N*A*O*'s Questions aux belgicistes (XVIII) : OP PENSIOEN !

N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, vraagt zich af of het inderdaad niet beter is dat wij Belgen op vervroegd pensioen gaan ? We zitten toch maar te wachten in plaats van te werken.

-1-     MICHEL DAERDEN OP PENSIOEN ?

Onze van corrupte beschuldigde Franstalige minister van Pensioenen Michel Daerden wil niet dat de wettelijke pensioenleeftijd opgetrokken wordt, maar wel dat we in België effectief langer werken dan we nu gewoon zijn.

In elk geval denkt hij zelf niet aan aftreden : “Ik ben zestig jaar. Ik kan nu toch niet weggaan en stoppen met werken ? Ik moet het goede voorbeeld geven.” (De Standaard, 27 maart 2010)

Links, rechts en populisme in de politiek

Job Cohen, die Wouter Bos opvolgt als boegbeeld van de sociaaldemocratische partij PvdA, wordt door de Nederlandse media enthousiast ingehaald. Maar zal hij zijn rol als 'verzoener in extreme tijden' wel kunnen waarmaken? Het oude bestel is geïmplodeerd, en restauratiewerkzaamheden zullen niet volstaan, denkt de Nederlandse publicist Paul Scheffer.

De boel bij elkaar houden is niet genoeg

Paul Scheffer

'Verzoener in extreme tijden' en 'Binder des vaderlands' kopten de Nederlandse media na de voorstelling van Job Cohen als het nieuwe boegbeeld van de sociaaldemocraten. Zo sterk is blijkbaar de opluchting - zeg maar gerust de euforie - die deze kandidatuur van Job Cohen begeleidt. Dat geeft te denken. Want hoe groot moet de radeloosheid over de opkomst van het populisme wel niet zijn, dat zoveel wordt verwacht van de oud-burgemeester van Amsterdam? En wat zegt dat verlangen naar een wisseling van de wacht eigenlijk over de generatie politici die het land sinds Fortuyn heeft geregeerd?

Onze toekomstige honing

Een koningschap op maat van Filip

Bereidt het Belgisch establishment de post-Albert-periode voor ?

Bruno Valkeniers

De Belgische politieke klasse wil een brede boom opzetten over de rol van de monarchie in het staatsbestel, en dit op aangeven van de pers zelf, in casu De Standaard en de Libre.  Op zich een lofwaardig initiatief, waarbij alvast één essentiële correctie past. In DS van 20 en 21 maart wordt het Vlaams Belang nl. vermeld als een voorstander van het zgn. “protocollaire koningsschap”. Ik kan dat formeel ontkennen: wij zijn een radicale republikeinse partij die in een zelfstandige Vlaamse staat, onder een presidentieel regime, de verwezenlijking ziet van het democratisch optimum waar België steeds verder van afdrijft. Dus geen koning, geen koninkrijk, ook geen verspilling aan een ceremoniële functie in een land zonder cohesie. En voor ons mag het vooruitgaan, daarin verschillen we grondig van mening met onze meer gematigde collega’s van de N-VA.

N*A*O*'s Questions aux belgicistes (XVII) : VERANDERING !

N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, vraagt zich af waarom alles toch zo ingewikkeld is. Waarom is de Belgische politiek zo complex en wordt de nood aan de pop-analyse ervan nooit gelenigd ?

-1-            NEDERLANDSE VERANDERING (I)

Volgend weekend gaat in de Gentse Vooruit de “Dag van het socialisme” door. Bij Werner Trio verklaarde Jan Blommaert dat hij daar ervoor zou pleiten dat de Vlaamse socialisten weer voor het “grote verhaal” zouden kiezen om opnieuw aan populariteit te winnen. (Klara, 13 maart 2010)

Zwart Vlaanderen

Het corrupte Congo

Kabila wijst ons de weg uit het failliete België

Johan Sanctorum

Een echt signaal zou zijn dat de Vlaamse regering nu een brief stuurt naar President Kabila, waarin ze uitlegt dat zij zich door het bezoek van om het even welke Belgische delegatie niet langer vertegenwoordigd of gebonden voelt.

De Belgische identiteit (VII) : FINALE

Op zoek naar een huid

Over identiteit, eigenheid en weerbarstigheid

Johan Sanctorum

Sinds zowat een jaar hebben de politici in ons land en elders het begrip “identiteit” ontdekt, datgene wat mensen zou moeten binden buiten de institutionele verplichtingen om. Met het grootste gemak wordt cultuur daarin geënterd, als de verzamelnaam van gedachten, emoties, visies, gebruiken, normen, waarden, iconen die door een groep wordt gedeeld. Maar welke cultuur hebben mijn buurvrouw en ik bijvoorbeeld gemeen, behalve dat we beiden, vermoed ik, met vork en mes eten? Naar dezelfde TV-zender kijken we allicht niet, en voor de rest is er geen groter verschil denkbaar tussen hun nette voortuintje en mijn wilde achtertuin. 
Evenmin ben ik geneigd om mee te gaan in de gemakkelijkheidsoplossing om het woord “identiteit” gewoon te schrappen en de samenleving puur te benaderen als een verzameling losjes vlottende partikels. Neen, mijn gevoel zegt dat iets mensen bindt die dezelfde aarde telen en dezelfde lucht inademen. Maar mijn intuïtie zegt ook dat de politiek er zich beter niet mee moeit: men probeert het ons op te dringen en men tracht het ons te ontnemen, en waar staan wij in dat getouwtrek?
Die plaatsbepaling van mens tegenover macht is het vertrekpunt van mijn benadering. Misschien leren we ons zelf juist kennen in en door de strijd met de krachten die in onze plaats willen bepalen wie we zijn,- of niet zijn.

Mooi en zacht nationalisme

Dorian van der Brempt : Mijn Baskische muts

De Belgische loodgieterij

Pacificatie rijdt de democratie klem

Dé weg voor Vlaanderen : de wederopbouw van de democratie

Wilfried Dewachter (1)

Is dé stelregel bij de Belgische elite niet: “Pas très rassu­rante, la perspective d' une Belgique sans la Flandre” ? Of zoals die elite dit in het interbellum al verwoordde: “La Belgique est une necessité nationale et internatio­nale” ? Samen met de verdediging van de mensen in de brutale globalisatie in de wereld, de economie op kop, zou de teloorgang, van de democratie in België dé prio­riteit moeten zijn van onze politici. Hiervoor moet de macht van de Belgische elite worden gebroken.

De Belgische identiteit (VI)

Zeer genuanceerd (en politiek voorzichtig), maar historisch en filosofisch juist artikel van Bart De Wever in De Standaard.