N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, …
… deed vandaag het perfecte niets : dat wil zeggen dat hij iets anders deed dan werken.
Door de sneeuw en met tram 3 en dan tram 2 naar ‘De Singel’ naar Jan Lauwers’ ‘Needcompany’ naar “Sad face/Happy face”. Eerst naar “De kamer van Isabella”, dan naar het tragere “De Lobstershop”, om te eindigen met het extreem trage “Het Hertenhuis”. Dan weer door de sneeuw en met tram 6 en bus 621 huiswaarts.
Nietsdoen is geen luiheid…
-3-
Gisteren beleefde N*A*O* nog wat Anneke in “Het Hertenhuis” zei : “Een begrafenis is de enige sociale gebeurtenis waarbij het ritueel in elke cultuur onveranderbaar vastligt en gerespecteerd wordt. Misschien is het ware gevoel dat bij een begrafenis overheerst, het enige dat alle culturen samenhoudt : het verdriet. Niet het geluk.”
N*A*O*’s tante Ludwine, die gisteren begraven werd, was een begenadigd zangeres. Op haar begrafenis werd gezongen, net als in “De kamer van Isabella” vandaag.
Jan Lauwers deed een belangwekkende poging om het zangritueel in ere te herstellen. Naast de tergende begrafenisrituelen in "De Lobstershop" en in "Het Hertenhuis".
Iemand die nietsdoet is geen luiaard.
Een luiaard is geen echte nietsdoener omdat hij zich bezig houdt met het vermijden van werk. En zolang dat het geval is, blijft ook de dominantie van werk onaangetast ! Werk overheerst zolang, of beter, vooral wanneer het ontweken wordt.
De luiaard staat dichter bij de treuzelaar dan bij de nietsdoener. Treuzelen impliceert een blokkering tussen verlangens van de eerste orde en verlangens van de tweede orde. Willen iets willen doen, zonder te vinden wat.
Treuzelen is vergelijkbaar met de verveling, die dezelfde blokkering kent. ("Het Hertenhuis" bevatte, jammer genoeg, ook zeer veel verveling. N*A*O* deed niets, d.w.z. oefende zich in het verdragen.)
Het verschil tussen treuzelen en verveling is hoe de blokkering ervaren wordt. Bij treuzelen is het de last van het uitstellen en bij verveling de last van het niet geprikkeld zijn.
In feite combineert de luiaard de twee modaliteiten van verveling én uitstel in één ervaring : de uitvlucht.
Alledrie blijven ze gevangen in de mislukking, zowel in hun eigen ogen, als in die van hun werkgevers.
Jammer genoeg verwarde ook Bertrand Russell “nietsdoen” en “luiheid”, omdat hij beide woorden constant dooreen gebruikte. Hij bleef dus de taal van de werkethiek gebruiken, zelfs al deed hij dat satirisch.
Maar de nietsdoener is niet lui. Luiheid is voor luiaards.
Aldus lanterfantte N*A*O*,
‘Otium est pulvinar diaboli (III)’,
ISS, 20 december 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten