Het resultaat van de Belgische veldslag van 13 juni 2010 wordt “historisch” genoemd.
Omdat de nieuwe Vlaamse God Bart De Wever(1) niet alleen zijn volk wil verheffen door regelmatig Latijn te spreken, maar hij daarmee ook tegenover immigranten het religieuze en filosofische erfgoed van de Europese beschaving in de verf wil zetten, zocht het journaille tijdens de verkiezingsavond radeloos een Latijnse spreuk om het historisch feit te vatten.
Een dergelijk triomfalisme getuigt op pijnlijke wijze van een ernstig gebrek aan professionalisme ; of - als het cynisch bedoeld is – van deontologisch nihilisme.
De Goddelijke Bart stelde vanuit de hoogte N-VA voor als letterwoord dat staat voor “Nil Volentibus Arduum” en gaf zo te kennen dat het wel degelijk moeilijk (“arduus”) zal worden en dat nog niets gewonnen is.
N*A*O* gelooft in de goddelijke wilskracht en verkiest daarom De Wevers “Nil Volentibus Arduum” boven een andere spreuk, die misschien ook toepasselijk is : “Morituri te salutant”.
-1- MORITURI TE SALUTANT
Waarom anders reageerde Bart De Wever niet toen hij tijdens de verkiezingsshow uitgescholden werd voor “boer Sjarel” door de slechte verliezers van de S.P.a bij monde van “da wijf” Gennez ?
De goddelijke Bart reageerde niet : niet omdat hij geen weerwoord had tegen boerin Carolin, die, ondanks de economische crisis en een oppositiekuur, met haar S.P.a toch nog achteruit ging ; wel omdat hij begreep dat zij deze keer geen weerstand zou bieden tegen de smeekbedes van Elio Di Rupo om samen met de PS eindelijk weer de grootste conservatieve politieke familie in België te vormen.(2)
Bart De Wever reageerde niet omdat hij nadacht over de op handen zijnde karaktermoord, die de vorige man van 800.000 stemmen ook moest ondergaan.
Hij peinsde over de broedermoord die zijn volksgenoten zinnens zijn hem aan te doen.
S.P.a en CD&V belijden hem hun steun, zoals in de Vlaamse regering, maar tegelijk lacht Gennez hem vierkant uit en doet Thyssen er alles aan om hem te laten ontmaagden. Ook de pers laat hem geen keuze : hij zal toegevingen doen, zoniet “laat hij de boel verrotten.”
Bart De Wever reageerde niet omdat hij zich realiseerde dat hij er alleen voor stond, omdat de “Forza Flandria” weggestemd was. De verkiezingsoverwinning was wel degelijk een tsunami, die niet alleen de conservatieve “staatsdragende” partijen vernederde, maar jammer genoeg ook de twee andere V-partijen Vlaams Belang en LDD zijdelingse schade toebracht. Uiteindelijk gingen de V-partijen met zijn drieën gezamenlijk weinig vooruit, zodat ze nog steeds maar 40 % van de Vlaamse bevolking vertegenwoordigen (waarvan N-VA alleen bijna 3/4e leverde).
Bart De Wever weet dat de door hem veroorzaakte “landslide” historisch inderdaad te vroeg komt.
Zijn ‘plan B’ om de nakende moord te ontwijken, namelijk de terugtrekking in de oppositie, maakt integraal deel uit van het ‘plan A’ van het Franstalig Front en zijn Vlaamse collaborateurs in Battlestar Belgica.(3)
De Goddelijke Bart liet “da wijf” dus voorlopig begaan, omdat hij tegen beter weten in eerst zal proberen een Vlaams tegenfront te vormen.
Pas als dat Front onvoldoende betrouwbaar lijkt, kan hij kiezen voor de oppositie, die hij nog slimmer zal moeten voeren om zich het lot van het eeuwig oppositie voerend Vlaams Belang te besparen.
Bart De Wever is zich van dit alles goed bewust. Nog tijdens zijn overwinningsfeest richtte hij zich tot alle Vlamingen die niet voor N-VA stemden.
De wever Bart zal vooral veel en goed moeten communiceren met het Vlaamse volk – wat moeilijk zal zijn, omdat hij daarvoor de het establishment ondersteunende media nodig heeft – om het alsnog voor Vlaanderen warm te maken.
De enige uitweg uit deze kroniek van een aangekondigde dood, is dan nog die van de Vlaamse (en de Europese) Geest : als dode rondspokend kan Bart De Wever het Vlaamse volk zélf nog een tweede en laatste kans bieden in de meteen aangekondigde volgende verkiezingen.
Neemt het volk die ultieme kans niet, dan zal België pruttelend verder zinken, Vlaanderen en Wallonië inbegrepen.
-2- NIL VOLENTIBUS ARDUUM
Zeker vandaag schijnt de formatieperiode na de verkiezingen de Naamloze Achter Ons toe als de oorverdovende stilte voor de storm.
Zoals gezegd gelooft hij graag in het “nil volentibus arduum” van de Goddelijke Bart. De toekomst zal uitwijzen wat de moeilijkheidsgraad van het “arduum” is.
Sterven lijkt N*A*O* het moeilijkst. Maar als men echt wil…
Iets minder, maar toch nog zeer moeilijk is de mogelijkheid dat in de Franstalige opinie de tegenstand tegen de arrogantie van het Franstalig Front vanzelf de overhand krijgt (dus zonder Vlaams tegenfront) en het heimwee naar de Franstalige dominantie over Vlaanderen laat varen.
En, God Bart nog aan toe, zo’n teken kreeg de Naamloze Achter Ons vrijdag nog bij de lectuur van een interview met Metallo-baas Gomez in La Libre Belgique !(4)
Het zou natuurlijk iets minder moeilijk zijn wanneer wel een betrouwbaar Vlaams Front tot stand kwam.
En meteen krijgt onze God steun uit de media.
De lieflijke Goedele Devroy zegt terecht : “Het is niet juist dat de staatshervorming alleen politici en journalisten interesseert.” (Humo, 1 juni 2010) Eindelijk heeft ze ook aandacht voor de Naamloze Achter Haar.
Het Vlaamse volk zelf had geen andere keuze dan de conservatieve krachten in België, zijnde het Franstalig Front en de belgicistische Vlamingen, tot staan te brengen door middel van dit radicale en “historische” plebisciet dat N-VA aan de macht brengt.
Een grondige staatshervorming is namelijk niet alleen een structurele efficiëntievoorwaarde om de Belgische sociaaleconomische problemen op te lossen, maar is dat juist ook omdat de taalgrens samenvalt met de sociaaleconomische breuklijn, die België verdeelt in het conservatieve zuiden – dat zichzelf meer rechten toekent – en het gedeeltelijk progressieve noorden – dat gelijkheid nastreeft.
Heel voorzichtig en met veel ingebouwde reserves stelt Bart Maddens(5) voor om dit Vlaams Front te bewerkstelligen.
Bart Sturtewagen(6) onthaalt de vraag om een Vlaamse Frontvorming alvast negatief. Hij vervangt de Maddens-doctrine door de Baert-doctrine van de Volksunie, die uit drie vuistregels bestaat : Is een communautair akkoord een vooruitgang voor de Vlaamse autonomie ? Is de prijs niet te hoog ? Maakt het verdere vooruitgang niet onmogelijk ?
Omdat zo’n advies zo vaag blijft en de confrontatie angstig uit de weg gaat, straalt het zeker geen “sense of urgency” uit, zodat N*A*O* het beschouwt als het zoveelste verzet tegen gelijkheid en tegen verandering.
Het Vlaams Front is dus verre van vanzelfsprekend.
N-VA’s voormalige kartelpartner CD&V werd het meest vernederd door de verkiezingsuitslag en is nu serieus nijdig. Het wil liefst dat Bart De Wever zelfmoord pleegt, zoals Leterme deed (zie verder : “Pecunia non olet”). CD&V deed er alles aan om de Goddelijke Bart het premierschap op te dringen.
Maar ook dé Patrick van de S.P.a probeerde nogal doorzichtig Bart De Wever zover te krijgen (in de hoop dat zijn concurrent bij de volgende Antwerpse Gemeenteraadsverkiezingen van 2012 tegen dan uitgeteld zal zijn).
De S.P.a in haar geheel gaat niet zover als dé Patrick, maar weigert in elk geval ook de Vlaamse Frontvorming en stelt op voorhand enkel te willen overleggen met de PS.
Luc van der Kelen : “Nog eens zo drie jaar en De Wever en co hebben de absolute meerderheid. Het is nu vijftien jaar dat alle Vlaamse partijen hervormingen vragen. Die negeren heeft zijn prijs gehad, en de verantwoordelijkheid van de Franstalige partijen voor wat er op 13 juni in Vlaanderen is gebeurd, kan moeilijk groter zijn.” (Het Laatste Nieuws, 14 juni 2010)
Is het nu dit scenario dat tenslotte tot de minst moeilijke interpretatie van N-VA’s “arduum” leidt ?
VRT-huispolitoloog Carl Devos(7) lijkt eerder gerust te zijn in de Goddelijke en Honinklijke informatieopdracht. Hij spreekt namelijk over “de confederale formatie”, waarbij hij “confederalisme” blijkt op te vatten zoals de Naamloze Achter Hem3 : Autonoom overleg tussen de comités van de partijvoorzitters van de twee regio’s.
Devos zegt niet dat het gemakkelijk zal worden. Integendeel, hij houdt er rekening mee dat het kan mislukken.
Maar dan komen er snel weer verkiezingen en krijgt N-VA de absolute meerderheid.
Bart De Wever zal dan het Tsjechoslowaakse voorbeeld volgen, dat volgens N*A*O* en de progressieve Vlamingen uiteindelijk veel logischer is dan deze absurde coalitie van N-VA en PS…
-3- PECUNIA NON OLET
In 2007 vormde het revolutionaire N-VA dus nog een kartel met CD&V : Christen Democratisch en Vlaams. Dat was nodig om de macht van ‘paars’ te breken.
Maar eens dat gelukt was, stuurde het ACW erop aan het kartel met de revolutionairen van N-VA op te zeggen. (Zoals eerder het ACW CD&V-kartelpartner N-VA dwong Jean Marie Dedecker buiten te zwieren.)
De ‘V’ van CD&V staat sindsdien niet meer voor ‘Vlaams’. En wetende dat CD&V al lang geen Volkspartij meer is, betekent de ‘V’ natuurlijk dat CD&V een Vakbondspartij werd…
… met als gevolg dat de partij op 13 juni de grootste nederlaag ooit leed.
Mark Eyskens : “Als we opgezweept worden door de nationalisten, verliezen we de steun van de grote arbeidersbewegingen, om het ACW niet te noemen, en dat kunnen we ons niet veroorloven.” (De Morgen, 23 september 2008)
Waarom is het ACW anti-nationalistisch en anti-Vlaams ?
Zoals altijd danst de beer voor geld.
België is immers het enige land ter wereld waar de vakbonden door de staat betaald personeel hebben om overheidstaken, zoals uitbetaling van allerlei uitkeringen binnen de sociale zekerheid (werkloosheid, enzovoort), uit te voeren.
Deze situatie maakt de Belgische vakbonden zeer machtig, maar transformeert ze anderzijds tot staatsinstellingen, die er mee verantwoordelijk voor zijn dat onze sociale zekerheid evolueerde naar louter armoedebestrijding, in plaats van meer nadruk te leggen op het bewaren van de levensstandaard bij ouderdom, arbeidsongeschiktheid en werkloosheid. De vakbonden zijn mee de oorzaak van de ‘arme’ Belgische sociale zekerheid.(8)
In een onafhankelijk Vlaanderen zou zo’n typisch Belgische en inefficiënte subsidiepolitiek natuurlijk in vraag gesteld worden.
De Sociaal Liberale Partij (SLP) kaartte het probleem aan en werd ervoor verketterd.
Vice-premier en minister van Begroting Verafstoodt stelde dit profitariaat ook ooit ter discussie, met als gevolg dat de aversie van ACV-leider Houthuys tegen “baby-Tatcher” zo groot werd dat hij de regering Martens VI deed vallen op 19 oktober 1987 ! (Officieel viel de regering over de zaak Happart.)
Nu deed de christelijke vakbond CD&V zelf vallen…
-4- CUIUSVIS HOMINIS EST ERRARE, NULLIUS NISI INSIPIENTIS IN ERRORE PERSEVERARE
Ondanks de vijf minuten politieke moed van de Grote Alexander, die de regering Leterme II deed vallen en de revolutionaire verkiezingen van 13 juni uitlokte, werd Open VLD, samen met CD&V, de grote verliezer.
De reden hiervoor is domweg dat de Grote Alexander de stekker iets te laat uit de regering trok.
Hij had dat moeten doen vlak na zijn verkiezing tot voorzitter van Open VLD. De knappe en maagdelijke Alexander had dan tenminste zijn ontmaagding kunnen ondergaan op zijn voorwaarden en met wie hij wilde.
Er is in Vlaanderen een absurde strijd aan de gang ‘om ter vroegste de stekker uittrekken’. CD&V, Groen! en het Franstalig Front vinden zoiets natuurlijk ongehoord schandalig, omdat men zogezegd op het punt stond BHV geregeld te krijgen.
Open VLD trok de stekker uit na afloop van de afgesproken ‘deadline’.
N-VA deed het al tijdens Leterme I.
En S.P.a liet zich zelfs niet ontmaagden.
Toen Alexander op 12 december 2009 voorzitter werd, had hij toch al een jaar de tijd gehad om de rustige vadsigheid van de federale regering vast te stellen.
Dat hij nog wachtte tot 22 april 2010 betekent niet alleen dat hij effectief zat te wachten op het geschikte moment om het te doen, maar ook dat dat moment niet meer kwam, omdat het onherroepelijk voorbij gegaan was, zodat hij niet anders kon dan het op het laatste nippertje alsnog te doen.
Het resultaat is dat hij politiek ontmaagd werd, niet door externe tegenstanders, maar wel door de interne oppositie van de oudere machtsgeile generatie Verafstoodt.
Alexander was te laat omdat hij zich liet inpakken door de gezellige van het leven en het ministerschap genietende Guy Vanhengel, die cynisch – samen met CD&V – de geweldige realisaties van de vadsige regering Leterme II bewierookte.
Omdat Alexander de regering niet zonder stroom zette eind vorig jaar, kon Vanhengel de “verandering” die Alexander wilde sarcastisch afdoen als “al die troela over een breuk met het verleden.” (De Standaard, 3 december 2009)
De kiezer heeft geoordeeld dat Quickske, de trouwe steun en toeverlaat van de Grote Alexander, gelijk had : “De VLD wordt door de kiezer beschouwd als onbetrouwbaar,” waar het alleen gaat over “puur persoonlijke carrièreplanning.” (De Morgen, 2 november 2009)
Daarom is het onbegrijpelijk dat Alexander dezelfde blunder vlak voor de verkiezingen nog eens overdeed en de liberale winnaar van de Nederlandse verkiezingen, Mark Rutte, tijdens een Open VLD bijeenkomst te Gent liet verwelkomen… door Guy Verafstoodt, de Europese carrièreplanner bij uitstek.
-5- DE MINIMIS NON CURAT PRAETOR
Europa was tijdens de voorbije verkiezingen enkel aanwezig in de vorm van de Europese vlag, die als decor diende voor het overwinningsfeest van de N-VA.
Meer dan een schitterende decoratieve truc om de aanwezige Vlaamse Leeuw aan het zicht te onttrekken was dat niet.
Inhoudelijk werd niets over Europa en de plaats die België en zijn deelstaten daarin moeten innemen verteld.
CD&V en Open VLD en wellicht het hele Franstalig Front lijken er tevreden mee te zijn dat België financieel-economisch in Franse handen kwam. Stemde de oppositie daar zwijgend mee in ?
Luc van der Kelen : “België valt meer en meer in Franse handen. Energie, financiën, telecommunicatie, distributie… We worden een filiaal van Parijs, ook in Vlaanderen. Frans spreken wordt een must.” (Het Laatste Nieuws, 7 oktober 2008)
Wat er de laatste tijd gebeurt met de auto-industrie in Vlaanderen zal niet tegengehouden worden door met “Europa” te vlaggen.
Integendeel, meer en meer mensen beginnen in te zien dat dit Europa geen lang leven meer beschoren is, niet alleen omdat het te groot is, maar ook omdat meerdere buurlanden overgaan tot vormen van protectionisme om de uitwassen van delocalisatie en globalisering in te dammen.
Alleen België is er trots op het meest geglobaliseerde land van Europa te zijn.
Derk Jan Eppink : “België is misschien wel de enige uitzondering op die regel, omdat het in Europese integratie een uitweg ziet voor zijn interne politieke problemen.” (Knack, 2 juni 2010)
Laat ons hopen dat het vertrouwen dat N-VA tijdens de kiescampagne in Europa stelde enkel diende om de angst te dempen, die de kiezer door het establishment aangejaagd werd voor het schrikbeeld van de door N-VA gewilde “verwaseming” van België. Laat ons hopen dat N-VA enkel om deze reden Europa als veiligheid biedend alternatief voor België opriep, en niet omdat ze er nog echt in geloofde.
J.L.Heldring : “Het idee van Europa’s eenheid spreekt niet meer tot de verbeelding van de Europeanen.” (NRC-Handelsblad, 27 mei 2010)
Onze noorderburen bereiden zich duidelijk voor om, in het geval dat binnenkort de Euro het begeeft, samen met Duitsland een sterke munt te vormen.
Zoals de zaken er nu voorstaan zal België in die situatie natuurlijk voor Frankrijk en zijn munt kiezen, zoals men er ook voor koos Fortis aan BNP Paribas te verkopen en niet aan de eveneens geïnteresseerde Deutsche Bank.
Maar over deze onbelangrijke zaken hoorden we dus niets tijdens de verkiezingen.
Zou informateur De Wever er eigenlijk wel eens over nadenken ?
-6- APPARENT RARI NANTES IN GURGITE VASTO
Ook in Nederland waren de nationale verkiezingen van 9 juni 2010 “historisch” en week de uitslag ervan weer eens sterk af van de opiniepeilingen.
Geert Wilders’ Partij voor de Vrijheid won geheel onverwacht 15 zetels bij.
De liberale VVD van Mark Rutte werd de grootste Nederlandse partij, tegen de peilingen in, die de PvdA als grootste naar voor geschoven hadden. Uiteindelijk verloor de PvdA zelfs twee zetels.
En geheel ongezien in Nederland is de halvering van het zetelaantal van het CDA.
Ondertussen zit het formatieberaad bij onze noorderburen volstrekt strop. Noch CDA, noch PvdA willen in zee gaan met de PVV van Wilders.
Het multiculturele Nederland kan er in elk geval niet meer omheen om het rassenprobleem te erkennen.
Want zelfs zonder PVV in de Nederlandse regering zullen nu maatregelen genomen moeten worden om de moslimimmigratie sterker te beperken.
Hetgeen (vooral ‘linkse’) politici in het verleden nalieten te doen, zal nu in Nederland met een inhaalmanoeuvre gebeuren.
Op dit punt zal Nederland dan ook weer een Europees gidsland worden en als eerste zeer nauwkeurig bepalen wat de grenzen zijn van de invloed van de islam.
Ofschoon het asiel- en immigratieprobleem de gehele Europese bevolking preoccupeert, dringt dit nauwelijks door tot de politieke vertegenwoordigers en zeker niet tot het Europees parlement.
Daarom ook zal Nederland het als gidsland zeker niet gemakkelijk gemaakt worden.
Maar zeker ‘links’ Vlaanderen kan maar beter uit het Nederlands voorbeeld lering trekken, om te voorkomen dat het helemaal van de kaart geveegd wordt.
Dit punt lijkt informateur De Wever wel op de agenda te zullen zetten, afgaand op wat hij allemaal verkondigde in de verkiezingsstrijd.
Tam dixit N*A*O*,
‘Quidquid latine dictum sit altum videtur’,
Roma, XX Iunio MMX
(1) De Morgen riep Steve Stevaert tot God uit toen hij bij de verkiezingen van 18 mei 2003 604.571 voorkeurstemmen haalde. Bart De Wever kreeg er nu 753.680.
(2) Na de op 22 april door de Grote Alexander veroorzaakte regeringscrisis, weigerde Gennez halsstarrig in te gaan op Di Rupo’s avances om Open VLD te vervangen in de regering Leterme II.
(8) Lees hiervoor : Danny Pieters’ “Onze sociale zekerheid : anders en beter”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten