N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, gebruikt de verlengde federale kwamkwammer(1) tijd om het Belgisch en meer bepaald het Franstalig surrealisme te begrijpen.
Is de liefde van de PS voor ons honingshuis en het VBO surrealistische of cynische ironie?
Is de liefde van de PS voor ons honingshuis en het VBO surrealistische of cynische ironie?
Mag men aannemen dat ons honingshuis genetisch aangetast is, op basis van de vaststelling dat het zich steeds weer aan dezelfde steen stoot en uit zijn rol valt door zich hardnekkig met de politiek te blijven moeien?
Waarom eigenlijk draagt de PS bij tot de vernieling van Vlaams ‘links’ door het te verleiden tot openlijke collaboratie met het Franstalig Front?
In de hoop wijzer te worden grasduinde de Naamloze A*O* wat in kranten allerhande, waaruit hij vandaag royaal citeert.
-1- Psychologische oorlogvoering
Met betrekking tot de federale regeringsvorming beweegt er weinig en lijkt alles muurvast te zitten.
Doch niets is minder waar: er is een heuse psychologische oorlog aan de gang… vanuit Franstalig België!(2)
N*A*O* bekeek in uitgesteld relais de uitzending van Terzake van 21 september waarin de diabolisering van de wever Bart en de N-VA door de Franstalige pers, met op kop de tijdens de tweede wereldoorlog met de Nazi’s collaborerende Le Soir, die ondermeer met fascistische cartoons van Hergé geïllustreerd werd, én door rechtse Franstalige PS-politici, zoals Di Rupo’s Brussels pionnetje Charles Picqué, aan de kaak gesteld werd.
Dat de RTBF en Le Soir door de VRT aan de kaak gesteld werden, is een hele verademing voor de Naamloze A*O*, die zelfs na het vertrek van Siegfried Bracke naar N-VA niet zomaar zijn beeld van de Vlaamse staatszender als behoudgezind politiek correct nest(3) herzag.
Op basis van een simplistische visie over objectiviteit liet Terzake een Vlaamse en een Waalse historicus de Franstalige hetze tegen N-VA becommentariëren. N*A*O* vond de bijdrage van beide historici niet echt verrijkend: de VRT reportage volstond (voor een keer) op zich.
Bovendien was de Vlaamse historicus ene Marc Reynebeau, zodat de Naamloze zich weer eventjes kon ergeren.
Reynebeau vond dat Vlaanderen en natuurlijk meer bepaald de wever Bart overgevoelig zijn aan Franstalige opmerkingen over hun collaboratieverleden. Moest Reynebeau dit lezen en zich zo bewust worden van de gelijkaardige gevoeligheid van de Naamloze Achter Hem, hij zou zich hoogstwaarschijnlijk en stomweg gesterkt voelen in zijn mening.(4)
N*A*O* vermoedt echter dat Reynebeau, zoals veel van zijn ‘linkse’ Vlaamse vrienden, gevangen zit in de journalistiek van vooral De Morgen, De Standaard en de VRT, die de historisch-materialistische Naamloze A*O* gemakkelijk kan karakteriseren als “burgerlijk realisme”.(5)
De extreme “strijd tegen nationalisme” (of tegen populisme(7)) van het socialistisch realisme vindt uiteindelijk zijn oorsprong in het verzet van het “burgerlijk realisme” tegen de subjectieve ervaring van het irrationele in de politiek.
Dit “realisme” bestempelt de Naamloze A*O* als een postpolitieke visie, die ervan uitgaat dat conflicten door middel van “openheid” vreedzaam op te lossen zijn. Het postpolitiek denken situeert zich in de liberale (dus rechtse!) dynamiek van de individualisering en gaat ten onrechte uit van het verdwijnen van collectieve entiteiten (zoals klassen of volkeren). Het “realisme” accepteert dus geen wij/zij denken meer.
Het gevolg hiervan is dat men in plaats van een politiek conflictmodel een consensusmodel voorstaat en dat bijvoorbeeld in België het verschil tussen de linkse S.P.a en de rechtse PS verdwijnt.
Maar omdat de collectieve dimensie in de politiek verre van verdwenen is, zullen mensen toch collectieve identiteiten vinden, bijvoorbeeld dankzij populistische partijen.
En om hier dan weer een antwoord op te hebben, moeten voormalig links en rechts, die nu als “paarse” “realisten” verenigd zijn, toch een nieuwe wij/zij tegenstelling creëren. Dat doen zij door nieuwe tegenstanders als Vlaams Belang of N-VA moreel te diaboliseren en zichzelf als goede democraten voor te stellen. François Flahaut analyseert deze vorm van zelfidealisering als “puritanisme van het goede gevoel”: “oreren over je eigen goede daden, sympathiseren met de slachtoffers, uitdrukking geven aan je verontwaardiging over de verdorvenheid van anderen.” (“Malice”, 2003) N*A*O* herkent hierin duidelijk het studentikoos gezwets van “da wijf” Caroline Gennez.
Het is schrijnend te moeten vaststellen dat de voormalig linkse S.P.a zich achter het racistische anti-Vlaamse Franstalig Front schaart en het “compromis” als het ultieme socialistisch ideaal propageert!
Vlaams “links” is dus mee verantwoordelijk voor de illusoire verdwijning van de (socialistische) vriend / (liberale) vijand-tegenstelling in de politiek, die zich voortaan in het morele register afspeelt, en dus geen haar beter is dan die van George W. Bush en zijn “as van het kwaad”.
De paradox van deze “paarse” politiek is dat zij hetgeen zij wil uitsluiten, namelijk het vriend/vijand-model, juist weer invoert. Omdat de “politiek vijand” niet erkend wordt, wordt deze in feite een “morele vijand”… die echter veel gemakkelijker de “absolute vijand” kan worden!
Dat is trouwens hoe men Charles Picqué’s dreiging dat N-VA zijn “politieke vijand” kan worden in plaats van zijn “politieke tegenstander”, moet interpreteren.(6)
Om deze redenen adviseert de Naamloze Achter Ons om er zich van bewust te worden hoe het postpolitieke consensusdenken, dat het door boven de partijen staande technocraten uitgewerkte “compromis” aanprijst, het liberalisme van het rechtse establishment in de hand werkt.
Als ‘perspectivist’ stelt N*A*O* voor resoluut partij te trekken voor het volk en daarom de democratische regels in ons land weer te herstellen.
De bescherming van minderheden is niet in tegenstrijd met de democratische regels. Kleine groepen worden beschermd door de individuele vrijheden en een grote taalgroep, zoals de Franstaligen, door territoriale autonomie.
(Aangezien in België veel Franstaligen blijkbaar geen autonomie willen, besluit de Naamloze dat hun vertoog over hun bescherming als minderheid geen politiek, maar een illusoir moreel doel dient.)
Het is immers juist door de hartstocht van de mensen en van, jawel, het (zich hiermee identificerend) volk te verzwijgen(7) dat hun passies onderhuids en vaak onbewust zullen voortwoekeren om uiteindelijk tot vulkanische bevrediging te komen, zodat datgene waarop Charles Picqué zinspeelt wanneer hij zegt dat N-VA in plaats van zijn “politieke tegenstander” zijn “politieke vijand” kan worden, effectief zal gebeuren in het echte leven in de Belgische straten en niet meer op de veilige parlementaire scène!
-2- Royalistische oorlogvoering
Het einde van de Belgische constructie nadert…
door Filip van Laenen
Wie wil nog sterven voor België?
Dat de Belgische constructie al betere tijden heeft meegemaakt, is wel het minste wat je kan zeggen na de gebeurtenissen van deze week. Het valt echter op dat de Franstalige media zich zonder aarzelen pal achter de Franstalige politici en hun Waals-Brusselse eisen schaarden, terwijl het aan Vlaamse zijde zoeken met een vergrootglas was om een journalist of een commentator te vinden die de Vlaamse eisen van n-va en cd&v niet al te extremistisch vond. Daarom hieronder enkele korte bedenkingen over aspecten die schromelijk onderbelicht bleven in de Noord-Belgische pers.
Enkele kranten berichtten over een «combine»(8) die het Paleis verleden week-end opgezet zou hebben om cd&v via de sociale partners onder druk te zetten en de n-va zo te isoleren. Die combine mislukte, enerzijds omdat Voka, Boerenbond en unizo het spel niet wilden meespelen, anderzijds omdat ook acw paste. En eigenlijk mislukte de combine – als er al een combine was – zelfs grandioos, omdat ze Voka, Boerenbond en unizo zelfs een platform(9) verschafte om n-va en cd&v openlijk en moreel te ondersteunen(10). Dat zal dus wel nooit de bedoeling geweest zijn. Van de combine bleef niets mee over, tenzij een bijzonder afgemeten ontkenning(11) met de staart tussen de benen door Thomas Leysen, voorzitter van het vbo, dat vooral bevestigde dat van de Brusselse salons en de Belgische haute finance vandaag nog maar weinig rest. Koning Albert ii hoeft dus alvast op hen niet meer te rekenen om zijn troon overeind te houden. Wie zou zoiets een paar jaar geleden hebben durven voorspellen?
***
Al even opmerkelijk was dat ook het acw liever de Belgische boot even afhield. Vóór de verkiezingen was Luc Cortebeeck nochtans niet te beroerd geweest om een niet mis te verstaan kiesadvies uit te delen. Vandaag speelt men echter liever op veilig. Blijkbaar beseft men in het acw-hoofdkwartier dat zij er niets bij te winnen hebben de Vlaamse kiezer nog eens uitgebreid te schofferen aan wat misschien wel eens de vooravond van de Vlaamse onafhankelijkheid zou kunnen zijn. Opnieuw een pijnlijke vaststelling voor het Paleis dus: ook voor het acw is het hemd nog steeds nader dan de rok, en is men niet bereid te sterven voor België. Auw.
***
Nog een bedenking over die combine: wat zou men eigenlijk in de Waalse volkscafés vinden van die ps-voorzitter die dus samenspant met een koning en enkele Belgische financiële toppen? Slim gevonden van hem om hun werkloosheidsuitkeringen veilig te stellen? Waar zijn trouwens de durvers-journalisten die hun stoute schoenen eens aantrekken om in die volkscafés enkele van die bedenkingen voor te gaan leggen? Wat vindt men er daar bijvoorbeeld van dat de ps en het cdH een gelijkheidsteken plaatsen tussen financiële zelfstandigheid en de verarming van Wallonië en Brussel? De verdediging van de rechten van de Franstaligen in hun villa's in Vlaams-Brabant? Of de vette blanco cheques voor Brussel, waarvoor men blijkbaar zelfs de Belgische unie (en dus de Waalse werkloosheidsuitkeringen) op het spel wil zetten? Het zou bijzonder interessant zijn om dat allemaal eens te weten te komen, maar ik heb zo'n vermoeden dat men er niet spontaan de Brabançonne zal aanheffen bij het aanhoren van al die vragen.
***
Hoeveel jaren wordt de Vlaamse kiezer nu al niet verteld, ingeprent, ingedramd, dat de financiële transfers van Noord naar Zuid niet bestaan, tenzij in de enge geesten van enkele bekrompen en extremistische Vlaams-nationalisten? En dat, als ze toch zouden bestaan, ze verwaarloosbaar klein zijn, al jarenlang afnemen, door de vergrijzing wel eens zouden kunnen omkeren in een verre toekomst, en hoe dan ook moreel superieur zijn aan een model waarbij iedereen voor zijn eigen kosten zou instaan. Dat plaatje valt echter niet te rijmen met de verbetenheid waarmee de Franstalige partijen de afgelopen dagen verkondigd hebben dat fiscale autonomie Wallonië en Brussel in een uitzichtloze armoede zou storten, en voor hen dus onaanvaardbaar is. Blijkbaar zijn die transfers dan toch niet zo onbeduidend. Blijkbaar nemen ze ook niet af. Laat staan dat ze in een verre of nabije toekomst zouden kunnen omkeren, want dan zouden de Franstalige politici wel gek zijn om fiscale autonomie af te wijzen. Tenzij ze natuurlijk willen wachten tot ze de laatste eurocent uit Vlaanderen hebben kunnen melken. Van de morele superioriteit van de Belgische Unie blijft in ieder geval bitter weinig over na al die overtuigende argumenten van de Franstalige partijen. En vooral: geen enkele Noord-Belgische journalist die bereid is bij dit alles eens op de implicaties te wijzen voor het gewest of de gemeenschap die vandaag de pecunia levert voor het onderhoud van die twee anderen.
***
Ook al opvallend: de lichtheid waarmee de Franstaligen kunnen dreigen met het einde van België. De gevatheid(12) van Laurette Onkelinx bijvoorbeeld, als Bart de Wever cynisch opmerkt dat België dan misschien maar gesplitst moeten worden. Zij houden daar geen rekening mee, neen, zij zijn dat al aan het voorbereiden! Vergelijk dat maar eens met de schroom van Bart de Wever om nog maar over de eventuele mogelijkheid van het einde van België in een verre tot zeer verre toekomst te spreken, en dan zelfs nog maar in termen van een soort van zelfverdamping in de Europese Unie. Zelf denkt de straks veertiger het zelfs niet meer te zullen meemaken. (Men zou kunnen zeggen dat het meer zegt over zijn persoonlijke levensverwachting dan die van België.) Maar voor een goed begrip: het zijn wel degelijk ps en cdH die zich telkens weer willen opwerpen als de hoeders van de Belgische unie en de slachtoffers van die verfoeilijke Vlaamse separatisten.
***
Ja, en dan was er nog die commentatrice(13) die opmerkte dat Bart de Wever en Elio di Rupo vroeg of laat voor een Belgisch regeerakkoord zullen moeten zorgen, omdat dat nu eenmaal moet. Ze zouden van de kiezer een mandaat gekregen hebben om België te besturen, lees: niet te splitsen. Daar zitten dus die universitaire beroepsschrijvers die van zichzelf menen dat zij de intellectuele bovenlaag van Vlaanderen vormen, en vooral zeer progressief zijn in alle mogelijke aspecten. Maar zich even losmaken uit het referentiekader van 1831 – geen datum uit de vorige eeuw, maar de eeuw daarvoor dus – dat is een beetje teveel gevraagd voor hen. Laten we echter even doorspoelen naar het Tsjecho-Slowakije van 1992, voor ons achttien jaar terug, voor hen 161 jaar vooruit. Noch de Tsjech Václav Klaus, noch de Slowaak Vladimír Mečiar hadden bij de laatste Tsjecho-Slowaakse verkiezingen van hun kiezers een mandaat gekregen om het land te splitsen, maar toch deden zij dat, zonder dat iemand daar vandaag op zou willen terugkomen. Pikant détail: Vladimír Mečiar wilde alleen maar een confederale staatsstructuur. Václav Klaus stelde hem echter voor de keuze: ofwel een sterke federatie, ofwel separatisme. Ziet er iemand parallellen?
***
Uitval van Joëlle Milquet: slechts twee – 2 – Vlaamse partijen verwierpen het laatste compromisvoorstel van Elio di Rupo. Je vraagt je dus af waar n-va en cd&v het lef eigenlijk vandaan haalden om zich te verzetten tegen die overweldigende meerderheid van Franstalige partijen, sp.a en Groen!. Detail dat Joëlle Milquet liever niet vermeldt: de drie Vlaamse partijen die niet uitgenodigd waren op het overleg verwierpen óók het compromisvoorstel, de één in al wat sterkere bewoordingen dan de andere. En zelfs een stand van vijf tegen twee is in feite nog flatterend voor sp.a en Groen!, want samen vertegenwoordigden zij bij de laatste verkiezingen helemaal geen twee zevenden van de Vlaamse kiezers, doch slechts minder dan een kwart. Geen Noord-Belgische journalist die het aandurft dat even aan te stippen. Maar de partijen die het laatste voorstel van Elio di Rupo niet lusten vormen dus bij lange na niet een extremistische minderheid in Vlaanderen die maar beter zou inbinden, maar wel een overweldigende meerderheid vergeleken met de twee meelopers van de Franstalige partijen.
***
Het is trouwens walgelijk om zien hoe uitgerekend die twee partijen die zouden moeten opkomen voor de belangen van de kleine man en vrouw in de straat, zonder verpinken zuurverdiend Vlaams belastinggeld willen uitdelen aan de Franstaligen in Brussel en een volledige uitverkoop van Vlaams-Brabant willen organiseren om toch maar via het Belgisch niveau Vlaanderen een links beleid te kunnen opleggen. Om over hun eco-fetisjisme – een co2-parameter in de verdeelsleutels van de financieringswet!? – nog maar te zwijgen. Is dat sociaal? Is dat progressief? Of democratisch en legitiem? En dan zoals een Wouter van Besien met een uitgestreken gezicht op tv nog staan liegen ook, om te verdoezelen dat niet Bart de Wever maar hij er tijdens de onderhandelingen grotendeels voor spek en bonen bijzat omdat Frans voor hem nu eenmaal een beetje een moeilijke taal is. Nog veel tartines eten, en misschien dat het verstand er met de jaren dan toch nog zal willen doorkomen, beste Groen!-voorzitter!
***
«De koning houdt het ontslag van de preformateur in beraad.» «Het komt nu aan de koning toe een nieuwe benoeming te doen.» Zelfs republikein – nog steeds? – Bart de Wever schakelde zich de laatste dagen volledig in in het Belgische referentiekader en daarmee ook de koninklijke poppenkast van Laken. Het zijn echter uitspraken die vandaag nog uitgesproken kunnen worden door anderen dan stand-upcomedians om de eenvoudige reden dat je je nog wel kan voorstellen dat koning Albert ii 's avonds, met de voeten in de pantoffels en starend naar het tv-scherm, zich daar zo een beetje zit te beraden naast zijn Paola. Wie zou het de goedhartige opa willen misgunnen? Ik wil zelfs niet uitsluiten dat hij af en toe al eens zelf een voorstel durft te lanceren om uit de politieke impasse te geraken, waarna zijn entourage hem met de glimlach op het gezicht toch maar op betere gedachten brengt. Maar ga maar eens voor de spiegel staan en probeer het eens te zeggen zonder in een bulderlach uit te barsten: «Koning Filip I houdt het ontslag van de preformateur in beraad.» Dat ze zich maar klaarhouden om extra treinen naar Brussel in te leggen de dag dat zoiets zich zal voordoen, want daar zal veel volk naar willen komen kijken. Bart de Wever denkt echter niet dat hij het einde van België nog zal mogen meemaken, ook al pocht Laurette Onkelinx dat zij dat al naarstig voorbereiden.
***
Op de valreep binnengelopen: de koning benoemt Danny Pieters en… André Flahaut tot bemiddelaars. Of er bij die bemiddelingen ook obussen ingezet zullen mogen worden is op dit ogenblik nog niet duidelijk, maar men kan wel veilig stellen dat alle hoop nog niet verloren is. Ja toch?
***
Willen B-Plus en VBO misschien nog sterven voor België?
door Philippe Van den Abeele
Het plan B van B-Plus
De voorzitter van B-Plus kwam in La Libre donderdag 2 september met een 'plan B': de Franstalige partijen moeten dreigen met het einde van België om zo de andere Vlaamse partijen te dwingen afstand te nemen van de N-VA en een 'duurzaam akkoord' te sluiten. De dagen daarna kweelden Moureaux, Onkelinx en Demotte een dergelijk liedje. Deel 2 in de strategie van het VBO om België te behouden en zelfs te versterken? De voorzitter van B-Plus is namelijk een kaderlid bij Umicore, waar de voorzitter van de raad van bestuur Thomas Leysen heet, tevens voorzitter van het VBO.
Wat vooraf ging
Toen Di Rupo op zondag 29 augustus zijn ontslag als preformateur aanbood, werd dit door de koning geweigerd. Hij werd teruggestuurd naar de Wetstraat om verder te onderhandelen, en moest van de koning de maandag al meteen overleggen met de sociale partners. Volgens het dagblad De Tijd was dat een poging om het voorstel van Di Rupo over de staatshervorming te redden. De sociale partners zouden N-VA en CD&V onder druk moeten zetten om het voorstel van Di Rupo, dat beide partijen eerder hadden afgewezen, alsnog goed te keuren. In de weekeinduitgave van 4 september reconstrueert De Tijd haar versie van het verhaal onder de titel 'Het verhoopte mirakel bleef uit'. Het zou gegaan zijn om een poging van het koninklijk paleis om samen met Thomas Leysen, voorzitter van het VBO, en woordvoerder van de 'groep van tien' van werkgevers en vakbonden, namens alle werkgevers van het land te waarschuwen voor economische rampspoed en chaos. VBO-voorzitter Leysen zou die zondagavond gebeld hebben naar Luc De Bruyckere. Deze was eerder nog ondervoorzitter van het VBO geweest, en is nu voorzitter van Voka. De boodschap, iets als: 'Luc, kan je even buiten beeld blijven?', omdat Leysen wou voorkomen dat een oproep van de groep van 10 zou worden doorkruist door de Vlaamse werkgeversorganisatie. De Bruyckere zou daarop gebeld hebben naar Philippe Muyters, nu minister voor de N-VA, eerder gedelegeerd bestuurder van Voka. De Vlaamse werkgeversverbonden werden gealarmeerd en dokterden die zondagavond nog een tegenzet uit. Maandag stuurden Unizo, de Boerenbond en Voka een gezamenlijk persbericht uit waarin ze wezen op de noodzaak van een grondige hervorming van de financieringswet. Leysen en Di Rupo zagen volgens De Tijd hiermee met lede ogen aan hoe hun plannetje in duigen viel, nog voor het begonnen was. Te meer dat ACV-kopstuk Luc Cortebeek geen zin had om druk uit te oefenen op CD&V om de N-VA te isoleren. De Tijd: "De combine die vanop het paleis was opgezet werd dan ook een desastreuze flop. Het resultaat was het tegenovergestelde van wat beoogd werd. De N-VA kwam versterkt uit de oorlog, zeker nadat Bart De Wever nog eens al zijn communicatietalenten had ontbonden toen hij maandagavond in het Canvas-duidingsprogramma Terzake de primeur gaf van zijn eerste mediaoptreden na ruim twee maanden totale discretie. Het vertrouwen was weg, alles lag aan duigen."
De versie van Bart Eeckhout, chef politiek van De Morgen over die zelfde dagen: "De preformateur, die afgelopen zondag verrassend door koning Albert in functie gehouden kon worden, zag in de tussenkomst van de sociale partners een laatste redmiddel om de ambities van Bart De Wever wat te temperen. Het paleis, dat het overleg met de sociale partners per communiqué verordende, functioneerde vervolgens als verkeerswisselaar om de nieuwe tactiek op het spoor te zetten."
Maar die tactiek draaide dus verkeerd uit:
"En zo kreeg Di Rupo de gevolgen van zijn tactiek terug in zijn eigen gezicht. Vertrouwen op de mobilisatiekracht van het VBO en op het linkse hart van het ACW/ACV was te doorzichtig en leverde niks op. Publiekelijk een beroep doen op de staatsraison om een radicale partij als de N-VA te vermurwen, was al niet veel slimmer. Proberen CD&V te beïnvloeden door sterke man Kris Peeters aan te halen achter de rug van voorzitter Wouter Beke liep ook verkeerd af. Het zijn telkens ideeën die de wanhoop verraden van een politiek leider die gedwongen wordt om te improviseren." (De Morgen, zaterdag 4 sept '10).
Exit Di Rupo (tijdelijk?)
Di Rupo moest het dus stellen zonder ruggensteun van de Belgischgezinde vakbonden en patroons. De Tijd, donderdag 2 sept: "De gevolgen van de demarche waren desastreus. Toen het plan maandag al lang in duigen lag, hield Di Rupo nog een persconferentie, waarin hij zwaar uithaalde, nog altijd in de logica van het isoleren van de N-VA. Het gevolg was dat Bart De Wever & co even hard terugsloegen. De vertrouwensbreuk was compleet. Het gevolg van de combine vanop het paleis is dat alles nu aan diggelen ligt en muurvast zit. Preformateur Di Rupo voelt zich zodanig gefrustreerd dat hij zelfs weigert om nog met De Wever te praten. En ook bij de N-VA zal men niet licht vergeten hoe Di Rupo en het paleis hen hebben proberen ‘kapot’ te maken. En toch is er geen alternatief dan de zaken weer vlot te trekken. Daarom ook wil De Wever opnieuw met Di Rupo afspraken maken, maar daar wil de preformateur niet meer van weten, na het ‘verraad’ van eerdere herenakkoorden. Ook het voorstel van de N-VA om de zaak weer vlot te trekken door zelf voorstellen op tafel te leggen, waarover dan verder kan worden onderhandeld, wijzen de Franstalige socialisten af. ‘Het bobijntje van Di Rupo lijkt op’, is de indruk bij de Vlaams-nationalisten."
Zoals bekend probeerde Di Rupo vrijdag 3 september nog een nieuw voorstel goedgekeurd te krijgen, maar was zijn 'ultiem compromisvoorstel' gedoemd om te mislukken, omdat het te veel een doorslagje van het eerder afgewezen voorstel was. Vrijdagnamiddag 3 september gooide Di Rupo de handdoek in de ring. De koning hield tot zaterdag zijn ontslag in beraad, om het dan te aanvaarden en hem te laten opvolgen door de bemiddelaars Danny Pieters (N-VA) en André Flahaut (PS), respectievelijk voorzitters van de Senaat en van de Kamer. In afwachting dat Di Rupo terugkeert als formateur, nadat de Franstalige partijen ermee hebben ingestemd dat de beslissing over het al dan niet uitbetalen van 250 van de voorziene 500 miljoen extra voor Brussel gebeurt in het kader van de herziening van de financieringswet? Dat die er dus eventueel niet komen, als iedereen moet besparen? Of worden het toch nieuwe verkiezingen?
Vrijdag 3 september krijgt Thomas Leysen, niet alleen voorzitter van het VBO, maar ook voorzitter van de raad van beheer van Corelio en van de Vlaamse uitgeversmaatschappij, vooraan in zijn krant De Standaard een interview over meer dan een bladzijde om ondermeer het verhaal van De Tijd te ontkennen. Hij geeft wel toe dat 'we' een document over de financieringswet eind vorige week hadden overgemaakt aan 'een medewerker van Di Rupo', en ook dat dit document 'getoond werd aan een medewerker van de N-VA'. Hij verzekert dat hij de laatste zes weken geen conctact gehad heeft met het Paleis. Op dat interview werden twee journalisten gezet, de baas moet natuurlijk goed bediend worden.
Het plan B van B-Plus
Blijkbaar was er ondertussen al een tweede plan ingezet om alsnog te proberen de N-VA te isoleren. Donderdag 2 september publiceert La Libre een opiniestuk van Gilles Vanden Burre, voorzitter van het directiecomité van B-Plus, met de titel 'N'ayons pas peur!' Daarin beweert hij dat de N-VA geen enkele toegeving wil doen en altijd maar weer nieuwe eisen op tafel legt, telkens er aan de horizon een akkoord daagt. Daarom moeten de Franstaligen geen schrik hebben om een plan B uit hun hoed te toveren. Dat plan B is: beginnen onderhandelen over de opsplitsing van België. Niet dat dit laatste wenselijk is volgens Vanden Burre, want alle burgers zouden erbij verliezen, en de grote meerderheid verzet er zich tegen. Het enige doel van een dergelijk manoeuver is dat de andere Vlaamse partijen dan de N-VA, die gekant zijn tegen een dergelijk scenario, uit het bos komen en druk zetten om te landen en de contouren van een duurzaam akkoord af te ronden. Vooral de houding van de Franstalige onderhandelaars zal hierbij volgens hem van doorslaggevend belang zijn: weg van de klassieke schema's van het ontmantelen van de centrale overheid die we sinds de jaren '70 kennen, verbeteringen voorstellen gebaseerd op principes van goed bestuur en efficiëntie, onaanvaardbare of idiologische eisen verwerpen en het federaal niveau versterken. Bij de idiologische eisen horen een splitsing van de kinderbijslag of de gezondheidszorg. In dat plan B zou natuurlijk de eis op tafel komen van een Vlaanderen zonder Brussel, opschuiven van de taalgrens, enz..
(Letterlijk: "Enfin, s’il s’avère que les nationalistes flamands de la NVA ne veulent faire aucune concession et continuent à rajouter des exigences supplémentaires chaque fois qu’un accord se profile à l’horizon, n’ayons pas peur de sortir le plan B de son chapeau. Même si tout le monde s’accorde à dire qu’il n’y en a pas, il en existe bien un : commencer la discussion sur la séparation du pays. Ce n’est évidemment pas souhaitable, l’ensemble des citoyens y perdrait et la grande majorité d’entre eux s’y oppose. Ceci dit, si la NVA pense qu’elle peut continuer à faire monter les enchères à l’envi car elle s’imagine que les Francophones feront tout pour sauver le pays, il faut lui faire comprendre qu’elle se trompe et qu’un plan B de négociations existe dans lequel les échanges prendraient une toute autre direction (indépendance flamande sans Bruxelles, modification de la frontière linguistique selon le droit international, etc…). L’objectif d’une telle manœuvre ? Forcer les autres partis flamands, opposés à un tel scénario, à sortir du bois et à mettre la pression pour atterrir et boucler les contours d’un accord durable.")
Vanden Burre is dus voorzitter van B-Plus, maar vooral: sinds vijf jaar is hij kaderlid bij Umicore. Sinds maart 2010 'Group Internal Auditor', daarvoor 'Sales Manager'. En wie is er sinds 2000 gedelegeerd bestuurder van Umicore? Juist: Thomas Leysen, dezelfde man die sinds april 2008 voorzitter is van het VBO en eerder, van 2002 tot 2007 voorzitter was van Agoria, de federatie van de Belgische technologiebedrijven. Daarnaast is hij ook nog lid is van het bestuur van de Koning Boudewijnstichting.
Is dat nog een toeval, het rijtje B-Plus - Vanden Burre - Umicore - Thomas Leysen - VBO? Hij ondertekent wel als voorzitter van B-Plus, maar is dat door een ruimere kring binnen B-Plus goedgekeurd? Men kan toch moeilijk geloven dat uitgerekend de dag voor Di Rupo zijn 'ultiem voorstel' op tafel zal leggen de voorzitter van B-Plus een zo radikaal voorstel in La Libre publiceert, zonder dat even met zijn baas op het werk gecheckt te hebben, zeker als die ook voorzitter van het VBO is. Maar daar moet en mag u natuurlijk niets achter zoeken. In een volgend interview in De Standaard zal Thomas Leysen vrolijk vertellen dat hij de laatste zes weken geen contact had met Vanden Burre.
PS dreigt met het einde van België
Kan men van een toeval spreken als de PS plots de volgende morgen begint te toeteren dat men zich moet voorbereiden op het uiteenvallen van België? Het begint met Philippe Moureaux, senator, vice-voorzitter van de PS, voorzitter van Brusselse PS federatie en burgemeester van Molenbeek. Vrijdag 3 september publiceert Le Vif een interview met hem, ook uitgezonden op de radiozender La Première (RTBF). Philippe Moureaux: « On est jusqu’à présent dans un processus de délitement de l’Etat. On va peut-être entrer dans l’organisation progressive de la séparation ».
Zaterdagmorgen 4 september is Di Rupo preformateur af, de koning houdt zijn ontslag nog in beraad. Dat hindert Rudy Demotte, de minister-president van het Waals Gewest en de Franse Gemeenschap niet om iets concreter te worden dan Moureaux, in een interview zaterdagmorgen 4 september op de RTBF-radio: hij is geen voorstander van een scheiding, maar de Franstaligen moeten alle opties afwegen. ‘Ook die waarbij Wallonië zelf het heft in handen neemt.'
Laurette Onkelinx gaat een versnelling hoger in een interview in de zondagseditie van La Dernière Heure. ‘We moeten ons voorbereiden op het einde van België', klonk het. ‘We kunnen niet meer ontkennen dat dat de wens is van een groot deel van de Vlaamse bevolking. Heel wat mensen denken al dat dat mogelijk is. De politiek moet er zich dus op voorbereiden, er niet op hopen, maar er zich wel op voorbereiden.'
(“Il faut se préparer à la fin de la Belgique sans quoi on risque d’être les dindons de la farce”... « On ne peut plus ignorer que parmi une grande partie de la population flamande, c’est un voeu. Donc, oui, il faut se préparer à la fin de la Belgique..). En voor haar is hierbij een van de sleutels om 'uit de impasse te geraken' de CD&V. Het is niet voor niets dat de koning als eerste, meteen al vrijdag, de CD&V ontvangen heeft, alhoewel het niet de grootste partij is. De CD&V dus losweken van N-VA om tot een 'evenwichtig' akkoord te komen.
In een interview met Radio 1 maandagmorgen verzacht Delmotte zijn uitspraken van zaterdag op de RTBF. Hij heeft niet gezegd dat hij een scheiding van het land wil, enkel dat de Walen het heft meer in eigen handen kunnen nemen. Dat er toch zoveel ophef is over zijn uitspraken, bewijst volgens hem dat het klimaat 'gevoelig' is, en 'dat de mensen belang hechten aan België, zoals ikzelf''.
PS-kopstuk Laurette Onkelinx gaat echter op de ingeslagen weg verder. Ze krijgt maandag de kop op de voorpagina van de Morgen 'De PS spreekt oorlogstaal', met haar reuzengrote foto, en een interview over heel bladzijde 5 met als titel 'We laten ons niet vernederen'. Onckelinx: "Wij willen naar een grote staatshervorming, maar zeggen er wel bij dat niemand ons moet vernederen. (...) "We vragen wel respect. Dat is toch het minste?". Waaruit dat vernederen bestaat, komt men na lectuur nog helemaal niet te weten. Hoogstens dat dat 'respect' te maken heeft met Brussel: "Brussel is een gewest op zich, une région à part entière. Wie in Brussel woont, Franstaligen en Vlamingen, maar ook Europese en andere wereldburgers, hebben het recht om te beslissen over hun eigen lot. Al wat we als Brusselaars vragen, is dat we gerespecteerd worden". (Ze vergeet wel even te vermelden dat de PS ook 500 miljoen euro eist, zonder voorwaarden....).
Uiteraard is de N-VA niet onder de indruk van dergelijke dreigingen, zoals Philippe Muyters aan De Morgen verklaart: "Ik vind het vreemd dat wanneer we aan de onderhandelingstafel over responsabilisering praten, men daar zeer weigerachtig tegenover staat, terwijl men het nu plotseling over een splitsing heeft, terwijl dat juist veel meer dan financiële verantwoordelijkheid inhoudt". (DM, 6 sept '10).
Nu moet men hopen dat ook deze poging als een boomerang op de PS en Di Rupo terechtkomt. Wie dreigt met de mogelijkheid van een splitsing, moet ook met iets minder dan het volledig uiteenvallen van België akkoord kunnen gaan: een veel grotere responsabilisering dan Di Rupo vandaag voorstelt, met een overdracht van veel grotere en homogene bevoegdheidspaketten. De onderhandelingen kunnen eerder terug opgenomen worden vertrekkend van de bedoeling van de inwerkingstelling van artikel 35 van de grondwet (dode letter sinds 1993): afspreken welke bevoegdheden federaal blijven, en alle overige (residuele) worden aan het lagere niveau toebedeeld.
De Franstalige media
Le Soir wijdt in het begin van de week verschillende artikels aan de uitspraken van de PS-kopstukken. Op de RTBF komt het risico van verarming uitgebreid aan bod in het nieuws. De gemiddelde Waal is 22% armer dan de gemiddelde Vlaming, en dat wordt grotendeels uitgevlakt door de transferts. Als nu nog niet duidelijk is dat de transferts aanzienlijk zijn?... Ook L'Echo gooit zich in het debat. In verschillende artikels behandelt het op dinsdag 7 september de mogelijke leefbaarheid van een opgedeeld België. Het beperkt zich tot een eenheid 'Wallonie-Bruxelles', omdat het maar al te bekend is dat een zelfstandig Wallonië zonder Brussel een van de armste landen van Europa zou zijn. Daarom dus de titel: 'L'entité Wallonie-Bruxelles serait viable'. En van respect en vernedering gesproken, nemen ze ons nu echt voor halve wilden die grenzen zouden sluiten? Blijkbaar werkt de paniek gewekt door Bye-Bye Belgium nog altijd na. In de inleiding schrijft L'Echo dat er naast de vragen rond de sociale zekerheid en de openbare financiën nog heel andere thema's aan de orde zouden zijn, met name ook territoriale: wat zou het lot zijn van de spoor- en wegentoegangen naar Brussel? De Walen zouden op eventuele blokkeringsdreigingen kunnen reageren met het wapen van het drinkbaar water, want een vierde van het drinkwater dat in Vlaanderen verbruikt wordt, komt uit Wallonië. En dat kan wegen in een dergelijke onderhandeling, zoals de Waalse minister Benoît Lutgen (CDH) al herhaaldelijk heeft gesteld. Wat een zielige en niveauloze praat toch.
Enkele professoren maken in L'Echo duidelijk dat Wallonië het met beduidend minder zou moeten stellen dan vandaag en voor het dilemma zou staan de belastingen te verhogen of de openbare uitgaven de verminderen. Ze rekenen er ook op dat bij een splitsing de personenbelasting van de 250.000 Vlamingen die in Brussel werken maar in Vlaanderen wonen, naar Brussel zou gaan. Dat is echter geen wetmatigheid noch een internationale norm waar men zich moet aan houden. Integendeel, volgens Michel Quévit, professor van regionale economie aan de l’UCL, is de OESO-regel wel belasting op de plaats van het werk, maar de meeste staten hanteren het principe van belasting waar men woont. "Maar niet hindert de staat Wallonie-Bruxelles het anders toe te passen"... En de verdeling van de schuld van 346 miljard euro? Dat is "een kwestie van onderhandelen" zeggen de professoren. Te verstaan als: wanneer Vlaanderen onafhankelijkheid wil zal het de hele Belgische staatsschuld mogen meenemen.
4P3U
Tijdens de preformatiegesprekken merkte N-VA-voorzitter Bart De Wever enkele weken geleden op dat Onkelinx beter het einde van ons land kon voorbereiden. Waarop de PS-vicepremier antwoordde: ‘Maakt u zich geen zorgen, wij zijn dat al aan het voorbereiden.' Le Soir en L'Echo geven nu concreter aan wat dit betekent. 7 sept: le groupe 4P3U (quatre partis francophones - PS, MR ; CDH, Ecolo- , trois universités - ULB, UCL, ULg), a pour vocation, depuis plusieurs années, de rassembler un maximum de données (financières, en Sécu, emploi, etc.) relatives au monde francophone et de tester divers modèles. Mais la concertation s’arrête là. Laurette Onkelinx die dag in L'Echo: « Quand je dis qu’il faut se préparer à la séparation, cela ne signifie pas que des politiques y travaillent en secret ou qu’ils doivent le faire maintenant. Car nous devons tenter absolument de faire aboutir les négociations sur la réforme de l’Etat. Mais, en revanche, oui, il faut dès à présent se préparer à la séparation, mentalement et culturellement ».
In eigen voet geschoten?
De dreiging van een splitsing was duidelijk bedoeld om de CD&V over de streep te halen, Hoe wereldvreemd kan men toch zijn? Alsof N-VA niet eerder zal juichen dat nu zelfs de PS met een scheiding 'dreigt', en alsof CD&V het zich kan veroorloven minder te eisen dan de N-VA, behalve als die partij het risico wil lopen helemaal van de kaart geveegd te worden bij volgende verkiezingen? Onkelinx gaf zelfs in De Morgen toe dat het de CD&V was die als eerste de herziening van de financieringswet op tafel legde, niet de N-VA. De Standaard vatte maandag 6 september de reactie op de PS-uitlatingen samen met: 'Uitlatingen van PS-kopstukken dat de Franstaligen zich moeten voorbereiden op het einde van België, maken weinig indruk in Vlaanderen'. Er was ondertussen wel weer een kleine paniek in Franstalig België naar aanleiding van de uitspraken van de drie PS-kopstukken, zoals na de TV-uitzending Bye-Bye Belgium, die de Franstalige kranten probeerden op te vangen, of moet men zeggen uitbuiten? Behalve La Libre, die nochtans het startschot gegeven had vorige donderdag. De krant rept geen woord over de uitspraken van Moureaux, Demotte en Onkelinx. Echt geen woord, dagen lang. Alleen dinsdag 7 sept, in een artikel over 'Les libéraux isolent le FDF' leest men terloops "A la N-VA on ricane des prises de position radicales des socialistes. 'Ah bon, s'est même étonné Bart De Wever lundi matin, le PS veut scinder le la pays? Mais ces gents ne veulent même pas scinder la sécurité sociale'..."
Nu de dreiging een flop werd en een schot in eigen voet, heeft het Hof wellicht La Libre verboden daar nog iets over te schrijven? Of hebben ze niet eens een wenk nodig om te begrijpen dat ze het hier liefst niet meer over hebben? La Libre is bekend als zeer koningsgezind, bijna dagelijks kan men er de rubriek 'Au Palais' lezen, met waar de koning mee bezig is.
Het opiniestuk is wellicht onbedacht in de krant van donderdag 2 september gepubliceerd. Een stuk van de voorzitter van B-Plus, daar kan toch niets verkeerd in staan? Niet beseffend dat vanaf de volgende dag de PS de argumentatie gebruikt en er terug opschudding ontstaat in Franstalig België als ten tijde van Bye Bye Belgium. La Libre publiceert ook op donderdag 9 september nog geen enkel artikel of zelfs maar een klein artikeltje met of over de uitspraken van de PS-kopstukken. Wie dus alleen La Libre leest, weet niet wat er aan de hand is. In plaats van er over te berichten, krijgt José Happart (PS) op 9 september een interview van een volledige bladzijde, met op de volle linker pagina zijn foto, om zich te distanciëren van de uitspraken van de PS-kopstukken. Titel van het interview: Happart: "La scission n'est ni possible ni souhaitable". Een van de vragen: 'Plusieurs leaders socialistes ont estimé qu'il fallait se préparer à la scission de la Belgique. Cela vous fait plaisir...? Het antwoord begint met 'Non. A mon avis, la scission est absolument impossible à réaliser.. (enz). Tenslotte knaagt het journalistiek geweten, en/of de druk om toch te berichten? Want ook Le Vif publiceert vrijdag verschillende artikels over 'la contre-attaque francophone', Paris Match Belgique pakt op de cover uit met 'La fin de la Belgique, il faut s'y préparer'. Dus zal de lezer eindelijk iets gemeld worden over de uitspraken zelf en de commotie die in andere bladen werd gewekt en gevoed, want vrijdag staat onderaan de voorpagina van La Libre: Un plan B, avec un B comme "Bye bye Belgium?" A partir de ce samedi, La Libre répond à toutes vos questions sur ces fameux plans B.
Wellicht de meest - onbedoeld - grappige commentaar over dat plan B komt van journalist David Coppi in Le Soir van 7 september. Hij is zogenaamd bij de PS de drie redenen te weten gekomen van deze geconcerteerde actie, die vertrok van de redenering: wij willen dat de onderhandelingen met zeven lukken, N-VA zal de verantwoordelijkheid dragen voor een mislukking die tot de splitsing van het land zou kunnen leiden, een splitsing die wij niet willen maar waar we niet bang voor zijn en waar we ons mentaal en cultureel moeten op voorbereiden. De belangrijkste van de drie redenen was druk uitoefenen op de N-VA. Het idee dat zijn houding zou kunnen leiden tot de splitsing van het land zou het noorden van het land irriteren en bang maken, en dat zou er kunnen toe bijdragen de partij van Bart De Wever weer aan tafel te krijgen om verder te onderhandelen en de voorstellen van Di Rupo te aanvaarden. (De twee andere redenen kan u hier lezen: « Se préparer à la séparation » : les trois motifs de la stratégie PS (14))
De tovenaarsleerling?
De poging om hun voorstel door te drukken met een idioot plan B doet mij denken aan een passage uit de balade 'De tovenaarsleerling' van Goethe. Het verhaal begint met de oude tovenaar die zijn werkplaats verlaat. Hij laat zijn leerling achter met corvee, vervelende dagelijkse schoonmaakklusjes. De leerling wordt al gauw moe van het telkens water halen, en betovert daarom een bezemsteel om het werk voor hem te doen. De leerling is echter nog niet voldoende volleerd en kan de bezemsteel niet in bedwang houden. Al gauw ligt de vloer helemaal onder water. De leerling realiseert zich dat hij de bezem niet kan stoppen, omdat hij de toverspreuk daarvoor niet kent. Het gaat mij niet om de vergelijking van het hele verhaal, want dit gaat niet op, maar om één tamelijk bekende passage, als de leerling tovenaar zucht dat hij de bezemsteel niet in bedwang kan houden: Die Geister die ich rief, werde ich nun nicht los'. De geesten die de PS-kopstukken loslieten met hun plan B, die geraken ze niet meer kwijt. Ze bereiken dus net het omgekeerde van wat ze op het oog hadden.
De Wever mag alleen terug aan tafel gaan zitten als er een grondig ander voorstel op tafel ligt, dat veel dichter aansluit bij het plan B van de PS dan het uiterst slechte voorstel dat nu op tafel ligt (lag?), en voor Vlaanderen heel nadelig is. Ik kom er nog snel op terug, maar schreef hierover al eerder (in 'De transfers voor eeuwig gebeiteld?'(15)): met wat nu op tafel ligt krijgt Vlaanderen de autonomie van een poppenkastpop die verder onveranderde transferts moet toezeggen. Met N-VA en PS, in snelvaart naar Griekse toestanden?
TOEMAAT: B-Plus voorzitter af?
Is het de taak van de voorzitter van B-Plus om Franstalige onderhandelaars aan te raden met de dreiging van het einde van België te zwaaien om hun zin te krijgen? Is het trouwens ook gepast dat een voorzitter van een dergelijke vereniging zich kandidaat stelt voor de Kamerverkiezingen, zoals hij deed in juni, voor Ecolo Bruxelles? ("Onderschat die niet, die Brusselaars van Ecolo - 't zijn de radicaalste van allemaal, en ze hebben het absoluut niet op Vlamingen begrepen," toch volgens Bart De Wever, geïnterviewd door Jan Segers in Het Laatste Nieuws, 4 september 2010). Dat hij die tekst(16) op vrijdag 27 augustus op zijn weblog publiceert (die de naam heeft 'Oui! - Une autre Belgique est possible'), tot daar. Er is daar geen enkele verwijzing naar het feit dat hij voorzitter is van B-Plus. Maar dezelfde tekst in La Libre, getekend 'Président du Comité de direction de l'asbl BPlus', is toch heel wat anders. Als ik lid was van B-Plus, ik vroeg het onmiddellijke ontslag van die voorzitter. De voorzitter van een vereniging die opkomt voor een federaal België moet toch geen souffleur spelen om anderen aan te zetten te dreigen met de splitsing van het land? Dan is het bovendien nog 'niet echt gemeend', maar alleen als drukkingsmiddel om de andere Vlaamse partijen af te koppelen van de N-VA. Is men eigenlijk nog goed bij zijn verstand als men denkt dat een dreiging, die men zelf liefst helemaal niet ziet uitkomen, enig effect kan hebben? Is dit ook niet uw mening Beno Barnard, Freddy Willockx, Geert Van Istendael, Luc Van der Kelen, Mia De Vits, Monica Van Paemel, Rudy Aernoudt, Sophie De Schaepdrijver, Tony Mary, Vitalski en Walter Zinzen? Kan u als stichtende of stemgerechtigde leden nog een dergelijke voorzitter steunen?
(Reactie op de website van Gilles Vanden Burre, over zijn voorstel om met een splitsing te dreigen (in de laatste paragraaf van zijn betoog): "Mais à la lecture du dernier paragraphe, mon sang n'a fait qu'un tour: tu y indiques ne pas être opposé au séparatisme et proposes des scénarios fantaisistes du genre "état wallobru". On dirait que Bplus perd peu à peu son idéologie, puisqu'il milite à présent pour ce contre quoi il luttait intrinsèquement.")
***
-3- Linkse of rechtse oorlogvoering
Jef Turf vertolkt exact N*A*O*’s opinie:
door Jef Turf
Suïcidale dialoog en rotte compromissen
Deze titel werd door Jean-Pierre Rondas gegeven aan zijn magistrale 11-juli toespraak voor de Warande(17). Daarin geeft hij scherp weer waar het deze dagen om gaat in het conflict tussen Vlaanderen en België. De huidige dialoog is suïcidaal, omdat het gaat om onoverbrugbare tegenstellingen die diep geankerd zitten in het politieke leven van Noord en Zuid. Water en vuur produceert mist.
Compromissen zijn rot omdat ze, binnen het Belgische kader, dragers zijn van latere conflicten. Vlaanderen heeft mogen ervaren wat vorige 'cornpromissen' hebben opgeleverd: een derde gewest ter minorisering van Vlaanderen, een systeem van alarmbellen, een territoriale geeuwhonger van de Franstalige politici, grendels, veto's en bevoegdheidsconflicten die elke democratische werking van het parlement hebben geblokkeerd en die de Vlaamse meerderheid heeft omgetoverd tot een geridiculiseerde minderheid.
Onder druk van de koninklijke omgeving, zeg maar het oude regime, poogt men vandaag de onzalige technieken van het verleden verder te zetten. Men doet alsof men op sommige terreinen toegeeft, maar wanneer De Wever eist dat de zaken netjes op papier worden gezet, komt men ten hoogste tot een litanie van elkaar tegensprekende algemeenheden. Dat moet dan doorgaan als bewijs dat de franstaligen bereid zijn tot een compromis, tenminste als De Wever en consoorten blijk willen geven van echt staatsmanschap. Quod non.
De speeltijd is voorbij
De speeltijd is voorbij. Dat schijnen ook al een reeks franstalige politici te beseffen, die beginnen te spreken van confederalisme en zelfs van Waals (-Brusselse) autonomie. Goed. Maar er liggen nog veel valkuilen en schietgeweren op de weg naar een confederaal België, waar de deelnemende gemeenschappen moeten bepalen wat nog Belgisch blijft en hoe dat vanuit de gemeenschappen gefinancierd wordt. De Copernicaanse omwenteling dus.
De belangrijkste hinderpalen voor meer Vlaamse zelfstandigheid liggen in Vlaanderen zelf en wel bij de "linksen" van de SP.A en de Groenen. Zij schijnen niet te beseffen wat de Vlaamse grondstroom betekent, ook wanneer zij voor deze miskenning een zware electorale prijs moeten betalen. De onbekwaamheid van de SP.A om zich los te maken van de Waalse schoonmoeder en rekening te houden met wat er leeft in Vlaanderen, heeft deze partij veroordeeld tot een tweederangsrol. In plaats van zich voor te bereiden op de onontkoombare zelfstandigheid van Vlaanderen, hebben zij een optie genomen op een soort machteloos treur-socialisme, met medewerking aan het neo-liberaal beleid. Dit is weliswaar niet eigen aan de Vlaamse socialisten, het is een kenmerk van de meeste Europese sociaaldemocratische partijen, die gewillig de hegemonie ondergaan van een (in het bests geval wat getemperd) neo-liberalisme en van een rechtse mondialisering.
Links of rechts?
Vanuit socialistische hoek hoort men kritiek op het sociaal-economisch programma van de N-VA. Terecht. Dit is niets meer of niets minder den een doorslag van het VOKA-programma.
Vandaar de bewering dat Vlaanderen verder rechts evolueert. Is dit zo? Indien men de som maakt van de `rechtse' en de 'linkse' partijen, is er inderdaad onmiskenbaar een afglijden naar rechts inzake het sociaal-economisch programma. Er wordt momenteel weinig strijd gevoerd tegen de verarming en voor een herverdeling van de rijkdom. In tegendeel: men laat de lage inkomens de misdaden van het mondiaal banksysteem betalen.
Op het gebied van de democratische staatshervorming echter, toch een immens belangrijk maatschappelijk gebeuren, met sterke implicaties op het sociaal-economisch vlak, gaat Vlaanderen naar links, tegen de trend in van de als "links" geklasseerde partijen.
Anders uitgedrukt: het onderscheid tussen rechts en links in Vlaanderen gaat niet zozeer tussen de partijen, maar doorheen elke partij. Het zal er dus op aan komen binnen de politieke partijen de strijd op te voeren voor een progressief links beleid, ten voordele van de minst bedeelden van de samenleving en ten nadele van de grote vennootschappen die hier het mooie en het slechte weer bepalen.
Door het wegnemen van het Waals-Vlaamse wafelijzer en door eigen inspraak in het beleid zal een betere omgeving ontstaan om de aberratie, eigen aan het huidige België, te vermijden.
First things first: aan de orde is de confederalisering van ons land, met de afwijzing van de suïcidale dialoog en de rotte compromissen. Dit is een eminent project met ernstige democratische en sociaal-economische implicaties, dat in Vlaanderen helaas moet gevoerd worden tegen de meeste krachten van 'links' in (in tegenstelling tot gelijkaardige evolutie in andere landen, zoals Spanje, Canada en Groot-Brittannië). Wanneer dit project tot een goed einde wordt gebracht, zal binnen dit Vlaanderen de strijd verder worden gevoerd tegen de dominantie van het grootkapitaal en voor een sociaal beleid.
Concreet: ik heb voor N-VA gestemd, en zal dat nog doen wanneer de huidige chaos uitloopt op nieuwe verkiezingen, maar eens in een zelfstandig Vlaanderen zal ik, zoals altijd, de strijd helpen voeren voor een sociaal, democratisch en vooruitstrevend Vlaanderen, en wellicht tegen de N-VA. Het is het onbegrip voor deze dialectiek die vele linksen in Vlaanderen hindert en hen belet de rol te spelen die eigen zou moeten zijn aan de linkerzijde, en die hen linkt aan de oude, rechtse Belgicistische belangen.
-4- Brusselse oorlogvoering
door Bernard Daelemans
Nieuws uit het derde gewest en zijn riante omgeving
De corridor in aanbouw?
Naar verluidt zou er een 'redelijk propere deal' in de maak zijn geweest omtrent de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. 'Slechts' in de zes faciliteitengemeenten zouden er `inschrijvingsrechten' komen zodat de Franstalige burgers aldaar in Brussel kunnen stemmen en voorts zou er tot in der eeuwigheid 500 miljard € extra per jaar op tafel liggen voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Uiteindelijk zijn de besprekingen afgesprongen omdat N-VA en CD&V geen kat in een zak wilden kopen en de nieuwe geldstroom naar Brussel koppelden aan garanties omtrent de herziening van de financieringswet en de invoering van financiële responsabilisering en fiscale autonomie.
In vergelijking met de voorstellen omtrent B-H-V van Jean-Luc Dehaene eerder dit jaar, en in vergelijking met het bijna-akkoord van Guy Verhofstadt in 2005, toen de inschrijvingsrechten voorzien werden voor zowat alle aan Brussel grenzende gemeenten en er aan de Franse Gemeenschap ook initiatiefrecht in de rand zou worden toegekend, is dat een 'redelijk propere' oplossing, maar dat neemt niet weg dat er een politieke band gecreëerd wordt tussen Brussel en zes gemeenten die in Vlaanderen liggen, waaronder de `corridorgemeente’ Sint-Genesius- Rode.
Inschrijvingsrechten in die zes kleine gemeenten, so what? Het is toch wel opmerkelijk dat geen enkele Vlaamse vereniging, en ook bijvoorbeeld het Vlaams Belang niet, aan de alarmbel getrokken heeft, of zelfs maar de wenkbrauwen gefronst heeft.
Binnen de Belgische contekst heeft deze maatregel overigens niet zo'n grote betekenis, maar het belang ervan in een post-Belgiëscenario mag toch niet onderschat worden. Inderdaad, formeel wordt het territorialiteitsprincipe gevrijwaard: het blijven Vlaamse gemeenten. Maar de inwoners krijgen wel de gelegenheid hum verbondenheid met politici uit het Brussels Hoofdstedelijk Gewest uit te drukken.
Het weekblad Knack onthulde reeds dat Laurette Onkelinx aan de onderhandelingstafel liet verstaan dat ze nog weinig geloof hecht aan het voortbestaan van België, en dat voor haar de inzet van de onderhandelingen er ook in bestaat om de best mogelijke uitgangspunten te verwerven voor als het land uiteenvalt. Daarom moet Brussel een volwaardig gewest worden en moeten de gemeenschappen afgebouwd worden. Elke vorm van juridische verankering van Brussel in Vlaanderen (via de Vlaamse Gemeenschap) moet teniet gedaan worden, terwijl in de rand precies de band van de Franstalige inwoners met Brussel moet versterkt worden.
Volgens de reconstructie van Knack heeft Onkelinx duidelijk gesteld dat in geen geval Brussel in Vlaamse handen mag vallen. Daarop heeft De Wever gewezen op de consequenties voor Brussel indien de Vlaamse en federale administraties uit Brussel zouden wegtrekken, en ook gewaarschuwd dat het weinig waarschijnlijk is dat de Europese instellingen dan hun zetel in Brussel zouden handhaven. Onkelinx repliceerde kort en goed: 'de vrijheid heeft een prijs'.
Na het mislukken van de preformatieronde van Elio Di Rupo herhaalde Onkelinx, evenals PS-ondervoorzitter Philippe Moureaux en Waals minister-president Rudi Demotte dat de partij nadenkt over scenario's voor het uiteenvallen van België.
Men herinnere zich ook de zogenaamde `strategische nota' die de PS enkele jaren geleden op zijn website zette om het belang van de discussie over Brussel-Halle-Vilvoorde te onderstrepen. Heel wat socialistische militanten konden immers niet goed begrijpen waarom de PS zoveel belang hecht aan de Franstalige bourgeois die naar de rand trokken. In de nota verwijst de PS naar de internationaalrechtelijke notie 'uti possidetis'. Dit rechtsbeginsel stelt dat, bij het uiteenvallen van staten de oude administratieve binnengrenzen de nieuwe staatsgrenzen worden. Welnu, het kiesdistrict B-H-V is thans de enige territoriale omschrijving die de Franstaligen uit de rand verbindt met de Brusselaars. Als die band wegvalt wordt Brussel definitief een enclave in Vlaanderen, wat uiteraard een enorme handicap vormt om een Franstalig rest-België op te richten.
De strategie van de Franstalige partijen is dus zeer transparant en de inzet wordt door henzelf, met inbegrip van de PS helder en duidelijk geformuleerd. Maak van Brussel een echte 'Région à part entière', schaf de Vlaamse gemeenschap in Brussel af, leg een grondwettelijke link naar de faciliteitengemeenten en de uitgangspositie om een homogene Franstalige staat op te richten (met een `beschermde' Vlaamse minderheid in Brussel) is ijzersterk.
Om de nieuwe grenzen te legitimeren kunnen in de 'zes' referenda gehouden worden, wat heel wat makkelijker te rechtvaardigen valt daar deze gemeenten niet alleen grondwettelijk een aparte taalstatus hebben, maar ook een politieke band met Brussel zullen hebben.
De Vlaamse Gemeenschap afschaffen?
Gezien al het voorgaande strekt het onze Vlaamse onderhandelaars tot eer dat ze, tot grote verrassing van de Franstaligen, zeer duidelijk en ondubbelzinnig hebben gekozen voor het versterken van de Vlaamse Gemeenschap in Brussel, die — in hun optiek — het vehikel moet zijn voor de uitoefening van een aantal nieuwe bevoegdheden zoals de kinderbijslag en delen van de gezondheidszorg. Zelfs Bart Brinckman ontdekte de kern van de confrontatie. In een hoofdartikel in De Morgen schrijft hij: "Sommige partijen rand de tafel verschillen grondig van mening over hoe België momenteel precies is opgebouwd. Heel ruw samengevat zien de Vlamingen Belgie als een eenheid van twee Gemeenschappen (en een klein Duits
schaambrokje) en definiëren de Franstaligen ons land als samenballing van drie gewesten (waarvan – belangrijk – twee grotendeels Franstalig). Dat maakt een wereld van verschil. Want waarop bouw je de staat verder uit? Op de Gemeenschappen, menen de Vlamingen. Non, op de gewesten werpen de Franstaligen op. Maar dat stuit op een Vlaams veto, want hier leeft de vrees dat België dan een land wordt waar met twee (Wallonië en Brussel) tegen een (Vlaanderen) wordt bestuurd."
Het eerder gemelde incident tijdens de onderhandelingen deed zich voor toen N-VA en CD&V de communautarisering van gezinsbeleid (kinderbijslag) en (delen van) de gezondheidszorg op tafel legden. Voor de Franstaligen was het 'hors de question' dat dit naar de Gemeenschappen zou gaan. Kort daarop verklaarde de Waalse minister-president Rudi Demotte in een interview met De Standaard, onder de titel 'Gemeenschappen niet nodig in Brussel', dat de taken die vandaag in Brussel door de Gemeenschappen worden uitgeoefend, ook door het Brussels Gewest kunnen gedragen worden: "Het Gewest kan alles organiseren. Ook het onderwijs. De Vlamingen zullen krijgen wat ze nodig hebben." Voorts zegt hij nog: "Mijn mening is dat Brussel een gebied is en een grondgebied heeft en dus een gewest is en als dusdanig moet gerespecteerd worden. (.. ) maar ik zeg wel dat Brussel een tweetalige regio is waar de minderheidsrechten voluit moeten worden gerespecteerd."
We kennen de waarde van het engagement van Franstalige bestuurders, als het erop aan komt de taalrechten van de Vlamingen in Brussel te eerbiedigen. In zijn jaarrapport 2008 heeft de vicegouverneur van Brussel de balans opgemaakt van de taalwetsovertredingen onder zijn ambt. Op twaalf jaar tijd hebben alleen al de Brusselse gemeenten en OCMW's 16.253 overtredingen begaan bij het aanstellen en bevorderen van personeelsleden die niet over de vereiste taalkennis beschikten.
Men kan zich overigens afvragen in hoeverre de PS-bonzen het kunnen rijmen dat ze dergelijke plechtige beloften doen in de pers, terwijl ze tegelijk vragende partij zijn om de taalwetgeving of te zwakken, de middelen voor de Brusselse Vlamingen te verminderen van 20% tot 7%, en de vaste vertegenwoordiging in het Brussels parlement ter discussie stellen.
De Vlamingen zullen van de o zo welwillende Franstaligen krijgen wat ze nodig hebben, maar de geschiedenis heeft bewezen dat Vlamingen enorm hebben moeten knokken voor é1ke Vlaamse steen in Brussel. Alle Vlaamse gemeenschapsvoorzieningen, haast zonder uitzondering, zijn het resultaat, van eindeloos lobbywerk, en hebben bijna allemaal te maken gehad met ambtelijke pesterijen en vertragingsmaneuvers. Vraag maar aan de VUB, vraag maar aan de KUB, vraag maar aan de AB, enz., enz. Terwijl het Vlaams onderwijs uit zijn voegen barst weigert de gemeente Schaarbeek, die een uitgebreid netwerk van gemeentelijke scholen heeft, om opnieuw Nederlandstalig onderwijs te organiseren. (Het laatste Vlaamse gemeenteschooltje van Schaarbeek werd kapotgemaakt door de beruchte burgemeester Nols, ook bekend van de Vlaamse apartheidsloketten).
Het zal schoon zijn als de Franstaligen de macht krijgen om te bepalen wat de Vlamingen in Brussel nodig hebben.
Nog slechts 50.000 Vlamingen in Brussel?
Het was al af te lezen uit de verkiezingsuitslag,vandaag wordt het bevestigd door twee Franstalige demografen: het aantal Vlamingen in Brussel krimpt verder en zou, volgens hun berekeningen, gebaseerd op tellingen van ambtelijke stukken zoals geboorte- en huwelijksakten, kiesgedrag en enkele andere parameters, nu gestrand zijn op 55.943, of nog amper 5,3% van de totale Brusselse bevolking. De wetenschappers verwachten dat dit aantal stelselmatig verder zal teruglopen.
Het is des te meer paradoxaal dat de Vlaamse gemeenschapsvoorzieningen, en het onderwijs in het bijzonder, steeds hogere toppen scheren. Zoals bekend heeft het Vlaams leerplichtonderwijs een marktaandeel van meer dan 20%. Dit is een historisch record en de groei stagneert de laatste jaren alleen maar omdat de scholen eivol zitten en er zich een capaciteitsprobleem voordoet.
In deze context is het des te meer verheugend dat de Vlaamse onderhandelaars tot nu toe 'Brussel niet loslaten'. Er staat inderdaad meer op het spel dan alleen de positie van de Brusselse Vlamingen. Brussel is het geografisch en economisch hart van Vlaanderen. Bart De Wever heeft, niet zo lang geleden, in Brussel Deze Week verklaard dat, zelfs als er geen enkele Vlaming meer woont in Brussel, Vlaanderen er belang bij heeft zijn machtshefbomen in Brussel te bewaren.
Brusselse Vlamingen ziende blind?
Sedert enkele jaren maakt in Brussel de idee van een ‘Brusselse gemeenschap’ opgang. Bij de slotdag van de ‘Staten-Generaal van Brussel’, een initiatief waar onder meer professor Eric Coryn mee achterstond, viel het op dat zowat de helft van de aanwezigen Vlamingen waren. Er zijn inderdaad heel wat Vlamingen, vaak actief in de culturele of sociale sector, die de ‘taalkloof’ in Brussel belachelijk vinden en maar wat graag met hun Franstalige medeburgers willen samenwerken om samen iets van hun stad te maken. In deze kringen wordt ook hard gepleit voor tweetalig onderwijs.
De ingesteldheid van deze lui is zonder meer nobel en het idee op zich lovenswaardig, alleen vergeten ze dat het feit zelf dat ze door de Franstaligen voor vol aangezien worden, gestoeld is op de Vlaamse structuren waar ze in werken en de middelen die Vlaanderen hen verschaft om in Brussel een aanwezigheidspolitiek op poten te zetten. Door te pleiten voor een Brusselse politieke structuur zijn ze de tak aan het afzagen waar ze zelf opzitten.
500 miljoen voor Brussel?
In de media valt te lezen dat Bart De Wever met Elio Di Rupo een 'herenakkoord' heeft gesloten dat een 'propere splitsing' van BHV koppelt aan de herfinanciering van Brussel. De Franstalige politici zijn woedend nu De Wever dit akkoord 'geschonden' heeft door de herfinanciering van Brussel nog aan een aantal andere voorwaarden te koppelen.
De 500 miljoen € zouden het budget van Brussel in één klap met 30% verhogen. Vlaamse en Franstalige studiebureaus slaan mekaar de laatste tijd om de oren met cijfers om de geldhonger van Brussel te laken of te rechtvaardigen. 40% Jeugdwerkloosheid, armoedeproblematiek, criminaliteit, zijn elementen die belangrijke investeringen in Brussel zouden rechtvaardigen. Het gebrek aan solidariteit tussen de rijke en de arme Brusselse gemeenten, het administratief 'waterhoofd' Brussel met zijn 19 gemeenten en OCMW's, zijn 39 huisvestingsmaatschappijen geven aan dat Brussel eerst zelf bestuurlijke orde op zaken moet zetten.
Het werkloosheidsprobleem is in de eerste plaats een probleem van onderwijs en scholing, dat een ware ramp is in Brussel. Maar dat zijn gemeenschapsmateries. Meer geld pompen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest verhelpt daar niet aan. Politie en justitie zijn dan weer (vooralsnog) federale bevoegdheden. Ook die diensten zullen niet beter presteren als er meer geld naar Brussel stroomt. Dat valt wel te verrechtvaardigen voor de mobiliteitsproblematiek (die echter gewestgrensoverschrijdend is) en voor huisvesting: op dat vlak presteert Brussel ondermaats. Maar: in de Vlaamse resoluties werd in 1999 gepleit om van huisvesting in Brussel een concurrerende bevoegdheid te maken van Gewest én Gemeenschappen...
Naar een Vlaams rampscenario voor Brussel?
Onder deze titel publiceerde politoloog Bart Maddens weer eens een gedegen opiniebijdrage in De Tijd. Hij verdedigt het idee om Vlaanderen via een vorm van cobestuur rechtstreeks inspraak te geven in Brussel. "In een echt confederaal scenario houdt dat medebeheer in dat de Vlaamse en de Franstalige deelstaat samen beslissen over Brussel. In een doorgedreven federaal scenario kan dat ook betekenen dat bepaalde bevoegdheden worden overgeheveld naar het Vlaams en het Waals Gewest, maar dat de basiswetgeving federaal blijft voor wat Brussel betreft. Dit concept van medebeheer zou ook de Belgischgezinden als muziek in de oren moeten klinken. Want in zo'n scenario zou Brussel echt een gemeenschappelijk project kunnen worden waar Vlamingen en Franstaligen samen aan werken, en waarin ze met enthousiasme samen investeren. Maar we mogen ons natuurlijk geen illusies maken. De Franstalige Brusselaars zullen zich met hand en tand verzetten tegen een dergelijk systeem van cobestuur. Omdat dat voor hun onvermijdelijk een zeker machtsverlies zou impliceren, maar ook en vooral omdat ze dromen van een Brussel waar de Vlaamse invloed tot nul wordt gereduceerd.
De Vlamingen zullen dat rabiate en onredelijke verzet tegen cobestuur enkel kunnen breken door de herfinanciering van Brussel te gebruiken als onderhandelingshefboom. Anders gezegd: de Brusselse vraag naar meer en véél meer middelen is voor de Vlamingen een kostbaar wapen dat ze niet lichtzinnig of overhaast uit handen mogen geven.”
-5- Journalistieke oorlogvoering
Hoofdartikel van “Le Monde” vertaald en geannoteerd door Marc Vanfraechem.
door Marc Vanfraechem
“België en Nederland verziekt door populisme”
“Twee Europese democratieën maken een crisis zonder voorgaande door: drie maanden na de stembusgang verkeren Nederland en België nog altijd in afwachting. Ze wachten op de programmaverklaring en de samenstelling van een regering, waarbij desnoods een beroep wordt gedaan op onwaarschijnlijke coalities.”
Zonder voorgaande? Dat ze bij Le Monde(18) geen weet hebben van de formatie van de verschillende kabinetten Drees kan ik begrijpen: ze bestonden toen zelf nog maar pas. Maar op een site van de Nederlandse overheid zouden ze wel dit hebben kunnen lezen (in het Nederlands weliswaar...): De langste kabinetsformatie was in 1977. Nadat het kabinet van minister-president Joop den Uyl (PvdA) was gevallen, duurde het maar liefst van maart tot half december, 208 dagen, voordat er weer een nieuw kabinet was. Niet meer met premier Den Uyl, maar met premier Van Agt (CDA).
“In Brussel hebben de kwellingen al in 2007 een aanvang genomen. De Vlaamse christendemocraat Yves Leterme heeft een legitimatie gegeven aan de boodschap van de Vlaamse independentisten, waarmee hij zich geassocieerd had. Maar net zoals zijn partij, is hij verslonden door deze Nieuwe Vlaamse Alliantie die, dankzij hem, de idee kon laten gedijen van een autonoom Vlaanderen, bevrijd van het Waalse blok aan het been, en in staat om beslag te leggen op Brussel. In België is de verwarring vandaag zo groot, dat een splitsingsscenario niet onrealistisch meer is.”
Leterme hier aanwijzen als grote oorzaak is licht ondermaats voor een politiek journalist: de maatschappelijke of politieke krachten die de CD&V toen voelde, hadden tot dat kartel geleid en Leterme was de toevallige protagonist, toch? Wat is die Monde-editorialist vals naïef! Eén enkele man zou dan de politiek van een land maken, Stroobants? want bij die naam mag ik u toch noemen?
“Nederland mag dan gespaard zijn van taalperikelen, de situatie is er evenmin florissant. Twee traditionele partijen –christendemocraten en liberalen– hebben een poging ondernomen om een duivelspact te maken met het extreemrechts van het Kamerlid Geert Wilders, de islamofobe onruststoker. De twee partijen verbonden zich tot een krachtig beleid jegens de immigranten, in ruil voor steun van de populisten voor hun minderheidscoalitie en hun bezuinigingsprogramma. Dhr. Wilders heeft dit kaartenhuisje laten instorten met zijn kritiek op de geloofwaardigheid van de christendemocraten.”
Hij vindt het nergens voor nodig om zijn analytische instrumenten, als daar zijn de termen populisme, duivelspact, extreemrechts, islamofobie of onruststoker, ook maar enigszins te onderbouwen. Iedereen weet wel wat ze betekenen en kent er het nut en de bruikbaarheid van.
“Al werden zij lange tijd als voorbeelden van de kunst van het compromis genoemd, en ook al zijn er verschillen, toch lijden de twee noordelijke staten aan gelijkaardige kwalen. Aan de opkomst van een populisme dat egoïstisch en soms anti-Europees is. Aan de afkeuring door de publieke opinie, van politieke systemen die naar adem snakken. En aan de versnippering van het kiespubliek, een gevolg van het systeem van de evenredige vertegenwoordiging, waarbij er in België ook nog opkomstplicht bestaat, wat het gevoel dat men er de buik vol van heeft nog aanwakkert.”
De gebruikelijke journalistieke leugen over “Europees” terwijl enkel de EU-machine bedoeld wordt, is hier nog niet het ergste. Over dat “naar adem snakken”, en onder welke omstandigheden die ademnood is ontstaan, zou ik van onze vriend graag hebben vernomen, maar dat zou een politieke terminologie vereisen, geen morele. Journalisten in ademnood hebben enkel nog termen als “egoïstisch” ter beschikking.
“Omdat de stemmenverschuivingen altijd plaats hadden tussen de drie klassieke stromingen, christendemocraten, sociaaldemocraten en liberalen, hebben de Belgische en Nederlandse democratieën de protestpartijen laten opbloeien, die hen nu uit hun evenwicht dreigen te brengen.“
Een term als “evenwicht” hoort iedereen graag, al is het een puur kleurwoordje.
“Na het radicale en xenofobe extreemrechts, heeft Vlaanderen nu een nationalistische rechterzijde zien ontstaan die ontdaan is van complexen, en die het thema van “slecht bestuur” weet te koppelen aan onafhankelijkheidseisen, en de aanklacht tegen de geldtransfers naar de “arme” Francofonen.”
Radicaal is blijkbaar een scheldterm zoals xenofoob, en extreemrechts is een etiket dat onze editorialist graag bezigt, maar alle drie samen leveren deze kwalificaties nog geen politieke analyse op.
“In Nederland hebben de klassieke partijen de dreiging niet zien aankomen van het antimuzelmaans populisme dat van elke vreemdeling een zondebok maakt.”
Wie maakt “van elke vreemdeling een zondebok” beste Le Monde-journalist? En hebben uw 'klassieke' partijen het probleem van de islamimmigratie dan goed aangepakt? Gaven zij aan de bevolking een betrouwbaar beeld, hier of in Nederland, of gelijk waar in Europa, van zelfs de grootteorde ervan? Nog gezwegen over de inhoud van deze importideologie. Geef ons een bruikbare definitie van uw eigen term populisme, en dan zullen zowel uzelf als wij veel wijzer zijn. Maak vooral goed het onderscheid met volkswil, meerderheid en dergelijke termen, die je wel eens ontmoet in geschriften over democratie.
“Hoe klein ze aanvankelijk ook waren, door de onmacht van de traditionele partijen, die geen rationele argumenten wisten tegen het populistisch geschreeuw, hebben in beide landen minderheidspartijen naamsbekendheid verkregen. Dankzij de nieuwsgierigheid van media, altijd tuk op nieuwigheden, die hun boodschap versterkten, zijn deze laatste geloofwaardig geworden. Bovenal dankzij een kiessysteem dat de Parlementen heeft getransformeerd tot echokamers voor karikaturale standpunten waar het om belangrijke politieke kwesties gaat. Een onrustbarende vaststelling.”
Nee Le Monde, voor een verandering van het kiessysteem pleiten als de kiesuitslagen even tegenvallen is goedkoop, en niet meteen een bewijs van een democratische gezindheid. Overigens, vallen jullie nu zelf de media aan? zodat de bloggers dat niet meer hoeven te doen? Een onrustbarende vaststelling.
Aldus sprak N*A*O* :
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XXVI)’,
Marseille, 24 september 2010
(1) Een kwamkwammer is een low budget dildo bestaande uit een geribbelde komkommer, te vinden bij de Arabische groentewinkel.
(2) In dit kader dient men het PS royalisme als cynisme te interpreteren en haar dreiging met een Waalse afscheuring van het fascistische Vlaanderen als hysterie.
(4) Met de Terzake-uitzending eindigde dit debat zeker niet. De Franstalige pers, met op de voorste rij opnieuw Le Soir, reageert nog veel gevoeliger. De psychologische oorlog gaat verder. Beatrice Delvaux rukt ten eerste in een goor artikel ( http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=GMQ2VPA5Q&subsection=55 ) Bart De Wevers reactie ( http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=RH2VJIPE ) op de RTBF-uitzending uit zijn verband. Aangezien het dan geen reactie meer is, wordt het een pure provocatie, juist op het moment dat het vertrouwen hersteld moet worden tussen de regeringsonderhandelaars. Ten tweede vindt ze dat een politicus zich niet tot zo’n column mag verlagen, zodat De Wever duidelijk geen ‘staatsman’ is. Vandaag komt De Wevers broer Bruno aan het woord in een genuanceerd artikel in De Morgen ( http://www.demorgen.be/onpdm/page.do?pageNr=8&date=20100923&pubCode=DMO ). Omdat Walen en een onbepaald aantal Vlamingen dit verleden politiek anders motiveren, is de verwerking ervan ook anders. In pop-analytische termen ‘verdringen’ de Walen inderdaad het collaboratieverleden, terwijl de Vlamingen het als het ware ‘ontkennen’ (‘Verneinung’, ‘denegation’), dit zou willen zeggen dat ze door het toe te geven juist het problematische ervan ontkennen.
(5) Tegen dit “burgerlijk realisme” verdedigde N*A*O* bijvoorbeeld ook Walter Benjamin’s hasjiesjgebruik in Marseille: http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2010/09/hasjiesj-in-marseille-iii.html .
(7) Zie verder voor een voorbeeld: hoofdstuk-5- Journalistieke oorlogvoering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten