Liefde als volgehouden avontuur
N*A*O*’s eerste ontmoeting met Lizzy, Sally en Doreen te St Tropez, die zijn liefde voor haar initieerde, bevatte ontegensprekelijk een grote toevalsfactor.Bovendien valt er niet te ontsnappen aan de waarheid dat deze ontmoeting uiteindelijk een reëel verschil markeerde. Niet alleen omdat N*A*O* in tegenstelling tot de drieling een man is ; maar zelfs als homoseksuele vrouw zou de Naamloze geconfronteerd worden met drie andere personen en haar voorstellingswerelden.
De liefde is toch altijd een beetje een verrassing!
De Leuvense prof Alfons Vansteenwegen is bekend om zijn opvatting dat de liefde “een werkwoord” is. N*A*O* kan zich wel vinden in deze denkwijze, maar ziet de liefde zelf veel ruimer dan een ontmoeting gevolgd door een gesloten relatie tussen twee individuen.
In de liefde moet inderdaad veel werk verricht worden – dat ervaart de Naamloze nu al vier dagen met Lizzy, Sally en Doreen : een soort constructiearbeid, als het ware om een soort gezamenlijke uitkijkpost te bouwen van waaruit men voortaan met vier (of in de meeste gevallen : met twee) de wereld bekijkt en tegemoet treedt.
N*A*O* beschouwt de liefde als een soort laboratorium om de wereld te ervaren, niet meer vanuit individueel standpunt, maar vanuit twee- of meervoudig standpunt.
Vansteenwegen is terecht geen romanticus. Hij gelooft, evenmin als N*A*O*, dat liefde een kwestie is van één brandend magisch ontmoetingsmoment, maar wel dat liefde een zaak is die tot stand komt in de tijd.
De romantiek is gebaseerd op de illusie van eenheid, die soms tot waanzin en dood leidt, omdat de geliefden niet meer terugkunnen naar de gewone wereld. Dat overkwam Tristan en Isolde, een met N*A*O* bevriend koppel.
Romantiek is natuurlijk wel artistiek, maar échte liefde vindt plaats in de échte wereld en levert altijd een onvoorspelbare botsing op tussen twee of meer mensen.
Anderzijds moet er wel een “clou” zijn en moet liefde meer zijn dan Vansteenwegens arbeid, niet ?
Het geheim van de liefde moet dus iets zijn van de orde van een volgehouden avontuur ?!
Omdat naar het schijnt aan elk avontuurtje een eind komt, is er dus tegelijk een doorzettingsvermogen nodig, dat de onontkoombare obstakels moet kunnen overwinnen.
Wat kan de liefde uitvinden om te kunnen blijven duren ?
Hoe kan men de geliefden, behalve het avontuur, ook het voortduren zelf laten verlangen ?
Is een onedindig avontuur denkbaar ?
Dit heruitvinden staat gelijk met het heruitvinden van de liefde, opdat zij weer substantieel of virtueel zou worden, waarmee de Naamloze zich nu bezighoudt…
Want vergeet niet dat N*A*O* zich verzet tegen de cynische deconstructie van de liefde, als niet meer dan een denkbeeldig bouwsel, dat de enige realiteit van het seksueel verlangen zou bedekken.
N*A*O* draait de zaak juist om : het lichamelijke seksuele verlangen en alles wat erbij hoort – zichzelf uitkleden, dierlijke bewegingen, schaamte overwinnen, enzovoort – zijn zo ingrijpend, dat er juist liefde voor nodig is, om het te herhalen met dezelfde partner.
(Daarin ligt trouwens het verschil tussen liefde en vriendschap, waarin dit lichamelijk aspect ontbreekt.)
Liefde bevat alle positieve dingen van vriendschap, maar gaat verder en betrekt alle aspecten van het leven, waaronder ook het lichamelijke.
Juist vanwege de woestheid ervan is de lichamelijke seks het sterkste bewijs van de liefde, die – na het orgasme – als beschermengel weer rust brengt.
In N*A*O*’s leven gaat liefde in elk geval vooraf aan (herhaalde) seks…
De Naamloze Achter Ons,
Pignans, 15 augustus 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten