Wordt intellectueel Vlaanderen eindelijk wakker?
Bruno Valkeniers
Zopas keurde de kamercommissie Binnenlandse Zaken unisono het boerkaverbod goed, dat door het toenmalige Vlaams Blok in 2003 al was voorgesteld… en uiteraard getorpedeerd. Recent antwoordde minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom (OpenVLD) op een vraag van het Vlaams Belang nog dat het haar “niet aangewezen” leek om een stringente wetgeving in te voeren. De meningen veranderen dus snel, omdat iedereen voelt dat het water aan de lippen reikt.
Uiteraard stel ik als VB-voorzitter met stijgende verbazing vast hoe opinies, waarvoor onze partij in het recente verleden nog als “racistisch” werd gebrandmerkt, nu gemeengoed zijn geworden. Hier past toch enige reflectie over het soort democratie dat bepaalde partijen stigmatiseert om ze zo uit het beleid te houden. Was de veroordeling in 2004 wegens racisme, op aangeven van het beruchte Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding, dan toch niet een beetje het resultaat van een politiek stratego? In hoeverre hebben de media deze racisme-kwakkel niet mee in stand gehouden, en zo het eigenlijke probleem van de islamisering ontkend? Zou een democratie, die naam waardig, dan ook niet moeten erkennen dat er fouten zijn gemaakt in die voor West-Europa unieke collusie van politieke uitsluiting, mediatieke omerta, juridische vervolging en socio-culturele stigmatisering, die onder de naam “cordon sanitaire” een eigen leven is gaan leiden?
Het intellectuele middenveld in Vlaanderen is sinds ruim een jaar aan een terapeutische sessie bezig, waarin de problemen rond samenleving, integratie en identiteit eindelijk worden benoemd, daar waar er decennia lang geen vuiltje aan de lucht leek te zijn. Natuurlijk loert het politiek opportunisme om de hoek, en is het bochtenwerk met bijbehorend retorisch opbod bijwijlen genant, vooral juist bij de voormalige multicul-adepten. Na de pogingen van o.m. Groen-voorman Luckas Van der Taelen om de thema’s rond veiligheid, criminaliteit, islamisering en identiteit in extremis nog te kapen, was het wachten tot iemand uit die kringen ook de eerlijkheid zou opbrengen om het Vlaams Belang als klokkenluider te rehabiliteren.
Dat is nu eindelijk gebeurd, ook weer na een onverkwikkelijk crisismoment. Waarom moeten mensen altijd eerst figuurlijk of letterlijk een pak rammel krijgen, voor ze zien hoe de vork aan de steel zit? Op 31 maart j.l. gaf schrijver Benno Barnard in de Antwerpse universiteit een lezing rond christendom en islam, die onmogelijk gemaakt werd door het geschreeuw van fanatieke moslims. Twee dagen later erkent hij dat hij oogkleppen droeg inzake het VB, en noemt VB-voorman Filip Dewinter “een profeet”. Zelfs in acht genomen de literaire overdrijving achter deze term, is dat een opmerkelijke ommezwaai. Het siert de schrijver dat hij zijn ongelijk erkent. Maar, gesteld dat het intellectuele middenveld hem hierin volgt en een mea culpa slaat, dan lijkt het me duidelijk dat heel het partijpolitieke landschap in Vlaanderen op barsten staat. En dat zou wel eens tot een aardverschuiving kunnen leiden. Patrick Janssens, Geert Bourgeois, Annemie Turtelboom (jawel),… ze staan te trappelen om Benno Barnard te steunen… die zelf het Vlaams Belang gelijk geeft. Mogen we dan veronderstellen dat voornoemde politici ook impliciet de verbanvloekte partij van weleer rehabiliteren, of geldt hier de transitieve rekenkunde niet?
Het Vlaams Belang wil echter niet als een “profetische” of een “visionaire” partij gerestaureerd worden, via een soort generaal pardon van de linkerzijde. Als identitaire volkspartij willen wij met een ruim mandaat van de kiezer straks aan het Vlaamse beleid deelnemen, om écht te beletten dat de sharia in Vlaanderen ingang zou vinden en dat onze mensen zich vreemden voelen in eigen land. Er moet nu meer gedaan worden dan klokkegelui en ronkende columns schrijven. Het is aan de politici en de wetgevende macht om paal en perk te stellen aan de afbrokkeling van ons immaterieel erfgoed en aan de culturele desintegratie. Vanuit het christendom, het humanisme en de verlichtingsfilosofie zijn ons waarden overgeleverd die als de axioma’s gelden van ons maatschappelijk systeem: vrijheid van mening, gelijkheid van man en vrouw, scheiding van kerk en staat behoren tot die niet-discutabele grondwaarden. Het zijn geen abstracte principes die van bovenuit of vanuit teksten worden overgeleverd of opgedrongen,- het zijn daarentegen waarden die bij de gewone Vlaming leven. Om die reden werd een partij als de onze ook “populistisch” genoemd, en dat blijkt van langsom meer een geuzentitel: het volk heeft gelijk, had gelijk. De achterdocht tegen de sluiers en de boerka’s bleek op heel wat gezond verstand te berusten, de man of vrouw-in-de-straat was en is ook diegene die de klappen krijgt als allochtone amokmakers de publieke ruimte terroriseren. En die geen bodyguards heeft zoals Benno Barnard.
Het is niet gemakkelijk om zijn tijd vooruit te zijn. Maar het is een essentie van politiek bewustzijn dat men, weg van de dagjespolitiek, over de horizon probeert te kijken.
Nu nog Benno Barnard en zijn vrienden ervan overtuigen dat alleen Vlaams zelfbestuur ons uit de Belgische multicul-morose kan halen en orde op zaken kan stellen, en we komen er wel. Want het echte ontwaken bij weldenkend-links en het weifelende centrum moet nog komen: het moment dat men beseft dat onveiligheid, criminaliteit, gebrek aan inburgeringszin, islamisering én zelfs het ontstaan van terroristische broeihaarden allemaal tot één dynamiek behoren. Een fatale dynamiek, die door onze partij is ontmaskerd als de essentie van het Belgische bestel, gericht op het compromis, de evenwichten, het flou artistique, de wolligheid, het ongeveer en het bijna.
Dit land zal nooit de problemen oplossen waar we voor staan, omdat echte oplossingen gewoon niet tot zijn grammatica behoren. Het blijft bij oplappen, pappen-en-nathouden. Zelfs een Vlaanderen in een Belgische context wordt door die Belgische ziekte besmet: kijk maar naar de manier hoe het Lange Wapper-compromis ontstond.
Het sluitstuk van de gedachtegang, die nu onmiskenbaar kiemt bij intellectuelen zoals Benno Barnard, is dan ook niets minder dan de republikeinse doctrine die, naar Frans model, de fundamenten vormt van een cultuurnatie waarin mensen zich echt kunnen herkennen en aan het intellectuele leven deelnemen. Met daarboven op, als het even kan, de Zwitserse visie op democratie, als een permanente basisdemocratie.
We hebben niet alleen wat ad-hoc-wetjes nodig, maar een compleet nieuw bestel, gezuiverd van corruptie, intransparantie en het democratisch deficit. Ik kan me niet voorstellen dat het Vlaamse socio-culturele en academische middenveld daar niet zou kunnen achter staan. Ik kijk al uit naar de volgende bekentenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten