N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, blijft hopen dat hij door zijn positie Achter Ons niet te verlaten Ons stilaan warm kan maken voor het Nihilistisch Anarchistisch Offensief, zodat wij het “puritanisme van het goede gevoel” (Flahaut), zoals dat door een bepaald Vlaams “links” onder leiding van de studentikoze Caroline Gennez aangehangen wordt, van ons kunnen afschudden en een beetje dapperder kunnen worden.
Omdat N*A*O* geen radicale vrienden lijkt te hebben, wil hij, om hun welwillendheid te verkrijgen, gerust een kleine toegeving doen in zijn “Questions aux belgicistes” en ook wat kritiek op Vlaanderen geven.
Toch moet hem van het hart dat aangezien de Naamloze met een Offensief bezig is, hij duidelijke prioriteiten moet stellen, die in elk geval de democratische bevrijding van het Vlaamse volk moeten bespoedigen.
Maar zijn steeds weer herhaalde vragen vormen alvast de grootst mogelijke kritiek op Vlaanderen: de Vlaming is zonder meer “dure de comprenure”! Amai!
En behalve koppige ezels(1) zijn de Vlamingen onvoldoende trots en overdreven goedgelovig.
Hoe dan ook(2), hier komt ie dan: N*A*O*’s kritiek op Vlaanderen.
-1- VLAAMSE ETHIEK (Voor Pascal Smet: Flemish ethics)
In de vorige aflevering van “N*A*O*’s Questions”(3) hoorden we hoe de Vlaamse pers zich “rationeel” wil opstellen en oproept om de politieke discretie te bewaren of zelfs te zwijgen, en in elk geval geen olie op het irrationele en nationalistische vuur te gooien.(4)
De Naamloze A*O* toonde aan dat men als democraat willens nillens een perspectief inneemt en dat de Vlaamse pers dus toetreedt tot het Franstalig Persfront, wanneer zij het Vlaams Front afvalt. (Alleen de kosmopolitische elite en haar geëvolueerde huisnegers kunnen verder zonder collectieve identificaties. Alhoewel zij zich misschien toch identificeren met het internationale kapitaal?)
Door het machtsdenken uit de weg te gaan en geen perspectief te kiezen, merkt de Vlaamse pers het Franstalig Persfront niet eens op, zodat zij zich langzaam maar zeker aan zijn zijde schaart en dezelfde vijand deelt (het Vlaams nationalisme), zij het niet in politieke, maar in morele (en dus potentieel nog veel gevaarlijker) termen.
De Vlaamse pers vat het Franstalige “on n’est demandeur de rien” op in morele zin: ook wij vragen dat het ethisch status quo onbezoedeld blijft door irrationele nationalistische politieke spelletjes…(5)
Waarom zou de pers terughoudend moeten zijn? Heeft zij als “vierde macht” niet de plicht in naam van de democratie de burgers te informeren. De door de wever Bart en Elio Di Rupo opgelegde zwijgplicht is typisch voor de sovjet apparatsjiks, maar niet voor onze leiders, die later toch bepaalde gemaakte afspraken zullen moeten uitleggen, maar dan al lang niet meer geloofd zullen worden.
Het Franstalig Front hield zich trouwens niet aan deze achterlijke paternalistische eis en publiceerde zonder problemen alle ideeën en suggesties van Di Rupo’s vriendin Joëlle Milquet. De Standaard: “Het is verontrustend te zien dat Milquet een bepaalde ruimte krijgt om dingen te zeggen.” (24 juli 2010)
Het is juist verontrustend dat de Vlaamse onderhandelaars deze ruimte niet krijgen. Niet alleen zullen zij pas veel te laat verantwoording kunnen afleggen, bovendien worden ondertussen alleen hun “politieke spelletjes” moreel veroordeeld omdat de Vlaamse pers niet rechtstreeks met hen communiceert, maar onrechtstreeks geïnformeerd wordt door het Franstalig Persfront, dat uiteindelijk maar één ding zegt: “Zie wat de Vlaamse zwartzakken allemaal durven vragen!”
Omdat de Belgische politiek de instellingen zelf moet aanpassen en zij daarom snel “un parfum de crise” verspreidt, lijkt zij des te gemakkelijker in de ethiek terecht te komen.
N*A*O* stelt vast dat het Franstalig Front en zelfs een deel van de Vlaamse pers de publieke opinie meer en meer rijp maakt voor een “noodregering”, die geen staatshervorming meer hoeft te realiseren.
Eerst werd er nog gelachen met het jengelend Vlaamse kind. Carl Devos: “De boel zit vast.” (De Standaard, 14 september 2010) Luc van der Kelen: “De mensen beginnen ermee te lachen.” (Het Laatste Nieuws, 23 augustus 2010)
Vervolgens gaven de politieke vaders toch de grenzen aan. De (niet discrete) Franstalige pers kon aantonen wat de Franstaligen toegaven, terwijl de (discrete) Vlaamse pers geen informatie kreeg en zich dus op de Franstalige baseerde. Daarom wordt meer en meer aanvaard dat als de Vlamingen niet toegeven, onze welvaart op het spel staat. Zelfs het Honinklijk Hof – dat opnieuw door de royalistische Vlaming gepercipieerd wordt als een morele autoriteit die boven de politieke machten staat – werd hiervoor ingeschakeld.
En tenslotte krijgt het Vlaamse kind een pets. Joëlle Milquet: “C’est reporté.” (De Morgen, 28 augustus 2010) Yves Desmet: “We staan dichtbij een herhaling van de zomer van 2007.” (De Morgen, 22 juli 2010)
De Tijd: “De enige vette vis in het regionaliseringspakket blijkt niet meer in te houden dan een overheveling van de uitbetalingskassen.”
Het slimme Franstalig Front verleidde de Vlaamse ezels met twaalf vage principes waaraan elke wijziging van de financieringswet eerst afgetoetst zal moeten worden. Opnieuw De Tijd: “Voor de PS is het nog altijd belangrijker de uitkeringseconomie in Franstalig België, waarop haar politieke macht is gebouwd, te vrijwaren, dan België te redden.” (31 augustus 2010)
De twaalf principes maken het voor de Franstaligen mogelijk om de aanpassing van de financieringswet te koppelen aan de extra 500 miljoen Euro voor Brussel. Zodra Brussel het geld in handen krijgt, zal er geen eenduidige afspraak meer zijn “om nog de financieringswet te wijzigen.” (Het Laatste Nieuws, 4 september 2010)
De Vlaamse positief op te vatten ethische goedgelovigheid is de oorzaak de Vlaamse negatief op te vatten politieke goedgelovigheid, die men voorlopig ook aan het werk ziet in de absurde euforische fierheid waarmee de zwaar met dossiers bepakte Vlaamse onderhandelaars rondlopen in Di Rupo’s geniale “High Level Group”. De Standaard: “In de loop van volgende week volgt een evaluatie van de vooruitgang binnen de high-level groep.” Evaluatie van de vooruitgang? De twaalf principes met enkele blabla regels vervolledigen, zal daarvoor ongetwijfeld volstaan!
Diezelfde Vlaamse goedgelovigheid vindt men terug in de wever Barts aanbod om Elio Di Rupo premier te laten worden, terwijl N-VA de grootste partij van het land is. Bart redeneerde dat hij zo de karaktermoord die Yves Leterme overkwam zou kunnen ontlopen. Maar door alleen maar het informateurschap op te eisen, gaf Bart Di Rupo opnieuw alle macht. Bart maakte uiteindelijk deze fout omdat hij zichzelf (als Vlaming?) niet vertrouwde en verwachtte te zullen zwichten voor Elio’s en Albert II’s charmante sirenensamenzang. Bart kon zich blijkbaar niet voorstellen dat men om het droevig lot van Leterme te vermijden, helemaal niet hoeft af te zien van het eerste ministerschap, maar gewoon het been kan stijfhouden.
De Naamloze A*O* klaagt hier de typische Vlaamse karakterloosheid en onderworpenheid aan, die - zeker in “linkse” milieus - immer weer goedgepraat wordt met eenvoud en naastenliefde.
Onze Grote Roerganger Friedrich Nietzsche zou met dit soort Vlamingen geen medelijden hebben: als nihilistisch anarchist zou hij ze voorzeker met zijn zweep “voorbij goed en kwaad” gejaagd hebben!
De Vlaamse ethiek en het ontbrekende machtsdenken maakt de Vlaming tot een blinde speelbal.
De eersten die dat aan den lijve mochten ondervinden zijn Vlaams parlementvoorzitter Jan Peumans en zijn vrouw, die onderweg naar Voeren in Wezet op hun hoofden getimmerd werden door een heet geblakerde Le Soir lezer.(6)
De Vlaamse pers hoeft N*A*O*’s flamingantisme niet te delen, maar dient wel het Vlaamse volksstreven te erkennen en niet moreel te veroordelen.
De Naamloze weet trouwens dat zodra zij dat doet, ze onontkoombaar aangevallen zal worden door het Franstalig Persfront.
Hij vraagt zich of ze zich dan zal verdedigen? Of is het dat wat ze juist angstig probeert te vermijden?
-2- VLAAMSE THEORIE (Voor Pascal Smet: Flemish theory)
In De Standaard verscheen het zeer interessante artikel “Veel theorie, geen praktijk” van de hand van Jimmy Kets. (11 september 2010)(7) Kets probeert te weten te komen of de Vlaamse beweging, die al jaren pleidooien houdt voor een onafhankelijk Vlaanderen, hiervoor al concrete voorbereidingen trof.
Ondervraagd door Kets zegt prof Matthias Storme: “Het is maar omdat N-VA niet per definitie schrik heeft van een plan B dat er nu iets verschuift” in de Belgische politiek.
Hij zegt ook: “Eerst moet de politieke wil er zijn. Dan volgen de praktische schema’s wel.”(8)
Maar dan komt de aap uit de mouw: “Vlaanderen is veel te weinig voorbereid. (..) De N-VA moet opletten dat ze het B-scenario niet volledig begraaft.”
En zelfs: “Er is ook te weinig durf, omdat wij het machtsdenken niet meester zijn.” Met deze bekentenis wordt Storme een man naar N*A*O*’s hart.
Retournons à nos loups déguisés en brebis, les Francophones. De Franstalige partijen bereiden onder leiding van de PS en haar super deskundige studiebureau de toekomst natuurlijk wel voor, in de vorm van Wallo-Brux.
De Tijd: “De Franstalige partijen leggen een stevige verdedigingslinie aan voor als het finaal verkeerd loopt.” (17 september 2010)
Jimmy Kets vond op de blog van Paul De Grauwe: “Ons vermogen om akkoord te gaan over de boedelscheiding zal onvermijdelijk tot gevolg hebben dat de organisatie ervan zal worden overgenomen door de Europese Unie. De EU kan het zich immers niet veroorloven dat er chaos ontstaat in het centrum van de Unie. De kans is groot dat Vlaanderen dan zal moeten inbinden. (..)
Vermis de landsgrenzen een twistappel zullen zijn, zal de EU de techniek van het referendum gebruiken om te beslissen tot welk land de betwiste gebieden zullen behoren. Vlaanderen zal zeker een stuk van zijn territorium rond Brussel verliezen na zo’n referendum.” (De Standaard, 11 september 2010)
Ook hier speelt hun goedgelovigheid de almaar hun vijanden de andere kaak aanbiedende Vlamingen parten.
En dan vraagt men zich af waarom Vlaanderen “rechts” wordt.
Om eindelijk de Vlaamse theorie te kunnen vervangen door praktische splitsingscenario’s, raadt de Naamloze Achter Ons aan om zo snel als de weerlicht Gerolf Annemans binnenkort te verschijnen “De ordelijke opdeling” aan te schaffen.
-3- VLAAMSE TAAL (Voor Pascal Smet: Flemish language)
Op vele plaatsen in Antwerpen komt men borden tegen die autochauffeurs moeten aanzetten hun snelheid te minderen. “Merci om trager te rijden,” staat er met witte letters in een oranje-rode tekstballon.
Het is duidelijk dat het Antwerps stadsbestuur zich met deze borden tot het belgicisme bekent. Akkoord, de meeste Antwerpenaars zeggen vaak “merci,” maar de meeste Antwerpenaars maken ook regelmatig spellingfouten…
Dit gezegd zijnde, hoopt de Naamloze Achter Ons dat zijn Vrienden Voor Hem nu niet meteen denken dat hij een kommaneuker is.
Want in dat geval zou hij zeker het nieuwste initiatief van Vlaams Onderwijsminister Pascal Smet goedkeuren, hetgeen hij “obviously” niet doet. De minister stelde recent voor om in het Vlaams onderwijs Engels als tweede taal te kiezen.
Niet dat de Naamloze A*O* het kommaneuken niet in zich zou hebben: wanneer hij voor het eerst van Pascals plan hoorde juichte hij binnensmonds en dacht dat aangezien de Waalse minister van Onderwijs in naam van de vrijheid hardnekkig weigert Nederlands als verplichte tweede taal in Wallonië op te leggen, Vlaanderen België wel degelijk deze pee mag stoven in naam van de wederzijdse verstaanbaarheid…
Maar bij nader inzien herinnerde N*A*O* zich het belang van de Franse taal in zijn eigen vorming.
In eerste instantie duikt zijn burgerlijke, elitaire leerkracht Frans Ballaux in zijn geheugen op, die, nadat hij zijn sensuele vrouw, die leerkracht Frans was in de nabijgelegen meisjesschool, opgehaald had, stijlvol wegscheurde in zijn Alfa Spider.
De Naamloze had het niet voor die man, maar uit trots schreef hij zijn maturiteitsproef over Albert Camus’ “L’homme révolté”.
Een goede tien jaar na mei ’68 en “Leuven Vlaams” was het de in het Frans zingende Jacques Brel, die met “Les F.” N*A*O* voor het eerst deed nadenken over de Vlaamse Zaak.
De Franse literatuur, de revolutionaire Franse filosofie, het structuralisme en zelfs het marxisme van Louis Althusser, kwamen in het Frans tot de Naamloze.
N*A*O* drilde zichzelf niet alleen gedurende zijn studietijd om het door hem in de humaniora geleerde Frans te activeren door waanzinnig veel Frans te lezen, hij deed dat ook door tien jaar in een viertal zogezegd tweetalige Brusselse diensten te werken.
Het gevolg van dit alles is dat de Naamloze A*O* het Frans veel beter beheerst dan vele van zijn belgicistische vrienden.
Dus begon het N*A*O* te dagen. Zou het niet kunnen dat Pascal Smet zich Vlaamser probeert op te stellen dan Frank Vandenbroucke - tot nog toe de meest Vlaamsgezinde Vlaamse socialist - en daarom wat aan het Vlaamse revanchisme appelleert? (Eventueel in opdracht van “da wijf” Gennez, die op zoek blijft naar het ultieme middel om Frank te dumpen en zelf minister te worden, zodat ze eindelijk verlost zou zijn van die ongeluk brengende rotjob van partijvoorzitter, die “den baard” haar aansmeerde.)
Het S.P.a “internationalisme” is aandoenlijk “paars”. Het dient enkel om politieke spelletjes te verdoezelen. Maar zoals de popanalyse duidelijk maakt, verraadt elk symptoom zélf juist hetgeen verdrongen moet worden. Door Engels te promoten herhaalt Smet de historische domheid en arrogantie van onze Franstalige landgenoten en knielt hij voor het Angelsaksisch kapitalisme van Verafstoodt(9) en “Europajournalist” Paul Goossens(10).
Bas Heijne: “Het is vooral links dat de afgelopen jaren intellectuele luiheid vertoont, links dat zich tevreden stelt met een defensieve opsomming van principes en sleetse geloofsartikelen en nog altijd smetvrees heeft voor het hete hangijzer van deze tijd: identiteit.”(11) (De Standaard, 2 oktober 2010)
Voor een rationeel flamingant als de Naamloze Achter Ons is het spreken van de taal van onze naaste Waalse buren even vanzelfsprekend, als het met alle middelen tegengaan van hun economische verarming.
Maar het is niet omdat de Vlaming best Frans leert, dat hij het ten allen tijde moet spreken.
En de volgende kritiek geldt niet alleen de Antwerpse socialisten en hun “merci”, maar ook N-VA en de vele Vlamingen, die er ten onrechte van overtuigd zijn dat hun talenkennis altijd en overal in hun voordeel speelt. Want op politiek en op diplomatiek gebied is dat immers niet zo!
Dat de wever Bart de aanslepende regeringsonderhandelingen – die in België wel degelijk als een diplomatieke conferentie worden beschouwd(12) - omwille van het scheppen van een goede sfeer in het Frans liet gebeuren, is een historische blunder van jewelste.
Franse diplomaten worden verondersteld ten allen tijde Frans te spreken.
In het viertalige Zwitserland worden alle staatszaken zonder tolken in het Duits afgehandeld, omdat dat de taal van de meerderheid is.
Bart heeft dus grandioos de kans verkeken om een einde te stellen aan de slimme strategie van de Franstaligen, die altijd zeggen dat ze er spijt van hebben geen Nederlands te kennen, maar jammer genoeg nooit in staat waren geweest het te leren, om door hun gebrek aan talenkennis België als een Franstalig land te laten beschouwen.
Nu kan de wever Bart ook niet meer terug. Wanneer hij één keer een uiteenzetting toch in het Nederlands hield, liep Jean-Michel Javaux van Ecolo woedend weg, omdat hij zogezegd geen Nederlands verstond.
De Franstaligen zijn zo stom niet als Vlamingen. Zeker niet FDF dat zijn kiezers adviseert in Vlaanderen tegenover Nederlandstaligen altijd Frans te blijven spreken: “Continuez à vous exprimer en français!”
-4- VLAAMSE KERK (Voor Pascal Smet: Flemish church)
Gelooft u dat Vangheluwe, de ex-bisschop van Brugge, zijn neef seksueel misbruikte tot hij achttien was?
Vindt u het normaal dat dit slachtoffer met een verborgen microfoon kardinaal Danneels ontmoet en de opnames verkoopt aan De Standaard?
Wat zit daarachter?
Als men Bart Sturtewagen moet geloven, is Rome aan het instorten: “Tot in Rome trilt de aarde. Als de kerk nu geen antwoord vindt op haar systeemfouten, is ze gedoemd.” (De Standaard, 11 september 2010)
“Cool,” maar de Naamloze gelooft daar echt niets van.(13) Hij denkt eerder dat de Vlaamse vrijzinnigen hun wensen voor werkelijkheid nemen… nadat ze daar hun hysterisch steentje toe bijgedragen hebben, vooral via de Vlaamse pers.
Dát zit daarachter!
N*A*O* blijft hameren op onze nood aan een minder sensatie beluste en minder “amalgamistische” journalistiek. En hij herhaalt nogmaals dezelfde twee argumenten, die de kwestie van het seksueel misbruik in de kerk relativeren. Ten eerste was dertig tot vijftig jaar geleden de houding ten opzichte van seksueel misbruik wel degelijk anders. Ten tweede komt seksueel misbruik meer voor in scholen en in gezinnen dan in de kerk.
Dit laatste argument gebruikte professor Adriaenssens, die de Commissie Seksueel Misbruik voorzat, zelf in zijn eindverslag.
Maar de gelovige professor dreigt zelf geen weerstand meer te kunnen bieden tegen de losgeslagen Vlaamse pers. Hij zoekt koortsachtig naar Sturtewagens antwoorden en stelt nu voor dat de paus “himself” ontslag zou nemen.(14)
Pas op, de Naamloze A*O* keurt seksueel misbruik af en misdadigers mogen hun straf niet ontlopen. Daarom is N*A*O* voor een parlementaire onderzoekscommissie.
Waarom denkt u dat de PS zich hiertegen verzet?
Omdat Elio Di Rupo voorzitter is van de partij natuurlijk.(15)
-5- VLAAMS GROEN (Voor Pascal Smet: Flemish green)
De Raad van State heeft op 15 augustus de plannen voor de heraanleg van de Krijgsbaan langs de luchthaven van Deurne geschorst. De strook zouden immers een bedreiging kunnen vormen voor een beschermde vleermuispopulatie in het aanpalende fort. Daarmee ging de Raad van State in op klachten van de gemeenten Mortsel en Borsbeek.
Luchthavencommandant Wim Verbist beweert dat de Vlaamse overheid onderzoekt welke opties er mogelijk zijn voor de aanleg van een veiligheidsstrook achter de startbaan. Door die strook zou de Krijgsbaan een ander traject moeten krijgen. Verbist stelt dat er geen twijfel over bestaat dat de veiligheidsstrook er zal komen. Mogelijk zal daarvoor een nieuw gewestelijk ruimtelijk uitvoeringsplan worden opgesteld of wordt verder gewerkt op basis van het huidige plan. De veiligheidsstrook moet ten laatste over tweeënhalf jaar zijn aangelegd indien de luchthaven haar certificatie wil behouden.
Antwerpen is in elk geval de enige grote havenstad ter wereld die over geen internationaal vliegveld beschikt. Vroeger werd al de bouw van een luchthaven op linkeroever gedwarsboomd en nu mogen de behoudgezinde Groenen dus weer de economische ontwikkeling tegenhouden.
De Walen zijn zo lomp niet. Charleroi en Bierset breiden gestadig uit. Bij de Waalse regeringsvorming in 2009 werd afgesproken dat Ecolo, dat voor de verkiezingen zijn protest tegen Francorchamps al inslikte, zich niet zou kunnen moeien met het luchthavenbeleid.
De lieflijke Vlaamse CD&V-minister Hilde Crevits kondigde aan 73 extra flitspalen te laten installeren in Vlaanderen, dat er al 1400 heeft.
Misschien omdat vroeger de N-VA, die toen nog geen ernstige “staatspartij” was, eens een ludieke actie deed om aan te klagen dat Vlaanderen weliswaar al die palen moet betalen, maar een groot deel van de erdoor gegenereerde boetes niet kan opstrijken, omdat die naar de Waalse politiezones getransfereerd worden, liggen de onbemande camera’s momenteel gevoelig in Vlaanderen.
Crevits kon niet anders dan haar plan voorlopig bevriezen en de reeds functionerende camera’s eerst evalueren.
De charmante Hilde Crevits durft dus haar fouten toegeven.
Oeps, dit is geen kritiek op Vlaanderen.
-7- VLAAMS-BRUSSELSE KNUFFELROBOT (Voor Pascal Smet: Flemish-Brussels cuddly robot)
De knuffelrobot als metafoor
door Johan Sanctorum
Het stond gisteren in De Standaard, dus moet het waar zijn: de knuffelrobot Probo, ontwikkeld aan de VUB, gaat door met onze harten te veroveren, en wordt nu naar de wereldtentoonstelling van Sjanghai gestuurd, in het kader van de Brusselse week. De Chinezen gaan omver vallen van dit technologisch hoogstandje. Het betreft een bewegende en op menselijke signalen reagerende pop die “probleemgroepen” zoals langdurig gehospitaliseerde patiënten, autistische kinderen en demente bejaarden affectie moet bezorgen. Visueel oogt de dummy als een licht plagiaat van Kermit, de populaire groene kikker uit de Muppets Show, maar dan met de slurf van het Disney-olifantje Dumbo. Origineel aan het project is anderzijds de ingenieus opgezette PR-mix: het gerucht van een wetenschappelijke innovatie, een emo-verhaal rond het goede doel, en dan nog eens een Belgisch-Brussels tintje. Genoeg voor Vlaamse kranten en weekbladen om zich blindelings op dit goed nieuws te storten. Stel u voor, al die ongelukkige kindjes getroost met een ingepluchte robot die de zorgsector het nakijken geeft, niet staakt, nooit nukkig of oververmoeid is. Achter het initiatief van de vzw Anty Foundation zit dan ook een goed-draaiende lobbymachine, in 2002 opgestart door ene Ivan Hermans, –niet te verwarren met zijn naamgenoot en studiegenoot van mij aan de VUB, momenteel UNAIDS medewerker.
Van een zelfverklaarde kwaliteitskrant zoals DS zou men alleszins mogen verwachten dat het hoera-geroep rond de gelukspop wat getemperd wordt, en men eens kritisch wat achtergronden gaat uitpluizen. Niets daarvan, het getoeter kan niet op. In “Media en Journalistiek in Vlaanderen”, – u weet wel, dat boek dat dankzij de Vlaamse media alleen onder de toonbank wordt verkocht, waardoor het echt een hebbeding werd- ontmaskerde Frank Thevissen het Probo-verhaal al als één langgerekte PR-stunt van een project dat uitsluitend tot doel heeft om zijn eigen kas te spijzen (en uiteraard de portefeuille van de betrokken “wetenschappers”). Het vindt daarbij blijkbaar alle Vlaamse “kwaliteitskranten”, magazines en natuurlijk de boekskens bereid om de lezer als informatie verpakte reclame op te lepelen.
“In zeven jaar tijd heeft geen enkel medium ook maar één inspanning geleverd om de communicatie van de vzw Anty Foundation te toetsen aan de concrete realisaties op het terrein, laat staan het ‘goede doel’ te doorprikken als een pretext om fondsen in te zamelen. Integendeel, letterlijk alle media, zowel televisie, radio als print media, nemen sinds 2002, jaren aan een stuk, dezelfde fantaisistische pr-boodschap over, vaak met vermelding van contactgegevens van de initiatiefnemer”, aldus Thevissen.
De Standaard produceert overigens dat soort brandend content (als nieuws vermomde publiciteit) met de regelmaat van een klok. In diezelfde editie van 16 september 2010 vinden we een 16 blz tellend redactioneel katern “Vlaming en Europeaan”, bij nader toezien een reclameboodschap van de Vlaamse overheid, en mede gesponsord door de EU. Maar wel, blijkens de colofon, helemaal op muziek gezet door DS-redacteuren, en in een redactionele opmaak die de verwisseling compleet moet maken.
Onverantwoord interessant, zeg dat wel. Maar de Probo-stunt brengt ons nog op andere dan mediakritische overwegingen. Het is namelijk een pseudo-wetenschappelijke draak die academici van andere universiteiten laat schudden van het lachen. Dat de VUB zich hiertoe leent, is hoogst bedenkelijk, en moet gezien worden als een wanhoopspoging om wetenschappelijke credibiliteit te verwerven. Andere universiteiten creëren spin-offs op gebied van biogenetica (zoals Leuven en Gent, de twee Vlaamse universiteiten die in de wereldtop-200 voorkomen), de VUB doet het met een automaat die in de 18de eeuw verbazing kon wekken. Als ik rector van de VUB was, ik wees dit staaltje van nep-wetenschappelijke innovatie onmiddellijk de deur. Quod non: de blijde academische tijding rond Probo blijft maar komen, al acht jaar lang.
Failliete stad vindt waardige masquotte
Interessanter nog, en daarnaar verwijst de titel van dit stukje, is het politieke piepschuim in de knuffelrobot. De bedenkers wisten namelijk ook een kransje Brusselse politici, zoals Guy Vanhengel en Benoît Cerexhe, bevoegd voor respectievelijk informatica en wetenschappelijk onderzoek, warm te maken voor Probo en van de onnoemelijke imago-waarde te overtuigen. 600.000 Euro had dit armlastig Brussels gewest over voor de gemotoriseerde teddybeer. Tja, dat vraagt natuurlijk om milde spot en enig sarcasme. Een door een operetteregering geleid gewest dat van geen kanten werkt, dat qua administratie, mobiliteit, criminaliteitsbeheersing,… eeuwen achterop loopt, en waar politici uitsluitend met zichzelf en hun goedbetaalde baan bezig zijn,- ja, die kunnen zo’n homunculus wel gebruiken. Een stad waar achter de hoge, blitse EU-buildings een allochtone subcultuur gist die aan een sneltempo radicaliseert: stuur er Probo op af, en alles is opgelost. Een paar dagen geleden nog werd een jongeman in een Brussels metrostation door twintig “jongeren” (zo worden ze in de pers neutraal aangeduid) in elkaar geslagen en voor dood achtergelaten. Zo iemand verdient toch een knuffelpop aan zijn ziekenbed, met de warme groeten van minister-president Charles Picqué.
Kortom: de Brusselse knuffelautomaat is de perfecte metafoor voor politiek die alleen nog (slecht) theater produceert, en media die de gebakken lucht heropwarmen. Probo is de postmoderne versie van Manneken Pis: een ludiek embleem dat de tragikomische toestand van een cultuur-in-ontbinding moet verbergen. Meer nog: deze emo-pop is de ultieme, allerlaatste uitloper van het Brussels-Belgisch surrealisme, dat de schijn tot werkelijkheid promoveert, en puur teert op beeldretoriek, het welbekende façadisme, de Ensoriaanse maskers die zich rondom een skelet scharen. Probo is zo dood als dit land, maar gelukkig lopen er een aantal buiksprekers rond en worden de batterijtjes nog vervangen. Politici die steeds maar weer over “de mensen” lullen, solidariteit en sociale cohesie, maar uiteindelijk hun toevlucht nemen tot een robot om de geluksvraag op te lossen. Pathetisch en hilarisch tegelijk.
Dat brengt ons op de derde en laatste bedenking: waarom gedoogt een maatschappij, die zichzelf tot “solidaire samenleving” uitroept, dit soort piepschuim-empathie? Is het wel gezond dat wij emoties uitbesteden aan poppen, om ze zelf niet te hoeven investeren in onze omgeving? Het ligt natuurlijk in de lijn van de sociale rationalisering en het wegvallen van familiale banden: kinderen in de crèche, bejaarden in het gesticht, zodat alle fitten zich de naad uit de broek kunnen werken om die uitbesteding te kunnen betalen.
Probo is dus ook zelf een symptoom, veeleer dan een remedie: hij staat voor een verlies aan intermenselijk contact, de verdere virtualisering, en een groeiende dominantie van het instrumentele, objectivistische denken in een prestatiemaatschappij.
Men zou kunnen zeggen dat kinderen graag met poppen spelen en levenloze objecten een “leven” toekennen, maar in het geval van de knuffelrobot gaat het louter om een prothese, een surrogaat voor echte, uitwisselbare emoties. Een hoop draden, radertjes en electronica die een enorm sociaal deficit moeten compenseren.
Ondanks de mateloze media-belangstelling die de knuffelrobot geniet, heb ik nog niemand uit de politieke wereld of de sociale sector, noch van links noch of rechts, horen protesteren tegen deze robotisering van de affectie. Groenen, linksen, de kampioenen van de “warme samenleving”, maar ook de rechts-conservatieve pleitbezorgers van de “gezinswaarden”: je hoort ze niet. Zelfs de witte sector, de verplegers en verpleegsters, thuishelpers, etc.: niemand maakt zich druk over de vervanging van mensen door poppen, op een plek waar menselijk contact als cruciaal wordt gezien.
Het moet dus zijn dat mythes echt werken, ook vandaag nog. In dat opzicht is Probo zeker nog een toekomst weggelegd, en mogen we zelfs aannemen dat dit koninkrijk met zijn marionettentheater het nog wel even volhoudt.
Het simulacre regeert, om nog maar eens Jean Baudrillard aan te halen. Alleen een gezonde dosis kwaadwilligheid en onwil om mee te lopen in de parade kan ons hier redden. De knuffelpop doodknuffelen, letterlijk, ofwel in de fik ermee, het moeten niet altijd boeken of kranten zijn. Genoeg techno-euforie en zeemzoete PR-praat. Leer uw kinderen terug neen zeggen aan de nep en de pep. Of zoals ze in Shanghai zeggen: met alle Chinezen, maar niet met den dezen.
* * *
Aldus sprak N*A*O* :
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XXVII)’,
Walle, 3 oktober 2010
(1) Zoals de Kuurnenaars alwaar N*A*O*’s uiteindelijke wortels liggen… (Zie: http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2010/10/naos-autobiografie-deel-i.html.)
(2) Voor Pascal Smet in ’t Engels: “Anyway”.
(5) In het artikel waarin prof Van Goethem vraagt om politieke terughoudendheid, kan hij zelf niet nalaten toch morele vragen te stellen over de Vlaamse collaboratie: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=432VKBUH .
Het ultieme artikel over de Vlaamse collaboratie: http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2010/10/naos-vlaams-verdriet.html !!
(6) Hiermee krijgt het begrip “kaakslagflamingantisme” natuurlijk een heel nieuwe dimensie…
Uit vrees dat de N-VA de kaakslag zou misbruiken “om de legitieme eisen van de Walen en de Voerenaars te verzwakken”, had de vroegere burgemeester van Voeren het over fabeltjes en leugenachtige beschuldigingen.
(8) Theoretische projecties over een splitsing van België maakte Storme wel, onder meer in “De Vlaamse republiek. Van utopie tot project” onder redactie van Johan Sanctorum.
(13) Integendeel de kerk is juist aan het groeien, alvast toch in Nederland, gidsland: http://www.groene.nl/2007/36/nederland-missieland .
(15) Humo meent België gered te hebben door de minister van Justitie telefonisch ingelicht te hebben van het feit dat het hele Dutroux-dossier op Wikileaks staat, waaronder valse getuigenissen over pedofilie van Di Rupo: http://www.humo.be/tws/deze-week/20946/het-lek-dat-er-geen-was-oude-pedofilieverhalen-over-elio-di-rupo-op-wikileaks.html. Het is best mogelijk dat deze getuigenissen vals zijn, maar toch zei de Brusselse prokureur Van Oudenhove eind 1996 aan de Kamercommissie dat er een doofpotoperatie gebeurde en dat er voldoende ernstige feiten bekend waren om Di Rupo in beschuldiging te stellen! De vraag die zich in elk geval stelt is of Elio Di Rupo chanteerbaar is, indien hij eerste minister zou worden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten