. De fiscale effecten van de immigratie zijn verwaarloosbaar mede omdat het gros van de migranten doorgaans de laagste regionen van de economie bevolken en de groei van het brutoloon–de
bron van belastingen waarmee de verzorgingsstaat wordt betaald- niet positief beïnvloeden. Migranten worden ook ziek en oud en beuren nogal wat kindergeld zodat de migratie in het beste geval voor de verzorgingsstaat een nuloperatie is. Migranten kunnen de verzorgingsstaat alleen helpen als zij en hun nakomelingen meer geld in de sociale zekerheid stoppen dan zij eruit halen. Maar daarvoor werken en verdienen zij niet genoeg –in Duitsland werkte in 1973 meer dan 65% van de migranten nu nog maar 38%- is het zware oordeel. Europa laat veel teveel migranten binnenkomen in het kader van gezinshereniging, vanwege een asielverzoek of om andere niet-economische redenen zoals de illegalen waar nauwelijks naar omgezien wordt.
Caldwell wijdt ook een hoofdstuk aan de invloed van de Islam op het Westen waarmee volgens de auteur veel te tolerant wordt omgesprongen. Na de aanslag in maart 2004 in Madrid door met Al Qaida gelinkte terroristen waren zowel Aznar als Zapatero er als de kippen bij om de schuld bij de ETA te leggen terwijl de daders met Al Qaida verbonden Marokkanen waren. Wel haalde Zapatero, die de verkiezingen won, onmiddellijk de Spaanse troepen terug uit Irak, verketterde hij de Verenigde Staten en lanceerde hij een "alliantie van beschavingen" met de islam. De afgelopen decennia is de westerse houding tegenover de rest van de wereld geëvolueerd van "koloniale arrogantie tot handenwringende zelfhaat", aldus de auteur. Hij waarschuwt ook tegen het geloven in het tweeledig taalgebruik van de moslimleiders. In een Europese taal houden zij een andere soort toespraak dan in het Arabisch. Het betekent dat je een consistente boodschap uitdraagt die door twee verschillende groepen toehoorders verschillend zal uitgelegd worden. De verpersoonlijking daarvan is Tariq Ramadan, een in Geneve gevestigd politiek activist, productief schrijver en freelancetheoloog voor wie in het Westen zowat alle deuren opengaan en die pleit voor een "redelijke samenleving” berustend op het islamitisch recht met de eis van volledige erkenning van de islam in alle Europese instituties. Ramadan mocht in de jaren '90 Frankrijk niet binnen en momenteel is hij persona non grata in Tunesië, Egypte en Saudi-Arabië. Ramadan, die het voortdurend heeft over "verzet" en die de moslims oproept verzet te plegen is in de ogen van sommige Europese leiders iemand die in werkelijkheid "hervormingen" bedoelt. Volgens de auteur bedoelt hij alleen "jihad"!
Caldwell wijst tenslotte op de Europese plicht tegenover de wereld. Met immigratie worden niet alleen productiefactoren ingevoerd maar ook factoren die sociale veranderingen teweeg brengen. Al decennia lang worden de Europeanen gefrustreerd door het onvermogen (of de onwil) van hun leiders om immigratie te reguleren of er economisch ten volle van te profiteren. Ze hebben het gevoel dat Europa cultureel wordt overgenomen door een theocratische islam of door een marktliberalisme dat geen bijzondere waarde hecht aan de dierbaarste tradities van Europa, aldus de auteur. Als er in Europa meer immigranten binnenkomen dan de kiezers van dat werelddeel willen, dan is dat een duidelijke aanwijzing dat de democratie hier niet goed functioneert. Europa heeft zeker het recht om ten aanzien van de immigratie om het even welke beleidsmaatregel te treffen. Als een nieuwkomer niet bereid is onze waarden, zelfs als die verkeerd zouden zijn, te respecteren, dan heeft geen enkele westerse samenleving de morele verplichting hem toe te laten. Maar er bestaat in Europa geen eensgezindheid over wat de westerse waarden zijn. Een verenigd Europa zou niets te duchten hebben van de islam, maar Europa is niet verenigd. Tientallen jaren lang hebben Europese autoriteiten het nut voor henzelf nagestreefd in plaats van het nut voor hun samenleving. Het fundamentele probleem dat Europa heeft met de Islam en met de immigratie in het algemeen is dat de krachtigste gemeenschappen in Europa cultureel gesproken helemaal geen Europese gemeenschappen zijn. Men heeft wel gepoogd een oplossing te vinden maar de multicultuur van Nederland en België, noch de laïcité van Frankrijk of de welwillende verwaarlozing van Groot-Brittannie en de constitutionele stiptheid van Duitsland hebben tot een oplossing geleid. In tegenspraak met de vrome praatjes is de islam in geen enkel opzicht de religie van Europa en in geen enkel opzicht de cultuur van Europa. Zeker is dat de confrontatie met de Islam zal leiden tot een veranderd Europa. Minder zeker is dat de Islam aanpasbaar zal blijken.
"De Europese Revolutie – Hoe de islam ons voorgoed veranderde" van Christoffer Caldwell is een schitterend geschreven boek. De auteur beschrijft hoe de autochtone Europeanen door de immigratie, en vooral door de Islam gedwongen worden hun liberale waarden opnieuw te definiëren. Hij beschrijft het fundamentele verschil in benadering van vrouwen en seksualiteit en wijst op de gevaarlijke tendens van politici om spanningen rond de islam weg te werken door de rechten van alle burgers in te perken. Ayaan Hirsi Ali zegt over het boek dat de onderzoeksjournalist en schrijver met feiten en cijfers de gewillige overgave van de Europeanen aan de islam beschrijft. Caldwell is een Amerikaan die om Europa geeft. Het boek telt 330 pagina's, 37 pagina's noten, 4 pagina's bibliografie en een register van 20 pagina's. Het werd in 2009 uitgegeven door Ambo Amsterdam als vertaling door Peter Diderich van "Reflections on the Revolution in Europe. Immigration, Islam and the West".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten