Quoi de neuf dans le sexe ?
In de substantiële of virtuele liefde wordt hard gewerkt aan de bouw van een soort uitkijkpost, van waaruit het liefdespaar de wereld beschouwt, die geen doel op zich is, maar waarmee een nieuwe waarheid in de wereld gebracht wordt : de waarheid van twee.
Deze waarheid-van-twee is een nieuwe waarheid met betrekking tot het verschil (tussen twee partners), die als virtuele waarheid belangrijk is voor de hele mensheid en dus universeel is. Elke liefdesrelatie is een voorbeeld van het niet alleen, maar wel met twee in de wereld staan.
Als individuen zijn uiteindelijk alle mensen (minstens onbewust) geïnteresseerd in elke nieuwe waarheid op dit vlak en horen ze altijd graag hoe het is om met twee (of meer) te zijn.
[Dit sluit niet uit dat ook ons individueel alleen-zijn voor verbetering vatbaar is. In hoeverre zijn we als individuen substantieel, dit wil zeggen “virtueel”, dan wel gecodificeerd ? Maar dat is een andere filosofie...]
Het is nu de vraag of deze virtuele filosofische en vooral universeel gewenste bijdrage van hun waarheid-van-twee van de geliefden volstaat om hen niet alleen het liefdesavontuur, maar ook het oneindig voortduren ervan te doen verlangen ? Zou de erkenning van hun bijdrage hen voldoende motiveren om ook alle liefdesbeproevingen te doorstaan ?
Het is in elk geval heel straf dat twee mensen die elkaar toevallig ontmoetten, door middel van een liefdesverklaring een einde maken aan het toeval om de oneindige werkzaamheden aan het uitwerken van een virtuele waarheid(-van-twee) te beginnen?!
Daarom is het zo moeilijk om “ik houd van jou” te zeggen – tenminste als het geen uitdrukking is om iemand in bed te krijgen – en is het ook logisch dat deze woorden stotterend en stamelend gezegd worden, dat er op alle mogelijke manieren op teruggekomen wordt en dat ze vaak ook hernieuwd worden.
“Ik houd van jou” zeggen betekent in feite dat iemand van het toeval zijn lot maakt.
De trouw in zijn niet-morele betekenis, in de zin van in iets geloven en daar trouw aan blijven ?
Men zou daar de Sloterdijkiaanse opdracht voor de Europese Geest om te blijven “oefenen” mee kunnen verbinden : het repetitieve genot van het oefenen en dus van het verbeteren en het uitmunten.
De trouw lijkt een heel concreet overwinningsgevoel te bieden, dat anders misschien moeilijker te bereiken is, namelijk de voortdurende overwinning op de zinloosheid en het toeval van het moderne individuele bestaan. Waarom zeggen de mensen anders zo graag : “Ik zal altijd van je houden” ? Daarin moet toch ergens een (niet morele) clou schuilen ?
En men moet toch ook niet met moraal afkomen om te verstaan waarom het beëindigen van een liefde zo verschrikkelijk is ? Niet omdat een belofte gebroken werd is een scheiding een ramp, maar omdat zinloosheid en toeval niet overwonnen konden worden.
In het kader van de heruitvinding en de virtualisering van de liefde, hebben we naast de erkenning van een universele waarheidsproductie en de oefening van trouw, nog een derde idee.
Aangezien geliefden nooit weten hoelang hun “oefening” zal duren – evenmin als ze weten hoelang oneindig is -, is hun voortdurende trouw, behalve een (voorlopige) overwinning van het toeval, ook een soort ervaring van eeuwigheid-in-dit-leven.
En is dat dan geen geluk ?
De Naamloze Achter Ons,
Pignans, 16 augustus 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten