N*A*O*'s Questions aux belgicistes (XXXXV): BELEDIGINGEN

Z a a i t     d e     V  R  T     h a a t ?

Volgens Ben Crabbé doet in Vlaanderen het verhaal de ronde dat Elio Di Rupo zwaar verkouden zou zijn, waarop de Vlaming zou antwoorden: “natuurlijk, hij ligt in bed met een snotneus.” (Blokken, 12 januari 2012)

N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, vraagt zich ondertussen nog steeds af waarom een afwijkende mening voor een belediging wordt gehouden? Dat kan toch alleen maar zijn omdat het andermans oordeel veroordeelt?

Anderzijds vraagt hij zich af of gemakkelijk vergeven geen beledigingen uitlokt?

Tegelijk waarschuwt hij de toehoorder: vrouwen en olifanten vergeten nooit een belediging! (1)

-1-         Die wel zijn eigen hart doorziet,

             Die spot met zijnen buurman niet.

Over wat kan de Naamloze Achter Ons het vandaag anders hebben dan over de beschuldiging van het zaaien van haat tegen Vlaanderen door het RTBf-programma “Mise au point”? Het verwijt komt van moraalfilosofe en professor Vrouwenstudies Magda Michielsens.

Gelukkig voor Magda Michielsens zijn de Franstalige politici en opiniemakers noch vrouwen, noch olifanten (2), en zal de storm, die haar studie “Vlaanderen Scherp Gesteld” veroorzaakte, hopelijk snel luwen.

Magda en haar man Walter Angioletti runnen het onderzoeksbureau MOH (http://www.moh.be/michielsens.htm), dat op eigen initiatief een “kwalitatief onderzoek” startte naar het beeld dat “Mise au point” van Vlaanderen gaf gedurende de regeringsonderhandelingen vanaf eind augustus 2010 tot aan het begin van de zomer van 2011. Zij stelde 12 collages samen uit een 500-tal korte fragmenten uit 23 voor haar relevante uitzendingen, die u zelf kan bekijken op haar website: http://188.93.156.35 .

De mannelijke en salsa dansende “Terzake”-anker Lieven Verstraete nam in de uitzending van 18 januari Michielsens’ onderzoek ernstig, maar werd blijkbaar door zijn hoofdredactie aangemaand de mening te vragen van de minder mannelijke politoloog Dave Sinardet, die natuurlijk onmiddellijk – zij het aarzelend - de “wetenschappelijkheid” van het onderzoek in vraag stelde. “Ik zie geen onderzoek… alleen een website,” mompelde hij. (http://www.deredactie.be/permalink/1.1198923)

Uit zijn aarzeling leidt N*A*O* af dat hij die website wel degelijk goed bekeken had en dus op de hoogte was van Michielsens’ methodologie en haar worsteling met het concept “wetenschappelijkheid”. Zij schrijft: “de vraag of het mogelijk is uit een reeks fragmenten (..) te achterhalen of de makers van het programma welbepaalde maar onuitgesproken bedoelingen hadden.” Ze antwoordt vervolgens dat ze geen “bewijzen” heeft. Vergelijkbaar met “reverse engineering” denkt ze twaalf puzzels in elkaar gezet te hebben, die ze aan ons voorlegt. Michielsens gaat ook in op de twee sterkste argumenten van tegenstanders als Sinardet: fragmenten worden uit de context gerukt en ook de VRT bezondigt zich wel eens aan anti-Waalse karikaturen.

De Naamloze A*O* vindt het tweede tegenargument – “de VRT doet het ook” - alvast een zwaktebod, dat dan maar door “wetenschappers” als Sinardet bewezen moet worden. N*A*O* denkt integendeel dat de VRT een socialistisch verradersnest is en hetzelfde dus juist niet doet. De VRT van hetzelfde beschuldigen als de RTBf dient alleen om het “Radio Mille Collines-gehalte (3)” van de Franstalige Frontzender RTBf te minimaliseren!

Het gevaar van het uit het oog verliezen van de context is daarentegen reëel, en daarom benadrukt Magda dat haar onderzoek “niet wetenschappelijk” is en laat ze ons vooral zelf oordelen, door haar collages extensief te publiceren.

N*A*O* vreest een dergelijke openheid niet te mogen verwachten van een type als Dave, die onlangs nog schreef dat hij er alle begrip voor zou hebben dat een homo als Di Rupo weer ín de kast zou kruipen. (De Standaard Deluxe, 10 december 2011)

De Naamloze Achter Dave - die van Sinardet evenmin een onderzoek vond, noch een website – ging daarom zelf op zoek en harkte al surfend enkele teksten bij elkaar, die min of meer vergelijkbare “onderzoeken” beschrijven en die al dan niet rechtstreeks Dave’s stempel dragen.

De Naamloze had immers schrik gekregen van “wetenschappers” nadat hij het volgende gelezen had:

“ Late slapers plegen vaker zelfmoord. Rokers lopen een hoger risico op zelfmoord. Slanke mannen begaan sneller zelfmoord. Vrouwen met nepborsten gaan vaker tot zelfmoord over. Jongeren met piercings of tatoeages denken vaker aan zelfmoord. En niet te vergeten: hoe meer countrymuziek, hoe meer zelfmoorden.

In het boek De last van het leven plaatste de Nederlandse psychiater Jan Mokkenstorm vraagtekens bij de waarde van dat soort wetenschappelijke informatie. “ (Knack, 18 januari 2012)

Het kan toch niet de bedoeling zijn dat “wetenschappers” koppig blijven zoeken naar zogenaamde significante factoren die eventueel Vlamingen tot zelfmoord drijven, in plaats van meer empathisch, à la Magda Michielsens, aan suïcidepreventie te doen en haatzenders als RTBf te ontmaskeren?

Voor N*A*O*’s Grote Roerganger, Friedrich Nietzsche, moet wetenschap vooral vrolijk zijn: “De denker – Hij is een denker: dat betekent, hij heeft er verstand van de dingen eenvoudiger te nemen dan ze zijn.”

De échte wetenschapper wéét dat de zaken onkenbaar complex zijn. Daarom verzaakt hij eraan een “wetenschappelijke” ambtenaar te zijn, die in het “peer review-systeem” zijn vriendjes zeker niet wil mishagen en extreem omzichtig tewerk gaat. Om zich in de wereld te kunnen oriënteren en om er effectief in te kunnen handelen, durft hij – mannelijk als hij is – de complexiteit ervan resoluut te reduceren. Zonder anderzijds die ingewikkeldheid te verdoezelen. Denken (en dus wetenschap bedrijven) is daarom de complexiteit schaamteloos en vrolijk expliciteren! Denken is navigeren in de complexiteit, die partieel en perspectivistisch gereduceerd wordt.

Het is Magda Michielsens perspectivisme dat onmiddellijk haar “peer” Dave Sinardet tegen zich in het harnas jaagt. Maar dat is goed, want vriendschap moet strijd zijn. Vriendschap in stand houden voor de gezelligheid is waardeloos. Voor Nietzsche zijn vrienden als schepen in de nacht, die een stukje samen opvaren, maar daarna weer ieder hun eigen weg gaan.

Nietzsche in “De vrolijke wetenschap”: “Liever een vijand uit één stuk dan de vriendschap van een kruk.”

De Naamloze Achter Ons vond ondertussen de studie van Sinardet en Temmerman “Same politicians, different journalists. Political interviewing styles on Dutch-speaking and French-speaking public television in federal Belgium” (Synergy 1/2008) op het net. Daarin vindt men spijtig genoeg geen leuke filmpjes, maar enkele saaie tabellen en citaten. Uit dat onderzoek van slechts twaalf politieke interviews tussen maart 2003 en februari 2005 blijkt dat VRT en RTBf even vijandig tewerk gaan en dat er hoogstens een “cultureel” verschil tussen de twee bestaat: de RTBf zou “klassieker” interviewen dan de VRT.

Een tweede Sinardetiaans onderzoek is Julie Badisco’s scriptie “Berichtgeving over BHV. Een vergelijking van Nederlandstalige en Franstalige nieuwsmedia”, waarvan Dave de promotor was. (Erasmushogeschool Brussel, 2008) Zij analyseert twee Franstalige en twee Nederlandstalige kranten in 2007 over het onderwerp, dat al wat dichter komt bij hetgeen Magda Michielsens bestudeerde.

Badisco constateert dat er heel wat inhoudelijke verschillen bestaan tussen de Nederlandstalige en Franstalige kranten: “Beide niveaus spreken niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk een andere taal.” Hallo?! Maar voor een scriptie kan dat er wel door.

De Naamloze A*O* vond ook nog Michaël Devoldere’s thesis “Les phrases qui tuent? De representatie van Bart De Wever in de Franstalige media”, waarvan Marc Hooghe promotor was en dat een uitspraak van Sinardet als motto draagt. (KUL, 2011) In zijn masterproef bestudeerde Devoldere 2232 artikels uit drie Franstalige kranten verspreid over iets meer dan zeven jaar.

Ondanks de verschillen tussen de kranten zijn er grote gelijkenissen wat de “framing” betreft. De Wever zou niet gediaboliseerd worden, ofschoon de toon vanaf de zomer van 2010  - het moment waarop Magda Michielsens onderzoek begint - wel degelijk negatief wordt.

De Franstalige pers “ontwaart bijvoorbeeld al snel Vlaamse complotten tegen Albert II.” Men ziet Vlaanderen als een “région hyperconservatrice, très à droite avec ses Dedecker, De Wever et Belang.”

Devoldere ontkent dus een geplande diabolisering van De Wever, maar “De afwijzing van het nationalisme, vaak expliciet, gebeurt ook zeer geregeld in erg moraliserende termen. Men kan hierin een soort onrechtstreekse diabolisering van De Wever zien, via het omwegje van zijn politiek programma.”

“Men kan zich in dit verband afvragen of een bewuste diabolisering van Bart De Wever niet ‘beter’ was geweest. Het zou immers minder problematisch geweest zijn wanneer men op Franstalige redacties had ‘gepland’ om Bart De Wever negatief te gaan voorstellen. België zou zo een ‘complot’ makkelijker overleven dan het meer fundamentele gebrek aan begrip dat zich nu lijkt af te tekenen.”

N*A*O*’s stelling dat belgicisten snobistische bavianen zijn, waarvan men evolutionair gezien moeilijk begrip kán verwachten, is blijkbaar nog niet doorgedrongen in de academische wereld.

Maar in tegenstelling tot Sinardets vrijblijvende studie en die van Badisco, lijkt die van Devoldere al meer perspectivistisch bruikbaar en vrolijk politiek inzetbaar: “dit onderzoek leest wel als één grote bevestiging van een andere bekende stelling die De Wever al jaren herhaalt: dat België niet één land is, maar twee en dat er aan beide zijden van de taalgrens een heel verschillende publieke opinie bestaat, met andere gevoeligheden, overtuigingen en referentiekaders.”

Laat ons dus onze goede vijanden niet te zachtmoedig bejegenen en onze onderzoeksresultaten niet angstvallig opsmukken: dat verhoogt enkel hun gevoel door ons beledigd te worden en verlaagt hun achting voor ons.

Nogmaals de vrolijke Nietzsche: “Je haat niemand zolang je hem nog geringschat, maar pas als je hem gelijk of hoger schat.”

Terug naar Michielsens “Vlaanderen Scherp Gesteld”.

Magda’s collages illustreren het door de RTBf opgewekte beeld dat gedurende de regeringsonderhandelingen vooral de linkse Franstalige partijen constructief, toegevend en rationeel zijn, en tegenover hen een nationalistisch Vlaanderen hebben, dat een extreemrechtse leider koos en chaos nastreeft.

Het beeld wordt bekomen door middel van de herhaling, de nadruk op de sfeer (in plaats van op de inhoud), de karikatuur, de mystiek van het volstrekt andere (het duistere Vlaanderen) en de synchronisatie met andere media. Er worden ook professionele “framingtechnieken” gebruikt: herhaling, personalisering (van de tegenstander), gelijktijdige depersonalisering (het lichaam van De Wever), oorlogstaal, emotionaliteit, wij-zij-tegenstelling, onderhuidse boodschappen, parafrase, grapjes en niet in vraag stellen van het eigen gelijk.

De andere media waarmee de RTBf samen een gesloten slagorde vormde beperkten zich niet tot Franstalige dagbladen, zoals het racistische “Le Soir”, dat zelfs Guy Van Hengel in de “Terzake”-uitzending als extreem anti-Vlaams karakteriseert. (4)

In tegenstelling tot wat Michielsens’ tegenstanders suggereren, namen ook Vlaamse gazetten deel aan de haatcampagne. Niet zolang geleden lazen we in “La Libre Belgique”: “Il est bien loin le temps des Manu Ruys; plusieurs éditorialistes du Nord tirent à boules rouges sur les négociateurs de leur communauté.” (28 januari 2011) De Waalse pers stelt vrolijk vast dat Vlaanderen door zijn eigen media onderuit gehaald wordt.

De Vlaamse pers is gezagstrouw, Belgisch-nationalistisch en politiek correct.

Met name “De Standaard” evolueerde zoals “Le Soir”, waarmee de krant samenwerkt, van anti-semitisme naar anti-flamingantisme: zij gaf bijvoorbeeld het woord aan een type als Tom Lanoye, die op dezelfde wijze als Louis-Ferdinand Céline de joden aanviel, tegen de Vlamingen tekeer ging: door middel van een staccato van onbeargumenteerde herhalingen. (5)

En bekijken we de recent gepubliceerde analyse van 68.000 artikels op Vlaamse nieuwssites door de Universiteit Antwerpen, en meer bepaald de cijfers over het VRT-programma “De zevende dag” – de Vlaamse tegenhanger van het door Michielsens onderzochte “Mise au point” -  (http://www.ua.ac.be/main.aspx?c=*NEWS&n=92532), dan stellen we eenvoudig vast dat de zogenaamde V-partijen, N-VA en Vlaams Belang, er sterk ondervertegenwoordigd zijn. Terwijl ze samen meer dan 40 % van de stemmen haalden, leverden ze nauwelijks een vijfde van de gasten.

Terwijl N-VA bijna 30 % van de kiezers aantrok tegen 14 %  voor Open VLD, werden van die laatste partij 30 mensen uitgenodigd tegen 19 van N-VA. CD&V was 27 keer te gast en S.P.a 22 maal. Het afgelopen seizoen mocht de N-VA maar de helft van de gasten afvaardigen dan waar ze eigenlijk recht op had. Dat is een sterke ondervertegenwoordiging, die alleen voor Vlaams Belang nog lager ligt: met 12,6 % van de stemmen zou het recht hebben op ongeveer 15 uitnodigingen; het werden er zes. Groen, dat toen nog drie keer kleiner was dan Vlaams Belang, werd drie keer meer uitgenodigd; en ook LDD was proportioneel meer te gast.

Het is duidelijk dat Vlaams Belang in een maxi en N-VA in een mini “cordon médiatique” zitten.

Bij wijze van voorbeeld: de mediarel rond het optrekken van de honinklijke dotatie ontstond toen Theo Francken van N-VA de kat de bel aanbond, maar de zaak werd reeds vóór Kerstmis aan het licht gebracht door Barbara Pas van Vlaams Belang! De N-VA heeft dus niet helemaal gelijk wanneer ze stelt dat het “allen tegen één” is…

Een ander voorbeeld: In de eerste aflevering van dit jaar van “De zevende dag” mocht PVDA-voozitter Peter Mertens zijn boek “Hoe durven ze”, waar een marxist als de Naamloze Achter Hem eerlijk gezegd niks nieuws in ontdekte, komen promoten. Hij werd daarbij gesteund door Vlamingenhater Dimitri Verhulst, die de inleiding schreef. Genoot Gerolf Annemans hetzelfde voorrecht met zijn boek “De ordelijke opdeling van België”, dat wel véél nieuws bevat?

En dan maar kankeren over de mediawetten die president Viktor Orbán in Hongarije invoerde…

Het ziet er dus niet naar uit dat de VRT van koers zal veranderen. Zeker niet nu minister Lieten “de loge-socialist”Luc Rademakers uit de stal van Steve Stunt tot nieuwe hoofdredacteur promoveerde, als dank voor zijn mislukte poging om de “Gazet van Antwerpen” in te palmen, zodat het lezersaantal ervan met 25 % kelderde.

En nog eens terug naar Michielsens “Vlaanderen Scherp Gesteld”.

Jean-Pierre Rondas: “Samen acht uur kijk- en leesmateriaal. Ik heb er anderhalve dag aan besteed. In ‘Terzake’ merkte ik dat Dave Sinardet dat veel rapper kan: aan twee minuten scrollen had hij genoeg om het materiaal onwetenschappelijk te verklaren – daarbij Adhemarke van Nero evenarend: dat is toch wetenschappelijk onverantwoord, teergeliefde vader!

Ecoeurant

Het resultaat is adembenemend. De alerte toon van de alarmfase bij moderator Olivier Maroy (stijl: l’heure est grave, denk aan het nep-nieuwsprogramma Bye-bye Belgium); het lawaai en het geschreeuw, met de artificiële colères van Nollet en Onkelinx; de niet aflatende onderbrekingen, de uitlach-televisie en de onderbuikverwijzingen; de verdachtmakingen en de vooringenomenheid; de dramatiek, de pathetiek en het melodrama; het venijn en tenslotte de haat: dit is alles zo massief aanwezig dat het geheel niet anders kan omschreven worden dan als dégoutant en écoeurant. Hier wordt niks ‘mis au point’, hier worden geen meningen bijgesteld. Hier worden slechts vooroordelen bevestigd, en het materiaal is er om dat aan te tonen.

Vandaar dat Magda Michielsens de lezer/kijker vraagt om de magie van de herhaling op zich in te laten werken. Eeuwige herhaling is immers ook het medium waarvan de redacteuren en de moderatoren zelf van MauP zich bedienen om een jaar lang de twee zelfde boodschappen te verkondigen. (..)

Tegenover de nogal flauwe onderzoeksjournalistiek over de regeringsvorming waarmee we de laatste tijd in de kranten hebben mogen kennis maken, heeft het beeldvormingsonderzoek van Michielsens en Angioletti en passant ook nog eens het voordeel dat het veel beter dan deze onthullingen de Franstalige mentaliteit schetst die de gebeurtenissen het afgelopen jaar heeft gestuurd. (..)

Ikzelf heb tenminste de indruk werkelijk iets te hebben geleerd over het hoe en het waarom van het verloop van de onderhandelingen. (..)

Het is nu eventjes kalm op dit front. Maar we zitten nog in hetzelfde seizoen als de uitzending over ‘les nuisibles, de Schädlinge’. Dat is allemaal niet zo lang geleden. Dit is geen afgesloten hoofdstuk. Het komt terug. Niets is veranderd. Er heerst nu misschien een wapenstilstand. Di Rupo heeft immers opgeroepen om de Vlaamse regeringspartijen te ‘helpen’, dus zal MauP zich voorlopig wel koest houden. Ze weten daar perfect wanneer ze dat moeten doen en wanneer niet. Want als dit een radioprogramma was geweest, dan sloot ik dit af met de volgende schlager:

‘C’est l’histoire d’une trêve / Que j’avais demandée / C’est l’histoire d’un soleil / Que j’avais espéré / Mais tout a continué / Mais tout a continué… ‘

http://youtu.be/dQKp8qJjKbE “  (Knack, 20 januari 2012)

Waarom biedt “deredactie.be” van de VRT eigenlijk vertalingen in het Frans, het Engels en het Duits, terwijl RTBf dat blijft weigeren?

Ernaar gevraagd antwoordt de haatzender dat de RTBf zich wil profileren als één van de zenders van de “francophonie” of de koepel van Franssprekende landen in Europa en Afrika…

-2-         De satire is een soort spiegel waarin de beschouwers gewoonlijk ieders gezicht ontdekken, behalve hun eigen; wat de voornaamste oorzaak is van de goede ontvangst die haar in de wereld ten deel valt.

Als de Naamloze Achter Ons over de Vlaamse pers oreert, moet hij ook “Humo” onder de loep nemen.

Dat blad is recent de weg opgegaan van de alle grenzen overschrijdende gewetenloosheid!

Zelfs de Naamloze ouders lezen “Humo”, zij het vooral voor de pagina’s met tv-programma’s en –commentaar, waarin het tijdschrift zich al sinds zijn beginperiode met Jef Anthierens specialiseerde. Nadien ontpopte “Humo” zich als een algemeen tijdschrift en beleefde zijn gloriejaren met Guy Mortier, Herman de Coninck en Piet Piryns.

     

                                                     

“Humo” kenmerkte zich toen door een bijtend jeunisme, dat alles wat ouder was dan dertig afschreef, alsof de redactie voorvoelde wat ondertussen door het “British Medical Journal” als een feit erkend wordt: vanaf het 45^ste levensjaar gaat de mens mentaal pijlsnel bergaf! (http://www.bmj.com/content/344/bmj.d7622)

Spijtig genoeg begon de “Humo”-redactie zichzelf ernstig te nemen en trok het mensen aan die gefrustreerd waren omdat ze in de serieuze pers geen hoofdartikelen mochten schrijven, zoals Mark Schaevers. Wanneer deze dan voor “Humo” een interview afnemen, slagen zij er toch in hun mening mee te geven door de uiterst suggestieve vraagstelling - een typische “framingtechniek”, zoals Magda Michielsens die vaak tegenkwam.

Deze eerder zielige manier van opinie maken en de verrechtsende onderstroom in Vlaanderen, ook bij de jeugd, deden de verkoop van het blad natuurlijk geen goed.

De gevolgen waren dat de helft van de redacteurs ontslagen werd, er een groot verloop was van hoofdredacteurs en het verhogen van de verkoopcijfers de doelstelling werd.

Vanaf nu moet elk nummer minstens één sensationeel artikel bevatten, dat zonder scrupules de media moet halen.

Het begon met de aanval op Steve Stunt, die ondertussen een inzinking kreeg.

Vervolgens richtte “Humo” zich tegen bisschop Vangheluwe met de onbewezen suggestie dat de directie van een katholieke jeugdinstelling hem knaapjes leverde.

Daarna moest Bart De Wever eraan geloven: hij “heeft het verknoeid,” las men op de cover en in het artikel, dat vooral uit insinuaties van Wouter Beke van CD&V bestaat.

U bent gewaarschuwd !

-3-         Hoe kan men ooit verwachten dat de mensen raad zullen aannemen, wanneer ze nog niet eens naar waarschuwingen willen luisteren?

Gelukkig schrijft de Vlaamse pers, dus ook “Humo”, nog in de sublieme en heldere geestestaal die het Nederlands is.

Alleen al het woord “waarschuwing” is van een pracht waar het Frans niet aan kan tippen.

Het Frans is toch niet meer dan volkslatijn? Een waarschuwing is een “avertissement”, dat afgeleid is van het Latijnse “avertire”, dat voor “afwenden” staat. De Fransen kennen ook een “prémonition”, ook weer van het Latijnse “monere”, dat “waarschuwen” betekent, waar zij domweg het voorvoegsel “pré” aan toevoegden, omdat een waarschuwing natuurlijk best op voorhand gebeurt.

Aan het Middelnederlandse “waernen”(“waarschuwen, opmerkzaam maken”), dat inderdaad zelf afkomstig is van het oud Hoogduitse “warnunga”, werd in het Nederlands tenminste nog het krachtige “schuwen” (“vrees inboezemen”) toegevoegd.

Misschien was het toch niet zo dom van Bart De Wever om Elio Di Rupo het eerste ministerschap te gunnen, zij het niet omdat Di Rupo niet in staat is om het geestelijke Nederlands te leren, laat staan te praten…

Ofschoon Vlamingen ineenkrimpen wanneer zij horen hoe hij hun knappe taal met geveinsde onschuld tergend foltert en verkracht, en ofschoon zij merken hoe hij die arme Walen nog meer in de armoede duwt door hen voor te doen dat zij alleen Nederlands moeten leren als het echt, écht moet, zoals hijzelf doet, is het vooral zijn totale onbegrip voor de Noordelijke volkeren, waartoe het Vlaamse behoort.

Elio und mutti : If looks could kill… 

Volgens Rik Van Cauwelaert is Di Rupo niet van de slimsten, hetgeen hij aantoont aan de hand van de beschrijving van de politiek in Matthijs van Boxsels “Encyclopedie van de domheid”, die inderdaad perfect overeenkomt met hetgeen Di Rupo allemaal uitvreet. Volgens Van Boxsel bedriegt de politicus de boel openlijk en gelooft niemand hem. Maar omdat hij dat weet en wij weten dat hij dat weet en hij op zijn beurt weer weet dat wij dat weten, blijft de orde gehandhaafd. (Knack, 18 januari 2012)

Voor Van Cauwelaert is het stomste: “Europa doet niets anders dan premier Di Rupo verplichten het begrotingspuin te ruimen dat hij zelf, samen met Paars en zijn huidige coalitiepartners, heeft aangericht.” (6)

Bart Sturtewagen over Di Rupo’s kritiek op Europa: “Het is niet omdat Di Rupo erop hoopt dat zijn partijgenoot en vriend François Hollande over enkele maanden Nicolas Sarkozy opvolgt als president van Frankrijk, dat we onze traditionele steun voor de communautaire methode, met de belangrijkste rol voor de Europese Commissie dus, eraan moeten geven.” (De Standaard, 28 januari 2012)

Het is u misschien al opgevallen, maar Elio Di Rupo begint meer en meer in de derde persoon over zichzelf te praten.

Zaait N*A*O* haat wanneer hij in dit soort politiek de werkwijze ziet van snobistische (7) bavianen?

Omdat ze nog steeds hunkeren naar het respect dat de grote Franse bioloog Georges-Louis Leclerc, Comte de Buffon aan de dag legde voor zijn huisbaviaan in de Jardin des plantes, kijken ze permanent hoe de Fransen het doen.

Di Rupo aapt duidelijk al Sarkozy na. Tegenwoordig scheurt hij over onze autosnelwegen omgeven door een brigade gemotoriseerde rijkswachters en brengt hij de typische Nieuwjaarsgroet aan de bevolking, die we kennen van de Franse presidenten: een nietszeggende “boodschap van hoop.”

Voor Bart De Wever: “hoop dat deze regering de laatste wordt die het status-quo bewaart en blijft aanmodderen. Hoop dat er nadien een kantelmoment komt, waarop de kracht van de verandering zo groot wordt dat ze door niemand kan worden tegengehouden, ook niet door een Vlaamse minderheid.” (Trends, 29 december 2011)

We weten ondertussen dat een Franstalige baviaan opkijkt naar al wat kronen en mijters draagt.

Het doet de Naamloze Achter Ons een beetje denken aan het toneelstuk “Het balkon” van Jean Genet uit 1956. Verschillende “staatsdragende” hoogwaardigheidsbekleders bezoeken het bordeel van madame Irma, maar sneuvelen tijdens de aan de gang zijnde revolutie. De hoeren verkleden zich in de gerecupereerde kostuums, begeven zich daarmee op het balkon en herstellen zo de openbare orde.

Als dank krijgen Elio Di Rupo en het Franstalig Front opnieuw de steun van de Katholieke Kerk, waarvan aartsbisschop Léonard liet weten dat intellectuelen als Bart De Wever zich niet moeten inlaten met een slechte zaak als de Vlaamse.

Léonard situeert zich daarmee op de lijn van kardinaal Mercier, die de geestelijke grootheid van het Nederlands al ontkende, en kardinaal Suenens, die in 1966 de tweetaligheid van de Leuvense universiteit als een onaantastbaar goddelijk bevel beschouwde (8) en daarmee de kerk in Vlaanderen de doodslag gaf. (9)

Net zoals Di Rupo in 2010 beweerde dat B-H-V niet kon gesplitst worden door een Vlaamse meerderheid in het federale parlement omdat een Vlaamse meerderheid geen recht schept, schrijft Léonard over Vlaanderen: “une démocratie arrogante, estimant qu’un vote suffit à fonder le droit.” (Le Libre Belgique, 6 januari 2012)

Geslepen is het Franstalig Front wél, én in staat om de Waalse afhankelijkheid tot het uiterste te rekken, maar verstandig kunnen we dat niet noemen.

De Naamloze Achter Ons is ervan overtuigd dat de regering Di Rupo een geheim akkoord heeft met de vakbonden over de saneringsmaatregelen, die in Europees verband onvermijdelijk zijn. Europa kan immers niet accepteren dat door Vlaanderen te blijven uitzuigen uiteindelijk de Belgische dominosteen zou vallen en het Griekenland aan de Noordzee een feit zou worden.

Dat geheim akkoord accepteert veel te gelaten dat de vakbonden nog enkele keren staken om niet teveel leden te verliezen, onder meer met de sociale verkiezingen van mei 2012 in zicht, en zeker omdat die stakingen ook nog eens de valse indruk kunnen wekken in Vlaanderen dat Di Rupo veel “rechtse” toegevingen doet.

Het onwaarschijnlijk grootsprakerig artikel in “Der Spiegel” waarmee een “presidentiële” Di Rupo zijn bezoek aan mutti Merkel liet voorafgaan, is dan weer louter voor Elio’s Waals thuisfront bedoeld in zijn typische intrigantenstijl: ‘deze saneringen en de aanpassingen aan het indexmechanisme of anders een indexsprong heb ík niet gevraagd, hoor!‘

President Di Rupo

Kort voor Di Rupo’s interview in “Der Spiegel” probeerde partijgenoot Paul Magnette, die als socialist niet eens in staat is Electrabel serieuze belastingen te laten betalen, eurocommissaris voor begrotingsbeleid Olli Rehn belachelijk te maken. (De Morgen, 12 januari 2012) (10)

Echt verstandig zijn deze spelletjes echter niet.

Magnette en Di Rupo maken er stilaan zichzelf (én België) belachelijk mee.

Ze brengen er ons land mee in de kijker van de Europese Commissie, die België al op de op twee na laatste plaats zette bij de landenvergelijking op het vlak van omzetting van Europese wetgeving, waar België toch altijd voorstander van was. (Scorebord voor de Interne Markt, september 2011) Qua inbreukprocedures die de Commissie lanceert tegen nalatige landen voert ons landje dan weer de lijst aan en wordt gevolgd door Griekenland en Italië. (Derk Jan Eppink in De Morgen, 21 januari 2012)

Janis Emmanouilidis van de denktank “European Policy Centre” geeft Magnette geen gelijk: “De regels zijn gemaakt door alle lidstaten. Ze komen niet uit de lucht gevallen. Bovendien is de Europese Commissie aangesteld door het Europees Parlement, en dat is een verkozen lichaam.” (Knack, 25 januari 2012)

Hij stelt voor om Olli Rehns opmerkingen als een “waarschuwing” te zien, die vijf jaar geleden beter ook Griekenland gegeven was.

Moet Magnette zich als minister van Overheidsbedrijven trouwens ook niet gedeisd houden, nu de NMBS en B-Post in het vizier van de Europese Commissie lopen? (11)

En bovendien blijkt opnieuw dat Magnette’s kritiek op het zogezegde Europese saneringsdogma enkel voor “intern” gebruik dient, omdat zijn partij zich juist met hand en tand verzette tegen die andere voorstellen van Europa.

Europa wil dat er meer geïnvesteerd wordt in jobs, maar de PS weigert het streefcijfer van een werkgelegenheidsgraad van 75 % tegen 2020 en legt daarmee de Belgische ambities lager dan de Spaanse.

Europa wil investeringen in onderzoek en ontwikkeling optrekken tot 3 % van het BNP, maar opnieuw is de PS tegen.

Ongetwijfeld doet de PS dit om geen enkele hervorming te moeten doorvoeren in de sociale zekerheid – hét infuus waarmee Wallonië verslaafd gehouden wordt en de PS van zijn kiezers verzekerd.

Omdat ze zich gedekt lijken te voelen door het grote Frankrijk – nu al onder de liberaal Sarkozy, maar zeker onder de verwachte socialist Hollande – durft de PS ongegeneerd eisen dat Duitsland de euro blijft ondersteunen door transfers te betalen, zoals de Vlaamse binnen België, terwijl zij zelf zonder inmenging haar goesting kan doen.

Hebben ze dan niet door dat de zaken veranderd zijn en dat Frankrijk omgekeerd meer en meer als een soort België wordt beschouwd en op de obligatiemarkt daarom dezelfde ratingverlaging aan zijn been kreeg als ons land? Die ratingverlaging impliceert wel degelijk dat de fameuze Frans-Duitse as niet meer in evenwicht is, hetgeen al geïllustreerd werd door de naamsverandering van het koppel “Merkozy” in “Merkely”.

Merkel zal naar eigen zeggen trouwens alle mogelijke invloed uitoefenen op de nakende Franse presidentverkiezingen om te verhinderen dat Hollande deze wint, aangezien die socialist beweert het eind vorig jaar afgesloten Europees begrotingspact te willen laten herzien en er de uitgave van euro-obligaties te willen laten inzetten. De Frans-Duitse as zou daarmee helemaal uit balans geraken, om niet te zeggen breken. Er zou geen tegenwicht meer zijn tegen Duitsland, zodat we enkele nog over “Merkele” zouden kunnen spreken, hetgeen toch reminiscenties oproept aan Mengele, niet?

Misschien laten we beter eens een échte socialist aan het woord, een Hollandse, René Cuperus van de Wiardi Beckman Stichting, denktank van de PvdA: “Wat, tot slot, het Belgische Europadebat verwarrend maakt, zijn de posities van de hoofdrolspelers. Met zijn kritiek op het antidemocratische en neoliberale karakter van de EU mag Magnette dan een punt hebben, het is de vraag of hij als politicus van de Waalse PS het best geplaatst is voor die kritiek. Is de PS niet de PASOK van Noord-Europa? Een cliëntelistische, licht corrupte, niet-hervormde socialistische partij, met als verdienste dat men het rechtspopulisme en neoliberalisme heeft weten in te dammen, maar wel tegen een hoge sociale en financiële prijs. En wat te denken van Bart De Wever en zijn N-VA (..) die de Europawijk te Brussel juist wil inzetten als stormram tegen de “transferunie” tussen Vlaanderen en Wallonië. En dan is daar natuurlijk nog Guy Verhofstadt, geliefd en verguisd in Nederland als gepassioneerd hyper-eurofiel, zoals die alleen voorkomt in landen met een getormenteerde nationale identiteit.” (De Morgen, 17 januari 2012)

Dergelijke waarschuwingen vallen natuurlijk in dovemansoren bij de PS, net zoals deze van de Waalse economieprofessor en pestkop Pierre Pestieau, die met twee collegae het fameuze rapport “Regards sur la Wallonie” van de “Conseil Economique et Sociale de la Région Wallonne” uit 2009 nog eens herschreef.

In 2009 presteerde Wallonië slechter dan 15 vergelijkbare Europese regio’s, met een inkomen per hoofd van de bevolking van gemiddeld 2000 euro minder, een tewerkstellingsgraad die 10 % onder het Europees gemiddelde van 67 % lag, en een werkloosheidsgraad van 27 % (tegen het Europees gemiddelde van 14 %).

De grote schuldige was toen het door Onkelinx geheel aan de vakbonden overgelaten Franstalig onderwijs.

Onder leiding van Pestieau werd Wallonië nu vergeleken met heel Europa en specifiek ook met Vlaanderen. De conclusies zijn nu nog dramatischer, met als toppunt dat een Waal gemiddeld twee jaar minder lang leeft dan een Vlaming, ondanks de identieke sociale zekerheid en de financiële transfers (volgens Pestieau betaalt Vlaanderen 20 % van de Waalse sociale zekerheid). (Le Soir & De Standaard, 29 december 2012) (12)

Het nieuwe onderzoek stelt vast dat Vlaanderen de meest performante Europese welvaartstaat bezit en Wallonië de minst performante, en de kloof tussen de twee wordt steeds groter. De schuld ligt voor Pestieau bij de Walen zelf, aangezien de voor de stagnatie relevante domeinen, zoals - opnieuw - het onderwijs, volledig in hun handen zijn. (Dit las men enkel in “Le Soir”, niet in “De Standaard” van die dag, 29 december 2011.)

Een groot Waals probleem is natuurlijk dat de hele samenleving er gepolitiseerd is en in handen van de PS en de vakbond (enigszins vergelijkbaar met het “loge-socialisme” bij ons in Limburg).

Het laatste corruptieschandaal is dat van de PS-schepen van Onderwijs van Charleroi, Latifa Gahouchi (die de Algerijnse stemmen binnensleept), verdacht van gefoefel met de kas van de speelpleinen. (Gelukkig werd de kas net op tijd gestolen.)

-4-         Er zijn mensen die men niet doeltreffender bespotten kan

             dan door ze ernstig te nemen.

Onze premier bracht een werkbezoek in Den Haag en  was zichtbaar in zijn nopjes met een opgeschoten knaap als Mark Rutte: hij huppelde er heel de tijd vrolijk naast met zijn Nederlandse woordenlijst.

 

Die Mark Rutte is een beschaafd man en hij zei dan ook dat Elio’s Nederlands werkelijk formitastisch was.

Het presidentiële gevolg van Di Rupo deed er vervolgens alles aan om te verhinderen dat onze eerste minister “De Volkskrant” zou lezen, die eerder denigrerend over zijn Nederlands schreef: “een raar taaltje.” (19 januari 2012)

Rutte feliciteerde Di Rupo niet alleen met zijn Nederlands, maar ook met zijn hervormingen, die (voorlopig) de Europese toets doorstaan.

Wetende dat Di Rupo een socialist is, zal de liberale Rutte ook wel begrip hebben voor de domme en gelaten houding van zijn collega ten aanzien van de stakingen in België, zeker omdat de Nederlandse premier onlangs nog grootmoedig zei: “Als het kabinet patronen doorbreekt, is het logisch dat er gedemonstreerd wordt.” (Elsevier, 17 december 2011)

Het applaus van Mark Rutte maakte echter nog niet dat de stakingen intern in België zelf en vooral in Vlaanderen een groot draagvlak zouden hebben.

Integendeel, ze worden zwaar gecontesteerd, en niet alleen door de patroons.

Tinneke Beeckman redeneert als volgt.

Nadat ze het verwijt dat de vakbonden geen democratische legitimiteit hebben gedeeltelijk wegwuift, omdat andere lobbygroepen dat evenmin hebben (13), stelt Tinneke dat de vakbeweging zich op het verkeerde politieke niveau begeeft, namelijk dat van de natiestaat, terwijl ons sociaal model bedreigd wordt door de effecten van de globalisering. De vakbeweging zou zich dus internationaal moeten organiseren en minstens Europese solidariteit waarmaken (onder meer door vakbondsgelden internationaal te beheren). Maar als dit al zou lukken, dan zou zo’n Europees vakverbond toch niet tegen een Europese regering kunnen contesteren, want die is er niet eens… Onze nationale politici stonden hun macht ondertussen immers af aan multinationale bedrijven en banken!

De syndicale inefficiëntie verklaart het krimpend draagvlak voor de vakbeweging en versterkt uiteindelijk de neoliberale, hyperindividualistische strekking in onze samenleving.

Tinneke zou Tinneke niet zijn als ze niet met een positieve boodschap zou eindigen. Helemaal in de lijn van de Naamloze Achter Haar kiest ze voor het opheffen van de (door Karl Marx enigszins verwaarloosde) vervreemdende kloof tussen producenten en consumenten en dus voor consumentenverzet. (14) (deredactie.be, 30 januari 2012)

Ook HIVA-onderzoeker Guy Van Gyes – ofschoon hij onkritisch veel syndicaal water in zijn wijn doet – zegt in feite iets gelijkaardigs: “De bonden moeten Europees gaan spelen.” (De Morgen, 31 januari 2012)

Om Mark Rutte’s begrip te kaderen is het interessant om weten dat in Nederland per 1000 werkdagen er slechts 5 gestaakt worden (tegen 79 bij ons) en dat daar nog geen twintig procent van de werknemers

gesyndiceerd is (tegen vijftig procent in ons apenland). (15)

Als leider van een gidsland weet Nederlands eerste minister Rutte vanzelfsprekend dat stakingen de welvaart niet bevorderen. Men moet Rutte niet meer vertellen dat onze welvaart vooral door de europeanisering en de globalisering bedreigd wordt.

En daarbij zijn niet de door Europa opgelegde concurrentie bevorderende (besparings)maatregelen het probleem, maar wel het Europees democratisch deficit en de ontbrekende transparantie van “Europa”, die het casinokapitalisme bevorderen.

Dat Di Rupo en Magnette zich nu ook plots druk maken over het reeds lang door de Naamloze Achter Hen aangekaarte Europees democratisch deficit is niet erg geloofwaardig. Niet alleen omdat zij datzelfde democratisch deficit wél accepteren in Belgenland, maar ook en vooral omdat hun eigen partij, de PS, alle door Europa opgelegde maatregelen zelf gestemd heeft.

(Toen hadden die decadente dromers het natuurlijk nog over de “Europese eenmaking”…)

Het is des te ongeloofwaardiger omdat bovendien een concurrentieprobleem als de hoge loonkosten in België niet eens de schuld van “Europa” is, maar iets waarvoor onze politici zélf verantwoordelijk zijn.

Waarom, denkt u, wijkt de flamingante busbouwer Van Hool, die zich altijd tegen delocalisatie verzet heeft, uit naar Macedonië om te voldoen aan zijn reuzenorder uit Amerika?

Waarom, denkt u, verplaatst BASF de investering in een TDI-installatie van Antwerpen naar Ludwigshafen? Als er in de krant staat dat er “zeker niet alleen rekening gehouden met de loonkosten“ is, dan denkt een popanalist als de Naamloze A*O* natuurlijk direct aan het omgekeerde. (De Standaard, 17 januari 2012)

Ook Crown Cork sluit zijn deuren in Deurne vanwege de hoge loonkosten.

En nu dankt ook Bekaert heel wat arbeiders af vanwege de loonkosten. De “logesocialistische” VRT ontkent dit natuurlijk met het flauwe bewijs dat in China wel meer dan duizend mensen ontslagen worden. Alstublieft, dat de VRT de cijfers eens voor zichzelf laat spreken, in plaats van ze telkens weer verkeerd te interpreteren: van 1999 tot 2010 daalde het aantal arbeidsplaatsen in de Vlaamse vestigingen van 5000 naar 2700 en steeg het tussen 1990 en vandaag in de buitenlandse vestigingen van 15000 naar 28000. Hallo!

Een liberale krant schrijft gelukkig expliciet dat ons land economisch leegloopt vanwege de te hoge loonkosten. Dertig procent van de Limburgse bedrijven is al bezig met activiteiten te delocaliseren. Vijf van de tien grootste bedrijven zijn het aan het overwegen. (De Morgen, 19 januari 2012)

Ondertussen weten we dat het inderdaad de loonkosten waren die verantwoordelijk zijn voor de sluiting van Opel Antwerpen.

Elio en de zijnen zitten zo vast aan de ideologie van het “internationalisme” dat ze domweg niet in staat zijn om te begrijpen dat Europa radicaal anders opgevat moet worden, en niet alleen maar als een van de PS-ideologie doordrongen transferunie.

Net zoals de Naamloze Achter Ons nog nooit een zinnig politiek-economisch argument hoorde voor het behoud van België (tenzij een puur moraliserend), zo vernam hij ter verdediging van Europa ook alleen maar gezwets in het genre van het “grenzenloos toerisme” of anders het paranoïde doemdenken in de Belgische Senaat dat het “Duitse gevaar” zelfs massiever voorstelt dan dat van de Sovjets tijdens de Koude Oorlog (Bart De Wever in: De Standaard, 31 januari 2012)

De PS-kritiek op Europa is gewoon te vrijblijvend.

Misschien hadden Di Rupo en Magnette beter het “World Economic Forum” bezocht in Davos, in plaats van Quickske, dan hadden ze daar van het mondiaal heersende doemscenario kennis kunnen nemen.

De internationale politieke en economische elite had het in het Alpenkuuroord onverbloemd over de “seeds of dystopia”, waarbij N*A*O* denkt aan een boek als “1984” of aan films als “Mad Max” of “The Matrix”.

In tegenstelling tot eerdere rapporten worden in het “Global Risks Report 2012” deze keer economische risico’s benadrukt, en wel de volgende: (1) Chronische nationale begrotingstekorten; (2) Instorting van het financieel systeem; en (3) Grote inkomensongelijkheid. (16)

Duits econoom en oprichter van het forum Klaus Schwab: “Het kapitalisme werkt niet meer.”

Behalve aan Tinneke’s Europese verzetsbeweging, hebben we ook nood aan politieke antwoorden met betrekking tot deze risico’s, waarbij het welles-nietes-spel tussen ‘besparen’ en ‘geld transfereren’ onder economen overstegen moet worden. Professor Peersman combineert simpelweg de twee: “Begrotingsdiscipline is echter slechts een van de twee pijlers van een begrotingsunie zoals deze gedefinieerd wordt in de context van een muntunie. Het ontbreken van de tweede pijler, een budgettair herverdelingsmechanisme, zaait meteen de kiemen voor  (..) een volgende crisis.” (De Morgen, 1 februari 2012)

Hij voegt er echter aan toe: “Vraag is natuurlijk of dit realistisch is in het huidige Europa.”

Voor de Naamloze A*O* slaat dit realisme zowel op de motivatie (Hoe solidair willen we nog zijn na het vrij spel dat het casinokapitalisme van de paarse internationalisten kreeg?), als op de kwantiteit (Voor welk bedrag zijn we nog solidair?).

In plaats van eindelijk eens haar eigen grote gelijk en haar aan het Belgische PS-establishment gelieerde macht op te geven, gaat de vakbeweging onverstoord verder op de ingeslagen weg. Twee dagen na de door professor Arbeidsrecht Roger Blanpain als onwettelijk, ondoelmatig en onrechtvaardig gedefinieerde nationale staking (De Standaard, 27 januari 2012), die vooral het openbaar vervoer trof, lag het spoor wéér plat.

Echt laf, want heel moeilijk is het immers niet om een succesvolle staking te organiseren! Zorg er gewoon voor dat de twaalf man in het seinhuis van Brussel-Zuid niet werken of sluit de deuren van postsorteercentrum “Brussel X” en meteen ligt een heel stuk van het land plat. Belachelijk eenvoudig.

Dit één-tweetje tussen het gestaag leden verliezend vakverbond en de door N-VA in de hoek gedreven regering Di Rupo levert echter wel zijdelingse schade op: de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië wordt er alleen dieper door.

Het ordewoord tot algemene staking van de overheidsdiensten van 22 december 2011 werd in Wallonië door nagenoeg het gehele personeel opgevolgd, tegen maar drie procent in Vlaanderen.

Het publiek stond zo afkerig van de actie dat Quickske werkelijk een held werd. Hoe is het mogelijk dat ambtenaren, die als enigen een – zij het bescheiden – leefbaar pensioen genieten, hiervoor staken? Of voor het prepensioen dat alleen bij hen nauwelijks in vraag gesteld wordt?

Paul Geudens: “Kan iemand mij uitleggen waarom een treinbestuurder op 55 jaar met pensioen kan en een vrachtwagenchauffeur in principe tot z’n vijfenzestigste moet doorwerken? Met een pensioen dat de helft kleiner is.” (Gazet van Antwerpen, 22 december 2011) De uitgaven voor de overheidspensioenen stegen (in tegenstelling tot de andere) de voorbije vijf jaar trouwens met vijfentwintig procent.

Ook de nationale staking van 30 januari 2012 is er gekomen onder druk van de Waalse metallo’s, gesteund door de Waalse bediendenbond en het Waalse onderwijs.

De vakbeweging is teveel een onderdeel van de door de PS gedomineerde staatsmacht geworden en daardoor een zwaar conservatieve rem op de modernisering van ons land.

Overal elders in Europa bestaat er minimale dienstverlening bij stakingen bij het openbaar vervoer. In Frankrijk, dat de Franssprekende bavianen in de Belgische politiek toch zo graag nadoen, blijven de piektreinen dan rijden en wordt een minimale dienst verzekerd in het internationale verkeer. Dat is daar bij wet geregeld en overtredingen worden zwaar gestraft.

Bij ons komen natuurlijk alle ministers van Verkeer uit de vakbeweging…

De vakbonden zijn daarom zo belgicistisch en anti-Vlaams, omdat ze weten dat zodra Vlaanderen autonoom wordt hun achterlijke privilegies meteen afgeschaft zullen worden.

In Vlaanderen bestaat de Waalse cultuur alleen bij de VRT, die ook voor het minste het werk neerlegt en al even antiflamingant is.

Als men al in “Libération” kan lezen dat het logisch is dat stakingen “de overtuiging van vele Vlamingen voeden dat het onmogelijk is om België te hervormen met de Franstaligen.” (21 december 2011)

“De Standaard”: “Alle Europese landen hebben hun brugpensioenen drastisch ingekrompen of afgeschaft, en haast allemaal hebben ze hun pensioenstelsel al hervormd, alleen België nog niet.” (5 augustus 2011)

Oscar van den Boogaard: “Als je de vakbondsmensen en stakers hoort fulmineren op tv, dan kun je je niet voorstellen dat ze idealen hebben die verder reiken dan de eigen portemonnee.” (De Standaard, 23 december 2011)

Dus worden “de verschillen tussen Vlaams en Waals scherper.” (De Morgen, 23 december 2011)

Op de lijn Leuven-Waver stopten de treinen uit Vlaanderen aan de taalgrens, en maakten rechtsomkeer. (De Standaard, 22 december 2012)

En opnieuw betaalt Vlaanderen de syndicale profiteurs royaal mee, want vijfenzeventig procent van de vakbondslidgelden bij het spoor (4,5 miljoen euro) worden niet door de vakbondsleden zelf betaald, maar door de NMBS, die vooral van overheidsgeld leeft!

Deze rechtstreekse staatssubsidie van de vakbond gebeurt natuurlijk ook in andere sectoren en kost de federale overheid jaarlijks 21,26 miljoen euro.

De NMBS betaalt ook nog eens 3 miljoen euro aan lonen van vakbondsdélégé’s plus de pensioenen van 50.000 spoorwegambtenaren.

Deze typisch Belgische chantage is niet alleen de uiting van een etnisch conflict tussen noorderlingen die autonomie willen en zuiderlingen die Frankrijk na-apen, het wordt ook meer en meer een generatieconflict. Wallonië is hoofdzakelijk bekommerd om de verworven rechten van de in hoofdzaak oudere bevolking, terwijl in Vlaanderen de jeugd zich vooral begint te roeren.

Met veel plezier sloot de Naamloze Achter Ons zich aan op Faecesboekpagina rond de knappe reactie van Nick Roskam op de troosteloze open brief van ABVV-voorzitter Rudy - What’s in a name - De Leeuw. (De Standaard, 25 januari 2012: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20120125_171&word=open+brief+de+leeuw )

Rudy De Leeuws open brief opent al met de leugen dat in België niet meer gestaakt wordt dan in andere landen. (15) Hij vervolgt met de slechts gedeeltelijk juiste opmerking dat de vakbondskassen door de leden zelf gespijsd worden.

Het leeuwtje komt nogal ‘legalistisch’ uit de hoek: “En toch staken we. Want staken is een basisrecht.”

Hij vergoelijkt de desondanks illegale vakbondsacties met de drogredenering dat alles wat de vakbonden bekomen ook ten goede komt aan de niet-leden. En hoe zit dat dan met de verschillen tussen bedienden en arbeiders, tussen ambtenaren en anderen? Met de arbeiders en bedienden uit andere Europese landen, zoals Griekenland, laat staan uit Afrika? Met de Naamloze Achter Ons, die het door de vakbeweging nagestreefde status quo wat verworven rechten betreft werkelijk te lomp voor woorden en sociaaleconomisch geretardeerd beschouwt? Met de flaminganten en andere nationalisten, die het antinationalisme van de syndicaten als een verraderlijke uitlevering aan multinationals en bankiers beschouwen? Om dan nog te zwijgen over de voordelen die ARCO (weliswaar ACW, maar ook de eerder socialistische Ethias) –aandeelhouders genieten?

De concrete aanleiding voor de staking zijn de zogezegd ingrijpende maatregelen in het eindeloopbaandossier (voor de oudjes dus). Maar wat willen de vakbonden eigenlijk? Ze hebben er zelf alles aan gedaan om bijna de helft van de Vlaamse stemmen (N-VA + Vlaams Belang) te helpen negeren, zodat de regering Di Rupo uit angst voor het oprukkende flamingantisme wel verplicht was om het blauwe water en het rode vuur te verzoenen om aan zijn zielige meerderheid te geraken. Ons leeuwtje wil in stalinistische traditie dus geen enkele oppositie.

Rudy’s eerste meesterlijke ‘zet’ in z’n open brief is niet meer dan een belachelijk hysterische reactie op de klacht van veel jongeren dat ze door de staking een examen zullen missen: Rudy suggereert namelijk dat de staking onder meer dient om veilig te stellen dat de jeugd nog naar school mág gaan. Hallo! Het Franstalig onderwijs is juist helemaal om zeep omdat het in handen van de FGTB kwam!

Rudy beweert te vechten voor onze pensioenen, maar negeert natuurlijk de vele ‘generatierekeningen’ die aantonen dat de jeugd van tegenwoordig vooral veel moet bijdragen om de pensioenen van onze oudjes te dokken, maar zelf heel wat minder zal krijgen. Overgediplomeerde sossen als Frank Vandenbroucke proberen deze socialistische onrechtvaardigheid acceptabel te maken met de stelling dat men ook de contextuele factoren in rekening moet brengen: de jeugd krijgt later een magerder pensioen in een omgeving die echter veel luxueuzer zal zijn… ’t Zal wel zijn, denkt de Naamloze dan, die zijn Belgische omgeving alleen maar ziet verloederen.

Frankie Boy was beter naar Davos gegaan om iets op te steken van de naderende dystopie, of anders had hij beter Aldous Huxley’s “1984” gelezen, of nog beter Anthony Burgess’ (die ook rekening houdt met de migratie) “1985”!

Zoals te verwachten was verdedigt Rudy het leeuwtje ook nog eens het sociaaleconomisch “ziekmakend medicijn” dat de automatische loonindexering is. (Gert Peersman in De Standaard, 31 januari 2012)

De reactie van de door deze baarlijke nonsens vanzelfsprekend geschoffeerde jeugd liet niet lang op zich wachten.

(http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20120125_171&word=open+brief+de+leeuw)

Nick Roskam tapt uit een heel ander vaatje. Hij denkt tenminste – zoals veel jongeren – ‘out of the box’. Het door onze jongeren geërfde intergenerationele repartitiessysteem vergelijkt hij met een piramidespel, op dezelfde wijze als de filosoof Peter Sloterdijk onze politieke economie als “kreditisme” definieert. Roskam: “uw verworven rechten zijn onze geërfde lasten.” Omdat de vakbonden deze ‘sense of urgency’ blijkbaar niet voelen, moeten zij wel echt decadent zijn. En inderdaad, België is het enige land ter wereld waar zoveel ‘gelijkgestelde periodes’ meetellen voor het pensioen, waar men een leven lang werkloos kan zijn, waardoor we de grootste belastingdruk hebben en toch evenveel armoede kennen als bijvoorbeeld het vermaledijde Duitsland.

Opnieuw in de lijn van Sloterdijk herinnert de jonge Roskam ‘the good old days’ (!) toen links nog moeite deed en vrijwillig werkte.

Roskam hekelt zoals de Naamloze Achter Hem het vakbondsstalinisme, dat de democratie wil vervangen door een vetorecht; en hij zet Rudy’s voorzet met betrekking tot de indexkoppeling om in een ‘own goal’.

Terecht benadrukt hij het misselijkmakende vastklampen aan de macht die de vakbeweging in België verwierf met haar positie in het politiek systeem. “Het sociaal systeem dat u verdedigt laat ons geen keuze. (..) het maakt allemaal niets uit: de sociale zekerheid, die u mee beheert, maakt deze keuzes ‘voor ons”. En ze maakt die keuzes soms verkeerd.”

Nick Roskam stelt voor dat de vakbonden weer verenigingen van werknemers worden in plaats van politieke instituten.

Keren we nog even terug naar het besneeuwde Davos. Vóór het economisch forum zei stichter Klaus Schwab ook nog dit: “We lopen het risico het vertrouwen van toekomstige generaties te verliezen.” (duurzaamnieuws.nl, 26 januari 2012)
Meer dan de helft van de wereldbevolking is jonger dan 27 jaar. De meerderheid daarvan woont in steden en heeft in toenemende mate toegang tot het internet. Bij het ontwikkelen van nieuwe leiderschapsmodellen moet men daar dus rekening mee houden. Daarom richtte het “World Economic Forum”, dat jammer genoeg vooral uit seniorzakenlui bestaat, dit jaar, naast de ondertussen al bekende dertigergemeenschap van de “Young Global Leaders”, ook een groep leidinggevende twintigers op: de “Global Shapers.”

De Vlaamse Elke Geraerts werd als “slimste vrouw van Nederland”

(volgens “Viva”) als “Global Shaper” naar Davos uitgestuurd.

Een andere reactie kwam van de CD&V-jongerenvoorzitter Pieter Marechal. (De Morgen, 31 januari 2012)

“De vakbonden dreigden het land plat te leggen, maar moeten beseffen dat ze onvoldoende slagkracht hebben om hervormingen tegen te houden. Het is de jonge generatie die de ware troef in handen heeft om de toekomst vorm te geven. We zijn dan wel numeriek in de minderheid, maar vergeet niet dat we onmisbaar zijn om de economie en het sociaal systeem de komende decennia draaiende te houden. De pensioenen en de gezondheidszorg zullen al die tijd door ons moeten worden betaald. Het is dan ook de hoogste tijd dat onze belangen meer gewicht krijgen.”

Marechal zou geen tsjeef zijn als hij tegen het eind van zijn opiniestuk niet zou zeggen dat dit “allesbehalve een dreigement” is, maar hij herinnert toch maar terloops aan het risicorapport van het Wereld Economisch Forum ¹⁶, waarin “men wereldwijd vreest voor een jongerenopstand.”

Hij staat jammer genoeg achter onze huidige regering, maar hij waarschuwt Di Rupo toch om de door Quickske reeds getroffen en de nog te nemen maatregelen zonder pruttelen te accepteren: “Jongeren willen hun toekomst uitbouwen. In België als het nog kan, elders als het moet.”

Zo’n jonge pee, daar moet Elio toch oren naar hebben?

Filosofe Tinneke Beeckman vat het goed samen. (Doorbraak, februari 2012, nr.2)

Voor Tinneke blijft België een zaak van elitaire besluitvorming, waarbij de kaarten nooit echt op tafel komen. “Vandaar wellicht dat vele jongeren hier, zonder overtuigd Vlaams-nationalist te zijn, toch een pro-Vlaamse stem uitbrengen. Zij ervaren hoe de Belgische democratie een pacificatiemodel heeft met besluitvorming achter gesloten deuren. Daar hebben ze genoeg van en dat vormt de basis van de brede roep naar fundamentele structuurhervormingen.”

-5-         Hoe dikwijls zijn de bespotten heel wat vrolijker dan de spotters!

De ratingverlaging voor de Franse overheidsobligaties trok definitief een grens tussen Noord (inclusief Zwitserland) en Zuid-Europa (inclusief Frankrijk).

“Il y a clairement aujourd’hui deux Europes.” (Le Monde, 15 januari 2012) Volgens Yanis Varoufakis krijgen we “een scheiding langs de Rijn in Europa.” (De Groene Amsterdammer, 13 oktober 2011) Het gedisciplineerde noorden heeft groeikansen, die twijfelachtig zijn in het in financiële moeilijkheden verkerende zuiden.

Misschien is er nu een “onoverbrugbare kloof tussen Berlijn en de rest”? (NRC-Handelsblad, 16 januari 2012)

“Het kernprobleem van de eurozone is dat de euro goed is voor Duitsland” maar veel te duur voor het zuiden, dat economisch stagneert en in een recessie terechtkomt omdat het zijn munten niet meer kan devalueren.

Filosofisch (maar ook popanalytisch) gezien merkt de Naamloze Achter Ons een herhaling op, namelijk het herstel van de grenzen tussen het hysterische Rome en de dwangmatige Reformatie. De Griek Varoufakis stelt vast dat zijn arme landgenoten de Duitsers méér haten dan tijdens de Tweede Wereldoorlog en verwacht daarom dat noord en zuid “erg vijandig tegenover elkaar zullen staan”…

“Afnemende politieke consensus is voor de euro in de komende maanden net zo bedreigend als de speculatiedrift van de financiële markten.” (De Volkskrant, 4 december 2010)

In elk geval ontwikkelden de ministeries van Financiën van Engeland, Nederland en Duitsland voor het geval de euro crasht scenario’s, waarin enkel nog sprake is van een noordelijke euro (of “neuro”).

Omdat gidsland Nederland voorbereid wil zijn op een eventuele nieuwe omwenteling in de Europese geschiedenis wordt over dit scenario tenminste gedebatteerd in het parlement en in de media, die er sowieso van uitgaan dat een ‘politieke’ munt als de euro de cultuurverschillen tussen noord en zuid nooit zal opheffen.

De Nederlandse publieke opinie wil dat het gidsland een unie vormt met Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Scandinavië en Engeland, die niet langer geteisterd wordt door het door het centralistische Frankrijk gedomineerde Brussel.

Het door S.P.a, CD&V en Open VLD gesteund Franstalig Front dat steeds weer Frankrijk na-aapt (17) – ook nu opnieuw met de idee van een asociale BTW-verhoging als alternatief voor een veel socialere aanpassing van de voor de vakbonden heilige koe van de automatische indexkoppeling – is niet voorbereid op de mogelijke splitsing van Europa en zal er zich maar van bewust worden als het te laat is.

Volgens professor Gert Peersman deugt de automatische loonindexering niet vanwege de “tweede-ronde-effecten”, waarbij de inflatie de lonen laat stijgen, die dan weer de inflatie vergroten, enzovoort. Het gevolg is een daling van de competitiviteit van de ondernemingen en toenemende werkloosheid. In gidsland Nederland is de tewerkstellingsgraad vijftien procent hoger dan de Belgische, omdat de automatische koppeling er in 1982 afgeschaft werd. (De Standaard, 31 januari 2012)

Peersman ontmaskert het verzet van de vakbonden als drogredeneringen.

- Om de koopkracht niet uit te hollen hoeft de indexering niet automatisch te zijn.

- In crisistijden kan het automatisch systeem onmogelijk de binnenlandse vraag ondersteunen; integendeel: er zal eerder een deflatoire loon-prijzen-spiraal ontstaan.

- Het échte probleem is inderdaad de inflatie, waarmee echter juist wordt aangetoond dat een ‘blinde’ want automatische koppeling hiervoor ook niet ‘automatische’ de oplossing biedt.

Peersman doet zelfs een voorstel aan de dwangmatige priesters, die - wat er ook gebeurt - de koe niet willen slachten: men kan de lonen ook koppelen aan een gemiddelde Europese inflatie.

Voor België, dat door zijn interne verdeeldheid nooit in staat zal zijn zélf maatregelen te nemen en altijd een externe druk of een ‘automatisme’ zal nodig hebben, is dat inderdaad misschien een betere oplossing.

LDD-europarlementariër Derk Jan Eppink (die overweegt naar N-VA over te stappen) stelt: “Europa’s monetair-culturele scheidslijn loopt dwars door België, zij valt in feite samen met de communautaire grens.” (De Morgen, 1 december 2011)

In zijn column “The Germans” schrijft Bart De Wever: “De eurocrisis brengt met een schok het nieuwe Europa aan de oppervlakte. Dat bestaat uit landen die zich kunnen conformeren aan de Duitse economische standaard en landen die dat niet kunnen. We kunnen ons maar beter reppen om bij de goede groep te zitten. Want troost zoeken in een klaagzang over de Duitse dominantie is Basil Fawlty’s funny walk naar de economische neergang.” (De Standaard, 31 januari 2012)

Bart De Wever, die voortdurend herhaalt niet revolutionair te zijn, zegt er natuurlijk niet bij - wat Eppink wel zegt - namelijk dat Vlaanderen perfect bekwaam is om binnen een zone van monetair sterke landen te functioneren, maar Wallonië niet.

Het Belgisch begrotingsprobleem is immers een vals probleem omdat het voorgesteld wordt als een gemiddeld probleem. Belgische cijfers liggen dikwijls rond de Europese middelmaat maar voor de belangrijkste economische en maatschappelijke parameters is de feitelijke toestand in de drie gewesten zéér verschillend.

In verhouding tot de andere gewesten heeft Vlaanderen een hoge tewerkstellingsgraad, een lage werkloosheidsgraad, draagt veel meer bij tot de personenbelasting en tot de sociale zekerheid, het laagste armoederisicopercentage en een veel beter onderwijsniveau.

De al decennia bestaande transfers van Vlaanderen naar Wallonië hebben daar niets aan veranderd: dat is ook logisch, omdat financiële infusen de zelfredzaamheid in het geheel niet stimuleren.

(De Franstalige CRISP berekende dat deze transfers vorig jaar 1.278.000.000 euro bedroegen. Het is nog wachten op getallen van een Vlaams studiebureau, bijvoorbeeld VIVES, dat tegenwoordig ook de interestlasten op de federale overheidsschuld over de gewesten verdeelt…)

Sociale zekerheid specialist Herman Deweerdt berekende het resultaat van begrotingen en schulden van onze drie gewesten tussen 1990 en 2010  alsof het onafhankelijke landen zouden zijn, dus zonder Vlaamse transfers. Wallonië zou al die jaren met een negatief primair saldo kampen, zodat een interestsneeuwbal en een kettingreactie van oplopende schulden zou ontstaan, die in 2010 508 % van het bruto binnenlands product zou bedragen, drie en een half keer hoger dan de actuele Griekse schuld.

Vlaanderen zou altijd een positief primair saldo hebben en in 2010 met een begrotingsoverschot van 13 miljard euro zitten.

Vlaanderen zou met andere woorden probleemloos kunnen aansluiten bij de Noord-Europese Unie.

In realiteit verloor Vlaanderen spijtig genoeg tussen 1990 en 2010 258 miljard euro en werd het medeschuldenaar in een schuld van 342 miljard euro, die nog steeds toeneemt, en die door de twee andere gewesten (die een negatief primair saldo hebben) niet kán afbetaald worden. Hemeltergend!

Deweerdt: “In België zitten we met begrotings- en schuldenproblemen die vergelijkbaar zijn met Noord- en Zuid-Europa. In verhouding zijn ze zelfs nog veel groter. De politieke en monetaire unie in dit land heeft dit niet belet. In feite is het de pseudopolitieke unie die er de oorzaak van is. Hierover had de staatshervorming moeten gaan.” (Doorbraak, januari 2012, nr.1)

Eppink: “Als de eurozone wordt gesplitst, staat België voor het blok met de keuze van de muntzone. (..het) zou België voor een existentiële crisis plaatsen. (..) Het mislukken van de euro confronteert België met zichzelf. Juist daarom verkiezen Belgische politici voorlopig de oogkleppen.” (De Morgen, 1 december 2011)

Alain-Laurent Verbeke: “België zal nooit barsten of splitsen op religieuze, levensbeschouwelijke, culturele of taalkundige breuklijnen. België zal enkel splitsen op economische gronden. Als de welvaart in Vlaanderen zodanig afneemt, als het sandwich- en melkerijgevoel zodanig toeneemt dat het echt voelbaar en pijnlijk wordt, zal men het plots niet meer nemen. Wellicht zal het dan te laat zijn.” (De Tijd, 20 december 2011)

Karel Van Eetvelt, gedelegeerd bestuurder van Unizo, zegt het iets verbloemder: “In de Groep van Tien en de federale regering was de reactie bij sommige leden omgekeerd: oei, een goeddraaiende afdeling – een sterk Vlaanderen – dat mag niet, die moeten wij afremmen omwille van het nationale evenwicht.” (Doorbraak, februari 2012, nr.2)

Voor sommige oudjes onder N*A*O*’s vrienden is Van Eetvelt natuurlijk een te verdachte bron, maar hij bevestigt wel wat zij letterlijk zélf toegaven: uit solidariteit met Wallonië gaat Vlaanderen mee de dieperik in…

Dat de noord-zuid breuk dwars door België loopt, wordt ook geïllustreerd door de reeds aangehaalde studie onder leiding van Pierre Pestieau ¹²: “La Flandre apparaît avoir l’Etat-providence le plus performant selon le SIP et le DEA, alors que la Wallonie est classée parmi les derniers. De plus, (..) alors que la Flandre semble améliorer sa situation, la Wallonie stagne.”

-6-       Wij kunnen hen, die ons beledigd hebben, vergeven,

           maar hen, die wij beledigd hebben, kunnen wij niet vergeven.

Politiek woelwater Hugo Coveliers gaat met pensioen.

De Naamloze Achter Hem herinnert zich zijn woorden – “Wie als jongere niet links is, heeft geen hart. Wie als oudere niet rechts wordt, heeft geen verstand.” – en vraagt zich af of hij zelf nu links of rechts is?

Bij de verguizing van politiek idealisme

door Matthias Storme

Een opinieonderzoek van Gallup reveleerde vorig jaar dat in de VS Republikeinen vandaag veel sterker de mening toegedaan zijn dat politici moeten vasthouden aan hun overtuigingen, terwijl Democraten het belangrijker vinden om compromissen te sluiten om op korte termijn dingen te realiseren. Kortom, idealisme is in Amerika vandaag vooral te vinden aan de "rechterzijde", en een bepaalde vorm van pragmatisme aan de "linkerzijde". Een vergelijking met de situatie bij ons is natuurlijk gevaarlijk, maar men kan niet ontkennen dat ook de Vlaamse burgers hierover grondig verdeeld zijn, en het partijpolitieke spectrum van links naar rechts grosso modo dezelfde variatie vertoont. Aan de linkerzijde een dwepen met het compromis als ultieme moraal van de politiek, aan de rechterzijde een pleidooi voor zuiverheid en tegen participatie aan het systeem, in het midden een bereidheid om de tegenstander tegemoet te komen, maar niet tegen elke prijs. Wat me daarbij vooral zorgen maakt of ergert is de mateloze verguizing door de zichzelfweldenkenden van elk politiek idealisme en van elke houding waarbij hetgeen men voor de verkiezingen aan de kiezer als programma presenteert niet zo snel mogelijk na de verkiezingen overboord wordt gegooid.

De waarneming is wel interessant omdat ze ingaat tegen de idée reçue dat idealisme "links" is en om die reden aan de "linkerzijde" veel moet worden vergeven. De verklaring hiervoor kan zeker niet in één enkele reden gevonden worden, maar ik geef toch een paar mogelijke elementen. Op de eerste plaats is ons politiek bestel wellicht al zo socialistisch geworden dat socialisten er vooral baat bij hebben dit toe te dekken en de roep om ernstige hervormingen te discrediteren. Verder zijn het vooral politici die voor de eigen groep aan zelfbediening vanuit de overheid willen doen, die absoluut aan de macht moeten zien te blijven of te komen; een compromis met andere stromingen met dergelijke bedoelingen is dan ook veel sneller gemaakt dan met diegenen die minder op die zelfbediening uit zijn.

Spreken in termen van idealisme versus pragmatisme kan anderzijds ook leiden tot enkele verkeerde gevolgtrekkingen. Zo bv. valt de hier genoemde tegenstelling m.i. niet samen met de door Max Weber gethematiseerde tegenstelling tussen “overtuigingsethiek” en “verantwoordelijkheidsethiek”. De overtuigingsethiek                                                    (in het Duits Gesinnungsethik) kan namelijk afglijden in een opvatting die mensen niet beoordeelt op wat ze doen, maar wel op hun correcte of incorrecte gezindheid,  en dit is een fenomeen dat we minstens zo sterk vinden bij de verdedigers van het compromis als aan de andere zijde van het spectrum. En omgekeerd zal verantwoordelijkheid er vaak juist uit bestaan om geen genoegen te nemen met het behoud van het bestaande evenwicht (dat dan als compromis wordt vertaald) maar  integendeel een gedurfd antwoord te geven op de noden van de tijd.

Geef mij maar een combinatie van idealisme én verantwoordelijkheidszin boven de lege ophemeling van het compromis.

De Naamloze Achter Ons vraagt zich namelijk ook af of Marine Le Pen rechts dan wel links is?

Het is zo goed als zeker dat zij bij de Franse presidentsverkiezingen derde zal worden na Nicolas Sarkozy of François Hollande. Sommigen menen zelfs dat zij, althans in de eerste ronde, tweede zou kunnen worden, na één van beiden.

Met deze doorbraak van het Front National zou “niet alleen de Franse politiek hertekend worden, maar zou er ook een serieuze schokgolf door Europa gaan (.. hetgeen) onvermijdelijk op de rest van Europa” zal wegen. (De Tijd, 17 mei 2011)

In de laatste peiling behaalt Marine nu al 21,5 procent van de stemmen en overtreft daarmee haar vader Jean-Marie. (Le Monde, 14 januari 2012) En uit de peilingen blijkt dat haar potentieel electoraat ongeveer veertig procent van de Fransen omvat!

Een derde van de Fransen staat sowieso achter haar gedachtegoed. (Le Monde, 13 januari 2012)

Le Pens discours is niet meer xenofoob – ofschoon ze toch de immigratie een halt wil toeroepen; maar zij is voor een “gaullistische nationale politiek”, die radicaal tegen Europa is. Haar vertoog slaat aan omdat ze tegen de crisis en de neoliberale europeanisering reageert met protectionisme en een sociaal beleid wil voeren binnen de nationale grenzen.

In zekere zin is wat zij voorstelt toch een ‘links’ beleid, dat geapprecieerd wordt in het arbeidersmilieu, maar ook meer en meer door linkse intellectuelen.

Marine Le Pen is trouwens feministe…

Volgens “Le Monde” doorbreekt ze de links-rechts tegenstelling (19) en heeft het Front National “succédé au Parti communiste français comme parti refuge pour les précaires et les déshérités.” (29 april 2011)

In zijn boek “M. Le Président, scènes de la vie politique” schrijft Olivier Giesbert dat Marine Le Pen en de socialist Jean-Luc Melenchon zich als enigen niet tot de middenklasse, maar tot de politiek verwaarloosde volksklasse richten.

“Le discours national a rejoint le discours social.”

            

Barones Mia Doornaert noemt Le Pen “soevereinistisch (..) dat wil zeggen vóór de grootst mogelijke autonomie van Frankrijk en gekant tegen verdere overdracht van bevoegdheden aan de Europese Unie. (..) eigen volk eerst (..) ontdaan van de expliciet xenofobe lading. (..) De boodschap blijft dat Frankrijk een eigen identiteit heeft, dat het daar trots mag op zijn, en dat wie in Frankrijk komt wonen zich moet aanpassen aan het land, en niet vice-versa. Die boodschap van nationale fierheid slaat aan bij veel burgers (..) ook elders in het Westen (..willen mensen) van hun politieke leiders ook een gevoel van eigenwaarde en nestwarmte krijgen. (..) Niet alleen in Frankrijk moeten de klassieke partijen daar eens over nadenken.” (De Standaard, 14 maart 2011)

Marine Le Pen “trekt ten strijde tegen niets minder dan de globalisering” (NRC-Handelsblad, 23 april 2011) en ze oogst er succes mee, zelfs al zou het een verloren gevecht zijn. Met een importtaks van drie procent beweert ze de prijs voor het verlaten van de euro te kunnen compenseren én tegelijk iedereen een bestaansminimum van 1500 euro garanderen. Ze wil ook de democratie verdiepen naar Zwitsers model en het volk het recht geven om referenda af te dwingen.

Dit ‘links’ beleid, dat afrekent met het paarse neoliberalisme en zijn open grenzen beleid ten voordele van het casinokapitalisme, en met de al te reële migratiemiserie en het irreële kosmopolitisme, is hetgeen de Naamlozen Achter Europa écht verlangen!

-7-       Mensen van geest uitlachen, is het voorrecht der dwazen.

Onlangs trok een N-VA delegatie naar Schotland om er kennis te maken met de “Scottish National Party” (SNP), omdat dankzij de inzet van die partij, die enkele jaren een minderheidsregering leidde, maar bij de vorige verkiezingen van 5 mei 2011 de absolute meerderheid haalde, Schotland het dichtst bij onafhankelijkheid staat van alle Europese regio’s.

SNP-voorzitter en premier Alex Salmond maakte in december een miljoen pond vrij om de definitieve campagne voor onafhankelijkheid in te zetten, die zal culmineren in een bindend referendum… in 2014 op de 700^ste verjaardag van de Slag bij Bannockburn, toen Robert the Bruce de veel talrijker troepen van Eduard II versloeg en Schotland voor 400 jaar onafhankelijk maakte, tot het corrupt Schots parlement in 1707 Schotland verkocht.

De Britse conservatieven onder leiding van David Cameron stemden hiermee in, maar omdat de “Scotland Act” van 1998 de instemming van Westminster verplicht en omdat ze weten dat voorlopig slechts 35 % van de Schotten uit het Verenigd Koninkrijk willen treden, vragen ze om het referendum al volgend jaar te houden en maar twee alternatieven te voorzien: volledige onafhankelijkheid of een deelstaat met beperkte bevoegdheden blijven.

Salmond, die gesteund wordt door het middenveld (vakbonden, vrijwilligers, zakenleven en kerken), wil eerst nog een deel van de kiezers overtuigen door goed beleid te voeren. Op dezelfde manier - door beter te besturen dan de Britse partijen vóór de nationalisten – verwierf hij ook al de absolute meerderheid in het Schotse parlement.

Salmonds SNP wil dus uitstel tot 2014 en wil zelfs een derde mogelijkheid voorzien in de vraagstelling, namelijk de “grootst mogelijke onafhankelijkheid binnen Groot-Brittanië”. Met deze “devo-max” of “maximale devolutie” bedoelt men alle bevoegdheden behalve buitenlandse zaken (maar wél grotendeels Europese zaken) en defensie. “Devo-max” impliceert natuurlijk dat Schotland juridisch niet echt onafhankelijk is, geen zetel krijgt in de Verenigde Naties, enzovoort.

Over deze kwesties wordt momenteel onderhandeld tussen Londen en Edinburgh.

Salmond zal het natuurlijk nooit toegeven, maar hij is zelf voorstander van de “devo-max”, omdat het Europees establishment onder druk van Spanje (dat vreest dat een onafhankelijk Schotland de autonomiebewegingen in Catalonië en Baskenland zal versterken) hoogstwaarschijnlijk zal eisen dat Schotland een aanvraag voor het lidmaatschap van de Europese Unie moet doen, hetgeen jaren kan aanslepen. De enorme economische gevolgen van het ondertussen buiten de Europese Unie staan wil Salmond (als ex-hoofdeconoom van de “Bank of Scotland”) vanzelfsprekend liever vermijden.

Ondertussen accepteert de pragmatische Salmond dat honingin Elisabeth II onder de titel “Elisabeth I” honinging van Schotland blijft, met als gevolg dat the queen Salmond is beginnen appreciëren.

De anti-nucleaire Salmond wil de Britten zelfs de toestemming geven om hun legerbasissen mét atoomduikboten in het Noorden van zijn land te houden.

Bovendien laat hij één van de doelstellingen van de Schotse onafhankelijkheidsbeweging vallen: hij wil namelijk niet langer de muntunie met Engeland verbreken en aanvaardt dus het Britse pond sterling als betaalmiddel.

Niet alleen de Britse eerste minister David Cameron begint schrik te krijgen om in tijden van zware crisis een rijke regio als Schotland kwijt te spelen – binnen de OESO zou Schotland het zesde hoogste BBP hebben van alle landen; vergelijkbaar met de ‘linkse’ belgicisten in Vlaanderen, die onbewust lijden aan een gebrek aan zelfvertrouwen en daarom hopen op een teken van liefde van de Franstalige PS, vreest het ‘linkse’  dagblad “The Guardian”dat Engeland na de afscheuring van het linkse Schotland voor goed in hand van de “Tories” zal vallen.

                    

-8-       De mensen smaden wat ze niet begrijpen.

“Europa” houdt niet alleen niet van teveel democratie, zoals in Zwitserland, of zelfs zoals in Duitsland (20), noch van onafhankelijkheidsstreven, zoals het Schotse, het Catalaanse, het Baskische, laat staan het Vlaamse, het houdt ook niet van Hongarije.

Er worden veel meningen geuit over Hongarije, zoals over Vlaanderen, maar kent men de Hongaarse geschiedenis voldoende? Kent men de feiten?

Begrijpen Europeanen als Verafstoodt wat veertig jaar Sovjet-russische bezetting betekent?

Kunnen zij vatten dat de Hongaren in 2010 de sociaaldemocraten - waarbij wij meestal denken aan de softies van S.P.a (als we tenminste niet denken aan het corrupte loge-socialisme in Limburg of in Wallonië) – zo radicaal wegstemden omdat zij ervan overtuigd raakten dat het vermomde communisten waren?

En dat de actuele Hongaarse eerste minister Victor Orban de verkiezingsoverwinning van zijn partij Fidesz (volstrekte meerderheid) interpreteert als de voltooiing van de door hemzelf in 1989 begonnen anti-Russische revolutie?

Na de sloop van het Ijzeren Gordijn kregen alle Oostbloklanden nieuwe Grondwetten… behalve Hongarije, dat nu eindelijk zijn scha inhaalde en met de steun van de meerderheid van het hunkerende volk per 1 januari 2012 een radicaal anti-communistische Grondwet aannam.

S.P.a-voorzitter en fils-à-papa Bruno Tobback tiert – unisono met Verafstoodt overigens – dat Hongarije “de grondwet afschaft” (zonder hoofdletter) en dat Orban “extreemrechts” is en dus “een rechtstreekse bedreiging voor de democratie” (De Morgen, 14 januari 2012)

We zullen zeker maar zwijgen over zijn hoerige medeplichtigheid met het Belgische democratisch deficit?

Hij is in elk geval niet de enige West-Europeaan die wat ongeïnformeerd rondkwaakt…

Heraldische strepen van het huis Arpád

Hebben al die clowns wel enig idee wat democratie is?

Fidesz behaalde de volstrekte meerderheid en wat stelt                              

bijvoorbeeld Peter de Caluwe van de Brusselse Munt voor?

Met betrekking tot Hongarije zegt hij: “Het is onze taak als operahuis om te reageren op maatschappelijke tendenzen.” En tegelijk dat: “kunst geëvalueerd zou moeten worden door professionals, niet door politici.” (De Morgen, 12 januari 2012) (21)

Dát is dus zijn opvatting over democratie: over kunst beslissen artiesten, over het leger generaals en over Europa? De Brusselse technocraten natuurlijk.

Een van die technocraten is Louis Michel, die ons ooit eens wilde verbieden te gaan skiën in Oostenrijk en nu weer als een gealarmeerde baviaan rondkrijst: “il faut que la Hongrie sorte de l’Union européenne.” (Le Soir, 5 januari 2012)

Wel, wel, wel...

De Naamloze Achter Ons weet ook wel dat Orban rechts is, maar de extreemrechtse partij Jobbik zit in de oppositie. En hij gelooft niet dat het Hongaarse volk zich al te lichtzinnig nog eens veertig jaar zal laten beetnemen.

N*A*O* vreest echter dat het het Hongaarse nationalisme is dat Europa stoort.

Viktor Orban hoopte onder zijn Europees voorzitterschap het verdrag van Schengen te kunnen uitbreiden tot Roemenië, waar twee miljoen voormalige Hongaren wonen, die dan dankzij het vrij personenverkeer Hongarije weer zouden kunnen bezoeken. Zijn plan werd echter permanent tegengewerkt.

Daarom besliste men in de Hongaarse Grondwet in te schrijven dat Hongarije de naam is van het vaderland van àlle Hongaren. Hiermee komt Hongarije op voor de mensenrechten van de miljoenen gediscrimineerde Hongaren in de diaspora.

Hoe kwamen die daar terecht?

Na de val van het Oostenrijks-Hongaarse Rijk na de Eerste Wereldoorlog verloor de “centrale mogendheid” tweederde van zijn grondgebied aan Joegoslavië, Tsjechoslowakije, Roemenië en Rusland, zoals bepaald in het verdrag van Trianon van 1920.

Historici stellen dat dit verdrag voorbereid werd in de antiklerikale vrijmetselaarsloge van Parijs met de bedoeling de macht van het “katholieke” Hongarije te breken.

En laat nu net de Hongaarse Grondwet juist opnieuw naar het Christendom verwijzen…

… en Louis Michel een vrijmetselaar zijn.

Aldus sprak N*A*O*:

‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XXXXV)’,

Sighisoara, 4 februari 2012

---

[1] Zoals bekend worden N*A*O*’s redevoeringen getrouw uitgeschreven door de bevallige Rhonda Kohl. Omdat de Naamloze Achter Haar er sinds enige tijd zeker van is dat België een virtueel land is, kon Rhonda hem overreden zijn teksten te laten zetten in het lettertype “True Golden”, dat ontworpen werd door de “fantasy”-meester en socialist William Morris.

[2] Tijdens zijn reis door Armorica vorige zomer raakte N*A*O* er sterk van overtuigd dat belgicisten snobistische bavianen zijn. Bewijzen en argumenten voor deze darwiniaanse stelling vindt u terug in: http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2011/08/nao-in-armorica-ii.html ; http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2011/08/nao-in-armorica-iv.html ; http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2011/08/nao-in-armorica-vi.html ; en http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2011/08/nao-in-armorica-viii-naos-questions-aux.html .

[3] Verwijt van Yves Leterme tegen de Franstalige media in december 2007 omdat die zijn electorale monsteroverwinning demoniseerden.

[4] Vermoedelijk voelt “Le Soir” zich niet door Bart De Wever beledigd omdat hij de krant juist te gemakkelijk zou vergeven: hij weigert het blad immers nog te woord te staan. Neen,  “Le Soir” haat De Wever omdat hij haar met zijn afwijkende mening frontaal aanviel. In een interview adviseerde hij het dagblad “beter een historisch onderzoek naar de geschiedenis van de krant” te bestellen (in plaats van naar zijn familiegeschiedenis), hoewel hij ervoor vreesde dat “ze op een paar verrassingen zouden botsen.” (De Standaard, 25 september 2009) “Le Soir” beweert altijd dat de krant door de nazi’s in beslag genomen werd en voor propaganda misbruikt, maar gaat steeds twee essentiële vragen uit de weg! Waarom gaf de redactie al een collaboratiektrant uit vóór de inbeslagname? En waarom bleef “Agence Rossel”, de eigenaar, ook na de inbeslagname geld verdienen met het dagblad?

[5] Over de stijl van Céline: herlees hoofdstuk 4 van http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2011/02/naos-questions-aux-belgicistes-xxxiv.html .

[6] Juist op de dag dat de Belgische premier voor het eerst de Duitse kanselier bezocht verscheen een interview met hem in “Der Spiegel”, waarin hij stelde dat Duitsland andere landen geen lessen te leren had en zeker België niet.

(http://www.knack.be/nieuws/belgie/di-rupo-verzet-zich-tegen-bemoeienissen-merkel-in-belgische-politiek/article-4000033648770.htm)

Hij bewierrookt de Belgische traditie van sociaal overleg, maar zegt er niet bij dat die helemaal failliet is en verwerd tot pure vakbondchantage. Di Rupo stelt dat hijzelf nooit een ander land zou zeggen wat het moet doen, maar verzwijgt wel dat hij Vlaanderen miskent. Op zijn typische windhaanwijze relativeert hij aan het eind van het gesprek hetgeen hij ervoor beweerd heeft: Merkel hoeft zich geen zorgen te maken, want hij zal wel degelijk besparen.

Tijdens de ontmoeting met Merkel dan wordt het nog veel zieliger en relativeert hij werkelijk alles wat in “Der Spiegel” staat. In de plaats van een verbijsterde Merkel beantwoordt hij een aan haar gestelde vraag. (Hij doet dat trouwens in het Nederlands, wellicht omdat hij weet dat dat een Germaanse taal is.) Plots ontkent hij dat het een kwestie van dominantie zou zijn: Duitsland heeft als grootste land nu eenmaal zijn rechten…, hakkelt hij zichtbaar zwetend. Uiteindelijk zet Merkel toch zelf de puntjes op de i: het is helemaal geen kwestie van dominantie, maar men kan toch niet zomaar toekijken naar andermans geknoei?! (http://www.deredactie.be/permalink/1.1202983)

De VRT toont een en ander, maar begeleidt de beelden met de zedige commentaar dat beide leiders elkaar zeer voorkomend bejegenden…De RTBf is zoals te verwachten was, veel minder kritisch: http://www.rtbf.be/info/belgique/detail_elio-di-rupo-l-europeen-veut-que-la-belgique-compte-dans-l-union?id=7437843.

[7] Snobistisch: omdat zij menen de “missing link” te zijn.

[8] Prorector Massaux van de Leuvense universiteit noemde de eis “Leuven Vlaams” een “zonde tegen de (Heilige) Geest.”

[9] Op de vraag “Suenens of Barabas?” scandeerde de jeugd toen: “Barabas!”

[10] Hij schreef als politoloog bovendien een boek over het nationalisme, waarin hij te kennen geeft geen benul te hebben van de grootse verwezenlijkingen daarvan.

[11] De Europese Commissie veroordeelde B-Post ondertussen tot de terugbetaling vaqn 417 miljoen euro aan de overheid. (De Standaard, 25 januari 2012)

[12] Zie: http://reflexions.ulg.ac.be/cms/c_40767/la-performance-de-letat-providence-europeenquel-enseignement-pour-la-belgique?part=1 .

[13] Ze stelt met andere woorden dat de vakbonden deels wel democratisch gelegitimeerd zijn, namelijk omdat ze wel degelijk openlijk verkozen leden hebben en omdat ze hun werk deels openbaar doen. De vraag blijft steeds wanneer de beperkt gelegitimeerde vakbeweging mag overgaan tot een radicale actie als een (algemene) staking, een middel dat andere lobbygroepen niet hebben?

[14] Beeckman verwijst naar de opkomst van coöperatieven in Amerika en naar Alperovitz’ “America Beyond Capitalism” (http://www.nytimes.com/2011/12/15/opinion/worker-owners-of-america-unite.html?_r=1) en naar de “transitie-beweging” (http://transitie.be/r/default.aspx). N*A*O* verwijst naar zijn nieuwjaarsbrief 2009: http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2009/03/naos-nieuwjaarsbrief.html.

[15] Zie: http://archives.lesoir.be/la-greve-une-specialite-belge_t-20101126-015643.html ; en: Kurt Vandaele. Les statistiques de grèves et leur exploitation. Bruxelles: CRISP, 2010.

[16] Zie: http://www.weforum.org/reports/global-risks-2012-seventh-edition .

[17] In een verontwaardigd stuk over de zoveelste asielcrisis in ons apenland schrijft de in 2007 door de PS “kaltgestellte” en nog niet vervangen directeur van “Fedasil”: “het is geweten dat PS-politici la Belgique nog liever aan Frankrijk verkopen dan met Nederlanders samen te werken (zie Sabena, Electrabel, Dexia).” (De Standaard, 2 februari 2012)

[18] De verstarring bij de Belgische vakbeweging laat zich ook illustreren door de volgende anekdote. De verstomming naar aanleiding van de aangekondigde ontslagen (voorlopig ruim 600, maar hun aantal zal zeker nog toenemen) bij Bekaert is ondertussen omgeslagen in woede: de bonden eisen nu dat Bekaert de van de Vlaamse overheid ontvangen innovatiepremies terugstort.

Ruben Mooijman: “Merkwaardig dat de innovatiesubsidies voor Bekaert aan de werkgelegenheid gekoppeld worden. Als innovatie succesvol is, leidt ze eenmaal tot een verschuiving van banen.” (De Standaard, 4 februari 2012)

[19] Tegenstelling die in het achterlopende België uit ideologische armoede juist weer opgerakeld wordt door S.P.a-clowns als Louis Tobback. Voor hem is de N-VA natuurlijk ‘rechts’, terwijl de ‘linkse’ S.P.a bij de gemeenteraadsverkiezingen kan “bewijzen dat Vlaanderen niet het Beieren is van het noorden zoals Bart De Wever beweert.” (De Standaard, 21 januari 2012)

[20] Volgens Alain Minc, vriend en raadgever van Nicolas Sarkozy, en als Frans ‘maitre-penseur’ ook kenner – zij het in 2001 van plagiaat beschuldigd! - van Spinoza – net als Tinneke  Beeckman overigens – is “Duitsland het meest democratische land van Europa.”

[21] U weet ondertussen dat N*A*O* het liefst alle artiesten afgeschaft ziet en vervangen door T*I*F*K*A*A*’s en T*I*N*K*A*A*’s; herlees hoofdstuk 3 van “Razzle Dazzle”: http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2009/10/naos-f-art-theory-iii-razzle-dazzle.html .