zaterdag 28 november 2009
Isabella Rossellini : CULTUAL porno !
dinsdag 24 november 2009
N*A*O*'s Questions aux belgicistes (XI) : N*A*O*'s HAIKU
N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, vroeg zich af :
Kunnen haiku Europa redden ? Laten we met enkele naamloze proberen.
haiku president
nauwkeurig weinig uitleg
Europa bevriest
- 1 -
witgezicht is weg
kinderlijke verbazing
rustig en vadsig
We zijn onze haiku schrijvende premier kwijt. Europa is bereid hem maandelijks een kleine 22.000 € netto te betalen voor zijn rustige vadsigheid, waarvoor hij in België amper de helft kreeg.
Natuurlijk krijgt Europa er nu Van Rompuys haiku productie bij, die – ofschoon eerder kleurloos en vergelijkbaar met commandeur Tuymans’ palet – onmiddellijk al fans heeft in het Verre Oosten, met name in Japan.
N*A*O*’s verlangen naar een Europese levenswijze is u zeker niet ontgaan[1]. De Europese Geest houdt een hertovering in van de wereld, die de ‘American way of life’ onttoverde. Hiervoor is een CULTUEEL bewustzijn nodig. De cultus van trouw en geduld, die door de huisjesslak gesymboliseerd kan worden in de Europese vlag.
In deze optiek is het logisch dat N*A*O*’s oren zich spitsten, wanneer hij vernam dat Van Rompuy verhangen is aan de haikucultus.
Een goede haiku zou het resultaat zijn van nauwkeurige waarneming en liefdevolle zorg, en zou daarom kunnen passen in het nieuw te schrijven Europees verhaal.
Doch hoe men poëzie ook definieert, volgens de Naamloze A*O* kan men haiku bezwaarlijk als dichtkunst beschouwen.
Oorspronkelijk was de haiku ook geen autonome poëzie, maar enkel een aanzetstrofe voor een kettinggedicht.
Zoals bij veel dichtkunst is bij haiku de vorm zeer bepalend. De haiku wordt geschreven in drie regels van vijf, zeven en vijf lettergrepen. De verdedigers houden vol dat zich in de beperking de meester toont.
Maar in een Westerse, en meer bepaald in een Europese taal een voorgeschreven aantal lettergrepen bijeen zetten : dat kan iedereen, ook de Naamloze Achter Ons, met alle gemak. Dat kan u zelf vaststellen doorheen deze tekst.
En inderdaad, de haikufanaten benadrukken voortdurend dat hun versvorm niet veel uitleg, noch intellectueel gedoe nodig heeft.
Omdat zijn haiku oudpremier Van Rompuy in onze telecratische en amalgamistische wereld een air van intellectualiteit geven - vergelijkbaar met zijn CVP-voorganger Marc Eyskens, die schildert en zowel verzen als heideggeriaans aandoende teksten schrijft, is er sprake van een doelbewuste strategie, waarvan de haiku een gemakkelijk te beheersen onderdeel vormen.
Er is een rechtstreeks verband tussen Hermans haiku en de al even Japanse strategie van de drie apen uit het Koshin geloof.
Om te voorkomen dat God in de hemel iets te weten komt, mag Kikazaru niets horen, Mizaru niets zien en Iwazaru vooral niets zeggen. Het is meer dan een gebruik, want tijdens bepaalde nachten blijven de gelovigen soms wakker om er zeker van te zijn dat geen van de apen hen alsnog bij God zou verlinken.
De exotische haiku en de onbekendheid met de drie apen verhinderen ons Van Rompuys schijnheilige politiek te doorzien.
Dorian Van der Brempt : “Hij is een stille denker : iemand die veel weet, maar ook de wijsheid heeft om te zwijgen. Als Europa ook het continent van het stille weten wordt, is hij een excellente kandidaat.” (Knack, 11 november 2009)
Op Van Rompuys blog vindt men een haikuportret van hem, dat N*A*O* enigszins verbeterde[2] :
dalende wijsheid
diabolische wenkbrauw
Kikazaru oor
Dat Herman Van Rompuy serieus onderschat wordt en een diabolisch kantje heeft, blijkt toch uit de koelbloedigheid waarmee hij Yves Leterme uitrangeerde ?
Zijn broer Eric zegt in een interview wel dat Herman “niet van macht” houdt, maar tegelijk : “Mijn broer wil invloed hebben.” En vooral : “Hij heeft echt een hekel aan het gestook dat zo eigen is aan de oppositie. Ook nu nog kun je de minachting van zijn gezicht aflezen als oppositieleiders als Annemans, Tobback of Dedecker in de Kamer een persoonlijke aanval afvuren.” (Knack, 18 november 2009)
Het is duidelijk dat Van Rompuy het onderste uit de strategische kan moest halen, om “elected” te worden (zoals hij zo graag zegt) als vaste voorzitter van de Europese Raad (van staatshoofden en regeringsleiders).
Want ofschoon de Sunday Telegraph in oktober schreef : “Als we dan toch een president moeten kiezen, dan liefst een saaie piet,” bleef de weerstand tegen onze Herman groot. En dat lag niet aan het feit dat hij de even saaie Jan Peter Balkenende als concurrent had.
De reden hiervoor is dat Van Rompuy door veel Europese landen beschouwd wordt als een vazal van Parijs.
De waardering voor de Belgische premier als president is vooral gedaald na de zogezegde officiële ‘verzoening’ van Frankrijk en Duitsland, toen Angela Merkel deelnam aan de herdenking van Wapenstilstand op elf november laatstleden te Parijs.
Omdat de twee landen al heel lang verzoend zijn, moest de rest van Europa wel vermoeden dat het zelfverzekerd optreden van het koppel Merkel – Sarkozy eerder de uitdrukking was van de Duitse steun aan het francocentrisme in de Europese politiek.
Dat Napoleon in 1815 verslagen werd, betekende geenszins dat het Franse verlangen om België te annexeren verdwenen was.
Voor veel Europeanen staat Van Rompuy dus symbool voor het Franse imperialisme. La Libre Belgique : “Parce qu’il apparaît comme le pion d’un couple franco-allemand jugé trop sur de son fait par d’autres Etats membres.” (13 november 2009)
Of zoals Bart de Wever het zo plastisch zei : “De enige staatshervorming die we gerealiseerd hebben is dat we een Franse kolonie zijn geworden.” (Humo, 21 oktober 2008)
Het idee om in ons land sinds 2007 hard te werken aan het Belgisch nationalistisch gevoel, werd geregisseerd in samenspraak met Frankrijk, dat tegelijkertijd zijn eigen nationale identiteit trachtte te versterken door hiervoor 352 prefecten in te zetten. Zij moeten het Franse nationalisme promoten, op exact dezelfde wijze als de minister van Nationale Identiteit dat deed ten tijde van de Vichy collaboratie met Duitsland.
Pater Imberechts was Hermans retoricaleraar : “Ik verwacht dat vooral de Britten zullen dwarsliggen. Herman is nogal Frans georiënteerd.” (Humo, 17 november 2009)
Omdat Van Rompuys grijsheid niet zou volstaan om de Britten over de streep te trekken, kwam de drie apen tactiek onze Herman goed van pas. Hiermee kan hij zijn saaiheid als het ware van binnenuit uithollen, zodat die niet meer overkomt als een karaktertrek, maar als een ‘stijl’, die hij ondermeer in haiku tot uitdrukking brengt.
De drie apen worden geacht niets te horen, te zien of te zeggen, maar vormen een permanente dreiging om het toch te doen.
Het is met de hypocrisie van het “keeping up appearances” dat de gerenommeerde cynicus, die Van Rompuy is, de Britten verleidde.
Paul Goossens beweert dat Van Rompuy inderdaad een roddeltante is : “Ik herinner me ook dat hij altijd zéér goed geïnformeerd was over de privéperikelen van collega’s en partijgenoten. (..) Al die smeuïge verhalen, wat heb je daaraan ? (..) Ik vond dat eigenlijk een niet zo aangename karaktertrek van Van Rompuy.” (Humo, 17 november 2009)
Er werd veel gepalaverd over de vraag of de nieuwe functie van Europees ‘president’ al dan niet louter ceremonieel zou zijn.
Als men de staf van 25 medewerkers van de ‘president’ vergelijkt met de enkele honderden medewerkers en diplomaten, die onder de leiding staan van de eveneens te verkiezen Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlands Beleid, dan weet men het toch ?
Men zou kunnen zeggen dat deze tweede post naar de Britten ging als tegenwicht voor de Frans-Duitse dominantie binnen Europa. Ceremonieel bovenaan zou dan de nietszeggende ‘president’ Van Rompuy staan, die er echter van verdacht wordt een Frans-Duitse pion te zijn.
De haikustrategie bestaat er in te suggereren dat zijn functie inderdaad voor 80 % ceremonieel is, maar wel degelijk 20 % speling (of roddel) toelaat.
Van Rompuy doet zich daarmee voor als een paard van Troje, dat zich graag door een of andere partij laat bezwangeren om haar ideeën stiekem binnen te brengen.
Deze strategie maakt de afloop van het Belgisch presidentschap onzeker en daarom des te nuttiger. Net als met Willy Claes, die als hoofd van de NAVO wegens corruptie ontslag moest nemen, is België opnieuw bereid de clown met het witte gezicht te leveren.
De Britten mogen er trouwens gerust aan twijfelen of Van Rompuy ooit een ‘Europees’ beleid zal voeren, gezien België zelf vele Europese eisen aan zijn laars lapt, al twaalf keer veroordeeld werd wegens laattijdige of onjuiste omzetting van Europese regels in het nationaal recht, en een recordaantal van 88 Europese inbreukprocedures tegen zich heeft lopen !
Misschien mag men Van Rompuy een “europygmee” noemen (The Economist, 10 oktober 2009), maar onschuldig is hij zeker niet. Ondanks zijn leeftijd en religie, komt hij op de internationale politieke scène een beetje over als Lolita.
Om dit te karakteriseren nog een haiku :
nobel uit de stal
en toch reeds gepenetreerd
ik heb een staartje
- 2 -
Belgisch nummer in
Europees-Vlaamse piste
hier is madam 'non'
Europees Commissaris voor Economisch en Monetair Beleid Joaquin Almunia vindt de Belgische begroting nog steeds te vaag en te optimistisch.
Van Rompuy haalt er zijn ‘presidentiële’ schouders voor op en doet de kritiek af als “een standaardprocedure”.
Patrick Martens : “Een schaap dat geschoren wordt, blijft onbeweeglijk stilzitten om zo weinig mogelijk hinder van de ingreep te ondervinden.” (Knack, 18 november 2009)
N*A*O* vraagt zich echter af of de Belgische strategie effectief die van het hemelse schaap is, dan wel die van de helse geit ?
Madam ‘non’ is bijvoorbeeld goed op weg België weer met een nieuwe Europese veroordeling op te zadelen, omdat ze zich verzet tegen de invoering van de eenvormige Europese autonummerplaat tegen 2012.
Joëlle Milquet wil de Belgische plaat (die de Naamloze als kind al juist het meest beschamend Belgisch symbool vond) behouden als laatste symbool van de eenheid van ons land.
De Naamloze vindt in Milquets nationalisme de dubbelzinnige Belgische circustactiek terug.
Het behoud van de rood op witte nummerplaat versterkt tegelijk de Franse identiteit en de Britse ongehoorzaamheid, zoals ook Van Rompuys begroting België in handen van Franse banken geeft en het Engelse ‘solo slim’ bekrachtigt.
Milquet en Van Rompuy zijn in hun nopjes met elkaar[3].
- 3 -
Vlaamse palenflits
zelfkastijdingsbelasting
dank zegt Waalse paal
De Naamloze Achter Ons vraagt zich af hoe het toch komt dat Vlaanderen nog steeds heiliger dan de paus wil blijven na zoveel Belgische wetsovertredingen, die trouwens binnen de Belgische grenzen meer schering dan inslag zijn.
In Wallonië werden zopas de eerste zeven flitspalen geïnstalleerd, waarvan er twee soms werken[4], terwijl er in Vlaanderen al meer dan 1500 zijn ?!
Het is duidelijk dat Vlaanderen zichzelf wil straffen, in tegenstelling tot Wallonië dat de flitspalen bovendien alleen langs autosnelwegen installeert om zo min mogelijk de eigen bevolking te moeten beboeten en zoveel mogelijk het doorgaand internationale verkeer[5].
Marokkaanse flitspaal
Nu N*A*O* toch weer bezig is, doet hij meteen kond van een andere Vlaamse flagellatie, namelijk de kostprijs van Europa.
In Europa betaalt geen enkele burger (gemiddeld) meer aan Europa dan de Belg, namelijk 227,3 Euro per jaar. Maar terwijl een gemiddelde Vlaming 282,6 Euro betaalt, geeft een Waal slechts 144,5 Euro. Dat in ruil de Vlaamse 60 % van de bevolking slechts 28,5 % van de Europese cohesie- en structuurfondsen toegewezen wordt, komt omdat de Vlaamse belangen slecht worden verdedigd op Europees niveau door onze vertegenwoordigers.
Zoals gezegd begrijpt de Naamloze A*O* niet dat de Vlaamse burgerzin en solidariteit zo hoog blijft, en zelfs nog voortdurend aangezwengeld en opgejaagd wordt door opiniemakers als Paul Goossens, die, nadat hij in mei 1968 Leuven Vlaams wilde, Vlaanderen blijft depreciëren en vindt dat de Vlaamse heiligheid nooit genoeg is.
In Tony Judts geschiedeniswerk “Post War” las N*A*O* : “To live normally in occupied Europe meant breaking the law. (..) Theft – wether from the state, from a fellow citizen or from a looted Jewish store – was so widespread that in the eyes of many people it ceased to be a crime. (..) Violence became a part of daily life. (..) Violence bred cynicism.”
De Naamloze is ervan overtuigd dat deze cynische toestand sinds de tweede wereldoorlog in België gehandhaafd bleef. Vooral door Franstalige politici, die het toch niet helemaal onbegrijpelijk Vlaamse activisme, dat soms in collaboratie uitmondde, onterecht demoniseerden, zodat België als het ware ‘bezet’ bleef door aan Duitsers gelieerde Vlamingen[6].
- 4 -
Malisse klissen
tegen de verveling ook
Wickmayer naaien
Omdat in België de veilige volksidentiteit ontbreekt, is het logisch dat zowel de doorsnee Vlaming als de doorsnee Waal administratief nalatig durven zijn zonder zich schuldig te voelen.
Vlaanderen zou echter Vlaanderen niet zijn, moest het daar weer geen exorbitante straf voor voorzien. Na de recente beroepsverboden tegen de Hobokense onthaalmoeder en tegen imam Talhaoui’s vrouw, volgden er twee tegen de toptennissers Yanina Wickmayer en Xavier Malisse, die nog nooit op doping betrapt werden, maar de administratieve overtreding begingen hun ‘whereabouts’[7] niet in te vullen.
De Naamloze gaat akkoord met Karl Vannieuwkerke : “Het veroordelen van een kruimeldief tot de elektrische stoel.” (De Morgen, 7 november 2009)
Zo met een kanon op een mug schieten is typisch voor blèter Bert Anciaux, die als minister van Sportzaken het strengste anti-dopingdecreet ter wereld (!) liet stemmen[8].
Er is zelfs geen beroepsprocedure voorzien.
Om te begrijpen dat ook onze binnenlandse buurlanden Wallonië en Brussel de internationale anti-dopingverplichtingen veel flexibeler interpreteren, hebben we Louis Tobback nodig, de enige Vlaamse socialist met inhoud : “De betuttelingsmiserie in Vlaanderen” zal pas stoppen na een grote staatshervorming op “de dag dat de verveling stopt en Vlaanderen genoeg nuttigs te doen heeft.” (Het Laatste Nieuws, 30 mei 2009)
- 5 -
N-VA kopieert
Leterme's Marseillaise
Muyters telt zo fout
Ondertussen zegt André Agassi in zijn boek ‘Open’ niet alleen doping gebruikt te hebben, maar ook dat de internationale tennisliga de zaak in de doofpot stopte, toen hij in 1997 betrapt werd.
De nieuwe Vlaamse minister van Sport, Philippe Muyters, heeft alvast een harde dobber aan deze schorsingsaffaire.
Als ‘superminister’ van Begroting en Financiën, Ruimtelijke Ordening, Werk en Sport, verklaarde hij nog blij te zijn met sport, om zo nog eens “onder de mensen te kunnen komen en te ontspannen.” (Knack, 18 november 2009)
Eerst reageerde hij op de schorsing door het belang van de strijd tegen doping te benadrukken.
Dan zag hij de kafkaiaanse absurditeit van de door Vlaamse verveling veroorzaakte maatregel in, maar verklaarde nogal onbeholpen dat hij beide schatrijke tennissers (met ons belastingsgeld !) financieel wilde helpen om in Zwitserland in beroep te gaan (een nagenoeg kosteloze procedure trouwens…).
Tenslotte verklaarde Muyters dat hij alles nog eens goed zou onderzoeken, en werd hij, als voormalig VOKA-voorzitter, getackeld door middel van het ‘reparatiedecreet’ van coalitiepartner S.P.a, die natuurlijk elke gelegenheid te baat neemt om ondanks zijn impotentie toch te scoren.
Dit is al Muyters’ derde telfout.
Een maand na zijn eedaflegging verklaarde de politieke debutant namelijk aan de pers dat de Vlaamse regering één miljard Euro zou besparen. ‘Wishfull thinking’ natuurlijk van de voormalig gedelegeerd bestuurder van werkgeversorganisatie VOKA, want in het regeerakkoord was slechts sprake van 200 miljoen.
Wat later berekende hij voor de camera’s vol overtuiging dat 35 plus 72 117 geeft.
Philippe Muyters en N-VA moeten dus op hun tellen passen.
Nadat CD&V zeer succesvol van buiten de politiek Kris Peeters binnenloodste, probeerden coalitiepartners N-VA en S.P.a hetzelfde te doen met respectievelijk Philippe Muyters en Ingrid Lieten. Maar dat ging minder probleemloos.
Een mislukking van Muyters zou voor N-VA veel erger zijn, juist omdat hij een ‘superministerie’ leidt.
Het zou ook schadelijk zijn voor het imago van de gehele Vlaamse regering.
Wat de ‘Marseillaise’ is voor Leterme, dreigt voor Muyters de telfout te worden…
Het gevolg zou kunnen zijn dat CD&V zich wegdraait van N-VA en zich keert naar de andere partner waarmee ze het bed deelt, de S.P.a.
Maar dat zou de Vlaamse onderhandelingspositie op het vlak van de staatshervorming fel verzwakken. De S.P.a leunt op dit punt aan bij de rechter vleugel van CD&V en bij haar haar grote liefde Open VLD.
De S.P.a zit doelbewust niet in de federale regering, maar Caroline Gennez zet al haar verleidingstactieken in om wél te kunnen deelnemen aan de onderhandelingen over B-H-V en de staatshervorming !
Bij het vertek van Van Rompuy naar Europa en met het vooruitzicht op de terugkeer van Yves Leterme als premier, zijn de Franstaligen plots vragende partij om de splitsing van B-H-V te ‘onderhandelen’.
Zelfs de Franstaligen lijken immers te accepteren dat B-H-V gesplitst moet worden om de volgende verkiezingen rechtsgeldig te laten zijn[9].
De discussie zit echter muurvast sinds de S.P.a en Open VLD in 2005 een bijna-akkoord bereikten, waarin alle verworvenheden van de Vlaamse beweging sinds de tweede wereldoorlog verkocht werden. (Dankzij Spirit kon Hugo Schiltz toen het akkoord net op tijd laten tegenhouden.)
Toch nemen de Franstaligen sindsdien geen genoegen meer met minder !
Muyters en N-VA kunnen dus best niet teveel telfouten meer maken.
Eric Van Rompuy verklaarde : “Herman Van Rompuy zal echt geen compromis onderhandelen waar Olivier Maingain (FDF) zich in kan vinden maar de hele Vlaamse beweging storm tegen loopt.” (Knack, 18 november 2009)
Desondanks schakelden de Franstaligen het Honingshuis in om Leterme nog even tegen te houden in de gang, om zijn rentrée te laten ‘begeleiden’ door omoe Wilfried Martens, in de hoop de Vlaamsgezinde vleugel van de CD&V lam te leggen en de splitsing van B-H-V alsnog te kunnen ‘onderhandelen’.
De Franstaligen willen de B-H-V besprekingen aan een mini staatshervorming koppelen : de uitbreiding van Brussel.
Een échte staatshervorming zal in België pas mogelijk worden wanneer hier alles zo geblokkeerd zal zijn, dat dynamiet nodig is.
En om dynamiet te durven gebruiken moeten wellicht sterke V-partijen in de Vlaamse regering zitten.
N*A*O* blijft in elk geval tégen de splitsing van B-H-V.
Eric Van Rompuy : “We hebben geen keuze. Als het Brussels Parlement in de lente van 2010 nog een belangenconflict inroept, komt het wetsvoorstel over de splitsing pas in de herfst weer in de Kamer. Midden in het Belgische voorzitterschap van de Europese Unie dus. Dan staan we op een paar maanden van de federale verkiezingen en is het echt te laat voor een onderhandelde oplossing. En dan ? Dan riskeren we uit te komen bij een noodwet waardoor de oude arrondissementele kieskringen weer worden ingevoerd en B-H-V nog altijd niet is gesplitst. Ofwel komt het tot een stemming in het parlement, luiden de Franstaligen de alarmbel, valt de regering en worden er federale verkiezingen uitgeschreven zonder dat B-H-V is gesplitst. Met andere woorden : dan zouden er onwettige verkiezingen worden georganiseerd. Dat is natuurlijk net het scenario waar sommigen binnen de Vlaamse beweging van dromen : alleen de deelstaten hebben dan nog wettig verkozen parlementen en dus zouden er noodgedwongen een soort confederale onderhandelingen moeten worden gevoerd. In de praktijk zou dat het einde van de democratie in België inluiden. En dat van België tout court. Niemand die daar nog iets tegen zou kunnen beginnen. Ook mijn broer niet.” (Knack, 18 november 2009)
Aldus N*A*O*’s haiku :
principem esse
et non esse latronem
vix impossibile
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XI)’,
Ueno, 24 november 2009
[4] Eén in de Luikse tunnel die de noordelijke en de zuidelijke autowegen verbindt en één in Beez.
Eigenlijk waren er twintig flitspalen voorzien, maar de Waalse regeringen laten hun bevolking liever op een natuurlijke wijze wennen aan zo’n drastische ingreep ! Men begint er dus met twee palen die af en toe werken, om gefaseerd te groeien naar zeven en binnen vele jaren naar twintig.
[5] De Vlaamse orthodoxie gaat zelfs zover dat de straf voor de Vlaamse snelheidsovertredingen de vorm aanneemt van solidariteit met de Walen, die kunnen genieten van een groot deel van het Vlaamse boetegeld door middel van de flitspaaltransfert. In 2008 werden driekwart van de strafboetes (42,4 van de 57,5 miljoen Euro) in Vlaanderen geïnd. Het gaat vooral om boetes die worden geïnd door politierechtbanken, maar de schuldenaars zijn jammer genoeg meestal minder begoede Vlamingen, die vaste boeteklanten zijn.
[6] Onlangs werd het Belgische ‘cordon protecteur’ rond de honinklijke familie doorbroken door de historicus Mark Van den Wijngaart, die in een essay in het boek ‘Vrouwen naast de troon’ aantoonde dat honingin Paola’s vader een Italiaans fascist was. Honingin Paola kan nu zelf ondervinden hoe het voelt om door het ‘verleden’ van haar vader te worden achtervolgd. Deze ontdekking maakt anderzijds de Belgische staatsveiligheid compleet belachelijk. In plaats van honinklijke huwelijkskandidaten te screenen, houdt zij zich bezig met het verhinderen van Soetkin Colliers deelname aan het Eurovisie Songfestival en met het beroepsverbod tegen de echtgenote van de Antwerpse imam Talhaoui.
[7] N*A*O* is werkelijk verrukt door dit Engels aandoend neologisme, dat regelrecht uit James Joyces “Finnegan’s Wake” lijkt te komen.
[8] “Nu dat weer,” moet het dit najaar zwaar belaagd S.P.a-wijf Caroline Gennez gedacht hebben. Na al de miserie sinds het in huis halen van de blètende Vlaamse flagellant Anciaux, haastte ze zich om een ‘reparatiedecreet’ in te dienen om dit muggenschieten ongedaan te maken.
[9] Tenzij men terug naar af zou gaan en terugkeert naar de oude arrondissementele kieskringen, zoals sommigen inderdaad suggereren.
Maar omdat in dat geval de discriminatie ten gevolge van het niet gesplitste B-H-V blijft bestaan, zeggen anderen dat de terugkeer naar de arrondissementele kieskringen onmogelijk is en NU niet meer getolereerd zou worden door het Grondwettelijk Hof (vroeger Arbitragehof), dat dit in zijn arrest 90/1994 wel toeliet. Bijvoorbeeld : http://inflandersfields.eu/2007/09/interpretatie-zonder-te-zinzen-waarom.html .
maandag 16 november 2009
zondag 15 november 2009
De Naamloze Achter U is een pedofiel !
N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, heeft gezegd :
Het is de laatste tijd al pedofilie wat de klok slaat. Maar de Naamloze vraagt zich af of de affaire Polanski niet het een en het ander in beweging heeft gezet ?
Het begint er op te lijken dat onze algemene verontwaardiging verbergt dat wij onze kinderen als een onaantastbare luxe zijn gaan beschouwen en dat wij dus allemaal pedofiel aan het worden zijn !
Daarom geeft N*A*O* William Morris, de grondlegger van het fantasy-genre, nog eens het woord : “Ik weet niet, wie de beste opvoeders van de jeugd zijn, maar ouders zijn in ieder geval de slechtste.”
-1-
N*A*O* vroeg zich al af of de Amerikaanse aandrang om de cineast Roman Polanski juist nu te lynchen een compensatie zou zijn voor de nationale verering van Michael Jackson[1] ? Men kan zich opnieuw de vraag stellen of de “walging” die de ‘linkse’ VRT-journaliste Kathleen Cools[2] ervoer bij de antwoorden van pedofiel Ad Van Den Berg, die ondervraagd werd door seksuologe Goedele Liekens tijdens een ‘blind date’ gesprek, opgenomen door de Nederlandse digitale televisiezender[3], op zijn beurt een compensatie is voor de relatieve stilte rondom Polanski ?
Dit gesprek was in Nederland al omstreden nog voor het werd uitgezonden. Velen vinden dat men deze notoire pedofiel nooit dit forum om zijn ideeën uiteen te zetten had mogen bieden.
De dag nadien, in het Radio 1 programma ‘De ochtend’, onderhield Kathleen Cools zich over de kwestie met journalist Patrick De Witte, die jammer genoeg ooit zelf slachtoffer was van een of andere vorm van ‘pedofilie’. De Witte beweerde “niet onder de indruk” te zijn van Ad Van Den Berg, maar hij herinnerde natuurlijk wel aan zijn voorstel om pedofielen uit de samenleving te houden en op te sluiten, dat hij in het voorjaar deed. (De Standaard, 21 april 2009)
’s Avonds nodigde Kathleen Cools Goedele Liekens uit in ‘Terzake’. Cools begon haar interview van Liekens met de woorden dat ze van Van Den Bergs uitspraken “walgde”.
(Hierbij keek Cools wel op haar papier. Walgde ze op bevel ?)
Uit de lichaamstaal van beide vrouwen bleek dat ze zich ongemakkelijk voelden in ‘Terzake’. Liekens verwoordde dat zelfs voor haar ‘ondervraging’ van start ging. Haar angst voor de VRT-inquisitie ging niet meer weg. Ze sprak veel minder vlot en misschien soms zelfs naar de mond van Cools, die – zoals gezegd – ook niet geheel vrijuit leek te praten.
De dag voordien voelde Liekens zich tegenover de pedofiel nog als een vis in het seksuologisch water. (De Naamloze merkte op dat Liekens daarbij eerst de typische Vlaamse schroom voor het Nederlands publiek moest overwinnen, wat haar goed lukte.)
Dit alles bevestigt N*A*O*’s stelling dat het zwijgen van de ‘linkse’ pers (het ‘cordon protecteur’) de ommezijde van de medaille is en elk moment kan omslaan in het tegendeel, namelijk in sensationele demonisering (het ‘cordon sanitaire’)1.
-2-
Johan Sanctorum, die met Frank Thevissen recent het boek “Media & journalistiek in Vlaanderen” uitgaf, stelt terecht : “Goedele Liekens geeft Kathleen Cools les in journalistiek.”[4]
De Naamloze Achter Ons grijpt deze gesprekken, maar ook de Polanski-affaire en de hele pedofiliehysterie in het algemeen aan om even dieper in te gaan op de inhoud van het pedofilie probleem.
Volgens N*A*O* was Goedele Liekens niet alleen journalistiek-technisch beter dan de walgende Kathleen Cools, maar drong ze ook vrij diep door tot de kern van de zaak.
Eerst en vooral accepteerde Liekens tijdens het gesprek heel wat onderscheiden die Ad Van Den Berg maakte.
Dit betekent niet dat Goedele zich daardoor liet beïnvloeden en deze definitief aanvaardde. Dat bleek uit haar nawoord dat op het gesprek volgde en waarin ze haar ‘acceptatie’ als een onderzoekstechniek verdedigde.
Toch geeft Liekens daarmee blijk genuanceerd te kunnen denken en niet mee te gaan in het actuele amalgamisme1, waaraan vele hedendaagse intellectuelen, de media en bij uitbreiding de hele cultuurindustrie lijden.
Met betrekking tot pedofilie is de grootste fout van het amalgamisme om Marc Dutroux als een pedofiel te beschouwen. Pedofilie betekent liefde (van platonische tot lichamelijke) voor kinderen, die de puberteit nog niet bereikten. Terwijl Dutroux als misdadiger naar alle waarschijnlijk een psychopaat en misschien een sadistische pervert is. Marc Dutroux staat bijvoorbeeld dichter bij Gilles de Rais, dan bij bekende en zelfbekende pedofielen als Lewis Carroll, André Gide, Henry de Montherlant, Roger Peyrefitte of Roland Barthes. Gilles de Rais had niet alleen seks met de kinderen die hij ontvoerde, maar folterde en doodde hen erna, zoals ook de Romeinse keizers Tiberius en Caracalla deden.
Het grote verschil tussen Gilles de Rais en Marc Dutroux is overigens dat deze laatste puur commercieel dacht. Dutroux handelde in kinderen, die eigenlijk tamelijk goedkoop waren, namelijk ongeveer een kleine 4000 Euro, dus ongeveer even duur als een Thais maagdje. Met dien verstande dat Dutroux’ koopwaar niet diende om van te genieten, maar wel de ‘grondstof’ was waarmee ‘snuff movies’ gemaakt werden. Dergelijke films, waarin kinderen verkracht, gefolterd en vermoord worden, zijn zes keer zo duur als de kinderen zelf. Wat wil je, Kathleen Cools, in onze beeldcultuur ?
De “walging” van Kathleen Cools, die toch filosofe van opleiding is, omtrent Van Den Bergs pedofilie, doet de Naamloze A*O* vermoeden dat zij de verontwaardiging van de ‘witte marsen’ vergeten is. Zij is met andere woorden bezig het typisch ‘menselijke’ sadisme, dat ook het genot om kinderen in stukken te kappen inhoudt, te verdringen…
Denkt Kathleen wel eens na over de sprookjes die mama haar vertelde ? Weet zij wat het feest van Sinterklaas betekent ? Heeft ze wel van Freud of Bataille gehoord ?
De ‘witte marsen’ hielden op en Kathleen Cools “walgt” : dit betekent voor de Naamloze Achter Ons dat het nog vijftig jaar zal duren vooraleer de zaak Dutroux echt opgehelderd zal zijn !
-3-
Om het amalgamisme te vermijden dient men dus onderscheid te maken.
Een eerste onderscheid dat in ‘het gesprek’ gemaakt werd is dat tussen pedofilie en andere ‘deviaties’.
Van Den Berg wilde vooral aantonen dat een pedofiel geen verkrachter is.
Uit N*A*O*’s pop-analytische praktijk blijkt dat pedofilie mag gedefinieerd worden als een specifieke vorm van liefde voor een specifiek soort kinderen. Het is niet omdat de wet om redenen van procedurale techniek en strafrechterlijk taalgebruik relaties tussen volwassenen en kinderen onder een bepaalde leeftijd automatisch als “verkrachting” opvat, dat men pedofielen ook echt als systematische verkrachters moet beschouwen.
Van de rechter verwacht de Naamloze Achter Ons dat hij effectief de wet onderscheidt van de geest van de wet.
Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar verkrachting interesseert de pedofiel in het geheel niet. Voor de pedofiel is het inderdaad essentieel dat het kind met de relatie instemt of zelfs het initiatief neemt. Niet dat N*A*O* hen gelooft, maar vaak vertellen pedofielen dat zij bijna door het kind ‘verkracht’ werden !
Als pop-analyticus is het belangrijk deze woorden ernstig te nemen. En dat is ook wat Goedele Liekens doet door het belang dat aan deze kinderlijke instemming gehecht wordt te exploreren.
Hoe kan een kind nu geldig toestemming geven ? vraagt Goedele.
In eerste instantie antwoordt Van Den Berg dat de ‘seksuele handelingsbekwaamheid’ verschilt van kind tot kind.
Een wetenschapper als Liekens moet hiermee wel instemmen, temeer omdat alleen al in Europa de leeftijden die de ‘seksuele volwassenheid’ afbakenen van land tot land variëren.[5]
Maar Goedele dringt toch aan en vraagt : “Hoe weet je zeker dat een kind instemt ?”
Hierop kan Van Den Berg alleen antwoorden door op de geweldige verantwoordelijkheid van de pedofiel te hameren en door anekdotes aan te halen. Een zeker criterium kan hij niet geven.
Van deze (minstens voorlopige) acceptatie van het onderscheid tussen pedofilie en verkrachting blijft niet veel meer over na de ondervraging van Liekens door Cools, die wil weten of Goedele niet meer “weerwerk” had moeten bieden tegen iemand die toch “kinderen voor heel hun leven traumatiseert” ?
Eigenlijk had Goedele op dit punt meer “weerwerk” moeten bieden tegen Cools, maar N*A*O* noteert dat haar hakkelende getuigenis tot stand kwam onder de folterpijnen van het VRT- inquisitoir.
Het blijft immers kapitaal voor een pedofiel te kunnen aantonen dat een kind in een soort spontane en natuurlijke erotiek baadt, waartegen elke neiging om te verkrachten indruist. Pedofielen zeggen juist dat het de familiale structuren zijn die het kind verkrachten.
Een verkrachter verwerpt omgekeerd elke al dan niet spontane instemming, omdat hij wil aantonen dat men iemand kan dwingen om te genieten.
Van Den Berg onderscheidde ten tweede pedofilie en incest, hetgeen weer pop-analytisch bevestigd kan worden.
Behoudens enkele uitzonderingen, worden vaders die hun zoon of dochter misbruiken daar niet seksueel door opgehitst. Incestueuze vaders hebben geen ‘liefde’ voor, maar integendeel een onnoemlijk probleem met hun nakomelingschap, dat ze dan ook teniet willen doen door het te onteren.
Pedofielen dragen het ‘ideale’ vaderschap, waar ze meestal complexe en subtiele theorieën over hebben, hoog in hun vaandel en als ze kinderen hebben, zijn het meestal voorbeeldige vaders.
-4-
Onderscheid maken betekent geenszins dat men automatisch verzachtende of verzwarende omstandigheden inroept. Het impliceert enkel dat men genuanceerder kan oordelen.
In de VRT-studio – dus weer onder druk van het correct denken – zei Goedele Liekens dat Van Den Berg voortdurend, maar tevergeefs geprobeerd had een verschil te maken tussen pedofilie en pedoseksualiteit, alsof hij nog een bijkomende indekking wilde creëren tegen morele en juridische veroordeling.
Hier vergiste Goedele zich volgens de Naamloze A*O*. Dat onderscheid maakte Van Den Berg niet. Hij zei wel dat de goegemeente verkeerdelijk het heteroseksuele beeld van seksualiteit projecteert op de pedofilie, die met andere woorden een ander soort seksualiteit zou zijn. Eén die veel minder genitaal is.[6]
Dit ontlokte bij een verstandig mens als Goedele direct de vraag wat pedoseksualiteit dan wel inhoudt ?
In tegenstelling tot Kathleen Cools’ extreem botte interpretatie dat Van Den Berg een “vieze oude man” is, die er plezier in schept pedofiele seks te beschrijven, kón Van Den Berg niet anders dan Goedele te antwoorden en zijn seksualiteit effectief beschrijven. Hij had het dan over het kijkgenot en ook over “piemel zuigen,” hetgeen Kathleen Cools ongetwijfeld deed stikken van “walging”.
Zoals Goedele neemt N*A*O* de pop-analyse ernstig en tracht zo te komen tot een nauwkeurige omschrijving van pedofilie.
Pedofielen beschouwen zichzelf als herauten van een morele hervorming, zodat het logisch is dat ze in conflict raken met de samenleving en haar instituten, waaronder de familie. Echte vaderlijke liefde moet bijna van buiten het gezin komen. Montherlant in “Les garçons” : “Dieu a créé des hommes plus sensibles que les pères, en vue d’enfants qui ne sont pas les leurs, et qui sont mal aimés.”
De pedofiel wil letterlijk de passie én de sensualiteit van het vaderschap herstellen, in zekere zin tegen de moederliefde in, die als het ware met maatschappelijke instemming het erotisch aspect van het vaderschap inpikte.
Daarom denkt hij dat kinderen voordeel hebben bij zijn seksuele liefdesrelaties. Hij meent een beter opvoeder te zijn omdat hij niet terugdeinst voor de passie van het vaderschap, die wel degelijk erotiek en sensualiteit impliceert. De pedofiel laat zich niet ‘castreren’ en verwerpt de leugen, die ontstaat uit de alliantie van de incestueuze moeder met de seksloze vader, zoals pedofiel Tony Duvert die omschrijft in “Le bon sexe illustré”.
Omdat hij er zeker van is dat het kind deze vaderlijke sensualiteit nodig heeft, is de wederzijdsheid van zo’n groot belang.
-5-
Waarom veroorzaakt pedofilie zoveel “walging” ?
Nog niet zolang geleden, in het zog van de homoseksuele bevrijdingsbeweging en van het streven om de censuur van pornografie op te heffen, probeerde men ook de pedofilie te dediaboliseren. Pedofiel Gabriel Matzneff was te gast bij televisie-uitzendingen en de filosoof René Scherer schreef in “Libération” : “L’aventure pédophilique vient révéler quelle insupportable confiscation d’être et de sens pratiquent à l’égard de l’enfant les rôles contraints et les pouvoirs conjurés.” (9 juni 1978) Schérer publiceert “Emile perverti ou des rapports entre l’éducation et la sexualité” en Guy Hocquenghem “Les petits garçons”. Vooral het geval van de pedofiele schrijver Tony Duvert is straf. Zijn roman “Paysage de fantaisie” uit 1973, die de seksuele spelletjes beschrijft tussen een volwassene en kinderen, wordt onthaald als gezonde subversie en krijgt de Médicis-prijs. Het jaar erop verschijnt “Le bon sexe illustré” dat een puur pedofiel manifest is, dat kinderen het recht toekent te genieten van de seksuele bevrijding die pedofielen hen kunnen brengen. Boven elk hoofdstuk prijkt een foto van een jongetje met een erectie. Wat zou Kathleen Cools ervan vinden ?
In 1978 verscheen Duverts “Quand mourut Jonathan” over de relatie van een rijpe kunstenaar met een jongentje van acht. “Le Monde” : “Tony Duvert va vers le plus pur.” (14 april 1978)
In diezelfde tijd deed ook Daniel Cohn-Bendit zijn bekentenissen in een boek, dat hem nu natuurlijk achtervolgt.
Volgens de Naamloze Achter Ons zijn er vier redenen waarom op relatief korte tijd deze beweging, waarvan ook psychologen en opvoeders deel uitmaakten, die de autonomie van kinderen beweerde voorop te stellen, die kinderen “het recht hun seksualiteit te beleven” gaf en die er ernstig in slaagde de leeftijd van “seksuele volwassenheid” te verlagen tot 13 en bijna zelfs tot 11 jaar, ter ziele ging en eindigde in het actuele omgekeerde hypocriete delirium van het onschuldige, maagdelijke kind.
Ten eerste werd de 68-generatie ouder, kreeg zelf kinderen en werd daarmee iets gevoeliger voor het lot van kinderen.
Ten tweede wilden de ondertussen bevrijde homo’s zich van pedofielen onderscheiden, vooral om zelf ouder te kunnen worden.[7]
De derde en de vierde redenen vindt de Naamloze A*O* in het toenemend belang dat gehecht wordt aan de instemming met seks, na de depenalisering van de pornografie en natuurlijk na de grote ‘pedofilie’-schandalen (Coral, Dutroux, ..).
-6-
Zoals Goedele Liekens haar Vlaamse geremdheid overwon voor de camera’s van de Nederlandse televisie, zo overwon ze haar geïntimideerdheid voor de VRT-camera’s. Het eerste gebeurde vrij snel tijdens ‘het gesprek’. Het tweede pas tegen het eind van het interview door Kathleen Cools.
Cools had al de flater begaan te stellen dat ze vond dat Van Den Berg zichzelf nooit in vraag stelde, hetgeen Liekens terecht ten stelligste ontkende, en waarvan Cools zichtbaar schrok.
Dan kwam Cools’ slotvraag : of Goedele uiteindelijk zo’n gesprek met een pedofiel waardevol vindt ?
Na wat wikken wegen besliste Goedele van wel.
Maar tijdens dat wikken en wegen had Goedele zichzelf enigszins klem gezet, omdat ze niet deviante, dus “gezonde” seks definieerde als “wederkerigheid”.
Het gevolg was dat ze daarover verder begon na te denken en via de omweg van het sekstoerisme met volwassen Thaise jongens én meisjes concludeerde dat we inderdaad voor een ernstig debat staan, dat nu effectief maar eens gevoerd moet worden !
Onthutst beëindigde Kathleen Cools het interview.
***
Welnu, om het sinds de jaren tachtig en negentig stilgevallen debat te heropenen maakt N*A*O* dankbaar gebruik van Goedele’s definitie van “gezonde” seks als “wederkerigheid”.
Het debat zal daarom wellicht twee richtingen uitgaan.
Vooreerst de richting die Goedele zelf aanwees : het onderzoek naar alle mogelijke vormen van niet-wederkerigheid, onvrijwilligheid, dwang. Deze kritische exploratie staat los van de absurde poging om een leeftijd te plakken op de overgang van pre-puberteit naar puberteit[8], en bekijkt ook niet-wederkerigheid boven deze leeftijdsgrens.
Hoeveel adolescenten en vooral adolescentes zijn vandaag niet “tot alles bereid” voor een carrière in de show-bizz of in de mode ? Toen Samantha Gailey klacht neerlegde tegen Polanski zei ze : “Hij toonde me de cover van Vogue en vroeg : ‘Zou je willen dat ik voor jou zo’n foto zou maken ?’ Waarop ik ‘ja’ antwoordde.”
Het Amerikaanse topmodel Sara Ziff toonde toch de smerige kant van de mode in “Picture Me”[9] ?
Wanneer enkele jaren geleden de BBC camera’s Gérald Marie, een van de bazen van Elite en ex-man van Linda Evangelista, erop betrapten een vijftien jarige een smak geld te beloven als ze met hem zou seksen, verdedigde “Le Nouvel Observateur” niet de BBC, maar Marie, onder de titel “Zo zijn wij mannen nu eenmaal”[10].
Ondanks de slechte technische kwaliteit, raadt N*A*O* nog steeds Delphine Seyrigs documentaire “Sois belle et tais-toi”[11] aan.
Goedele had het over Thailand. In het boek van de Franse cultuurminister Frédéric Mitterand[12] leest men hoe een jonge Thai seks aanbiedt met de romantische woorden : “I want you happy”…
Meer en meer stelt men ook de vraag : hoe zit het met de instemming met betrekking tot esthetische chirurgie[13] ?
Achter de titel van Ariel Levy’s “Female chauvinist pigs” schuilt tenslotte een diepe feministische kritiek op deze vrouwelijke varkens.
Een andere discussie volgt in feite uit de vorige, over de relativiteit van leeftijdsgrenzen.
Gevoelens van liefde en seks, de overgang naar de puberteit, en seksuele handelingsbekwaamheid laten zich niet bepalen door grenzen en wetten.
Het lijkt dus logisch om het gestagneerde debat over de verlaging van de leeftijdsgrens voor seksuele contacten terug aan te vatten.
Volgens biologen gaat ook de leeftijd van seksuele rijpheid naar beneden en zou deze rond de twaalf jaar liggen.
Een voorwaarde voor een eventuele verlaging is dat degelijk seksueel onderwijs georganiseerd wordt. Men moet scholieren voorbereiden op hun erotisch leven in een geseksualiseerde samenleving. Biologische en medische lessen over geslachtsdelen en –ziektes volstaan daarvoor niet. Jongeren moeten de sekspraktijk leren : het versieren, het verwoorden van hun eigen verlangens, oplettendheid, nieuwsgierigheid, …
Anderzijds kan N*A*O* zich moeilijk voorstellen dat men van een leraar zou horen hoe men seks moet bedrijven ?!
Dit brengt hem weer bij William Morris, die niet alleen de geestelijke vader van de fantasy is, maar ook van de arts-and-crafts-beweging, waarin deze opvoedingsspanning tussen het ‘erfgoed’ aan de ene kant en de noodzaak van het zelf ontdekken aan de andere, niet uit de weg gegaan werd.
Om een ‘vrijbewijs’ te bekomen zijn lessen nodig, maar moet ook voorzien worden in de mogelijkheid van oefenpraktijk in reële omstandigheden. Dit heeft ongetwijfeld gevolgen voor de wettelijke bepaling van de leeftijdsgrens.
In Hegels “Principes van de rechtsfilosofie” leest men onder paragraaf 175 : “Bij kinderen bestaat de noodzaak om opgevoed te worden in het gevoel dat hen eigen is om ontevreden te zijn over wat ze zijn. Zij neigen ertoe tot de wereld der volwassenen te willen behoren omdat zij vinden dat die superieur is : dat is het verlangen groot te worden. Spelpedagogiek behandelt het kinderlijke element als iets dat waardevol is op zichzelf en houdt dat ook de kinderen voor, zodat hetgeen voor hen ernst is gedevalueerd wordt, en de pedagogiek ook zichzelf devalueert als iets kinderlijk dat door kinderen zelf weinig gesmaakt wordt. Door kinderen voor te stellen als voltooid in de onvoltooide toestand waarin zij zichzelf voelen, en hen zo te proberen tevreden te stellen, verstoort en verandert men hun ware en spontane behoefte, die duidelijk beter is.”
Kinderen moeten beschermd worden. Maar leeftijdswetten volstaan daarvoor niet, gezien ook adolescenten en volwassenen slachtoffers blijven.
Kinderen hebben nood aan seksuele ‘arts-and-crafts’, die zij zo jong mogelijk moeten kunnen verwerven.
Het zijn juist de wetten die hen willen beschermen tegen allerhande zogenaamde ‘pedofielen’, die hen verhinderen weerbaar en autonoom te worden.
Daarom besluit de Naamloze Achter Ons dat de actuele obsessie om onze kinderen te beschermen dezelfde aanbidding van kinderen verbergt en derhalve als veralgemeende pedofilie bestempeld moet worden !
Aldus sprak N*A*O*,
‘Wie al te zeer naar een kind verlangt,
trouwt ten laatste een zwangere vrouw’,
Bollywood, 15 november 2009
[2] http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/mediatheek/programmas/terzake/2.7797/1.630276 . Om het fragment te vinden zoekt u : “ Terzake – 09/11/09 “ Vervolgens ‘scrollt’ u helemaal naar beneden om het fragment te vinden : “ Goedele Liekens : “In het begin was ik een beetje van de kaart”.“
[5] Ierland : 17 ; België en Nederland : 16 (in Nederland in 1989 nog 12) ; Spanje : 13. In Vaticaanstad ligt de leeftijdgrens op 12 jaar ! Hoe zou dat komen ?
[6] Deze stelling wil N*A*O* wel nuanceren. Er waren wel degelijk momenten tijdens ‘het gesprek’ waarop Van Den Berg het over zelfbeheersing had. Hiermee wilde hij echter niet pedofilie en pedoseksualiteit onderscheiden. De zelfbeheersing die hij promootte had niets te maken met pragmatiek ten opzichte van de maatschappelijke wetten, maar alles met de ontbrekende instemming van het kind.
In feite slaat Van Den Berg de droom dat een pedofiel in staat zou zijn zijn fantasie NIET in werkelijkheid te willen beleven aan diggelen.
Ook dat weet de pop-analyst al langer. Geef toe, gewone neuroten, zoals u en de Naamloze Achter U, hebben evengoed “walgelijke” fantasieën, maar wij schamen ons daarvoor en zullen deze dus zeker niet uitvoeren. Terwijl het typisch is voor elke pervert, dus ook elke pedofiel, om zijn fantasie in realiteit te willen beleven.
Van Den Berg probeert geen begrip op te wekken door middel van de hoger vernoemde droom, maar wel door pedoseksualiteit als ‘anders’ en ‘niet genitaal’ voor te stellen.
[7] Homo’s en pedo’s zijn doorgaans niet de beste vrienden. N*A*O* knoopt daar graag wat pop-analytische theorie aan vast. Een homo zal in een eventuele minderjarige partner eerder een ‘fetish’ vinden, zijnde een object dat noodzakelijk aanwezig moet zijn om een fantasie te kunnen beleven van de volkomenheid van een oorspronkelijk toch onvolkomen seksuele relatie (met de moeder).
Een pedo daarentegen vindt in het noodzakelijk pre-pubertaire kind letterlijk een engel : het derde geslacht, zowel man als vrouw, met andere woorden het geluk van de complete seksualiteit. De engel moet de pedofiel niet ‘aanvullen’. De pedofiel kijkt naar, raakt aan zijn eigen spiegelbeeld. Toppunt van narcisme…
[8] N*A*O* is natuurlijk niet tegen wetten die pedofilie bestraffen. Hij beschouwt deze wetten echter als constructies ter bescherming van de samenleving, niet als waarheden. Deze wetten moeten met andere woorden de debatten (zoals gevoerd door Goedele Liekens) volgen, terwijl tegenwoordig het omgekeerde het geval is en de debatten de wetten volgen (zoals het correcte denken van de VRT).
[9] http://vids.myspace.com/index.cfm?fuseaction=vids.individual&videoid=54668077 en http://www.myspace.com/picturemefilm .
[10] http://hebdo.nouvelobs.com/hebdo/parution/p1833/articles/a31461-elite_les_coulisses_d%25E2%2580%2599un_vraifaux_reportage.html
[11] http://french.imdb.com/title/tt0076733/combined en http://www.centre-simone-de-beauvoir.com/belle.html
[12] http://www.lemonde.fr/cgi-bin/ACHATS/acheter.cgi?offre=ARCHIVES&type_item=ART_ARCH_30J&objet_id=1101711&clef=ARC-TRK-D_01 .
[13] http://television.telerama.fr/television/degager-le-visage-c-est-creer-de-la-beaute,45054.php en vooral de film “Il corpo delle donne” van Italiaanse feministes : http://www.ilcorpodelledonne.net/?page_id=515 .
Abonneren op:
Posts (Atom)
