Vooruitkijkend mijmert hij toch regelmatig over eerder gestelde[1] en nog niet beantwoorde vragen : ‘round up – new round.’
-1-
Tegen 20 september moest eerste minister Herman Van Rompuy namens ons land een geactualiseerd stabiliteitsprogramma indienen bij de Europese Commissie. De eerste grote federale opdracht werd dus een min of meer evenwichtige begroting opstellen.
…En dat gebeurt dus niet. Het probleem wordt doorgeschoven naar 2011.
De Vlaamse minderheid (!) in de federale regering is niet opgewassen tegen de Waalse Mathot-doctrine : begrotingstekorten komen en gaan vanzelf… Nog maar de gedachte aan een krachtdadige ingreep krijgt onmiddellijk het veto van de kinderloze Di Rupo : “Après nous le déluge.”
De Luikse professor Pierre Pestieau vindt de Waalse attitude “malsain” (La Libre Belgique, 19 september 2009) en Wilfried Martens bestempelt het conservatisme van Di Rupo “un risque terrible pour l’avenir.” (Le Soir, 19 september 2009)
Zouden de Waalse nationalisten van de PS er misschien van uitgaan dat wanneer in 2010 de verwachte sterke stijging van de rente die overheden moeten betalen op nieuw gemaakte schulden zich zal voordoen en de Belgische gemeenschappen in ernstige financiële nood zullen geraken, de internationale gemeenschap België dan zal dwingen te blijven bestaan ? (Zie : ‘Questions (I)’.)
Terwijl onze noorderburen wel vastberaden blijken te zijn, verschillende moeilijke keuzes aan het volk voorleggen en de vakbond er al akkoord ging met het optrekken van de pensioengerechtigde leeftijd tot 67 jaar, blijft men in België de problemen cynisch accepteren.
Het is toch een probleem dat België proportioneel het grootste ambtenarenapparaat van Europa heeft, nog steeds veel politieke benoemingen (zoals tot het zinloze ambt van arrondissementscommissaris voor Anne Martens), als enige in Europa duizenden kabinetsmedewerkers voor talloze ministers, in vergelijking met andere landen overdreven overheidssteun aan politieke partijen, meer dan het driedubbele van de (partij)verkiezingsuitgaven van onze buurlanden, een leger dat gemakkelijk kan gehalveerd worden, een nergens geziene niet-beperking van de groei in de gezondheidszorg, de niet-aanwending van de administratie en inschakeling van de vriendendiensten van consultancybureaus door de overheid, de federale uitgavenbegroting van geregionaliseerde bevoegdheden, enzovoort, enzoverder ?
Politicoloog Carl Devos eindigt zijn wekelijkse column op ‘deredactie.be’ met de volgende woorden : “Wie zijn kinderen over twintig jaar zonder schaamte in de ogen wil kijken kan vandaag niet anders dan zagen en klagen, zagen en klagen, tot in dit stugge land eindelijk gebeurt wat moet gebeuren.” (http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/verkiezingen09/2.5323/090919_devos_opinie)
In dit dode land ?
-2-
Als men het over de begroting heeft, dan moet men ook reppen over de kost die de laatste regularisatie van illegalen met zich zal meebrengen.
Premier Van Rompuy heeft van de vakantie geprofiteerd om de Franstalige partijen hun zin te geven en zoveel mogelijk illegalen te regulariseren. Paul Geudens beweert dat ‘madame non’ Milquet (CDH) en haar kloon ‘madame njet’ Onkelinx (PS) vorig jaar al gezegd hadden dat regularisatie de minimumvoorwaarde was om over communautaire zaken te praten. (Gazet van Antwerpen, 15 oktober 2008) Nu zegt men dat de regularisatie in het regeerakkoord staat.
Er staat iets van in, ja, maar er staat ook en vooral in dat de snel-Belg-wet, de gezinshereniging en nog veel meer met betrekking tot immigratie herzien zou worden, hetgeen door de Franstalige partijen doorgeschoven werd naar september : uitstel is…?
Eigenlijk is het regularisatiedossier zelf een communautaire kwestie, niet alleen omdat Vlaanderen en Wallonië hier anders over denken, maar vooral omdat Onkelinx’ voor-gangster Anne-Marie Lizin als Senaatsvoorzitter twintig jaar geleden al zei dat België zoveel mogelijk vreemdelingen moest importeren om de Vlaamse meerderheid in het land te breken.
Niet alleen denkt slechts een Vlaamse minderheid op dezelfde wijze over regularisatie als de Waalse nationalisten, ook Europa is (langzaam maar…) bezig een immigratie- en asielbeleid uit te werken en vooral illegale immigratie te bestrijden. Europa wil dat elke maatregel dienaangaande van gelijk welk land eerst op Europees niveau overlegd wordt.
Uit schrik voor het Waalse non-njet tegen communautaire onderhandelingen, lapte de regering de Europese afspraak aan haar laars, zodat ze nu een aanklacht aan haar been heeft.
Zeer begrijpelijk, want het niet solidaire België veroorzaakt nu een nieuw aanzuigeffect van illegalen, die na een Belgische regularisatie vrij mogen bewegen in heel Europa.
(In 1999-2000 meldden zich in België 42.000 nieuwe illegalen, waarvan Patsy Sørensen, beweerde dat “de grootste gangsters eerst komen.” Van deze groep vond de helft na vijf jaar nog geen werk en leefden 34 % van het OCMW. Cijfers zijn natuurlijk niet ethisch, maar spelen anderzijds wel een rol.) (Zie : ‘Questions (I)’.)
Zou men het immigratiebeleid niet beter defederaliseren, zodat Vlaanderen tenminste een examen Nederlands, dat nu door de Franstalige partijen geweigerd wordt, zou kunnen opleggen om het recordcijfer van 70.000 ‘gezinsherenigingen’ (ook van Afrikanen uit onze buurlanden waar strengere regels gelden) en nadien van massale echtscheidingen onder immigranten te verlagen ?
-3-
Als welvaartstaat werd België ondertussen geklopt door Nederland. (Ten opzichte van Scandinavië is de terugval helemaal definitief.)
In ‘Questions (I)’1 vroeg N*A*O* zich af waarom Nederland wel en België niet bijkomend uitgenodigd werd voor de G20-top van april laatstleden in Londen. (Nederland gaat nu trouwens pleiten voor een vaste plaats in de G20.)
Hij vond een bijkomend antwoord in de Duitse pers, waarin men beweerde dat België internationaal slechts beschouwd wordt als een aanhangsel van Frankrijk.
In Brecht Arnaerts stuk ‘2080, het jaar van de Leeuw ?’ in de essaybundel onder redactie van Johan Sanctorum ‘De Vlaamse republiek’ las de Naamloze :
“Dat is bij uitstek het Belgische verhaal geweest. Frankrijk slaagde erin om via diplomatieke akkoorden tussen de toenmalige grootmachten een vazalstaat te stichten naar eigen Jacobijns centralistisch model. Die staat, België, zou hét middel bij uitstek worden om een gebied dat duidelijk niet politiek veroverbaar was, dan ten minste toch economisch in te lijven. Een land dat via zijn politieke elite en zijn financiering afhankelijk is van een ander, kan men namelijk evengoed als het eigen territorium beschouwen. En misschien zou bij een volgende diplomatieke ronde vanuit die feitelijkheid dan wel alsnog een territoriale aanhechting bij Frankrijk mogelijk zijn.”
Misschien dat zo’n oud streven telkens weer opduikt als Buitenlandse Zaken in liberale handen is, maar wat zal het worden nu het Belgisch buitenlands beleid volledig in handen is van de CD&V ? Terwijl Leterme Buitenlandse Zaken heeft, De Crem Defensie en Peeters de Vlaamse buitenlandse politiek, las N*A*O* daarover niets in hun verkiezingspropaganda. Het enige dat nu al duidelijk is dat zij het land volledig onderwerpen aan Amerika. Het is ook duidelijk dat het oorlogsspelletje dat onze jongens onder minister van Oorlog De Crem spelen in Afghanistan surrealistisch is, gezien NATO-generaal McCrystal zelf bekend maakte dat de oorlog in dat land definitief ten voordele van de Taliban uitdraait. (Zie : ‘Questions (VII)’.)
Maar waarom ?
Om door zich wellustig tegen de supermacht te frotteren invloed te kunnen uitoefenen misschien, en het Vlaams pacifisme uit te dragen ?
Maar wonder boven wonder is Obama een president die daar wel oren naar heeft, doch moet de CD&V dan niet stoppen met spelen ?
Of moet de Belgische steun toch weer opgevat worden als een zoenoffer van de Franse president Sarkozy, die in reactie op Obama’s pleidooi voor een kernwapenvrije wereld in Praag zei dat de Obama-speech alleen bedoeld was “à améliorer l’image des Etats-Unis,” waar Europa zich dus niks van moet aantrekken, zodat het draagvlak voor de Franse FORCE DE FRAPPE NUCLÉAIRE niet zou verschrompelen ? (Zie : ‘Questions (II)’.)
-4-
De sociale zekerheid is, zeker na de recente financiële crisis, zelf in nood geraakt. Van Rompuy, die bezig is met een tweejaren begroting, moet rekening houden met een federaal bij te passen 2,5 à 3 miljard euro dit jaar, plus een verwachte 5,3 miljard volgend jaar.
En deze sociale zekerheid voldoet niet eens meer aan de verwachtingen. In de gezondheidszorg bijvoorbeeld worden belangrijke zaken niet terugbetaald, nieuwigheden worden er niet in opgenomen en de ziekenhuiskosten voor de patiënt nemen toe.
Komt daar nog eens bij dat (niet-ambtenaren pensioenen) voor Europese normen in België akelig laag liggen. (Maar allez, volgens Daerden is er nog genoeg in kas tot 2015.)
Wie heeft de leiders van de twee grote vakbonden verkozen ?
Want zij beheren in elk geval de sociale zekerheid mee en kunnen blijkbaar enkel het volgende bedenken : (a) niet raken aan de Belgische constructie ; (b) de sociale zekerheid niet hervormen ; (c) de belastingen verhogen.
Als men weet dat het inefficiënte België al de hoogste belastingen heeft van heel Europa, weet men ook dat Rudy de Leeuw en Luc Cortebeeck volgende keer niet meer verkozen zullen zijn !
(Maar wanneer zijn die verkiezingen toch alweer ??)
Zonder de hoger vermelde tekorten van de sociale zekerheid zit de staat al met een tekort van meer dan twintig miljard euro, zodat er wel degelijk structurele maatregelen moeten genomen worden.
De Naamloze Achter U, die u niet verkozen hebt, vindt er zomaar voor de vuist weg al enkele, doch wil er beslist verdere studiën aan wijden.
Is het niet interessanter de waanzinnige groeinorm van 4,5 % voor de gezondheidszorg terug te schroeven en in de plaats de Waalse misbruiken in de geneeskunde aan te pakken ? Van het eerste moet enkel de Leeuw nog overtuigd worden, voor het tweede ook Cortebeeck.
Een van de zeldzame zinvolle argumenten om de gezondheidszorg niet te regionaliseren – in tegenstelling tot in de meeste federale staten - is dat Vlaanderen daardoor Wallonië zou kunnen overhalen om redelijk en efficiënt te worden (Bea Cantillon). Dan moet men daar ook werk van maken !
Anders, splitsen die boel.
Er kan zeker ook bespaard worden op de administratieve kosten van de sociale zekerheid, dus ook op de diensten van de vakbonden (zoals de uitkering van het werklozengeld), waarvan de vergoeding er de oorzaak van is dat België het grootste aantal vakbondspersoneel heeft. België is inderdaad het land met de hoogste administratieve uitgaven[2].
Het hele sociale zekerheidssysteem, gezondheidszorg inbegrepen, is ondertussen compleet ondoorzichtig geworden. N*A*O* maakt van de gelegenheid gebruik om Danny Pieters’ voorstellen in ‘Onze sociale zekerheid : anders en beter’ aan te prijzen. Naast de modernisering van de sociale zekerheid, zijn het bewerkstelligen van de transparantie ervan en het verduidelijken van de solidariteit zijn hoofdbekommernissen.
De Naamloze A*O* twijfelt eraan of de belgicisten, die meestal ook het status quo in de sociale zekerheid verdedigen, akkoord kunnen gaan alleen al met Pieters’ algemene uitgangspunten : transparantie, arbeidsgerichtheid, legitimiteit (een zekere equivalentie tussen bijdragen en uitkeringen) en aangepaste toepassing van gelijke principes. Met het laatste principe misschien wel, omdat het niet echt nieuw is. (Ofschoon de verschillende beroepsgroepen misschien toch hun specificiteit en de aanpassingen die er het gevolg van zijn opnieuw moeten beargumenteren ; maar dat is wellicht terug het transparantie-principe.)
Wat moet N*A*O*, zeker op het vlak van transparantie en van legitimiteit, anders denken van Bea Cantillons (CD&V) uitspraak : “Maak de transferts van Vlaanderen naar Wallonië in de sociale zekerheid niet te doorzichtig, want als de mensen weten waar al dat geld naartoe vloeit, zullen ze niet meer willen betalen” ? Ex-premier Martens bevestigde dit trouwens : “Je mag de kiezer nooit zeggen wat je echt gaat doen.” (Humo, 13 augustus 1996) (Zie : ‘Questions (VII)’.)
Maar vooral het daadwerkelijk (dus meer dan symbolisch !) weer centraal plaatsen van arbeid zal het probleem worden. Bea Cantillon gaf onlangs toe dat toenmalig minister Vandenbroucke ongelooflijk veel moeite moest doen om de Franstaligen te overtuigen van de noodzaak van activering van de bevolking, hetgeen overal in Europa al lang geaccepteerd is. (Klara, ‘Trio’, 27 juni 2009) Zonder dat ze daarom ongelijk heeft, hoorde de Naamloze haar toch de kwestie weg relativeren door te stellen dat activering iets heel anders is in een regio met stijgende tewerkstelling dan in een met hoge werkloosheid.
Waarom moest Frank Vandenbroucke toen al een eerste keer gaan als minister van arbeid ? Toch omdat hij orde op zaken wilde stellen ?
Staats- of media-intellectuelen (wat is het verschil ?) als Marc Reynebeau of Luc Coene slagen er met hun sofismen telkens weer in N*A*O*’s woede op te wekken, zeker wanneer ze een zo belangrijk thema als de problemen van de sociale zekerheid weg relativeren. In plaats van holle slogans als “Red de solidariteit !” te roepen, toetert de Naamloze A*O* : “Red de sociale zekerheid !”
In een andere aflevering van ‘Trio’ antwoordt Reynebeau op de kwestie van de ‘inkomensval’ die de Vlaamse transferts voor Wallonië veroorzaken, dat dit geen kwestie is van “staatsmanschap” en dat hij begrip heeft voor het ‘paarse’ potvertieren als reactie op de voorafgaande besparingen om de Maastricht-norm te behalen. (Klara, 13 juni 2009) Op de suggestie dat Brussel misschien zijn instituties (de geldverslindende 19 gemeenten) kan hervormen als de stad om nog meer geld vraagt, zegt Reynebeau deze 19 baronieën niet te verdedigen, maar er toch ook voordelen in te zien. Als men spreekt over de grote ministeriële kabinetten, relativeert hij eerst de uitgaven ervan, om dan wel toe te geven dat dat wel iets zegt over de heersende “beleidscultuur”… Maar wat zegt Reynebeau nu eigenlijk nog ?
‘Paars’ kon profiteren van een mooie rentedaling, maar verzuimde een financiële buffer te voorzien en soupeerde al het geld op. De vicegouverneur van de Nationale Bank, Luc Coene, die toen kabinetschef was van Verafstoodt, zegt nu : “Om het even welke andere coalitie zou in die periode net hetzelfde hebben gedaan. Daar ben ik echt van overtuigd.”
Goed, maar wát zegt de man nu eigenlijk… over politici ?
Nuance is belangrijk, maar hier wordt N*A*O* zo moe van…
Danny Pieters antwoordt in zijn boek op Bea Cantillons suggestie om de transferts juist ondoorzichtig te houden : “(..) toch lees ik soms collegae die vinden dat het maar goed is dat de financiering en de geldstromen ondoorzichtig zijn omdat op deze manier de solidariteit kan gehandhaafd worden. Een rare opvatting van solidariteit wordt daar aangehangen, één die wel dicht ligt bij onnozelheid of oplichterij.”
Volgens de Naamloze is het zogenaamd ethisch vertoog dat wil dat niet aan de sociale zekerheid geraakt wordt, niet meer dan angst.
In ‘Het grote begrotingsdossier (I)’ vraagt de fiscalist Herman Matthijs zich wanhopig af waarom het in België niet is als in andere federale staten. Professor André Decoster antwoordt hem : ”Die verwijzing naar andere federale landen loopt mank. Zij kampen niet met een gebrek aan federale loyauteit zoals bij ons, met aan de ene kant een nationalistisch discours dat de geloofwaardigheid van het federale niveau steeds meer aantast, en aan de andere kant een reflex van mogelijk berekende verlatingsangst.” (Knack, 16 september 2009)
N*A*O* is er zeker van dat wanneer men de geldstromen helder in kaart zou brengen, de Vlamingen geenszins hun solidariteit met Wallonië zullen beëindigen (over de macht van het geven leze men kameraad Nietzsche), maar omgekeerd de Walen uit fierheid uit hun depressie zullen ontwaken en hun valse en machteloze leiders aan de deur zullen zetten[3].
-5-
De tweede belangrijke opdracht voor de federale regering is de staatshervorming en de splitsing van B-H-V.
De voorbije zomerweken beweerde premier Van Rompuy geheimzinnig dat de Franstaligen tot meer bereid zullen zijn dan de Vlamingen denken.
De Naamloze gelooft hier niets van.
Van Rompuy begon tegelijk de publieke opinie voor te bereiden op een ‘onderhandelde’ oplossing voor Brussel-Halle-Vilvoorde. (Waarschijnlijk de splitsing van B-H-V in ruil voor gebiedsuitbreiding voor Brussel.)
Franstalige partijpolitieke belangen moeten immers primeren boven de democratische spelregels, waaronder de niet-onderhandelbaarheid van de grondwet.
Hier wél over onderhandelen noemt Van Rompuy op de typische CD&V-sofistische wijze “de cultuur van het compromis”.
Maar onderhandelt men dan over de rechtsstaat ? Heeft Van Rompuy het als CD&V-er dan over een compromis tussen goed en kwaad ? En wat geeft dat dan ?
N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, weet dat dit federaal gespartel niet kan verdonkeremanen dat we op een “onafwendbaar keerpunt” beland zijn.
Onafwendbaar keerpunt
door MANU RUYS
België is een wankel bouwsel. Ooit is het anders geweest. In de 19de eeuw verwierf de jonge staat een stevige financieel-industriële struktuur. De eerste monarchen waren lepe staatslieden met wie in het buitenland werd rekening gehouden. Leopold II was een schoft, maar een visionair ondernemer. In de Eerste Wereldoorlog weigerde Albert I zijn soldaten op te offeren aan de bloedige strategie van de geallieerde generaals. Leopold III laakte openlijk het falen van het politieke regime. De dynastie symboliseerde Belgische trots en stabiliteit. De Vlaamse protestbeweging die na 1830 op gang kwam tegen de verfransing, kon belangrijke resultaten boeken op wetgevend vlak, maar had geen behoefte aan revolutionair geweld. Ook het opkomende socialisme schuwde staatsondermijnende akties. Kerk en vrijmetse1arij handhaafden orde en gehoorzaarnheid in hun verzuilde domeinen. Het Establishment regeerde discreet vanuit onaange- taste machtsposities. De Kongolese kolonie droeg bij tot de welvaart en het internationale prestige. Die toestand heeft ruim een eeuw geduurd.
Kort na de Tweede Wereldoorlog was België nog een van de zes oprichters van de Europese Gemeenschap. In de jaren '50 werd het echter aangetast door een uitzaaiende kanker. De met communautair dynamiet volgepropte koningskwestie schond het gelaat en de slagkracht van de monarchie. De mensonwaardige bestraffing van de oorlogskollaboratie veroorzaakte een trauina in brede gelederen van de Vlaamse bevolking. Zowel in Wallonië als in Vlaanderen groeiden felle autonomistische tendensen. Nederlands- en Franstaligen vervreemdden mentaal van elkaar. Taalkonflikten leidden tot bitsige botsingen en nieuwe institutionele verhoudingen. Ook ekonomisch sloegen Noord en Zuid uiteenlopende wegen in. De ondergang van de kolen- en staalbedrijven brak de industriële ruggengraat van het Waalse land. Vlaanderen daarentegen trok moderne buitenlandse investeringen aan en deelde in de Westeuropese heropleving. Wallonië, gedomineerd door maffieuze bestuurders, en Vlaanderen, gedragen door een consensusbeleid van gematigde vakbondsleiders en progressieve ondernemers, reageerden verschillend op de ontwikkelingen, wat de binnenlandse verhoudingen verder verziekte.
In de jaren '70 ontspoorde het migratiebeleid. Het zadelde de bevolking op met cultureel-etnische veranderingen die het maatschappelijke weefsel aantastten en een hypoteek legden op de toekomst.
De politieke elite is niet opgewassen gebleken tegen de nieuwe uitdagingen. De institutionele hervormingen schiepen een allegaartje van parlementen, regeringen, kabinetten, federale en regionale overheidsdiensten. Geen rationeel en efficiënt netwerk, maar een dure doolhof. Het land wordt slecht bestuurd. De vertegenwoordiging van het soevereine volk laat zich bevoogden door een partikratie, die persoonlijk profitariaat voorrang verleent op staatkundige ervaring en moreel plichtsbesef. De ascetische koning Boudewijn leed onder de verloedering van zeden en normen en vreesde de afbraak van de nationale samenhorigheid, maar besefte de uitholling van zijn ambt en de ijdelheid van zijn stille waarschuwingen.
Zijn opvolger heeft zich neergelegd bij de machteloosheid van de Kroon en overleeft in de euforie van de familiale Royalty-verafgoding.
De aftakeling van het staatsbestel is in zijn volle omvang blootgelegd door de mondiale geldkrisis. De grootste Belgische bank, het walhalla van de Haute Finance, werd verkocht aan Frankrijk. De duistere operatie vormde het sluitstuk van de al jaren durende kolonisering van de Belgische ekonomie door Parijse belangengroepen die ook onze energiesektoren konden inpalmen. De kontrole over de tweede grootste bank, financier van de kristelijke arbeidersbeweging, kwam eveneens in handen van buitenlandse aandeelhouders. Het immense machts- en prestigeverlies brengt mee dat België niet langer erkend wordt als volwaardig Europees medespeler. Het is al gebeurd dat het genegeerd wordt op internationale konferenties waar Nederland nog wel wordt uitgenodigd.
De regionale verkiezingen van 7 juni 2009 hebben de Belgische staat verder ontwricht. Zij hebben de scheur tussen de gewesten verbreed. Wallonië bleef zijn socialistische wanbeheerders trouw. Vlaanderen stemde gematigd rechts, maar versterkte de protestpartijen die een verregaande konfederalisering, zoalniet de ontbinding van de staat, bepleiten. In 1977 kreeg de nationalistische Volksunie 16% van de Vlaamse stemmen, wat haar 20 zetels (op 212) opleverde in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. In 2009 beschikken de drie partijen die opkomen voor een radikale Vlaamse politiek over 45 zetels (op 124) in het Vlaamse parlement.
De federale regering die, om reden van het voorbije paarse verspilbeleid, de middelen ontbeert voor de uitvoering van een onontbeerlijk relanceprogramma, is gedoemd tot halve ingrepen en zal vermoedelijk bij de verkiezingen van 2011 worden gekonfronteerd met een negatieve balans.
Zij staat ongewapend en intern verdeeld tegenover de snel naderende budgettaire en communautaire implosies. Indien premier Herman van Rompuy faalt, kan het federale bestel instorten en wordt de Belgische zieke een terminale patiënt.
De klemtoon van de besluitvorming verschuift inmiddels van het federale naar het regionale niveau. Wallonië en Brussel zitten met uitzichtloze geld- en bestuursproblemen, waarop de andere regio uiteraard geen greep heeft. Vlaanderen wordt wel verzocht de financiële hulpverlening te vergroten, een eis waar de Vlaamse burger alsmaar allergischer voor wordt.
De Vlaamse regering wordt geleid door middenstanders, gekenmerkt door slimme behoedzaamheid en defensieve refleksen. Zij kunnen echter niet lijdzaam blijven toekijken op Belgische toestanden die de Vlaamse welvaart en toekomst bedreigen. De gevolgen van het banken-débacle zullen zich nog een hele tijd doen voelen. Er is niet genoeg geld voor een dynamisch overheidsbeleid. Het recente asielakkoord legt nieuwe lasten op. De aangroei van de openbare schuld is onheilspellend. De sociale zekerheid stevent af op een bankroet. De mensen kijken bezorgd naar de dag van morgen. Het optimistische vertrouwen van de jaren zestig dreigt om te slaan in twijfels en angst. Ook op het vlak van de zeden en de gedachten ondergaat de samenleving een historische omwenteling. Het overgeleverde, traditionele geloof in de religieuze verhalen verdwijnt: de verzwakte Kerk ziet haar gedemoraliseerde clerus uitsterven. De Islam penetreert zegezeker de brede volkslagen. Kennisoverdracht verhuist van het klassieke onderwijs naar de elektronische media, met verwaarlozing soms van de oude, humanistische basiswaarden. Een jeugd zonder wortels vindt debiel vermaak in de roes van de rock-festivals.
In dat nieuwe perspektief nadert voor de Vlaamse bewindvoerders de konfrontatie met de waarheid. Kris Peeters moet aantonen dat hij een waarachtig staatsman is, die zijn prioritaire opdracht aankan: de onvoorwaardelijke behartiging van de belangen van zijn gemeenschap, ook in de kosmopolitische hoofdstad-Brussel en in Vlaams-Brabant. Het is een hachelijke uitdaging. Het Belgische Establishment heeft met zijn Fortis-aandelen heel wat macht en invloed verspeeld, maar is niet uitgespeeld. Het blijft zich verzetten tegen een aggiornamento van de verouderde staat. In de kristen-demokratische partij, die de belangrijkste federale en Vlaamse regeringsambten bemant, weegt - vooral aan vakbondszijde - het staatsbehoudende immobilisme nog zwaar door. Men reageert er angstig en afwijzend op nieuwe afspraken met de nationalisten van de N-VA en verkiest het samengaan met de vertrouwde rode en blauwe bondgenoten van altijd.
Kris Peeters heeft vijf jaar voor zich. Een eeuwigheid in de Wetstraat. Maar de problemen stapelen zich op en zullen niet vanzelf verdwijnen. Een Belgische contra-reformatie en restauratie is kansloos. Het point of no return ligt al ver achter ons. Er is maar één uitweg: de institutionele versteviging van Vlaanderen. Een staatsvorming nastreven via een verrottingsstrategie en een vechtscheiding zou waanzin zijn, een politiek van domme desperados met fatale gevolgen.
Kris Peeters en zijn team moeten Vlaanderen gidsen naar maximale zelfstandigheid, met behoud van nuttige, verantwoorde betrekkingen met de naaste buren en met aandacht voor onze plaats in de Europese Unie. Hij moet de bevoegdheden waarover Vlaanderen beschikt, ten volle invullen en neen zeggen tegen wat Vlaanderen benadeelt.
Faalt ook deze Vlaamse regering, dan zou de roep naar een fluwelen boedelscheiding heel sterk kunnen worden.
Een historisch keerpunt nadert, snel en onafwendbaar. De kering is bezig. De tijd staat niet stil.
-6-
Hoe is het mogelijk dat de SPa, die, ondanks de steun van de door de Vlaamse belastingplichtige betaalde media, wéér de verkiezingen verloor, zo’n belangrijke rol speelde bij de Vlaamse regeringsvorming en daarbij haar voorzitster Caroline Gennez aanhield en haar sterkste minister – die ook het sterkste Vlaamse regeringslid was, die na het vertrek van Leterme de onervaren Kris Peeters inwijdde – aan de kant zette ?
De Spa wordt vandaag bureaukratisch en autoritair geleid door het triumviraat John Crombez, Jan Cornillie en Milan Rutten, samen met “da wijf” Gennez, zoals ze intern genoemd wordt. De bende van vijf wordt vervolledigd door de overal opduikende vakbondsman Rudy De Leeuw.
Deze apparatsjiks willen de teloorgaande partij redden, maar zijn voorlopig gefixeerd op het onschadelijk maken van interne weerstand. De Bruyn moest eruit omdat hij een andere koers wil varen en Vandenbroucke simpelweg omdat hij te slim is. Jean-Pierre van Rossem : “Die ene bekwame minister die we hebben, Vandenbroucke, wordt opzijgeschoven. Door iemand die van economie werkelijk helemaal niets kent. Dat is toch hallucinant.” (Gazet van Antwerpen, 18 augustus 2009)
Dat Vandenbroucke vervangen werd door de theatraal met de armen zwierende Pascal Smet zegt dan weer iets over de politieke redenen.
Het ABVV voelt zich bedreigd door een zelfstandig Vlaanderen en kiest dus partij voor de Waals nationalistische PS. Daarom haat Rudy Frank en bemint hij belgicist Pascal.
(Onder druk van het ABVV beslisten de ‘sociale partners’ zopas dat de Vlaamse feestdag 11 juli géén verlofdag wordt…)
Wanneer Vandenbroucke in 1999 federaal minister van Sociale Zaken was, moest hij opstappen zodra hij zijn aandacht richtte op de rekeningen van de Waalse ziekenhuizen. Als minister van Arbeid moest hij weg omdat hij de controles op werkwilligheid wilde verscherpen. Als Vlaams minister van Werk en Onderwijs was zijn lot eigenlijk al bezegeld toen hij de regionalisering van het stempelgeld bepleitte.
Kortom : Vandenbroucke is te Vlaams.
De SPa heeft natuurlijk nog nooit een serieus antwoord gevonden op de Vlaamse situatie, die daarom door de christenen gedomineerd bleef.
De SPa-top heeft Vandenbroucke ook nooit vergeven dat hij tegen de Gentse burgemeester Temmerman inging, toen die de kruisbeelden wilde verwijderen uit de openbare gebouwen.
In ‘N*A*O*’s 21e Juli 2009’ herinnerde de Naamloze al aan de eeuwige twijfel van de Vlaamse sossen met betrekking tot de Vlaamse kwestie, dit wil zeggen met betrekking tot de sociale Vlaamse zaak – die vroeger landelijk was (in tegenstelling tot de Waalse sociale kwestie), maar ondertussen even stedelijk werd ( http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2009/07/naos-21e-juli_24.html ).
De Vlaamse socialistische partij loopt altijd achter… de Waalse PS.
Terwijl de Waalse PS zichzelf met veel moeite tracht te herbronnen, moet blijkbaar de Vlaamse SPa op een of andere manier eerst nog door het diepe dal van machtsmisbruik en corruptie, zoals de Waalse kameraden.
Yves Desmet getuigde van de bijeenkomst van de machtsgeile Augusta-krokodillen van de SPa in Deinze, die onder leiding van de miserabele narcist-pianist Willy Claes, veroordeeld voor corruptie en tot aftreden gedwongen NATO-secretaris-generaal, en in afwezigheid van Vandenbroucke zelf, deze laatste als te Vlaamsgezind de laan uit stuurden (De Morgen, 15 juni 2009)
Wijlen Van Miert moest niks meer hebben van dat deel van de SPa, maar in Vandenbroucke erkende hij tenminste nog een ‘vijand’. In de zin van Nietzsches aforisme : “Beter een vijand uit één stuk, dan de vriendschap van een kruk.” Van Miert wist wat er ging gebeuren, voelde dat ze onderweg waren naar hem en raakte in grote gewetensnood, met alle gevolgen van dien.
Vandenbroucke wordt nu vervangen door de Waaslandse Willockx-accoliet Pascal Smet, die als Vlaming in Brussel de Franstalige standpunten overneemt en het territorialiteitsprincipe opgeeft voor de Vlaamse meerderheid, maar niet voor de Franstalige minderheid. Smet slaagde er zelfs in een ééntalig Franstalige vrouw als Vlaams lid in het Brussels parlement te laten verkiezen !
Men moet het maar doen. De Franstaligen die als minderheid pariteit kregen in de federale regering, weigeren dezelfde pariteit voor de Vlaamse minderheid in het Brussels gewest… en een Waaslandse sos realiseert het nog ook.
Er wordt bovendien nog gefluisterd dat Gennez’ mentor Steve Stevaert ook wat gepushed heeft en wraak wilde nemen voor de streek die Vandenbroucke hem lapte wanneer hij in 2004 op Cuba was. Vandenbroucke pleitte toen in een vrije tribune voor de intrede van de CD&V in de regering. (Ann Peuteman in Knack, 15 juli 2009)
Vandenbroucke was inderdaad te Vlaams, te katholiek… of te trotskistisch ?
Professor Jan Blommaert : “Als je één zaak met zekerheid over de SP kunt zeggen, dan is het dat ze er geen idee van hebben wat socialisme betekent.” (Solidair, 7 mei 2009)
De Franse filosoof Bernard-Henry Lévy - niet N*A*O*’s beste vriend omdat hij als ‘nouveau philosophe’ in de jaren zeventig de ondergang van het marxisme ‘als theorie’ propageerde) - beweert dat de PS dood is en dus begraven moet worden, zodat men met een nieuwe, moderne partij kan beginnen…
N*E*O* ? (Nihilistisch Elitair Offensief ?)
Aldus vroeg N*A*O* zich af,
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (VIII)’,
New York, 25 september 2009
[1] Lees daarvoor ‘N*A*O*’s Questions aux belgicistes (I – VII)’ op : http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com .
[2] http://www.google.be/url?sa=t&source=web&ct=res&cd=22&url=http%3A%2F%2Fjsp.vlaamsparlement.be%2Fdocs%2Fschv%2F2007-2008%2FBOURGEOIS%2F41%2Fantw.041.bijl.002.doc&ei=ive4SoGpPIzR-Qbqo-zEBQ&usg=AFQjCNFhZRNjWwFO8YI-9NR7a0BBpytZMQ&sig2=5tEuqn0lUIWK8VtsIJ7WPw
[3] Laatste nieuwsje : 98 procent van de PV’s voor fietsen zonder licht worden in Vlaanderen uitgeschreven. Van de geïnde boetes gaat slechts 60 procent naar Vlaanderen. Rijd dus niet zonder licht !
