N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, bekijkt de Belgische preformatie vanuit Marseille en vraagt zich af of de bananenrepubliek binnenkort toch nog zal geleid worden door de gehandicapte clown ?
-1- Ik ben geen Belgisch nationalist, maar…
… aangezien de Vlaming ons niet meer moet, steunen wij PS en Ecolo, zo lijken de Vlaamse S.P.a en Groen! te redeneren.(1)
Slim gezien, want na de verkiezingen van juni laatstleden kunnen de S.P.a, met ongeveer vijftien procent van de Vlaamse stemmen, en zeker Groen!, met zeven procent, niet echt op veel ministerposten rekenen in de federale regering.
Door Di Rupo en Javaux naar de mond te praten, hopen ze natuurlijk binnen afzienbare tijd enkele goed betaalde portefeuilles op te strijken.
Zelfs het anti-Vlaamse en racistische dagblad “Le Soir” is erover verbaasd dat de Vlamingen, in tegenstelling tot de Walen, geen front vormen : “C’est une des grandes surprises de ces négotiations: les partis flamands n’ont pas l’air de s’être beaucoup parlés.” (14 augustus 2010)
De heropstanding van het Vlaamse socialisme is dus jammer genoeg nog niet voor morgen…
En hoe zit het dan ondertussen met de door Vlaams
“links” gesteunde preformatie van Di Rupo ?
Ik ben geen Belgisch nationalist, maar…
… aangezien België een Franstalig land is, ben ik het automatisch, denkt Di Rupo, zoals elke Belgische “staatsman”.
“Als er al nationalisten in België zijn, dan zijn het de Franstaligen,” schreef Dirk-Jan van Baar in “HP/De Tijd”. (25 juni 2010)
Zo “automatisch” is Di Rupo’s nationalisme niet. Di Rupo is wel degelijk de erfgenaam van Philippe Busquin, die in 1997 het Waals Front gestalte gaf. Zijn doel is simpelweg jaarlijks het luttele bedrag van zes miljard Euro van Vlaanderen naar Wallonië te transfereren door middel van de sociale zekerheid en de werkloosheidsuitkeringen, die in ons land (als enigste ter wereld) – in naam van de “solidariteit” - onbeperkt zijn in de tijd.
Juist omdat Di Rupo “automatisch” Belgisch nationalist is, is hij ook conservatief en voorstander van het status quo.
Welnu, onderhandelingsexpert Dirk van Poucke weet dat onderhandelingen met een partij die eigenlijk niets vraagt bijzonder moeilijk zijn.(2)
“Als het status quo het doel van de Franstalige partijen is, hoe moeten ze dan met de Vlamingen onderhandelen ? (..) De keuze van de Vlaamse partijen is er een tussen drie kwalen. Ofwel blijven palaveren, eindeloos en zonder uitzicht op akkoord. Ofwel toegeven aan exorbitante eisen. Ofwel de stekker uit het overleg treken.”
Dat laatste deed de Grote Alexander in het voorjaar en lokte ermee de verkiezingen uit. Vanavond weten we of N-VA het opnieuw doet.
S.P.a en Groen! – die samen ongeveer een kwart van de Vlaamse kiezers vertegenwoordigen, maar duidelijk een hoofdrol willen spelen door in te gaan op Di Rupo’s “deadline” (!) om voor zes uur vandaag een of ander signaal te krijgen - kiezen ondertussen voor de eerste strategie(1), want ze accepteren Di Rupo’s voorstellen om BHV te splitsen op voorwaarde van bijkomende financiering (ter waarde van een half miljard Euro jaarlijks) van het boven zijn stand levende Brussel, enkel op basis van vertrouwen in het Franstalig Front en zonder enige zekerheid over de uitvoering van de overeengekomen twaalf vage principes over de hervorming van de financieringswet.
De fameuze “zwijgplicht” die in- en preformateur Di Rupo enkel van de Vlaamse en dus niet van de Waalse onderhandelaars eiste(3), maakte echter duidelijk dat het Franstalig Front helemaal niet te vertrouwen valt : het Front minimaliseert openlijk de overeenkomst over de financieringswet als slechts principieel en enkel de bedoeling hebbend de onderhandelingen niet te blokkeren…
Opnieuw Dirk van Poucke(2) : “De strategie van de Franstalige partijen sinds 2007 (‘neen, tenzij’) is op het eerste zicht succesvol. Maar ze leidt ertoe dat zelfs gematigde Vlaamse partijen geen andere keuze hebben dan in de escalatie mee te gaan. De Franstalige voorspeling dat Vlaanderen zijn onafhankelijkheid wil, doen ze zelf uitkomen.”
-2- Ik ben geen Vlaams separatist, maar…
Behalve bij de conservatieve postjeszoekers van S.P.a en Groen!, is er inderdaad wat aan het veranderen in de Vlaamse geesten.
Een zinnetje als “Ik ben geen separatist, maar…” is daarvan een onbetwistbaar bewijs.
Politoloog Carl Devos gebruikte het in een interview met NRC-Handelsblad : “Ik ben absoluut geen nationalist of separatist, maar als we in België nu geen oplossing vinden, dan stel ik wel de vraag: waarom moet dit land nog? Een natie is geen doel op zich. (..) Als we geen fatsoenlijke regering krijgen, dan zeg ik: houd er maar mee op.” (31 juli 2010)
Op reis las N*A*O* de volgende citaten.
“Une vie en commun n’est plus guère possible.” (Le Soir, 11 augustus 2010)
“Tussen Vlamingen en Walen is elke vorm van gesprek onmogelijk geworden. Laat ons dus scheiden.” (Franstalig politiek commentator François Perin in Gazet van Antwerpen, 14 augustus 2010)
“De existentiële tegenstellingen tussen Vlamingen en Franstaligen verdragen geen konstitutionele bricolage meer. Eigenlijk blijft er Elio Di Rupo en Bart De Wever weinig meer over dan naar het voorbeeld van de Tsjech Vaklav Klaus en de Slowaak Vladimir Meciar, onder een boom te gaan zitten en het ultieme communautaire kontrakt te sluiten.” (Rik van Cauwelaert in Knack, 11 augustus 2010)
PS-politica Laurette Onkelinx argumenteert haar verdediging van Brussel als gewest trouwens als een voorbereiding op de dag dat de Vlamingen hun onafhankelijkheid eisen, om te voorkomen dat Brussel bij Vlaanderen terecht zou komen.
“Toen legde De Wever haar uit dat zij het hem wel gemakkelijk maakte door de snelste weg naar de onafhankelijkheid te wijzen, maar dat daar wel enkele nare gevolgen aan vastzaten voor Brussel en de Brusselaars. Om te beginnen een budgettaire kater zonder voorgaande. De N-VA’er vertelde Onkelinx, in een blakke stilte die over de onderhandelingstafel was gevallen, dat Brussel in zo’n geval niet langer de hoofdstad van de Vlaamse Gemeenschap kon blijven, met het wegtrekken van de volledige ambtenarij tot gevolg en een onmiddellijke concurrentiestrijd om bedrijven en hun hoofdkwartieren naar Vlaanderen te halen. De Wever voegde er nog aan toe dat het in die omstandigheden weinig waarschijnlijk lijkt dat de Europese Unie haar hoofdkwartieren in Brussel behoudt. Waarop Laurette Onkelinx tot ieders verbazing kordaat repliceerde : ‘De vrijheid heeft een prijs.’” (Knack, 25 augustus 2010)
Aldus sprak N*A*O* :
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XXIV)’,
Marseille, 29 augustus 2010
(3) “Het is verontrustend te zien dat Milquet een bepaalde ruimte krijgt om dingen te zeggen.” (De Standaard, 24 juli 2010)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten