Zomaar een lapje stof...

N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, heeft gezegd :

In zijn artikel “Zomaar een lapje stof…” bezint broeder Johan Sanctorum zich over de betekenis van het hoofddoek (zie bijlage).

Hij besluit dat we naar de grond van de zaak moeten gaan en de ‘inconvenient truth’ bloot moeten leggen. Hij is duidelijk tegen pragmatisch lapwerk, dat echter in grote mate zijn eigen tekst kenmerkt…

Net zoals de locale pers lijkt hij een heldin gevonden te hebben in Karin Heremans, directeur van het Antwerps atheneum, dat nogal onverwacht een hoofddoekenverbod uitvaardigde.

Broeder Sanctorum vindt Heremans moedig, “temeer omdat ze tot een links-progressieve gezindheid behoort die het probleem steeds maar weer onder de multiculturele mat poogde te vegen.”

Heremans’ actueel standpunt is haar éérste teken van ‘berouw’ en haar ontblote leerlingen verwijten haar deze radicale ommekeer, zonder dialoog, die zij beargumenteert door middel van de al lang bekende islamitische dwang. (Die ommekeer doet mensen eraan twijfelen of het wel haar beslissing is.)

Het kan moedig zijn om van gedacht te veranderen, als men dat toegeeft. Maar nadere analyse van Heremans uitspraken, meer bepaald in Humo (8 september 2009), toont aan dat dit niet het geval is.

Ten eerste is er haar antwoord op Humo’s vraag : “U zegt dat links te lief is geweest.” Heremans : “Ik denk het wel, ja. Het gaat hier bij ons niet meer over ‘verdraagzaamheid’, maar over ‘wederkerigheid’.” Hiermee situeert zij zich (“bij ons”) ‘voorbij’ links, zodat het in elk geval geen schuldbekentenis is. Door te benadrukken dat zij steeds ‘dialogeerde’ met de leerlingen suggereert ze effectief zelf nooit ‘te lief’ geweest te zijn.

Veel fundamenteler is N*A*O*’s vaststelling dat directeur Heremans niet tot de kern van de zaak gaat en deze hoogstens zeer troebel ziet, zodat ze zich bezighoudt met zomaar een lapje stof en zichzelf onderschikt aan politieke belangen.

Zij zweert het multiculturalisme niet af. Het enige wat veranderd is in haar discours is haar standpunt over het hoofddoek.
Wat zeker niet wijzigde is het niet in vraag stellen van de concentratieschool (“wij slagen daar goed in”), die volgens de Naamloze juist medeoorzaak is van problemen met islamitische leerlingen. De concentratieschool bekrachtigt een bepaald sociaal milieu, waarvan de hoofddoek maar één kenmerk is.

In een fantastische paragraaf (“Het bruist hier.”) vertelt Heremans dat ze tot voor kort haar sceptisch en conservatief personeel moest meetrekken in haar multicultureel verhaal, terwijl ze nu, na haar ommezwaai, zelf haar politiek correct geïndoctrineerde leerkrachten niet meer kan volgen…

Zolang men niet toegeeft dat de concentratieschool niet werkt, is men volgens N*A*O* wel degelijk ‘te lief’ !

De kern van de zaak is dat al meer dan twintig jaar geen integratiebeleid gevoerd werd, noch door rechts (van wie men dat ook niet verwachtte), noch door links (van wie men dat wel verwachtte). De diepgang van het linkse integratiebeleid werd treffend geïllustreerd door het spandoek met het woord “Interculturaliteit” op de gevel van het atheneum. Een zeer goedkope oplossing, die vrij vertaald betekende : “Er is geen probleem !”

Aangezien het ontbrekend integratiebeleid de kern van de zaak is, ligt daar ook de oplossing, en niet in het simplistisch culturalistisch gevecht in de marge.
Als post-marxist ergert N*A*O* zich dagelijks aan de ondergang van het historisch materialisme en de opkomst van het oppervlakkig culturalisme onder de intellectuelen sinds de val van de muur…
En zonder het zelf te weten zegt Heremans in dit verband iets essentieel : “de Islam is meervoudig.”

De vraag is hoe men op korte termijn twintig jaar non-beleid kan inlopen ?

Hoe kan men ten eerste het belangrijkste luik van het fameuze Gelijke Onderwijs Kansen decreet, met name de spreiding van de doelgroepleerlingen, alsnog realiseren ?
Spreiding zal het sociaal milieuprobleem niet oplossen, maar wel beheersbaar maken, zonder te moeten overgaan tot ontblotingsdwang.
De Naamloze Achter Ons wil eventueel een centraal plaatsingsbureau uit de grond stampen (maar dan komt de vrije schoolkeuze wel enigszins in het gedrang), tenzij er betere ideeën zijn ?

Hoe komt men aan de wegens ontstentenis van beleid nooit uitgegeven poen voor een blitzintegratiebeleid, met onderdelen als samenlevingscontracten, opvoedingsondersteuning en vooral werkgelegenheid ?

Hoe kan men de anti-regionalistische belgicistisch nationalistische politici ervan overtuigen dat ze er beter aan doen een ernstig immigratie- en asielbeleid te voeren, dat – in tegenstelling tot de recentste regularisatie - in overeenstemming is met dat van Europa ?

N*A*O* geeft toe dat deze waarheden zeer ongemakkelijk zijn. Maar de (voorlopige) onhaalbaarheid ervan mag ons niet verleiden tot het simplisme van het Vlaams Belang of van Samuel Huntington (“The clash of civilizations”).
In Freudiaanse traditie beschouwt de Naamloze niet-genezing van een patiënt als een weerstand van de therapeut…

Johan Sanctorum spreekt wel met naamloze liefde over het “Frans model”, dat de scheiding van kerk en staat verder doorvoerde dan in onze streken, en de integratie ongetwijfeld vergemakkelijkt.
Hij vergist zich echter in socialisten als directeur Heremans, die deze waarheid wel inziet (“Van levensbeschouwing vertrekken in je onderwijsproject vind ik achterhaald”), maar nooit moedig zal nastreven.

De oprichting van islamitische scholen noemt Heremans “echt niet goed,” terwijl ze het voortbestaan van de katholieke hoogstens “achterhaald” vindt.
N*A*O* ziet daar de strategie achter om in de concurrentiestrijd met het vrije net zichzelf niet te laten verdelen in meerdere fracties (Islam, Joods, vrijzinnig).
De verdediging van de concentratieschool is dan weer de zelfopoffering van het ‘vuilbak’ zijn : opnieuw om het anti-katholieke blok bijeen te houden.
Allemaal zeer klassieke politiek…

In tegenstelling tot Heremans verwijt broeder Sanctorum de islamieten juist geen eigen scholen te willen oprichten.
Misschien wordt deze stelling binnenkort tegengesproken, maar ze trekt wel de consequentie van de minder verregaande scheiding van kerk en staat in deze contreien.
Terwijl Heremans pragmatisch is, is broeder Sanctorum, die kerk en staat nog verder uiteen wil drijven, niet alleen consequent, maar vooral principieel.

En N*A*O* ?
Hij is niet pragmatisch omdat hij zoals broeder Sanctorum de waarheid najaagt.
Hij is evenmin principieel omdat hij zoals Habermas de ‘post-seculiere maatschappij’ accepteert ( http://www.signandsight.com/features/1714.html ).
Hij is nihilist-anarchist omdat hij ervan uitgaat dat de toename van het aantal onderwijsnetten de onderlinge concurrentie en daarmee de neutralisering zal bewerkstelligen en tot een nihilistische crisis zal leiden.

Aldus sprak N*A*O*,
‘Er is niets veranderlijkers op aarde
dan een vrouwelijk hoofddeksel’,
Antwerpen, 11 september 2009