Kunnen haiku Europa redden ? Laten we met enkele naamloze proberen.
haiku president
nauwkeurig weinig uitleg
Europa bevriest
- 1 -
witgezicht is weg
kinderlijke verbazing
rustig en vadsig
We zijn onze haiku schrijvende premier kwijt. Europa is bereid hem maandelijks een kleine 22.000 € netto te betalen voor zijn rustige vadsigheid, waarvoor hij in België amper de helft kreeg.
Natuurlijk krijgt Europa er nu Van Rompuys haiku productie bij, die – ofschoon eerder kleurloos en vergelijkbaar met commandeur Tuymans’ palet – onmiddellijk al fans heeft in het Verre Oosten, met name in Japan.
N*A*O*’s verlangen naar een Europese levenswijze is u zeker niet ontgaan[1]. De Europese Geest houdt een hertovering in van de wereld, die de ‘American way of life’ onttoverde. Hiervoor is een CULTUEEL bewustzijn nodig. De cultus van trouw en geduld, die door de huisjesslak gesymboliseerd kan worden in de Europese vlag.
In deze optiek is het logisch dat N*A*O*’s oren zich spitsten, wanneer hij vernam dat Van Rompuy verhangen is aan de haikucultus.
Een goede haiku zou het resultaat zijn van nauwkeurige waarneming en liefdevolle zorg, en zou daarom kunnen passen in het nieuw te schrijven Europees verhaal.
Doch hoe men poëzie ook definieert, volgens de Naamloze A*O* kan men haiku bezwaarlijk als dichtkunst beschouwen.
Oorspronkelijk was de haiku ook geen autonome poëzie, maar enkel een aanzetstrofe voor een kettinggedicht.
Zoals bij veel dichtkunst is bij haiku de vorm zeer bepalend. De haiku wordt geschreven in drie regels van vijf, zeven en vijf lettergrepen. De verdedigers houden vol dat zich in de beperking de meester toont.
Maar in een Westerse, en meer bepaald in een Europese taal een voorgeschreven aantal lettergrepen bijeen zetten : dat kan iedereen, ook de Naamloze Achter Ons, met alle gemak. Dat kan u zelf vaststellen doorheen deze tekst.
En inderdaad, de haikufanaten benadrukken voortdurend dat hun versvorm niet veel uitleg, noch intellectueel gedoe nodig heeft.
Omdat zijn haiku oudpremier Van Rompuy in onze telecratische en amalgamistische wereld een air van intellectualiteit geven - vergelijkbaar met zijn CVP-voorganger Marc Eyskens, die schildert en zowel verzen als heideggeriaans aandoende teksten schrijft, is er sprake van een doelbewuste strategie, waarvan de haiku een gemakkelijk te beheersen onderdeel vormen.
Er is een rechtstreeks verband tussen Hermans haiku en de al even Japanse strategie van de drie apen uit het Koshin geloof.
Om te voorkomen dat God in de hemel iets te weten komt, mag Kikazaru niets horen, Mizaru niets zien en Iwazaru vooral niets zeggen. Het is meer dan een gebruik, want tijdens bepaalde nachten blijven de gelovigen soms wakker om er zeker van te zijn dat geen van de apen hen alsnog bij God zou verlinken.
De exotische haiku en de onbekendheid met de drie apen verhinderen ons Van Rompuys schijnheilige politiek te doorzien.
Dorian Van der Brempt : “Hij is een stille denker : iemand die veel weet, maar ook de wijsheid heeft om te zwijgen. Als Europa ook het continent van het stille weten wordt, is hij een excellente kandidaat.” (Knack, 11 november 2009)
Op Van Rompuys blog vindt men een haikuportret van hem, dat N*A*O* enigszins verbeterde[2] :
dalende wijsheid
diabolische wenkbrauw
Kikazaru oor
Dat Herman Van Rompuy serieus onderschat wordt en een diabolisch kantje heeft, blijkt toch uit de koelbloedigheid waarmee hij Yves Leterme uitrangeerde ?
Zijn broer Eric zegt in een interview wel dat Herman “niet van macht” houdt, maar tegelijk : “Mijn broer wil invloed hebben.” En vooral : “Hij heeft echt een hekel aan het gestook dat zo eigen is aan de oppositie. Ook nu nog kun je de minachting van zijn gezicht aflezen als oppositieleiders als Annemans, Tobback of Dedecker in de Kamer een persoonlijke aanval afvuren.” (Knack, 18 november 2009)
Het is duidelijk dat Van Rompuy het onderste uit de strategische kan moest halen, om “elected” te worden (zoals hij zo graag zegt) als vaste voorzitter van de Europese Raad (van staatshoofden en regeringsleiders).
Want ofschoon de Sunday Telegraph in oktober schreef : “Als we dan toch een president moeten kiezen, dan liefst een saaie piet,” bleef de weerstand tegen onze Herman groot. En dat lag niet aan het feit dat hij de even saaie Jan Peter Balkenende als concurrent had.
De reden hiervoor is dat Van Rompuy door veel Europese landen beschouwd wordt als een vazal van Parijs.
De waardering voor de Belgische premier als president is vooral gedaald na de zogezegde officiële ‘verzoening’ van Frankrijk en Duitsland, toen Angela Merkel deelnam aan de herdenking van Wapenstilstand op elf november laatstleden te Parijs.
Omdat de twee landen al heel lang verzoend zijn, moest de rest van Europa wel vermoeden dat het zelfverzekerd optreden van het koppel Merkel – Sarkozy eerder de uitdrukking was van de Duitse steun aan het francocentrisme in de Europese politiek.
Dat Napoleon in 1815 verslagen werd, betekende geenszins dat het Franse verlangen om België te annexeren verdwenen was.
Voor veel Europeanen staat Van Rompuy dus symbool voor het Franse imperialisme. La Libre Belgique : “Parce qu’il apparaît comme le pion d’un couple franco-allemand jugé trop sur de son fait par d’autres Etats membres.” (13 november 2009)
Of zoals Bart de Wever het zo plastisch zei : “De enige staatshervorming die we gerealiseerd hebben is dat we een Franse kolonie zijn geworden.” (Humo, 21 oktober 2008)
Het idee om in ons land sinds 2007 hard te werken aan het Belgisch nationalistisch gevoel, werd geregisseerd in samenspraak met Frankrijk, dat tegelijkertijd zijn eigen nationale identiteit trachtte te versterken door hiervoor 352 prefecten in te zetten. Zij moeten het Franse nationalisme promoten, op exact dezelfde wijze als de minister van Nationale Identiteit dat deed ten tijde van de Vichy collaboratie met Duitsland.
Pater Imberechts was Hermans retoricaleraar : “Ik verwacht dat vooral de Britten zullen dwarsliggen. Herman is nogal Frans georiënteerd.” (Humo, 17 november 2009)
Omdat Van Rompuys grijsheid niet zou volstaan om de Britten over de streep te trekken, kwam de drie apen tactiek onze Herman goed van pas. Hiermee kan hij zijn saaiheid als het ware van binnenuit uithollen, zodat die niet meer overkomt als een karaktertrek, maar als een ‘stijl’, die hij ondermeer in haiku tot uitdrukking brengt.
De drie apen worden geacht niets te horen, te zien of te zeggen, maar vormen een permanente dreiging om het toch te doen.
Het is met de hypocrisie van het “keeping up appearances” dat de gerenommeerde cynicus, die Van Rompuy is, de Britten verleidde.
Paul Goossens beweert dat Van Rompuy inderdaad een roddeltante is : “Ik herinner me ook dat hij altijd zéér goed geïnformeerd was over de privéperikelen van collega’s en partijgenoten. (..) Al die smeuïge verhalen, wat heb je daaraan ? (..) Ik vond dat eigenlijk een niet zo aangename karaktertrek van Van Rompuy.” (Humo, 17 november 2009)
Er werd veel gepalaverd over de vraag of de nieuwe functie van Europees ‘president’ al dan niet louter ceremonieel zou zijn.
Als men de staf van 25 medewerkers van de ‘president’ vergelijkt met de enkele honderden medewerkers en diplomaten, die onder de leiding staan van de eveneens te verkiezen Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlands Beleid, dan weet men het toch ?
Men zou kunnen zeggen dat deze tweede post naar de Britten ging als tegenwicht voor de Frans-Duitse dominantie binnen Europa. Ceremonieel bovenaan zou dan de nietszeggende ‘president’ Van Rompuy staan, die er echter van verdacht wordt een Frans-Duitse pion te zijn.
De haikustrategie bestaat er in te suggereren dat zijn functie inderdaad voor 80 % ceremonieel is, maar wel degelijk 20 % speling (of roddel) toelaat.
Van Rompuy doet zich daarmee voor als een paard van Troje, dat zich graag door een of andere partij laat bezwangeren om haar ideeën stiekem binnen te brengen.
Deze strategie maakt de afloop van het Belgisch presidentschap onzeker en daarom des te nuttiger. Net als met Willy Claes, die als hoofd van de NAVO wegens corruptie ontslag moest nemen, is België opnieuw bereid de clown met het witte gezicht te leveren.
De Britten mogen er trouwens gerust aan twijfelen of Van Rompuy ooit een ‘Europees’ beleid zal voeren, gezien België zelf vele Europese eisen aan zijn laars lapt, al twaalf keer veroordeeld werd wegens laattijdige of onjuiste omzetting van Europese regels in het nationaal recht, en een recordaantal van 88 Europese inbreukprocedures tegen zich heeft lopen !
Misschien mag men Van Rompuy een “europygmee” noemen (The Economist, 10 oktober 2009), maar onschuldig is hij zeker niet. Ondanks zijn leeftijd en religie, komt hij op de internationale politieke scène een beetje over als Lolita.
Om dit te karakteriseren nog een haiku :
nobel uit de stal
en toch reeds gepenetreerd
ik heb een staartje
- 2 -
Belgisch nummer in
Europees-Vlaamse piste
hier is madam 'non'
Europees Commissaris voor Economisch en Monetair Beleid Joaquin Almunia vindt de Belgische begroting nog steeds te vaag en te optimistisch.
Van Rompuy haalt er zijn ‘presidentiële’ schouders voor op en doet de kritiek af als “een standaardprocedure”.
Patrick Martens : “Een schaap dat geschoren wordt, blijft onbeweeglijk stilzitten om zo weinig mogelijk hinder van de ingreep te ondervinden.” (Knack, 18 november 2009)
N*A*O* vraagt zich echter af of de Belgische strategie effectief die van het hemelse schaap is, dan wel die van de helse geit ?
Madam ‘non’ is bijvoorbeeld goed op weg België weer met een nieuwe Europese veroordeling op te zadelen, omdat ze zich verzet tegen de invoering van de eenvormige Europese autonummerplaat tegen 2012.
Joëlle Milquet wil de Belgische plaat (die de Naamloze als kind al juist het meest beschamend Belgisch symbool vond) behouden als laatste symbool van de eenheid van ons land.
De Naamloze vindt in Milquets nationalisme de dubbelzinnige Belgische circustactiek terug.
Het behoud van de rood op witte nummerplaat versterkt tegelijk de Franse identiteit en de Britse ongehoorzaamheid, zoals ook Van Rompuys begroting België in handen van Franse banken geeft en het Engelse ‘solo slim’ bekrachtigt.
Milquet en Van Rompuy zijn in hun nopjes met elkaar[3].
- 3 -
Vlaamse palenflits
zelfkastijdingsbelasting
dank zegt Waalse paal
De Naamloze Achter Ons vraagt zich af hoe het toch komt dat Vlaanderen nog steeds heiliger dan de paus wil blijven na zoveel Belgische wetsovertredingen, die trouwens binnen de Belgische grenzen meer schering dan inslag zijn.
In Wallonië werden zopas de eerste zeven flitspalen geïnstalleerd, waarvan er twee soms werken[4], terwijl er in Vlaanderen al meer dan 1500 zijn ?!
Het is duidelijk dat Vlaanderen zichzelf wil straffen, in tegenstelling tot Wallonië dat de flitspalen bovendien alleen langs autosnelwegen installeert om zo min mogelijk de eigen bevolking te moeten beboeten en zoveel mogelijk het doorgaand internationale verkeer[5].
Marokkaanse flitspaal
Nu N*A*O* toch weer bezig is, doet hij meteen kond van een andere Vlaamse flagellatie, namelijk de kostprijs van Europa.
In Europa betaalt geen enkele burger (gemiddeld) meer aan Europa dan de Belg, namelijk 227,3 Euro per jaar. Maar terwijl een gemiddelde Vlaming 282,6 Euro betaalt, geeft een Waal slechts 144,5 Euro. Dat in ruil de Vlaamse 60 % van de bevolking slechts 28,5 % van de Europese cohesie- en structuurfondsen toegewezen wordt, komt omdat de Vlaamse belangen slecht worden verdedigd op Europees niveau door onze vertegenwoordigers.
Zoals gezegd begrijpt de Naamloze A*O* niet dat de Vlaamse burgerzin en solidariteit zo hoog blijft, en zelfs nog voortdurend aangezwengeld en opgejaagd wordt door opiniemakers als Paul Goossens, die, nadat hij in mei 1968 Leuven Vlaams wilde, Vlaanderen blijft depreciëren en vindt dat de Vlaamse heiligheid nooit genoeg is.
In Tony Judts geschiedeniswerk “Post War” las N*A*O* : “To live normally in occupied Europe meant breaking the law. (..) Theft – wether from the state, from a fellow citizen or from a looted Jewish store – was so widespread that in the eyes of many people it ceased to be a crime. (..) Violence became a part of daily life. (..) Violence bred cynicism.”
De Naamloze is ervan overtuigd dat deze cynische toestand sinds de tweede wereldoorlog in België gehandhaafd bleef. Vooral door Franstalige politici, die het toch niet helemaal onbegrijpelijk Vlaamse activisme, dat soms in collaboratie uitmondde, onterecht demoniseerden, zodat België als het ware ‘bezet’ bleef door aan Duitsers gelieerde Vlamingen[6].
- 4 -
Malisse klissen
tegen de verveling ook
Wickmayer naaien
Omdat in België de veilige volksidentiteit ontbreekt, is het logisch dat zowel de doorsnee Vlaming als de doorsnee Waal administratief nalatig durven zijn zonder zich schuldig te voelen.
Vlaanderen zou echter Vlaanderen niet zijn, moest het daar weer geen exorbitante straf voor voorzien. Na de recente beroepsverboden tegen de Hobokense onthaalmoeder en tegen imam Talhaoui’s vrouw, volgden er twee tegen de toptennissers Yanina Wickmayer en Xavier Malisse, die nog nooit op doping betrapt werden, maar de administratieve overtreding begingen hun ‘whereabouts’[7] niet in te vullen.
De Naamloze gaat akkoord met Karl Vannieuwkerke : “Het veroordelen van een kruimeldief tot de elektrische stoel.” (De Morgen, 7 november 2009)
Zo met een kanon op een mug schieten is typisch voor blèter Bert Anciaux, die als minister van Sportzaken het strengste anti-dopingdecreet ter wereld (!) liet stemmen[8].
Er is zelfs geen beroepsprocedure voorzien.
Om te begrijpen dat ook onze binnenlandse buurlanden Wallonië en Brussel de internationale anti-dopingverplichtingen veel flexibeler interpreteren, hebben we Louis Tobback nodig, de enige Vlaamse socialist met inhoud : “De betuttelingsmiserie in Vlaanderen” zal pas stoppen na een grote staatshervorming op “de dag dat de verveling stopt en Vlaanderen genoeg nuttigs te doen heeft.” (Het Laatste Nieuws, 30 mei 2009)
- 5 -
N-VA kopieert
Leterme's Marseillaise
Muyters telt zo fout
Ondertussen zegt André Agassi in zijn boek ‘Open’ niet alleen doping gebruikt te hebben, maar ook dat de internationale tennisliga de zaak in de doofpot stopte, toen hij in 1997 betrapt werd.
De nieuwe Vlaamse minister van Sport, Philippe Muyters, heeft alvast een harde dobber aan deze schorsingsaffaire.
Als ‘superminister’ van Begroting en Financiën, Ruimtelijke Ordening, Werk en Sport, verklaarde hij nog blij te zijn met sport, om zo nog eens “onder de mensen te kunnen komen en te ontspannen.” (Knack, 18 november 2009)
Eerst reageerde hij op de schorsing door het belang van de strijd tegen doping te benadrukken.
Dan zag hij de kafkaiaanse absurditeit van de door Vlaamse verveling veroorzaakte maatregel in, maar verklaarde nogal onbeholpen dat hij beide schatrijke tennissers (met ons belastingsgeld !) financieel wilde helpen om in Zwitserland in beroep te gaan (een nagenoeg kosteloze procedure trouwens…).
Tenslotte verklaarde Muyters dat hij alles nog eens goed zou onderzoeken, en werd hij, als voormalig VOKA-voorzitter, getackeld door middel van het ‘reparatiedecreet’ van coalitiepartner S.P.a, die natuurlijk elke gelegenheid te baat neemt om ondanks zijn impotentie toch te scoren.
Dit is al Muyters’ derde telfout.
Een maand na zijn eedaflegging verklaarde de politieke debutant namelijk aan de pers dat de Vlaamse regering één miljard Euro zou besparen. ‘Wishfull thinking’ natuurlijk van de voormalig gedelegeerd bestuurder van werkgeversorganisatie VOKA, want in het regeerakkoord was slechts sprake van 200 miljoen.
Wat later berekende hij voor de camera’s vol overtuiging dat 35 plus 72 117 geeft.
Philippe Muyters en N-VA moeten dus op hun tellen passen.
Nadat CD&V zeer succesvol van buiten de politiek Kris Peeters binnenloodste, probeerden coalitiepartners N-VA en S.P.a hetzelfde te doen met respectievelijk Philippe Muyters en Ingrid Lieten. Maar dat ging minder probleemloos.
Een mislukking van Muyters zou voor N-VA veel erger zijn, juist omdat hij een ‘superministerie’ leidt.
Het zou ook schadelijk zijn voor het imago van de gehele Vlaamse regering.
Wat de ‘Marseillaise’ is voor Leterme, dreigt voor Muyters de telfout te worden…
Het gevolg zou kunnen zijn dat CD&V zich wegdraait van N-VA en zich keert naar de andere partner waarmee ze het bed deelt, de S.P.a.
Maar dat zou de Vlaamse onderhandelingspositie op het vlak van de staatshervorming fel verzwakken. De S.P.a leunt op dit punt aan bij de rechter vleugel van CD&V en bij haar haar grote liefde Open VLD.
De S.P.a zit doelbewust niet in de federale regering, maar Caroline Gennez zet al haar verleidingstactieken in om wél te kunnen deelnemen aan de onderhandelingen over B-H-V en de staatshervorming !
Bij het vertek van Van Rompuy naar Europa en met het vooruitzicht op de terugkeer van Yves Leterme als premier, zijn de Franstaligen plots vragende partij om de splitsing van B-H-V te ‘onderhandelen’.
Zelfs de Franstaligen lijken immers te accepteren dat B-H-V gesplitst moet worden om de volgende verkiezingen rechtsgeldig te laten zijn[9].
De discussie zit echter muurvast sinds de S.P.a en Open VLD in 2005 een bijna-akkoord bereikten, waarin alle verworvenheden van de Vlaamse beweging sinds de tweede wereldoorlog verkocht werden. (Dankzij Spirit kon Hugo Schiltz toen het akkoord net op tijd laten tegenhouden.)
Toch nemen de Franstaligen sindsdien geen genoegen meer met minder !
Muyters en N-VA kunnen dus best niet teveel telfouten meer maken.
Eric Van Rompuy verklaarde : “Herman Van Rompuy zal echt geen compromis onderhandelen waar Olivier Maingain (FDF) zich in kan vinden maar de hele Vlaamse beweging storm tegen loopt.” (Knack, 18 november 2009)
Desondanks schakelden de Franstaligen het Honingshuis in om Leterme nog even tegen te houden in de gang, om zijn rentrée te laten ‘begeleiden’ door omoe Wilfried Martens, in de hoop de Vlaamsgezinde vleugel van de CD&V lam te leggen en de splitsing van B-H-V alsnog te kunnen ‘onderhandelen’.
De Franstaligen willen de B-H-V besprekingen aan een mini staatshervorming koppelen : de uitbreiding van Brussel.
Een échte staatshervorming zal in België pas mogelijk worden wanneer hier alles zo geblokkeerd zal zijn, dat dynamiet nodig is.
En om dynamiet te durven gebruiken moeten wellicht sterke V-partijen in de Vlaamse regering zitten.
N*A*O* blijft in elk geval tégen de splitsing van B-H-V.
Eric Van Rompuy : “We hebben geen keuze. Als het Brussels Parlement in de lente van 2010 nog een belangenconflict inroept, komt het wetsvoorstel over de splitsing pas in de herfst weer in de Kamer. Midden in het Belgische voorzitterschap van de Europese Unie dus. Dan staan we op een paar maanden van de federale verkiezingen en is het echt te laat voor een onderhandelde oplossing. En dan ? Dan riskeren we uit te komen bij een noodwet waardoor de oude arrondissementele kieskringen weer worden ingevoerd en B-H-V nog altijd niet is gesplitst. Ofwel komt het tot een stemming in het parlement, luiden de Franstaligen de alarmbel, valt de regering en worden er federale verkiezingen uitgeschreven zonder dat B-H-V is gesplitst. Met andere woorden : dan zouden er onwettige verkiezingen worden georganiseerd. Dat is natuurlijk net het scenario waar sommigen binnen de Vlaamse beweging van dromen : alleen de deelstaten hebben dan nog wettig verkozen parlementen en dus zouden er noodgedwongen een soort confederale onderhandelingen moeten worden gevoerd. In de praktijk zou dat het einde van de democratie in België inluiden. En dat van België tout court. Niemand die daar nog iets tegen zou kunnen beginnen. Ook mijn broer niet.” (Knack, 18 november 2009)
Aldus N*A*O*’s haiku :
principem esse
et non esse latronem
vix impossibile
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XI)’,
Ueno, 24 november 2009
[4] Eén in de Luikse tunnel die de noordelijke en de zuidelijke autowegen verbindt en één in Beez.
Eigenlijk waren er twintig flitspalen voorzien, maar de Waalse regeringen laten hun bevolking liever op een natuurlijke wijze wennen aan zo’n drastische ingreep ! Men begint er dus met twee palen die af en toe werken, om gefaseerd te groeien naar zeven en binnen vele jaren naar twintig.
[5] De Vlaamse orthodoxie gaat zelfs zover dat de straf voor de Vlaamse snelheidsovertredingen de vorm aanneemt van solidariteit met de Walen, die kunnen genieten van een groot deel van het Vlaamse boetegeld door middel van de flitspaaltransfert. In 2008 werden driekwart van de strafboetes (42,4 van de 57,5 miljoen Euro) in Vlaanderen geïnd. Het gaat vooral om boetes die worden geïnd door politierechtbanken, maar de schuldenaars zijn jammer genoeg meestal minder begoede Vlamingen, die vaste boeteklanten zijn.
[6] Onlangs werd het Belgische ‘cordon protecteur’ rond de honinklijke familie doorbroken door de historicus Mark Van den Wijngaart, die in een essay in het boek ‘Vrouwen naast de troon’ aantoonde dat honingin Paola’s vader een Italiaans fascist was. Honingin Paola kan nu zelf ondervinden hoe het voelt om door het ‘verleden’ van haar vader te worden achtervolgd. Deze ontdekking maakt anderzijds de Belgische staatsveiligheid compleet belachelijk. In plaats van honinklijke huwelijkskandidaten te screenen, houdt zij zich bezig met het verhinderen van Soetkin Colliers deelname aan het Eurovisie Songfestival en met het beroepsverbod tegen de echtgenote van de Antwerpse imam Talhaoui.
[7] N*A*O* is werkelijk verrukt door dit Engels aandoend neologisme, dat regelrecht uit James Joyces “Finnegan’s Wake” lijkt te komen.
[8] “Nu dat weer,” moet het dit najaar zwaar belaagd S.P.a-wijf Caroline Gennez gedacht hebben. Na al de miserie sinds het in huis halen van de blètende Vlaamse flagellant Anciaux, haastte ze zich om een ‘reparatiedecreet’ in te dienen om dit muggenschieten ongedaan te maken.
[9] Tenzij men terug naar af zou gaan en terugkeert naar de oude arrondissementele kieskringen, zoals sommigen inderdaad suggereren.
Maar omdat in dat geval de discriminatie ten gevolge van het niet gesplitste B-H-V blijft bestaan, zeggen anderen dat de terugkeer naar de arrondissementele kieskringen onmogelijk is en NU niet meer getolereerd zou worden door het Grondwettelijk Hof (vroeger Arbitragehof), dat dit in zijn arrest 90/1994 wel toeliet. Bijvoorbeeld : http://inflandersfields.eu/2007/09/interpretatie-zonder-te-zinzen-waarom.html .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten