Histoires de N*A*O* - VI

Sexpolitiek ?

De waarheid-van-twee, die een liefdesrelatie oplevert, is zoals elke waarheid belangeloos. Zij is een waarde op zich. Zij levert geen macht op, geen privébezit, is onafhankelijk van partijen, enzovoort.

Omdat echte politiek ook tot waarheden kan leiden, kan men zich afvragen of de liefde geen plaats moet krijgen in een politieke filosofie ?

Het eerste waar men dan aan denkt is natuurlijk het communisme, dat toch de idee is dat het collectief in staat is om alle verschillen te integreren?
Maar ook het Franse revolutionaire begrip “broederlijkheid” houdt verband met de kwestie van het verschil.
Omgekeerd is de liefde een minimale vorm van communisme, omdat de wording van het koppel centraal staat en niet de individuele bevrediging.

De essentie van zowel liefde als van politiek is vervat in de vraag of ze creatief om kunnen gaan met het verschil.
Alletwee kennen ze ook gelijkaardige beheerinstellingen : de politiek wordt ingetoomd door partij en staat ; de liefde wordt getemperd door de familie. En meestal zijn deze normaliserende beheerinstituties behoorlijk teleurstellend, zodat men, én in het geval van de liefde, én in het geval van de politiek er goed voor moet oppassen om de essentie niet te verwarren met de beheerinstrumenten.

Toch is het juist omdat liefde en politiek tot waarheden leiden, dat ze onverenigbaar zijn en dat men ze duidelijk moet onderscheiden – zeker in deze amalgamistische tijden.

Zowel de liefde, als de politiek zijn geen doelen op zich, maar de waarheden waarop ze gericht zijn hebben enkel waarde op zich en mogen daarom niet verward worden.

In de liefde wordt een toevallige ontmoeting getransformeerd van een oorspronkelijk radicaal verschil tot een werkzame waarheid-van-twee.
In de politiek kunnen de fundamentele tegenstellingen echter nooit “verzoend” worden (zoals Marx zei) en is men genoodzaakt om een pacificerend systeem te bedenken, zoals democratie. (Waarmee niet de pseudo-pacificatie à la Belge bedoeld wordt : het Belgisch systeem is immers een sluimerende vulkaan.)
Terwijl men in de liefde drama’s ondergaat, moet men in de politiek leren omgaan met de vijand en de haat controleren.

Een liefdespolitiek zal dus niets waardevols opleveren. Het is gewoon een moraal, die aan de kant zou staan van socialiserende instellingen als staat en familie, en niet aan de kant van de politiek of van de liefde.

Anderzijds vermoedt N*A*O* wel dat wie echte politiek bedrijft ook goed de liefde bedrijft, en omgekeerd – en wel omdat beide engagementen een gelijkaardige intensiteit veronderstellen. In beide gevallen gelooft men in iets, dat men daarom trouw blijft. Het zijn alletwee zeer intensieve oefeningen.
Misschien worden ze allebei gedekt door de term “amateurisme” ?

De Naamloze Achter Ons,

Pignans, 20 augustus 2010