2019... Muss Es Sein Es Muss Sein

zondag 15 november 2009

De Naamloze Achter U is een pedofiel !

N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, heeft gezegd :

Het is de laatste tijd al pedofilie wat de klok slaat. Maar de Naamloze vraagt zich af of de affaire Polanski niet het een en het ander in beweging heeft gezet ?

Het begint er op te lijken dat onze algemene verontwaardiging verbergt dat wij onze kinderen als een onaantastbare luxe zijn gaan beschouwen en dat wij dus allemaal pedofiel aan het worden zijn !

Daarom geeft N*A*O* William Morris, de grondlegger van het fantasy-genre, nog eens het woord : “Ik weet niet, wie de beste opvoeders van de jeugd zijn, maar ouders zijn in ieder geval de slechtste.”


-1-

N*A*O* vroeg zich al af of de Amerikaanse aandrang om de cineast Roman Polanski juist nu te lynchen een compensatie zou zijn voor de nationale verering van Michael Jackson[1] ? Men kan zich opnieuw de vraag stellen of de “walging” die de ‘linkse’ VRT-journaliste Kathleen Cools[2] ervoer bij de antwoorden van pedofiel Ad Van Den Berg, die ondervraagd werd door seksuologe Goedele Liekens tijdens een ‘blind date’ gesprek, opgenomen door de Nederlandse digitale televisiezender[3], op zijn beurt een compensatie is voor de relatieve stilte rondom Polanski ?

Dit gesprek was in Nederland al omstreden nog voor het werd uitgezonden. Velen vinden dat men deze notoire pedofiel nooit dit forum om zijn ideeën uiteen te zetten had mogen bieden.

De dag nadien, in het Radio 1 programma ‘De ochtend’, onderhield Kathleen Cools zich over de kwestie met journalist Patrick De Witte, die jammer genoeg ooit zelf slachtoffer was van een of andere vorm van ‘pedofilie’. De Witte beweerde “niet onder de indruk” te zijn van Ad Van Den Berg, maar hij herinnerde natuurlijk wel aan zijn voorstel om pedofielen uit de samenleving te houden en op te sluiten, dat hij in het voorjaar deed. (De Standaard, 21 april 2009)

’s Avonds nodigde Kathleen Cools Goedele Liekens uit in ‘Terzake’. Cools begon haar interview van Liekens met de woorden dat ze van Van Den Bergs uitspraken “walgde”.

(Hierbij keek Cools wel op haar papier. Walgde ze op bevel ?)

Uit de lichaamstaal van beide vrouwen bleek dat ze zich ongemakkelijk voelden in ‘Terzake’. Liekens verwoordde dat zelfs voor haar ‘ondervraging’ van start ging. Haar angst voor de VRT-inquisitie ging niet meer weg. Ze sprak veel minder vlot en misschien soms zelfs naar de mond van Cools, die – zoals gezegd – ook niet geheel vrijuit leek te praten.

De dag voordien voelde Liekens zich tegenover de pedofiel nog als een vis in het seksuologisch water. (De Naamloze merkte op dat Liekens daarbij eerst de typische Vlaamse schroom voor het Nederlands publiek moest overwinnen, wat haar goed lukte.)

Dit alles bevestigt N*A*O*’s stelling dat het zwijgen van de ‘linkse’ pers (het ‘cordon protecteur’) de ommezijde van de medaille is en elk moment kan omslaan in het tegendeel, namelijk in sensationele demonisering (het ‘cordon sanitaire’)1.

-2-

Johan Sanctorum, die met Frank Thevissen recent het boek “Media & journalistiek in Vlaanderen” uitgaf, stelt terecht : “Goedele Liekens geeft Kathleen Cools les in journalistiek.”[4]

De Naamloze Achter Ons grijpt deze gesprekken, maar ook de Polanski-affaire en de hele pedofiliehysterie in het algemeen aan om even dieper in te gaan op de inhoud van het pedofilie probleem.

Volgens N*A*O* was Goedele Liekens niet alleen journalistiek-technisch beter dan de walgende Kathleen Cools, maar drong ze ook vrij diep door tot de kern van de zaak.

Eerst en vooral accepteerde Liekens tijdens het gesprek heel wat onderscheiden die Ad Van Den Berg maakte.

Dit betekent niet dat Goedele zich daardoor liet beïnvloeden en deze definitief aanvaardde. Dat bleek uit haar nawoord dat op het gesprek volgde en waarin ze haar ‘acceptatie’ als een onderzoekstechniek verdedigde.

Toch geeft Liekens daarmee blijk genuanceerd te kunnen denken en niet mee te gaan in het actuele amalgamisme1, waaraan vele hedendaagse intellectuelen, de media en bij uitbreiding de hele cultuurindustrie lijden.

Met betrekking tot pedofilie is de grootste fout van het amalgamisme om Marc Dutroux als een pedofiel te beschouwen. Pedofilie betekent liefde (van platonische tot lichamelijke) voor kinderen, die de puberteit nog niet bereikten. Terwijl Dutroux als misdadiger naar alle waarschijnlijk een psychopaat en misschien een sadistische pervert is. Marc Dutroux staat bijvoorbeeld dichter bij Gilles de Rais, dan bij bekende en zelfbekende pedofielen als Lewis Carroll, André Gide, Henry de Montherlant, Roger Peyrefitte of Roland Barthes. Gilles de Rais had niet alleen seks met de kinderen die hij ontvoerde, maar folterde en doodde hen erna, zoals ook de Romeinse keizers Tiberius en Caracalla deden.

Het grote verschil tussen Gilles de Rais en Marc Dutroux is overigens dat deze laatste puur commercieel dacht. Dutroux handelde in kinderen, die eigenlijk tamelijk goedkoop waren, namelijk ongeveer een kleine 4000 Euro, dus ongeveer even duur als een Thais maagdje. Met dien verstande dat Dutroux’ koopwaar niet diende om van te genieten, maar wel de ‘grondstof’ was waarmee ‘snuff movies’ gemaakt werden. Dergelijke films, waarin kinderen verkracht, gefolterd en vermoord worden, zijn zes keer zo duur als de kinderen zelf. Wat wil je, Kathleen Cools, in onze beeldcultuur ?

De “walging” van Kathleen Cools, die toch filosofe van opleiding is, omtrent Van Den Bergs pedofilie, doet de Naamloze A*O* vermoeden dat zij de verontwaardiging van de ‘witte marsen’ vergeten is. Zij is met andere woorden bezig het typisch ‘menselijke’ sadisme, dat ook het genot om kinderen in stukken te kappen inhoudt, te verdringen…

Denkt Kathleen wel eens na over de sprookjes die mama haar vertelde ? Weet zij wat het feest van Sinterklaas betekent ? Heeft ze wel van Freud of Bataille gehoord ?

De ‘witte marsen’ hielden op en Kathleen Cools “walgt” : dit betekent voor de Naamloze Achter Ons dat het nog vijftig jaar zal duren vooraleer de zaak Dutroux echt opgehelderd zal zijn !

-3-

Om het amalgamisme te vermijden dient men dus onderscheid te maken.

Een eerste onderscheid dat in ‘het gesprek’ gemaakt werd is dat tussen pedofilie en andere ‘deviaties’.

Van Den Berg wilde vooral aantonen dat een pedofiel geen verkrachter is.

Uit N*A*O*’s pop-analytische praktijk blijkt dat pedofilie mag gedefinieerd worden als een specifieke vorm van liefde voor een specifiek soort kinderen. Het is niet omdat de wet om redenen van procedurale techniek en strafrechterlijk taalgebruik relaties tussen volwassenen en kinderen onder een bepaalde leeftijd automatisch als “verkrachting” opvat, dat men pedofielen ook echt als systematische verkrachters moet beschouwen.

Van de rechter verwacht de Naamloze Achter Ons dat hij effectief de wet onderscheidt van de geest van de wet.

Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar verkrachting interesseert de pedofiel in het geheel niet. Voor de pedofiel is het inderdaad essentieel dat het kind met de relatie instemt of zelfs het initiatief neemt. Niet dat N*A*O* hen gelooft, maar vaak vertellen pedofielen dat zij bijna door het kind ‘verkracht’ werden !

Als pop-analyticus is het belangrijk deze woorden ernstig te nemen. En dat is ook wat Goedele Liekens doet door het belang dat aan deze kinderlijke instemming gehecht wordt te exploreren.

Hoe kan een kind nu geldig toestemming geven ? vraagt Goedele.

In eerste instantie antwoordt Van Den Berg dat de ‘seksuele handelingsbekwaamheid’ verschilt van kind tot kind.

Een wetenschapper als Liekens moet hiermee wel instemmen, temeer omdat alleen al in Europa de leeftijden die de ‘seksuele volwassenheid’ afbakenen van land tot land variëren.[5]

Maar Goedele dringt toch aan en vraagt : “Hoe weet je zeker dat een kind instemt ?”

Hierop kan Van Den Berg alleen antwoorden door op de geweldige verantwoordelijkheid van de pedofiel te hameren en door anekdotes aan te halen. Een zeker criterium kan hij niet geven.

Van deze (minstens voorlopige) acceptatie van het onderscheid tussen pedofilie en verkrachting blijft niet veel meer over na de ondervraging van Liekens door Cools, die wil weten of Goedele niet meer “weerwerk” had moeten bieden tegen iemand die toch “kinderen voor heel hun leven traumatiseert” ?

Eigenlijk had Goedele op dit punt meer “weerwerk” moeten bieden tegen Cools, maar N*A*O* noteert dat haar hakkelende getuigenis tot stand kwam onder de folterpijnen van het VRT- inquisitoir.

Het blijft immers kapitaal voor een pedofiel te kunnen aantonen dat een kind in een soort spontane en natuurlijke erotiek baadt, waartegen elke neiging om te verkrachten indruist. Pedofielen zeggen juist dat het de familiale structuren zijn die het kind verkrachten.

Een verkrachter verwerpt omgekeerd elke al dan niet spontane instemming, omdat hij wil aantonen dat men iemand kan dwingen om te genieten.

Van Den Berg onderscheidde ten tweede pedofilie en incest, hetgeen weer pop-analytisch bevestigd kan worden.

Behoudens enkele uitzonderingen, worden vaders die hun zoon of dochter misbruiken daar niet seksueel door opgehitst. Incestueuze vaders hebben geen ‘liefde’ voor, maar integendeel een onnoemlijk probleem met hun nakomelingschap, dat ze dan ook teniet willen doen door het te onteren.

Pedofielen dragen het ‘ideale’ vaderschap, waar ze meestal complexe en subtiele theorieën over hebben, hoog in hun vaandel en als ze kinderen hebben, zijn het meestal voorbeeldige vaders.

-4-

Onderscheid maken betekent geenszins dat men automatisch verzachtende of verzwarende omstandigheden inroept. Het impliceert enkel dat men genuanceerder kan oordelen.

In de VRT-studio – dus weer onder druk van het correct denken – zei Goedele Liekens dat Van Den Berg voortdurend, maar tevergeefs geprobeerd had een verschil te maken tussen pedofilie en pedoseksualiteit, alsof hij nog een bijkomende indekking wilde creëren tegen morele en juridische veroordeling.

Hier vergiste Goedele zich volgens de Naamloze A*O*. Dat onderscheid maakte Van Den Berg niet. Hij zei wel dat de goegemeente verkeerdelijk het heteroseksuele beeld van seksualiteit projecteert op de pedofilie, die met andere woorden een ander soort seksualiteit zou zijn. Eén die veel minder genitaal is.[6]

Dit ontlokte bij een verstandig mens als Goedele direct de vraag wat pedoseksualiteit dan wel inhoudt ?

In tegenstelling tot Kathleen Cools’ extreem botte interpretatie dat Van Den Berg een “vieze oude man” is, die er plezier in schept pedofiele seks te beschrijven, kón Van Den Berg niet anders dan Goedele te antwoorden en zijn seksualiteit effectief beschrijven. Hij had het dan over het kijkgenot en ook over “piemel zuigen,” hetgeen Kathleen Cools ongetwijfeld deed stikken van “walging”.

Zoals Goedele neemt N*A*O* de pop-analyse ernstig en tracht zo te komen tot een nauwkeurige omschrijving van pedofilie.

Pedofielen beschouwen zichzelf als herauten van een morele hervorming, zodat het logisch is dat ze in conflict raken met de samenleving en haar instituten, waaronder de familie. Echte vaderlijke liefde moet bijna van buiten het gezin komen. Montherlant in “Les garçons” : “Dieu a créé des hommes plus sensibles que les pères, en vue d’enfants qui ne sont pas les leurs, et qui sont mal aimés.”

De pedofiel wil letterlijk de passie én de sensualiteit van het vaderschap herstellen, in zekere zin tegen de moederliefde in, die als het ware met maatschappelijke instemming het erotisch aspect van het vaderschap inpikte.

Daarom denkt hij dat kinderen voordeel hebben bij zijn seksuele liefdesrelaties. Hij meent een beter opvoeder te zijn omdat hij niet terugdeinst voor de passie van het vaderschap, die wel degelijk erotiek en sensualiteit impliceert. De pedofiel laat zich niet ‘castreren’ en verwerpt de leugen, die ontstaat uit de alliantie van de incestueuze moeder met de seksloze vader, zoals pedofiel Tony Duvert die omschrijft in “Le bon sexe illustré”.

Omdat hij er zeker van is dat het kind deze vaderlijke sensualiteit nodig heeft, is de wederzijdsheid van zo’n groot belang.

-5-

Waarom veroorzaakt pedofilie zoveel “walging” ?

Nog niet zolang geleden, in het zog van de homoseksuele bevrijdingsbeweging en van het streven om de censuur van pornografie op te heffen, probeerde men ook de pedofilie te dediaboliseren. Pedofiel Gabriel Matzneff was te gast bij televisie-uitzendingen en de filosoof René Scherer schreef in “Libération” : “L’aventure pédophilique vient révéler quelle insupportable confiscation d’être et de sens pratiquent à l’égard de l’enfant les rôles contraints et les pouvoirs conjurés.” (9 juni 1978) Schérer publiceert “Emile perverti ou des rapports entre l’éducation et la sexualité” en Guy Hocquenghem “Les petits garçons”. Vooral het geval van de pedofiele schrijver Tony Duvert is straf. Zijn roman “Paysage de fantaisie” uit 1973, die de seksuele spelletjes beschrijft tussen een volwassene en kinderen, wordt onthaald als gezonde subversie en krijgt de Médicis-prijs. Het jaar erop verschijnt “Le bon sexe illustré” dat een puur pedofiel manifest is, dat kinderen het recht toekent te genieten van de seksuele bevrijding die pedofielen hen kunnen brengen. Boven elk hoofdstuk prijkt een foto van een jongetje met een erectie. Wat zou Kathleen Cools ervan vinden ?

In 1978 verscheen Duverts “Quand mourut Jonathan” over de relatie van een rijpe kunstenaar met een jongentje van acht. “Le Monde” : “Tony Duvert va vers le plus pur.” (14 april 1978)

In diezelfde tijd deed ook Daniel Cohn-Bendit zijn bekentenissen in een boek, dat hem nu natuurlijk achtervolgt.


Volgens de Naamloze Achter Ons zijn er vier redenen waarom op relatief korte tijd deze beweging, waarvan ook psychologen en opvoeders deel uitmaakten, die de autonomie van kinderen beweerde voorop te stellen, die kinderen “het recht hun seksualiteit te beleven” gaf en die er ernstig in slaagde de leeftijd van “seksuele volwassenheid” te verlagen tot 13 en bijna zelfs tot 11 jaar, ter ziele ging en eindigde in het actuele omgekeerde hypocriete delirium van het onschuldige, maagdelijke kind.

Ten eerste werd de 68-generatie ouder, kreeg zelf kinderen en werd daarmee iets gevoeliger voor het lot van kinderen.

Ten tweede wilden de ondertussen bevrijde homo’s zich van pedofielen onderscheiden, vooral om zelf ouder te kunnen worden.[7]

De derde en de vierde redenen vindt de Naamloze A*O* in het toenemend belang dat gehecht wordt aan de instemming met seks, na de depenalisering van de pornografie en natuurlijk na de grote ‘pedofilie’-schandalen (Coral, Dutroux, ..).

-6-

Zoals Goedele Liekens haar Vlaamse geremdheid overwon voor de camera’s van de Nederlandse televisie, zo overwon ze haar geïntimideerdheid voor de VRT-camera’s. Het eerste gebeurde vrij snel tijdens ‘het gesprek’. Het tweede pas tegen het eind van het interview door Kathleen Cools.

Cools had al de flater begaan te stellen dat ze vond dat Van Den Berg zichzelf nooit in vraag stelde, hetgeen Liekens terecht ten stelligste ontkende, en waarvan Cools zichtbaar schrok.

Dan kwam Cools’ slotvraag : of Goedele uiteindelijk zo’n gesprek met een pedofiel waardevol vindt ?

Na wat wikken wegen besliste Goedele van wel.

Maar tijdens dat wikken en wegen had Goedele zichzelf enigszins klem gezet, omdat ze niet deviante, dus “gezonde” seks definieerde als “wederkerigheid”.

Het gevolg was dat ze daarover verder begon na te denken en via de omweg van het sekstoerisme met volwassen Thaise jongens én meisjes concludeerde dat we inderdaad voor een ernstig debat staan, dat nu effectief maar eens gevoerd moet worden !

Onthutst beëindigde Kathleen Cools het interview.

***

Welnu, om het sinds de jaren tachtig en negentig stilgevallen debat te heropenen maakt N*A*O* dankbaar gebruik van Goedele’s definitie van “gezonde” seks als “wederkerigheid”.

Het debat zal daarom wellicht twee richtingen uitgaan.

Vooreerst de richting die Goedele zelf aanwees : het onderzoek naar alle mogelijke vormen van niet-wederkerigheid, onvrijwilligheid, dwang. Deze kritische exploratie staat los van de absurde poging om een leeftijd te plakken op de overgang van pre-puberteit naar puberteit[8], en bekijkt ook niet-wederkerigheid boven deze leeftijdsgrens.

Hoeveel adolescenten en vooral adolescentes zijn vandaag niet “tot alles bereid” voor een carrière in de show-bizz of in de mode ? Toen Samantha Gailey klacht neerlegde tegen Polanski zei ze : “Hij toonde me de cover van Vogue en vroeg : ‘Zou je willen dat ik voor jou zo’n foto zou maken ?’ Waarop ik ‘ja’ antwoordde.”

Het Amerikaanse topmodel Sara Ziff toonde toch de smerige kant van de mode in “Picture Me”[9] ?

Wanneer enkele jaren geleden de BBC camera’s Gérald Marie, een van de bazen van Elite en ex-man van Linda Evangelista, erop betrapten een vijftien jarige een smak geld te beloven als ze met hem zou seksen, verdedigde “Le Nouvel Observateur” niet de BBC, maar Marie, onder de titel “Zo zijn wij mannen nu eenmaal”[10].

Ondanks de slechte technische kwaliteit, raadt N*A*O* nog steeds Delphine Seyrigs documentaire “Sois belle et tais-toi”[11] aan.

Goedele had het over Thailand. In het boek van de Franse cultuurminister Frédéric Mitterand[12] leest men hoe een jonge Thai seks aanbiedt met de romantische woorden : “I want you happy”…

Meer en meer stelt men ook de vraag : hoe zit het met de instemming met betrekking tot esthetische chirurgie[13] ?

Achter de titel van Ariel Levy’s “Female chauvinist pigs” schuilt tenslotte een diepe feministische kritiek op deze vrouwelijke varkens.


Een andere discussie volgt in feite uit de vorige, over de relativiteit van leeftijdsgrenzen.

Gevoelens van liefde en seks, de overgang naar de puberteit, en seksuele handelingsbekwaamheid laten zich niet bepalen door grenzen en wetten.

Het lijkt dus logisch om het gestagneerde debat over de verlaging van de leeftijdsgrens voor seksuele contacten terug aan te vatten.

Volgens biologen gaat ook de leeftijd van seksuele rijpheid naar beneden en zou deze rond de twaalf jaar liggen.

Een voorwaarde voor een eventuele verlaging is dat degelijk seksueel onderwijs georganiseerd wordt. Men moet scholieren voorbereiden op hun erotisch leven in een geseksualiseerde samenleving. Biologische en medische lessen over geslachtsdelen en –ziektes volstaan daarvoor niet. Jongeren moeten de sekspraktijk leren : het versieren, het verwoorden van hun eigen verlangens, oplettendheid, nieuwsgierigheid, …

Anderzijds kan N*A*O* zich moeilijk voorstellen dat men van een leraar zou horen hoe men seks moet bedrijven ?!

Dit brengt hem weer bij William Morris, die niet alleen de geestelijke vader van de fantasy is, maar ook van de arts-and-crafts-beweging, waarin deze opvoedingsspanning tussen het ‘erfgoed’ aan de ene kant en de noodzaak van het zelf ontdekken aan de andere, niet uit de weg gegaan werd.

Om een ‘vrijbewijs’ te bekomen zijn lessen nodig, maar moet ook voorzien worden in de mogelijkheid van oefenpraktijk in reële omstandigheden. Dit heeft ongetwijfeld gevolgen voor de wettelijke bepaling van de leeftijdsgrens.

In Hegels “Principes van de rechtsfilosofie” leest men onder paragraaf 175 : “Bij kinderen bestaat de noodzaak om opgevoed te worden in het gevoel dat hen eigen is om ontevreden te zijn over wat ze zijn. Zij neigen ertoe tot de wereld der volwassenen te willen behoren omdat zij vinden dat die superieur is : dat is het verlangen groot te worden. Spelpedagogiek behandelt het kinderlijke element als iets dat waardevol is op zichzelf en houdt dat ook de kinderen voor, zodat hetgeen voor hen ernst is gedevalueerd wordt, en de pedagogiek ook zichzelf devalueert als iets kinderlijk dat door kinderen zelf weinig gesmaakt wordt. Door kinderen voor te stellen als voltooid in de onvoltooide toestand waarin zij zichzelf voelen, en hen zo te proberen tevreden te stellen, verstoort en verandert men hun ware en spontane behoefte, die duidelijk beter is.”

Kinderen moeten beschermd worden. Maar leeftijdswetten volstaan daarvoor niet, gezien ook adolescenten en volwassenen slachtoffers blijven.

Kinderen hebben nood aan seksuele ‘arts-and-crafts’, die zij zo jong mogelijk moeten kunnen verwerven.

Het zijn juist de wetten die hen willen beschermen tegen allerhande zogenaamde ‘pedofielen’, die hen verhinderen weerbaar en autonoom te worden.

Daarom besluit de Naamloze Achter Ons dat de actuele obsessie om onze kinderen te beschermen dezelfde aanbidding van kinderen verbergt en derhalve als veralgemeende pedofilie bestempeld moet worden !

Aldus sprak N*A*O*,

‘Wie al te zeer naar een kind verlangt,

trouwt ten laatste een zwangere vrouw’,

Bollywood, 15 november 2009


[2] http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/mediatheek/programmas/terzake/2.7797/1.630276 . Om het fragment te vinden zoekt u : “ Terzake – 09/11/09 “ Vervolgens ‘scrollt’ u helemaal naar beneden om het fragment te vinden : “ Goedele Liekens : “In het begin was ik een beetje van de kaart”.“

[5] Ierland : 17 ; België en Nederland : 16 (in Nederland in 1989 nog 12) ; Spanje : 13. In Vaticaanstad ligt de leeftijdgrens op 12 jaar ! Hoe zou dat komen ?

[6] Deze stelling wil N*A*O* wel nuanceren. Er waren wel degelijk momenten tijdens ‘het gesprek’ waarop Van Den Berg het over zelfbeheersing had. Hiermee wilde hij echter niet pedofilie en pedoseksualiteit onderscheiden. De zelfbeheersing die hij promootte had niets te maken met pragmatiek ten opzichte van de maatschappelijke wetten, maar alles met de ontbrekende instemming van het kind.

In feite slaat Van Den Berg de droom dat een pedofiel in staat zou zijn zijn fantasie NIET in werkelijkheid te willen beleven aan diggelen.

Ook dat weet de pop-analyst al langer. Geef toe, gewone neuroten, zoals u en de Naamloze Achter U, hebben evengoed “walgelijke” fantasieën, maar wij schamen ons daarvoor en zullen deze dus zeker niet uitvoeren. Terwijl het typisch is voor elke pervert, dus ook elke pedofiel, om zijn fantasie in realiteit te willen beleven.

Van Den Berg probeert geen begrip op te wekken door middel van de hoger vernoemde droom, maar wel door pedoseksualiteit als ‘anders’ en ‘niet genitaal’ voor te stellen.

[7] Homo’s en pedo’s zijn doorgaans niet de beste vrienden. N*A*O* knoopt daar graag wat pop-analytische theorie aan vast. Een homo zal in een eventuele minderjarige partner eerder een ‘fetish’ vinden, zijnde een object dat noodzakelijk aanwezig moet zijn om een fantasie te kunnen beleven van de volkomenheid van een oorspronkelijk toch onvolkomen seksuele relatie (met de moeder).

Een pedo daarentegen vindt in het noodzakelijk pre-pubertaire kind letterlijk een engel : het derde geslacht, zowel man als vrouw, met andere woorden het geluk van de complete seksualiteit. De engel moet de pedofiel niet ‘aanvullen’. De pedofiel kijkt naar, raakt aan zijn eigen spiegelbeeld. Toppunt van narcisme…

[8] N*A*O* is natuurlijk niet tegen wetten die pedofilie bestraffen. Hij beschouwt deze wetten echter als constructies ter bescherming van de samenleving, niet als waarheden. Deze wetten moeten met andere woorden de debatten (zoals gevoerd door Goedele Liekens) volgen, terwijl tegenwoordig het omgekeerde het geval is en de debatten de wetten volgen (zoals het correcte denken van de VRT).

Geen opmerkingen:

Een reactie posten