N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, weet dat alle aards geluk berust op een compromis tussen droom en werkelijkheid.
Maar tegelijk vraagt hij zich dan af of er iets anders bereidbaar is dan een compromis dat wel een goede paraplu is, maar een armzalig dak ?
-1- HET COMPROMIS
Men kan over alles filosoferen, dus ook over compromissen.
Dat doet de Israëlische filosoof Avishai Margalit. In zijn laatste boek maakt hij het onderscheid tussen ‘propere’ en ‘rotte’ compromissen. (Princeton, 2009)
Dat is een zeer nuttig onderscheid en een wapen tegen het typisch belgicistische AMALGAMISME om het compromis als zodanig – dus élk compromis – de hemel in te prijzen. Alsof het fameuze “Belgisch compromis” op zich waardevol is.
Het begrip ‘compromis’ bevat een dubbelzinnigheid, die aan de basis ligt van Margalits onderscheid dat eigenlijk al gemaakt werd door Trotsky, die tegenover Lenin beweerde dat Stalin tot “rotte compromissen” in staat zou zijn.
‘Compromis’ betekent immers zowel ‘het compromitteren van principes’, als het ‘samen beloven’.
Een ‘proper’ compromis kan alleen gesloten worden door mensen die betrouwbaar zijn en in staat om bepaalde gekozen idealen integraal te blijven nastreven.
Een eerste manier om tot een ‘proper’ compromis te komen is door te bepalen wat ‘heilig’ is. ‘Heilig’ niet in de godsdienstige zin, maar wel als datgene waarover niet onderhandeld kan worden (en waarover dus geen compromissen gesloten kunnen worden).
Het omgekeerde van het ‘heilige’ in deze context is het economische of het verhandelbare. Aangezien alles verhandelbaar is, dus ook principes, levert politiek-als-economie alleen ‘rotte’ compromissen op.
Voor een ‘proper’ compromis is zoals gezegd geen religieus geloof nodig, maar omdat het toch een soort ‘politieke theologie’ veronderstelt, wel een ‘politiek geloof’, dat in België jammer genoeg alleen aan Franstalige kant bestaat en in de loop van de geschiedenis in Vlaanderen uitgeroeid werd.
Vlak na de verkiezingen van 13 juni liet winnaar Bart De Wever zich bijvoorbeeld deemoedig uitmaken voor “boer Sjarel” door de behoudsgezinde S.P.a, omdat hij er zich van bewust was dat hij er alleen voor stond en dat van een ‘Vlaams theologisch Front’ geen sprake was.(1)
Er bestaat echter nog een tweede manier om een ‘proper’ compromis te bekomen. Namelijk door ‘sanguinische’ of in elk geval ‘niet bloedarmoedige’ compromissen te sluiten : compromissen die hartstocht en inzet vereisen.
Het is moeilijk om juist te definiëren wat een ‘sanguinisch’ compromis is. Zo’n compromis is tegengesteld aan de zogenaamd rationele oplossing uit de wiskundige speltheorie, die spijtig genoeg ook op de politiek toegepast wordt.
In de speltheorie bestaan in feite geen compromissen, omdat alles compromis is, in de betekenis van ‘oplossing’.
Echte politiek vindt plaats onder hoge bloeddruk : er bestaat geen bloedarmoedige oplossing, maar er is toch nood aan een volbloedig compromis.
Echte politiek ís hartstochtelijk geëngageerd compromis… geen oplossing!
Zoals N*A*O*’s broer Shakespeare treffend stelde : “Het is een slechte kok, die zijn eigen vingers niet aflikken kan.”
-2- ROT OF PROPER
De Goddelijke republikein Bart De Wever vervult tegenwoordig de honinklijke functie van informateur.
Waarschijnlijk is De Wever bezig een compromis ineen te knutselen.
Maar omdat hij daarover niets leest in de discrete Vlaamse pers, en heel veel in de indiscrete Franstalige pers, begint de Naamloze A*O* zich vragen te stellen.
Een proper compromis is enkel mogelijk als men zijn doeleinden blijft vooropstellen.
Betekent het feit dat Franstalig België daar dagelijks mee bezig is en Vlaanderen niet, dat men zich hier neerlegt bij de redelijkheid van de Franstalige standpunten ?
Door zich voortdurend af te vragen of Bart De Wever wel in staat is om een compromis te vinden, zonder tegelijk over de Vlaamse doelstellingen van Barts honinklijk informateurschap te discussiëren, bezondigt de Vlaamse pers zich aan het belgicistisch AMALGAMISME dat geen onderscheid maakt tussen rotte en propere compromissen.
In combinatie met de Franstalige publieke opinie, die haar streefdoel wel degelijk scherp stelt, wordt de Vlaamse informateur in de richting van het doelloze en rotte compromis-om-het-compromis gedreven.
In ruil mag hij dan natuurlijk mee genieten van de Belgische vleespotten en wordt hij als God de hemel in geprezen door Elio Di Rupo (Het Laatste Nieuws, 23 juni 2010), die door Herman De Croo gekarakteriseerd werd als “een machine voor het in stand houden van een socialistisch kieskliënteel dat leeft op de kosten van de Vlamingen. Wij subsidiëren die PS-kiezers, de PS-machtsmachine blijft zo intact en dus beweegt er niets in Wallonië.” (Gazet van Antwerpen, 3 januari 1997)
De nadruk die nog steeds gelegd wordt op De Wevers “extremisme” betekent dat de Belgische publieke opinie van hem een bloedarmoedig compromis verwacht. Men hoopt op een aderlating om de Vlaamse bloeddruk te verlagen.
Onze noorderburen noemen zoiets een “onnavolgbaar compromis” : “De Vlamingen kozen massaal voor rechts en voor meer macht naar Vlaanderen, en zouden nu een Waalse socialistische premier krijgen die nauwelijks Nederlands spreekt en alles bij het oude wil laten.” (Elsevier, 19 juni 2010)
Enfin, voorlopig geeft Bart De Wevers kalmte nog geen uitsluitsel over zijn bloeddruk…
-3- VAKBOND OF VLAANDEREN
De federale verkiezingen van 13 juni waren rampzalig voor CD&V, dat met 17 % van de Vlaamse stemmen voor het eerst in haar geschiedenis onder de 20 % zakte.
En het is nog maar de vraag of CD&V dit ooit nog te boven komt ? Want zelfs als Bart De Wever gevangen zou raken in de Belgische speltheorie en enkel een voor Vlaanderen rot compromis uit de brand zou kunnen slepen, dan zou het wel eens kunnen dat de vele teleurgestelde CD&V-kiezers, die op 13 juni voor De Wever kozen, niet terugkeren naar CD&V, maar verder hoppen naar het Vlaams Belang, dat eerder al massa’s socialistische kiezers verleidde.
De miserie begon na de verkiezingsoverwinning in 2007. CD&V, dat samen met N-VA ten strijde getrokken was voor meer Vlaamse autonomie kon zijn overwinning niet verzilveren en realiseerde geen enkele van haar doelstellingen.
De porseleinen politici met Marianne Thyssen op kop, mogen dan nog zoveel praten over het nemen van verantwoordelijkheid, de kiezer blijft een olifant met een zeer goed geheugen.
Maar neen, hoe meer men herhaalde dat er een olifant voor de vitrine stond, hoe meer CD&V de andere kant opkeek en verviel in de hoogmoed en het paternalisme van het “staatsmanschap”.
Elsbeth Etty herinnert aan John Stuart Mills “pedantocratie” : “Een in zichzelf gekeerde en zelfgenoegzame bureaucratie.” (NRC-Handelsblad, 15 juni 2010)
Het is duidelijk dat het letterwoord CD&V niet meer staat voor wat het geacht wordt te staan.
De ‘C’ staat misschien nog voor ‘christelijk’ of toch voor een bepaald soort christelijkheid.
Het soort dat christenen als Joëlle Milquet tegenwoordig “humanistisch” noemen ?
Want al bij al blijft ‘madam nons’ partij CDH toch nog altijd CD&V’s zusterpartij ?
Milquets eeuwige “non” tijdens de tergende regeringsvorming van 2007, werd natuurlijk mee georkestreerd door de interne oppositie binnen CD&V tegen de man van 800.000 stemmen.
Wanneer Yves Leterme uiteindelijk zonder communautair akkoord toch premier werd, gingen die ‘christelijke humanisten’ over tot een regelrechte “ministaatsgreep” (La Libre Belgique, 21 maart 2009) en werd butler Herman Van Rompuy gesmeekt om Leterme definitief koud te maken. Sindsdien lijdt Leterme duidelijk aan bloedarmoede.
De ‘D’ staat N*A*O*’s inziens niet meer voor ‘democratisch’.
Belgicisten respecteren de democratie immers slechts “in de mate dat het volk het licht volgt. Is dat niet het geval, dan komt een latent despotisme naar boven. Het kiesvolk moet dan worden gekapitteld, net niet afgeschaft worden.” (Paul Huybrechts in De Morgen, 19 juni 2010)
De ‘V’ is allang niet meer de ‘V’ van de CVP, maar het is nu ook niet meer de ‘V’ van ‘Vlaams’.(1)
In 2007 vormde het revolutionaire N-VA dus nog een kartel met CD&V. Dat was nodig om de macht van ‘paars’ te breken.
Maar eens dat gelukt was, stuurde het ACW erop aan het kartel met de revolutionairen van N-VA op te zeggen. (Zoals eerder het ACW CD&V-kartelpartner N-VA dwong Jean Marie Dedecker buiten te zwieren.)
“In het algemeen komt de Vlaamse vleugel van de partij stevig gekortwiekt uit de verkiezingen,” (De Standaard, 16 juni 2010) en kan men zeggen dat CD&V geheel in handen viel van het ACW en dat de ‘V’ dus voor ‘vakbond’ staat.
Ann Demeulemeester van ACW mag dan al stellen dat ze zich “een vereenzelviging met één partij niet kan veroorloven” (Knack, 30 juni 2010), toch deed ACW wel met CD&V, wat volgens Guy Peeters het socialistisch middenveld niet met de S.P.a doet : “We geven geen bevelschriften aan de partij.” (Knack, 30 juni 2010)
Welnu, men kan toch niet verwachten dat de Vlaamse olifant nog op Christen Despotisch & Vakbond (CD&V) gaat stemmen om zijn belangen te behartigen ?
-4- ROOD OF GROEN
Behalve het historisch verlies van CD&V, werd op 13 juni ook duidelijk dat “links” in Vlaanderen op zijn retour is.
S.P.a verloor nog een zetel en Groen! ging een paar tienden van een procent, dus onzichtbaar, vooruit.
“Links” zoekt ongeloofwaardige excuses, zoals dat het communautaire niet zijn thema is.
Belgicistische politologen als Dave Sinardet en Luc Hooghe hebben nog steeds dezelfde reflex en proberen het communautaire thema zelfs te ontkennen, daarbij onbeschaamd misbruik makend van hun “wetenschappelijk” imago.
Sinardet : “De kiezers hebben vanuit een algemeen ongenoegen over een verlamd land wel het signaal gegeven dat er iets moet gebeuren. In die zin zou je ook kunnen zeggen dat de sociale organisaties met hun stelling dat een regering niet over BHV had hoeven te struikelen, beter de vinger aan de pols hadden dan op het eerste gezicht lijkt.”
Hooghe : “Desondanks had je kunnen verwachten dat de kiezers door de crisis op 13 juni meer aan hun portemonnee zouden denken.”
Toch geven beide politologen uiteindelijk toe dat hun voorspellend vermogen faalde.
En wat ze beweren over de verhouding van het middenveld tegenover het communautaire, geldt natuurlijk ook voor politiek “links” : “Maar in plaats van zich louter defensief op te stellen, zouden ze creatiever kunnen nadenken hoe het systeem beter kan werken zonder de fundamenten aan te tasten.” (Sinardet)
“Door dat niet of te weinig te doen, zijn ze een onderdeel van het probleem.” (Elchardus) (Knack, 30 juni 2010)
Ondertussen heeft het volk beslist dat elitaire partijen als S.P.a en Groen! in Vlaanderen irrelevant geworden zijn.
Hun leiders doen, samen met de bevriende belgicistische pers, alle moeite om te bewijzen dat ze “het niet slecht gedaan hebben” (De Standaard, 15 juni 2010), maar dat maakt hun ongeloofwaardigheid alleen maar groter.
“Links” is nooit de grote schok te boven gekomen die het Vlaams Blok hen jaren geleden toediende door aan de haal te gaan met de ‘kiesbasis’ van “links”.
Frank Vandenbroucke was indertijd voorzitter van de SP en hij hield een enquête onder de partijleden, maar gedegouteerd door de vele racistische antwoorden, smeet hij het hele onderzoek in de vuilbak.
“Links” is met andere woorden nog steeds niet in staat de kloof met zijn kiezers te overbruggen en in te zien dat er wel degelijk een immigratieproblematiek bestaat. “De kloof tussen de partijtop en de bevolking is op dit gebied ronduit dramatisch.” (De Standaard, 21 april 2010)
Maar blijkbaar willen S.P.a noch Groen! geen volkspartijen meer worden, aangezien ze reageren door juist allochtonen op verkiesbare plaatsen te zetten.
Is dat moedig ?
Of heeft Rudi Rotthier gelijk : “De SP leek in de debatten de partij van het behoud, en eigenlijk lijkt ze dat al heel lang te zijn.” (De Morgen, 16 juni 2010)
-5- NEDERLAND OF DUITSLAND
Nadat vorige week Nederland Brazilië versloeg en zaterdag Duitsland Argentinië met 4-0 vernederde, weten langzamerhand vele mensen niet meer voor wie ze zullen supporteren tijdens de halve finales, maar vooral tijdens de finale van het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika.
Het er ziet er meer en meer naar uit dat er een herneming op komst is van het wereldkampioenschap van 1974, waar in de finale Nederland en Duitsland tegenover elkaar stonden.
Na 1 minuut tackelt Uli Hoeneß Johan Cruijff en
komt Nederland voor dankzij een strafschop.
We weten allemaal hoe dat toen afgelopen is : Duitsland won met 2-1.
Daarom zou het wel leuk zijn dat het deze keer andersom zou zijn en dat gidsland Nederland eindelijk eens wereldkampioen zou worden.
Als N*A*O*’s supporteradvies niet zou overtuigen om sportieve redenen, dan kan het dat misschien wel om politieke redenen ?
De Duitse ‘Manschaft’ is zowel in het voetbal als in de Europese politiek een goed georganiseerde leider.
In tegenstelling tot in België tijdens de meest recente verkiezingsstrijd, is na Duitsland ook in Nederland het politiek debat over de Europese toekomst begonnen.
Bart De Wever won de verkiezingen en verborg tijdens zijn overwinningsfeest de Vlaamse Leeuw tussen de sterren van de Europese vlag.
In Humo zei hij dat hij “graag mee zou aanschuiven aan de tafel waar over de euro fundamentele beslissingen genomen worden.” (8 juni 2010)
Hij zegt dat omdat hij begrijpt dat de Europese Unie onontkoombaar is, maar ook dat de mening van het Vlaamse volk onvoldoende gerepresenteerd wordt door de Belgische europarlementairen, die vooral de visie op Europa van het Brussels Franstalig establishment vertolken.
Ondanks het Verdrag van Lissabon, dat meer macht aan het Europees Parlement geeft, wordt Europa het Europa van de grote staten, rond de centrale as Duitsland-Frankrijk.
Tegelijk zijn juist beide landen Duitsland en Frankrijk uit elkaar aan het groeien. Dat kon iedereen vaststellen tijdens de eurocrisis naar aanleiding van het Griekse schuldenprobleem.
Op alle denkbare gebieden hebben Duitsland en Frankrijk tegengestelde opvattingen en belangen.
Een visie ontwikkelen over Europa impliceert daarom meteen een keuze maken tussen de Duitse of de Franse slag.
En op dit punt ziet het er weer naar uit dat Vlaanderen en Wallonië grondig van mening verschillen.
Net zoals het Vlaamse volk, voelen de Duitsers zich niet meer verplicht altijd maar toe te geven.
De uitbuiting van het Duitse schuldgevoel over het nazisme “was de motor van de Europese eenwordingsmachine : tegenover de Franse machtspolitiek stond de Duitse deemoed.”
Maar tegenwoordig bereiken we “het einde van de naoorlogse periode, waarin Duitsland geacht werd zich schoon te wassen in een proces van Europese eenwording. Daarmee nadert niet alleen de euro, maar het hele idee van Europese eenwording een historische verandering.” (Elsevier, 22 mei 2010)
Zelfs al werkt een verzwakte euro in het voordeel van de Duitse export – waarmee Obama het trouwens niet eens is en waarover hij Merkel de les spelde, dan nog droomt Duitsland opnieuw over een munt van dezelfde hardheid als de voormalige D-mark.
Landen zoals Oostenrijk, Denemarken en Nederland zouden dankzij hun sterke economie kunnen toetreden tot zo’n nieuwe muntzone. Men zegt trouwens dat de Nederlandse Nationale Bank daar al klaar voor is.
Het is een beetje te vanzelfsprekend geworden om de “Verenigde Staten van Europa”, zoals Verafstoodt die ziet, als de enige Europese toekomst voor te stellen.
(Waar haalt men trouwens de garantie dat Verafstoodt, die ongeveer elk idee dat hij aanhing zelf verloochende, deze keer wel standvastig zou zijn ?)
Het is historisch volkomen fout om nationalisme en regionalisme te vereenzelvigen met bekrompenheid en met oorlog. Oorlogen ontstaan altijd uit imperiale drijfveren. En des te groter de staten, des te groter de oorlogen en de miserie zijn ! Kijk maar wat de Verenigde Staten van Amerika allemaal aanrichten.
Integendeel, het antinationalisme en antiregionalisme straalt een hautain misprijzen uit voor eigen volk en cultuur, dat door een gelauwerd marxist als Antonio Gramsci bestreden wordt : “Men schept de illusie dat het individu, bevrijd van een aantal verouderde maatschappelijke bindingen, al surfend op het internet, op weg is naar het verlicht wereldburgerschap, het kosmopolitisme. Krachten van het mondiaal kapitaal voeren een wereldwijd offensief om de sterkste krachten van het collectieve handelen van de mensen, de klasse en de natie te neutraliseren. Want de heersende klasse weet zeer goed dat, buiten deze twee grote solidariteitsverbanden, de mens niet in staat is tot historisch handelen en machteloos is overgeleverd aan de willekeur van de bestaande structuren.” (Antoon Roosens in “Rode Tong van de Leeuw”)
Anderzijds geeft de Naamloze Achter Ons toe dat hij zelf voorstander is van een Europese Unie, zij het vanuit strategisch oogpunt, namelijk om de geglobaliseerde ‘American way of life’ te kunnen counteren door middel van een ‘European way’, door middel van de basisdemocratische ‘Europese Geest’.(2)
Misschien is hiervoor de confederalistische logica (die N-VA voor België hanteert) nuttig en moet een concept als het “Verenigd Europa van Staten” van Derk Jan Eppink verder onderzocht worden.
Dat kan later verder evolueren naar het gedecentraliseerde Europa van de regio’s.
Wat ‘paarse’ neoliberalen als Verafstoodt ook beweren, de herleving van de nationale staatsidee is een feit. “De doorsnee burger is een plaatselijke patriot, die Europese eenwording en inmenging ervaart als een heerschappij door vreemden. De gewone burgers vertrouwen slechts op de instanties in een nationale zichtbaarheid, nabijheid en beheersbaarheid,” aldus Jos de Beus (Internationale Spectator, januari 2008)
Voorlopig echter wordt België geacht voor Frankrijk te kiezen. Alleen De Tijd schreef : “België heeft er nooit slecht bij gevaren zijn economisch beleid af te stemmen op dat van Duitsland.” (11 juni 2010)
Het Belgisch establishment is niet bereid de rentesneeuwbal, die door de hoge Belgische schulden veroorzaakt werd te stoppen en riskeert dus nog liever Griekse toestanden. (La Libre Belgique, 15 mei 2010)
Het Vlaamse volk daarentegen is wel bereid komaf te maken met het wanbeleid en een drastische bezuinigingspolitiek te voeren, zoals Duitsland, Nederland en Engeland.
De Franstalige partijen blijven echter de “solidariteit” van Vlaanderen met Wallonië en Brussel eisen, zodat natuurlijk ook Vlaanderen niet kan saneren.
Europa verwacht dat de Belgische staatsschuld dit jaar de grootste stijging zal kennen na Italië en Griekenland. (De Tijd, 8 mei 2010)
Zelfs de butler van Merkel en Sarkozy, Herman Van Rompuy begint België te waarschuwen.
Jammer genoeg heeft Elio Di Rupo gehoorproblemen.
De vraag is of Bart De Wever, die aanrakingsangst zou hebben, dicht genoeg bij Elio durft komen om hem in het oor te fluisteren dat België ondertussen een slechte reputatie heeft op de kredietmarkt ?
Tenzij de Wever strategisch zou zwijgen, om – na nog maar eens verkiezingen - als zelfstandig Vlaanderen te kunnen kiezen voor een monetaire samenwerking met Duitsland en Nederland ?
Dit is dus de politieke reden om als klein Vlaanderenland voor Nederland te supporteren : als eerste kleine Europese regio koos Nederland resoluut voor de Duitse eurofilosofie en kan men het land zonder problemen gidsland noemen.
-6- PEDOFIEL OF PEDAGOOG
En hoe zit het met de pedofielen onder ons ? Moeten we voor het Brussels gerecht supporteren of voor de Commissie Adriaenssens ?
In “De Naamloze Achter U is een pedofiel”(3) herinnerde N*A*O* aan de efebofiele mode uit de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. In die tijd pleitte de intelligentsia, waartoe ook de clerus behoorde, voor seks met kinderen om hun natuurlijke erotiek te stimuleren.
Onder andere Daniel Cohn-Bendit deed pedofiele bekentenissen in een boek, dat hem nu natuurlijk achtervolgt.
Dit weekend publiceerde De Morgen de beginselverklaring van de Oecumenische Werkgroep Pedofilie van 2 juli 1983, die in “Kerk en Leven” verscheen op 9 augustus 1984.(4)
In deze beginselverklaring beschouwt men het als zijn plicht om de “volledige aanvaarding van de pedofiele medemens” te helpen realiseren.
Als men in “Kerk en Leven” leest dat “de tot de pedofilie behorende seksualiteit zich in de relatie verwerkelijkt,” dan is het toch nogal wiedes dat in die tijd veel pedofilieslachtoffers gemaakt werden.
Reporter Douglas De Coninck is op dit punt, zoals te verwachten was, nogal AMALGAMISTISCH en tendentieus, door te stellen dat het onder alle omstandigheden om verkrachting ging.
Dat was het natuurlijk niet. De Naamloze A*O*, die in die tijd – zoals altijd – jong was, weet dat het juist niet om verkrachting ging, maar om – weliswaar foute – seks, die niet onder dwang plaatsvond. Het was een mode die inspeelde op het kinderlijk verlangen naar aandacht en op nieuwsgierigheid.
Omdat deze kerkelijke pedofilie “nooit bruusk en onvoorbereid het kind met het sexuele” confronteerde en dus niet traumatiserend(5) tewerk ging, vraagt N*A*O* zich af wat het nut ervan is om al deze verjaarde zaken justitieel weer op te rakelen ?
Waarom viel het Brussels parket dus binnen in het bisschopshuis en in de kathedraal te Mechelen, waar zelfs geboord werd in kardinaal Suenens graf ?
Gazet van Antwerpen meldt dat de jonge onderzoeksrechter die de opdracht gaf, benoemd werd door zijn logevrienden (26 juni 2010) en Luc van der Kelen vermoedt achter de gijzeling van de bisschoppenconferentie “dat sommigen bij het gerecht handelen vanuit politiek-filosofische oogmerken.” (Het Laatste Nieuws, 25 juni 2010)
N*A*O*, die weinig sympathie heeft voor psychiaters, en nog minder voor een katholieke dandy als Peter Adriaenssens, neemt het deze keer wel voor deze laatste op.(6)
Vooral de huiszoeking en de inbeslagname van de 475 dossiers van de Commissie Adriaenssens wijzen erop dat het vrijzinnig Brussels gerecht opzettelijk de commissie saboteerde, alleen omdat het over een binnenkerkelijk initiatief ging.
Volgens commissielid Karlijn Demasure is elk afzonderlijk verjaard dossier juist een kaakslag voor justitie, die er immers nooit in slaagde voldoende vertrouwen op te wekken om dit indertijd modieuze en ondertussen verwerpelijke misbruik aan te pakken. (Knack, 30 juni 2010)
Nu moeten plots al deze dossiers van misbruikte mannen, die niet eens gerechtigheid zoeken, maar enkel “erkenning”, in beslag genomen worden.
Volgens het Brussels parket en de Privacycommissie zijn de dossiers in veiligheid bij het gerecht, dat echter een zeer slechte naam heeft op het vlak van gegevensbescherming.
Jammer genoeg durven Waalse mannen zich nog niet uiten als pedofilieslachtoffers, maar als het ooit toch zover komt, zou het Brussels parket hen dan evenzeer voor schut zetten ?
Hebben we hier met andere woorden te maken met antikerkelijk en zelfs anti-Vlaams(7) fanatisme ?
Aldus sprak N*A*O* :
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XXII)’,
Brasschaat, 5 juli 2010
Deze beginselverklaring werd twee maanden geleden al gepubliceerd door Alexandra Colen (Vlaams Belang) :
(5) Psychische trauma’s ontstaan in zekere zin achteraf, wanneer gebeurtenissen, waarvoor vroeger “geen woorden waren” en die daarom niet verwerkt konden worden, toch bewust worden. In een samenleving waar geen plaats is voor kinderlijke seksualiteit, waarvoor derhalve ook geen woorden voorhanden zijn, zal deze des te traumatiserender werken. In die zin lijkt de “voorbereiding” van het kind, waarover de oecumenische pedofielen het hebben, in de goede richting te gaan. Toch is dat volstrekt onvoldoende en blijft het een pervers streven. Pervers, omdat de voorbereiding heel waarschijnlijk geheim en stiekem blijft, in een hypnotiserende spiegelrelatie tussen pedofiel en kind (dus zonder ‘derden’). Pas in volledige openheid, zoals die volgens sommigen bestond in het antieke Griekenland, zou het traumatiserend gehalte verkleinen.
(6) Als u zoals N*A*O* lijdt aan de dysforische sociale aandachtsconsumptiedeficit en angststoornis (DSACDAD) en als meer niet voldoende is, loop dan niet naar de psychiater, maar neem gewoon “Havidol” (op basis van avafynetyme HCI).
(7) Het Brussels gerecht speelde een hoofdrol in de voor Vlamingen verschrikkelijk onrechtvaardige repressie na de oorlog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten