N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, kan niet geloven dat de door de VRT uitgezonden ernst waarmee de van verdriet grijs geworden Bart Peeters in de Antwerpse Onze Lieve Vrouwe kathedraal afscheid nam van nonkel Bob, niet ook het afscheid van België en Wallonië uitdrukte : “… … vrolijke… … vrolijke… … vrienden… … vrolijke… … vrolijke… … vrienden… … dat zijn wij… … … … vrolijke… … vrolijke… … vrienden… … vrolijke… vrolijke… vrienden… … dat zijn wij… … …”
-1- VROLIJKE VRIENDEN : JOSEPH - LAURETTE
In navolging van Wilfried Martens, die als oud KSAer nonkel Bobs “Vrolijke vrienden” voor Moboetoe vertaalde als : “Ik houd van dit land, zijn volk en zijn leiders,” maakte eventueel toekomstig Belgisch premier Steven Vanackere (CD&V) de weg vrij voor een liefdesverklaring van honing Albert II aan het adres van Kabila eind juni van dit jaar.
Omdat we natuurlijk in minder preutse tijden leven dan die van gerontofiel Martens, wordt Kabila ondertussen nog opgehitst door de zending van onze twee kirrende groupies Onkelinx (PS) en Milquet (CDH).
Welke eigenschap van Kabila verdient volgens haar eigenlijk haar “marque de respect” en wat is “un magnifique symbole” (La Libre Belgique, 8 februari 2010), denkt u ?
Oud ambassadeur Jan Hendrickx zegt dat “de houding ten aanzien van Kongo fundamenteel verschilt” tussen Vlamingen en Franstaligen (Knack, 10 februari 2010).
De kritische opstelling van de Vlaming De Gucht werd achter zijn rug door Van Rompuy onder druk van het Hof en de Franstaligen geneutraliseerd. (Leo Poppe in De Standaard, 8 januari 2010)
Deze Franstalige politiek om enerzijds toch nog ergens een ex-kolonie te bevoogden en anderzijds de “francité” te versterken in de wereld is echter compleet achterhaald en ridiculiseert België nog meer dan het nu al is. (1) Ten eerste valt op mondiaal vlak geen eer meer te halen uit betrekkingen met Kongo. Human Rights Watcher Kenneth Roth bijvoorbeeld vindt het integendeel essentieel dat de Belgische regering “zich uitspreekt over ernstige schendingen van de mensenrechten in Kongo” (Knack, 10 februari 2010). De wereld is immers Adam Hochschild’s boek over Leopold II nog niet vergeten. En in plaats van nog te dromen van de “francité” zou men beter lessen trekken uit Sarkozy’s vergeefse poging om de Franse invloedssfeer in Rwanda te herstellen. “Verspilde energie, want haast van de ene dag op de andere heeft Rwanda het Frans als voertaal voor het Engels ingeruild.” (De Standaard, 25 februari 2010)
Niettemin voelt Franstalig België zich duidelijk de vrolijke vriend van “het wereldcentrum van verkrachting, marteling en verminking.” (Nicholas Kristof in De Morgen, 9 februari 2010)
-2- VROLIJKE VRIENDEN : HOWARD – LAURETTE
Omdat in Amerika “de passie van links voor Obama is verdwenen” (De Standaard, 25 februari 2010), gokt de geparalyseerde president nog op militair succes in Afghanistan om te kunnen aantonen dat hij, net als zijn voorgangers, de Amerikaanse imperiale macht niet in het gedrang wil brengen.
Hoe dat succes eruit zal zien is niet echt duidelijk. Obama wil natuurlijk een nieuw Vietnam vermijden. Maar terwijl hij volhoudt dat de Taliban de vijand is, pleit zijn minister van Defensie Robert Gates voor de integratie ervan in de Afghaanse regering.
Ondertussen gelooft de als dank voor zijn steun aan Obama’s verkiezingscampagne tot Amerikaans ambassadeur in Brussel benoemde Howard Gutman er ook nog in : zowel in het succes in Afghanistan, als in de mogelijkheid om kabinetslid onder Obama te worden.
Zodra hij doorhad dat België door de PS bestuurd wordt, probeerde hij Laurette Onkelinx te verleiden en zei publiekelijk dat zij “de meest invloedrijke persoon” van België was, die na Obama de machtigste persoon ter wereld zou kunnen worden als ze Belgische troepen voor Afghanistan wilde leveren…
Jammer genoeg wist hij niet dat Onkelinx al de vrolijke vriendin van Kabila was.
-3- VROLIJKE VRIENDEN : WILFRIED – JAN-PETER
Terwijl in België geen haan kraait over de bocht van 180 graden met betrekking tot de Kongo-politiek, valt in Nederland de regering omdat de PvdA van Wouter Bos het been stijf hield en in de geest van het regeerakkoord alle Nederlandse militairen uit Afghanistan wil terugtrekken voor eind 2010.
In tegenstelling tot in België, dat als een liberale en identiteitsloze windhaan zowel Duitsland en Frankrijk, als Amerika het hof maakt op zoek naar erkenning – waarvoor onze Herman Van Rompuy uiteindelijk als “dweil” uitgescholden werd in het Europees parlement, willen alle westerse landen hun steun aan de Amerikaanse onrechtvaardige oorlog tegen Afghanistan afbouwen.
Nederland neemt hierbij het voortouw, omdat het zelfs bereid is zijn regering hiervoor te laten vallen.
Jan Peter Balkellende (CDA) begint meer en meer op Wilfried Martens (CD&V) te lijken : het Atlanticisme, het schaamteloos van regeringspartner wisselen en de telkens vroegtijdig vallende regeringen.
Binnenkort zijn er in Nederland dus gemeenteraadsverkiezingen en vlak daarna parlementsverkiezingen. En die zullen allemaal in het teken staan van… de vraag of Nederland al dan niet een internationale dweil is.
En het is daarbij helemaal niet zeker of Bos en de PvdA veel garen zullen kunnen spinnen uit hun principiële houding. “De Telegraaf” nam Balkellendes karakterisering van Bos als “draaikont” over en kopte : “Dolk in de rug. Nabestaanden omgekomen militair walgen van de PvdA in discussie over de Uruzgan-missie.” (20 februari 2010)
In een vechtscheiding zijn er vaak twee verliezers. En Wilders zit op de loer.
Zetten we eens het een en het ander op een rijtje : het Franse nationale identiteitsdebat, de Duitse “Eigenes Volk erst” houding in het Opel-dossier, en nu de vraag naar de Nederlandse soevereiniteit…
N*A*O* ziet Wilders met zijn Circassische haardos (2) zitten : hij voelt zich de beschermer van het Nederlandse volk, dat zich hulpeloos voelt tegenover het globalisme, tegenover Europa en tegenover de Islam.
Is het dan niet duidelijk dat het Europese volk effectief nood heeft aan een verlicht protectionisme en aan sociaal patriottisme ?
-4- VROLIJKE VRIENDEN : ETIENNE – INGE
Al even gedeprimeerd als Bart Peeters zei staatssecretaris voor Mobiliteit en NMBS-topman tussen 1987 en 2002 Etienne Schouppe, nadat hij in het vizier van de camera’s kwam, omdat minister van Overheidsbedrijven Inge Vervotte tijdens de Kamercommissie naar aanleiding van de treinramp in Halle beweerde dat eind jaren tachtig de investeringen in een noodremsysteem stopgezet werden, dat hij echt niet begreep dat men durfde denken dat het uit was tussen hem en Inge.
N*A*O* vraagt zich af of Schouppe’s treurnis niet vooral te maken heeft met “de Belgische ziekte” waaraan de Belgische spoorwegen lijden ? (De Standaard, 17 februari 2010)
Hoeveel treinrampen met hoeveel doden en hoeveel meer getraumatiseerde gehandicapten zijn er nog nodig in België om het Belgisch falen – politieke benoemingen en incompetentie ; verkeerde prioriteiten en privilegiëring van Waalse prestigeprojecten – door te hebben ?
Nochtans werden de na de treinramp in Pécrot veroordeelde Belgische Spoorwegen verplicht binnen drie jaar een beveiligingssysteem te installeren…
Er gebeurde niets. Slechts één procent van de Belgische treinen werd met zo’n systeem uitgerust.
Zelfs de ramp van Pécrot had voorkomen kunnen worden, indien men het efficiënte TBL1 systeem niet had afgebouwd eind jaren tachtig om budgettaire redenen (De Tijd, 18 februari 2010 ; Knack, 24 februari 2010).
Op de RTBF vraag : “Had de treinramp in Buizingen vermeden kunnen worden ?” antwoordde Infrabel topman Luc Lallemand : “Ja.” (15 februari 2010)
Ex-spoorbaas Karel Vinck : “We zijn gewoon te laat in gang geschoten.” (De Standaard, 20 februari 2010)
De voorzitter van de Kamercommissie voor Infrastructuur, François Bellot (MR) beweert dat zeer veel geld ontnomen werd aan het binnenlands verkeer en in de hogesnelheidslijnen en vooral in de prestigestations gepompt werd. (Le Soir, 17 februari 2010) Het zinloze station van Luik slokte vele keren het bedrag op dat een treinbeveiligingssysteem kost. Dat station moest er volgens de treurende Schouppe komen omdat “de volledige Franstalige politieke wereld het wilde.” (Le Soir, 17 februari 2010)
Inge Vervotte onderzoekt nu of het veiligheidssysteem toch niet versneld ingevoerd kan worden en ze voorziet zelfs dat de treinen er vertragingen door zullen oplopen.
Doorziet ze echter dat de Franstalige politici nog zoveel mogelijk Vlaams geld naar Wallonië willen draineren voordat het land sterft ?
Natuurlijk doorziet zij dat, maar ze zwijgt, omdat ze weet dat er niets tegen te beginnen valt. Schouppe is depressief omdat hij weet dat Di Rupo een nog groter station wil in Bergen !
De compleet gepolitiseerde bestuursraden van de drieledige Belgische Spoorwegen weerspiegelen exact de Belgische politieke verhoudingen : 15 Franstaligen tegenover 11 Vlamingen.
De Belgische Spoorwegen hebben een productiviteitstekort enkel in Wallonië, dat nochtans een personeelsoverschot heeft, in tegenstelling tot Vlaanderen met een personeelstekort.
Antwerpen moet het Lange Wapper viaduct slikken, onderandere omdat er te weinig geïnvesteerd wordt in de spoorwegen en slechts acht procent van het containervervoer van de haven via het spoor gebeurt.
Ook het woon-werk-verkeer gebeurt in België relatief weinig per trein.
Al onze buurlanden hebben een eigen veiligheidssysteem. Italië gebruikt zelfs het Europees systeem, dat onze zwaar betaalde spoorbazen nog probeerden zwart te maken om hun hachje te redden.
Vrolijke vrienden van het spoor
Vaarwel, als u nog eens een Belgische trein neemt !
-5- VROLIJKE VRIENDEN : ELIO – CAROLINE - LAURETTE
De oorverdovende stilte die volgde op Frank Vandenbrouckes nauwkeurige analyse van de sociaal-economische toestand van België na de een jaar oude financiële wereldcrisis, werd vakkundig ‘kaltgestellt’ door de VRT, die in al haar actualiteitsprogramma’s Vandenbrouckes essay reduceerde tot één bijkomstig detail, namelijk tot de dienstencheques.
Marc Reynebeau noemt dat het “politiek-mediatieke compleks (..) een soort ADHD : het focust zich kortstondig en monomaan op één aandachtspunt en doet dat impulsief en hyperactief. Het is monomaan in zijn aandacht door telkens weer van het ene onderwerp op het andere te springen en dan het vorige te vergeten. (..) Het is impulsief doordat het altijd weer de zogeheten steekvlampolitiek in de hand werkt. En het is hyperactief wanneer het zijn beperkte en kortstondige focus compenseert door er in groteske, vaak moralistische termen over te spreken.” (De Standaard, 17 februari 2010)
België heeft na Griekenland de hoogste schuldenlast van Europa (ongeveer 100 % van het BBP). Daarom zegt Vandenbroucke dat de pensioenen alleen gegarandeerd kunnen worden “als we onze schuld zouden terugbrengen naar 60 procent.” (De Morgen, 15 februari 2010) We staan voor bezuinigingen die groter zijn dan die van de jaren tachtig (Martens) en negentig (Dehaene) samen… in zwaardere crisistijden.
Behalve zware belastingen, zal er ook een grote staatshervorming moeten komen.
Elio Di Rupo, die maagdelijk en dus kinderloos is bij Onkelinx en Gennez, wil er niets van horen. Hij stuurde Laurette om De Standaard te verleiden om te schrijven dat er “hervormingen” nodig zijn, terwijl eigenlijk niets mag veranderen (13 februari 2010), en Caroline naar de VRT.
Michel Daerden, die wel kinderen heeft, maar die al ruimschoots voor een pensioenloze toekomst veilig stelde, werd door Di Rupo gepromoveerd tot minister van Pensioenen. Bart Eeckhout : “Elio Di Rupo heeft hem daar geplaatst om ervoor te zorgen dat elke mogelijke hervorming afgeblokt wordt.” (De Morgen, 13 februari 2010)
Waarom mag er niets veranderen ? Omdat de Franstalige politici België letterlijk leegpompen alvorens het instort. “Iedereen weet dat het systeem niet houdbaar is, maar men hoopt er zelf nog zoveel mogelijk uit te halen.” (De Tijd, 16 januari 2010)
Hoe blind kan een belgicist blijven om te geloven dat Vlaamse autonomie bijzaak is met betrekking tot het noodzakelijk herstelbeleid ?
-6- VROLIJKE VRIENDEN : JEAN-LUC – CAROLINE
In “Questions aux belgicistes (XV)” (3) beweerde de Naamloze Achter Ons dat loodgieter en Honinklijk Onderhandelaar Jean-Luc Dehaene, die B-H-V moet oplossen, nogal gefixeerd is op “samenvallende verkiezingen”. Om samen te vallen met de gewestelijke verkiezingen van 2014 zou de federale regering, die gevormd zal worden na de verkiezingen van 2011, een jaar eerder moeten struikelen (namelijk voor de daaropvolgende verkiezingen van 2015), ofwel dit jaar al.
De loodgieter is voorstander van samenvallende verkiezingen om zo een eerder verrassende Vlaamse toegeving te kunnen aanbieden in ruil voor een Franstalig akkoord om tegen die verkiezingen de grondwetsartikelen op te sommen die nodig zijn voor een staatshervorming, én om tegelijk vanaf die verkiezingen genoeg onderhandelingstijd te krijgen (namelijk tot 2018) om B-H-V te splitsen en de staat te hervormen.
Vriendin Caroline steunt Jean-Luc volmondig. Ook zij vindt dat we al blij mogen zijn dat we mogen gaan stemmen, maar dat de verkozenen voor de rest best met rust gelaten moeten worden om goed te kunnen besturen.
Eigenlijk is “da wijf” nog straffer dan Dehaene, want ze wil van de Belgische regering ook een “legislatuurregering” maken, zoals de gewestregeringen. De regering kan dan alleen vallen ten gevolge van een motie van wantrouwen van het niet meer ontbindbare parlement, dat in zijn schoot gewoon een andere regering moet samenstellen.
N*A*O*, die zelf al meerdere water- en gasleidingen geïnstalleerd heeft, heeft wel degelijk bewondering voor tactisch vakwerk. Hij merkt dat meerdere politici, waaronder Vlaams minister-president Kris Peeters, die eigenlijk tegen samenvallende verkiezingen zijn, omdat dat de ontkenning inhoudt van een aparte Vlaamse dynamiek, meer en meer gewonnen lijken voor Dehaenes tactiek.
Dit neemt niet weg dat men de vraag moet stellen naar garanties. Die lijken er niet zijn.
Wie zegt dat na 2014, wanneer een lijst van voor wijziging in aanmerking komende grondwetsartikelen opgemaakt werd, deze artikelen effectieg gewijzigd en de staat hervormd zullen worden ?
De Belgische geschiedenis toont dat Franstalige tegenprestaties voor Vlaamse toegevingen meestal niet gerealiseerd worden…
Laten de Vlamingen dus maar eens goed nadenken over het mogelijke gevolg van een eventuele toezegging voor samenvallende verkiezingen.
Men herinnere zich de Franstalige eisen om Verafstoodts eerste ministerschap te accepteren in 1999 : behalve de financiering van het Franstalig onderwijs, was dat de symmetrische samenstelling van de federale én de Vlaamse regeringen !
Welnu, samenvallende verkiezingen zullen bijna honderd procent zeker ook samenvallende regeringen opleveren. Daarmee zouden een aparte Vlaamse dynamiek en druk inderdaad verdwijnen en zou de Belgische regering opnieuw de overhand halen op de Vlaamse regering.
Belgicisten zijn hier natuurlijk voorstanders van.
Maar nogmaals, zien zij dan echt niet dat vechtfederalisme de realiteit is en samenwerkingsfederalisme slechts een droom ?
Aldus sprak N*A*O* :
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XVI)’,
Kinshasa, 28 februari 2010
(1) De kritiek van ex-premier Verafstoodt op het Franse identiteitsdebat viel niet in goede aarde ; de Belgische poging om de schuld van het falen van de Belgische Spoorwegen door te schuiven naar Europa werd in het Europees parlement afgestraft ; ‘president’ Van Rompuy werd er uitgescholden als “dweil”.
(2) Circassië is een regio in de Kaukasus tussen de Zwarte en de Kaspische Zeeën. Na de oorlog met Rusland in de XIXe eeuw weigerden veel Circassiërs de Russische nationaliteit aan te nemen, zodat een Circassische diaspora ontstond.
Het idee bestond zelfs om onder leiding van Polen het gebied te heroveren op de Russen : de ondernomen acties mislukten echter.
Jarry’s wereldvermaarde creatuur, Ubu Roi, is in het nabijgelegen Turkestan geboren.
Allemaal legendarische vrijheidslievende volkeren, die tot op de dag van vandaag van zich laten horen.
Zoals Samson gingen de Circassiers prat op hun opvallende haardos en hun Afro- of soul-uiterlijk.
Tijdens de vorige Europese verkiezingen lieten zij opnieuw van zich horen : zij verzetten zich tegen Europa omdat zij elke federatie associëren met de Sovjet dictatuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten