N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, pauzeert even van zijn bezoek aan Zoekend Hert in Berchem, waar hij niet alleen een “overnight sensation” had, maar ook deelnam aan het filosofisch ritueel… en meer bepaald mee refereerde over de excessieve en woedende filosoof Peter Sloterdijk.
Laurens ten Kate beaamde de Naamloze Achter Hem dat Sloterdijk toch een durver is, die alleen daarom al wat meer gelezen zou moeten worden in de stilstaande modderpoel die België is. De twee vorige jaren zette hij heel Duitsland op zijn kop door – terecht - het progressieve belastingsysteem in vraag te stellen. Reactionair “links” riep in koor: “Hoe durft hij!” Wat de ideeën van deze verlichte Duitser met Nederlandse wortels bij ons teweeg zouden brengen kan men licht vermoeden.
Maar niet alleen Sloterdijks denken kan Vlaanderen en Wallonië redden; dat kan ook N*A*O*’s “over-nite sensation”: zijn ontmoeting met Dinah-Moe Humm.
-1- Mannen met baarden
De Naamloze A*O* had dus een afspraak met de vier Waalse Miss België kandidates, Lucie Demaret, Lara Binet, Alizée Lagase en Ayse Ozdemir, die voor de kroning van de bevallige Justine De Jonckheere het podium weigerden te beklimmen, omdat ze ervan overtuigd raakten dat de culturele kloof tussen Vlaanderen en Wallonië aan de basis lag van het feit dat slechts één Waalse tegen vier Vlaamse de tweede selectie van tien naar vijf meisjes overleefde.
De meisjes waren blij verrast dat de Naamloze Achter Ons mooi glad geschoren was en zich niet had laten opjutten door de reactionaire belgicist Benoît Poelvoorde, die alle Belgen oproept om zich met den Baard zelve te identificeren en zich niet meer te scheren totdat er een federale regering gevormd is.(1)
“De baard is ondertussen weer passé”, kirden de vier. “Benoît is een ouwe vent, een populist, die zoals zoveel Franstaligen een sterke man wil en die koning Albert II – “Honing Albert,” verbeterde N*A*O* haar – mee uitriep tot man van het jaar!”
“Wie wil er geen regering?” opperde Lucie, “Maar ik wil een sexy regering, met sexy politici als Bart De Wever.”
Volgens ‘tijgetje’ Ayse herkennen de Vlamingen de klassieke Waalse schonen niet meer en moet België splitsen. “Wallonië sluit veel meer aan bij Turkije, waar ik nu ook mijn miss kandidatuur stel en waar ik veel beter zal scoren.”
“Zou dat de reden zijn waarom Poelvoorde ons voorstelt een baard te laten staan?” vroeg N*A*O*. “Is hij een patriottische Talibelge?”
“Welnee!” smeekte Lara, “Hij dweept alleen met de Franssprekende Vlaming Hendrik Conscience, die een lange baard had.”
“Eigenlijk heeft Poelvoorde mij goed liggen,” ging de Naamloze verder, “want ik scheer me maar een of twee keer per week. Ik ben aanhanger van de Baert-doctrine (2), maar met mijn stoppels zal nu iedereen me als belgicist aanzien.”
“Trek het u niet aan,” antwoordde Alizée, “blijf alleen de eerste dagen binnen… met ons.”
“Jaa, stoppels vinden we wel leuk. Benoît is een man van alles, een populist. Maar tegelijk een man van niets. Eerst hangt hij de bebaarde staatsman uit, tot er gelijk welke regering komt. Een impotente regering van niets,” kreunde ‘tijgetje’, die plots waarschuwde: “Maar pas op, dan worden we allemaal geschoren!”
-2- Vrouwen met baarden
Ondanks de uitnodiging verliet de Naamloze Achter Ons de Berchemse tent van Zoekend Hert… arm in arm met ‘tijgetje’, die hem wilde voorstellen aan haar tweelingzus Truska, die nog altijd de slappe lach krijgt als ze terug denkt aan de verbijsterde reacties bij haar auditie voor Miss België. “Natuurlijk was ik geschoren op de foto’s in mijn portfolio,” zei ze nog nahikkend, “maar ik ben au fond een vrouw met ballen en geen belgicistische sloor met niet geëpileerde wenkbrauwen, zoals Benoît Poelvoorde het zou willen. Ach, ik vergeef het Darline Devos dat ze niet in staat is de echte Waalse schoonheid te appreciëren. Jullie Urbanus doet dat wel. Daar ben ik stiekem verliefd op. Die draagt een baard omdat hij geen federale regering meer nodig heeft. We hebben al regeringen genoeg. Urbanus weet waarop het staat. Het angstige hangmatsocialisme van gladgeschoren types als Di Rupo heeft de Waalse mannen aangetast en betekent onze ondergang. De Waalse toekomst ligt bij vrouwen zoals ik. Urbanus apprecieert dat!”
Ergens klonk N*A*O* dat toch erg machismo in de oren. “Truska, jij denkt natuurlijk aan de “fluwelen scheiding” van Tsjechië en Slowakije, die sneller afgehandeld werd dan de Belgische regeringsvorming nu al duurt, nadat bij de eerste vrije verkiezingen in Tsjechië “rechtse” hervormingsgezinden de meerderheid behaalden en in Slowakije “linkse” conservatieven? Maar zij hadden Brussel niet!”
“Weet je wat Urbanus over Brussel antwoordt op de eindejaarsvragen van Humo?
“Mogen de palen die de stad stutten vermolmen, zodat de hele zooi ter helle blubbere.” Dat zegt hij!” herinnerde Truska zich.
Macho dus… Maar zou het anderzijds alleen maar het rijkdom genererende Brussel zijn dat de zogezegd enkel maar op geld uit zijnde Vlamingen tegenhoudt om het land te splitsen?
De Vlamingen vroegen toch al zelfbestuur toen ze nog arm waren en als in flarden geschoten kanonnenvlees de loopgraven van de IJzer konden verlaten?
Er moet iets anders zijn, dacht de Naamloze. Zou het genetisch zijn?
De Naamloze popanalyst zoekt al heel zijn leven tegenargumenten tegen de mythe van de genetica en werd daar onlangs nog in gesterkt door de lezing van een artikel over epigenetica, waarin over bewijzen gesproken wordt voor rechtstreekse “Lamarckiaanse overerving” zonder genmutatie en natuurlijke selectie.
Maar nu ging hij statistisch tewerk. Ondanks alle theater werd duidelijk dat niet twee partijen (N-VA en CD&V) de nota van den Baard afgeschoten hadden, maar wel vijf. Er waren omgekeerd maar twee partijen – altijd dezelfde twee: S.P.a en Groen! – die de nota formidabel tof vonden.
Welnu S.P.a en Groen! vertegenwoordigen samen iets meer dan twintig procent van de Vlaamse bevolking. Laat dat nu net het exacte percentage zijn van Vlamingen die in alle historische periodes actief collaboreerden met niet-Vlaamse bezetters! Het begint er dus toch op te lijken dat het genetisch is.
Zowel de Vlaamse socialisten als Groen! moeten wel collaboreren met respectievelijk de PS en Ecolo om nog aan een federale ministerpost te geraken. Di Rupo beloofde de S.P.a er zelfs twee, terwijl hij Groen! nog wat aan ’t lijntje houdt met een staatssecretaris of zelfs met een alternerend ministerschap met Ecolo.
Honing Albert II stelde den Baard aan tot bemiddelaar op instigatie van Di Rupo. Zijn opdracht was om deze zo lang mogelijk te rekken en dan af te komen met een voor Vlaanderen onaanvaardbare nota, die bij de ongeduldig geworden bevolking toch als redelijk zou overkomen, mede dankzij de PS-S.P.a-propagandamachine. “Vertrouweling John Crombez werd uitgestuurd om de N-VA (en later CD&V) via de media te bestoken.” (Bart Brinckman in De Standaard, 3 december 2010)
Philippe Dutilleul (van “Bye Bye Belgium”) zegt dat “niemand het abnormaal schijnt te vinden dat er een linkse meerderheid rond de onderhandelingstafel zit, terwijl de meerderheid van de Belgen rechts stemde.” (Knack, 24 november 2010) Dat komt natuurlijk omdat de Belgische media voorlopig nog in de handen zijn van het “linkse” establishment. (Opnieuw: kunnen we een voorbeeld nemen aan Hongarije?)
De Franstalige Front krant Le Soir is zeer duidelijk: “Groen! en SP se trouvent une fois de plus sur la même ligne que les partis francophones.” (7 januari 2011)
En ook Yves Desmet over de nota van den Baard: “Als er iemand reden tot klagen had, dan wel de Franstaligen.” (De Morgen, 7 januari 2011)
Zoals al de vorige, zou ook deze collaboratie de toekomst van de Vlaamse zaak wel eens kunnen hypothekeren, bijvoorbeeld vanuit het oogpunt van het progressieve “Europa van de regio’s”. Wat zullen in de nabije toekomst Catalonië, Baskenland of Schotland vinden van een Vlaanderen dat mee heulde met reactionair “links” Wallonië?
In 2007 verdedigde den Baard zelf de volledige regionalisering van de RVA, zodat hij toen zelfs het schoothondje van VOKA genoemd werd.
Een popanalyst hoort zulke versprekingen en onthoudt het gezegde, een journalist blijkbaar niet.
-3- Roden met baarden
Een eerdere verspreking, namelijk de Frankileaks (3), legde de kwade trouw van de rode collaborateurs al bloot en kon nog maar net voor de pers verborgen worden door wat met de zieke moeder van den Baard te schuiven. Vlak na de Frankileaks verergerde immers haar toestand en moesten de onderhandelingen stilgelegd worden, terwijl den Baard dat weekend wel te zien was op den basket.
Maar eens men begint te liegen, moet men wel verder liegen…
Een week later verscheen het interview met Bart De Wever in Der Spiegel, hetgeen blijkbaar weer genezend werkte voor den Baards moeder.
Het gevolg van dit spelletje was dat wanneer zijn zieke moeder uiteindelijk écht haar laatste levensfase inging en den Baard op donderdag 6 januari al rouwend zijn ontslag aanbood aan de honing, het deze laatste was die dat ontslag laconiek weigerde!
De honing deed dat natuurlijk omdat den Baard zich zo uitzonderlijk goed gekweten had van zijn honinklijke opdracht om zoveel mogelijk tijd te winnen.
De “doorwrochte” nota van den Baard was exact wat Di Rupo en het paleis verwacht hadden. Het plan koste uitzonderlijk veel ontwerptijd en leek de Franstaligen ook pijn te doen, zodat de Vlamingen er minstens over zouden nadenken om het toch maar te accepteren. Maar na het Vlaams antwoord beleefd afgewacht te hebben zou Di Rupo het toch afgewezen hebben.
Voor de N-VA was het “een Belgische nota waarmee we niets kunnen beginnen.” (De Tijd, 8 januari 2011) De complexe Belgische staat bleef erin buiten schot. Hij wordt zelfs fameus ingewikkelder.
In het hoofdstukje “politieke vernieuwing” staat het lang verwachte voorstel om de verkiezingen van onze vele parlementen te laten samenvallen. Behalve het feit dat de volgende federale en regionale verkiezingen toevallig vanzelf samenvallen in 2014, is dit weer een zeer typisch en surrealistisch Belgisch voorstel, want geen enkel federaal land ter wereld bedenkt zoiets gek, dat trouwens gelijk welke partij, dus ook een establishmentpartij zeer duur te staan kan komen. Verlies bij de vijfjaarlijkse verkiezingen betekent dan dat een partij viermaal in het rood gaat!
Het is een reactionair en zeer populistisch voorstel. Reactionair omdat het impliceert dat de Naamloze kiezer een lastpost is, die één keer in de vijf jaar verleid moet worden, om daarna vergeten te worden. Populistisch omdat de Belgen nu helemaal niet meer moeten stemmen dan in hun buurlanden.
Bovendien is dit niet eens een Franstalige eis, maar een voorstel dat van de S.P.a alléén afkomstig is en dat steunt op puur tactische berekeningen in functie van de eigen macht en ministeriële carrières.
Om de erachter schuilende sociaaldemocratische angst voor de kiezer en de verdere uitholling van de democratie te vermommen, stelt den Baard voor dat het parlement zichzelf toch zou kunnen ontbinden om nieuwe verkiezingen te organiseren door middel van een “bijzondere meerderheid”. Heeft hij dan nog geen lessen getrokken uit de vele wettelijke obstructietechnieken waarover de Franstaligen in België beschikken? Wil hij dan dat zo’n toekomstig legislatuurparlement moet blijven aanmodderen wanneer het nu al definitief verdwenen vertrouwen zoek is? Dat zou pas een verrottingstechniek zijn.
Maar goed, stel dat het parlement zichzelf dan toch ontbindt, worden de regionale parlementen dan ook ontbonden, en losgekoppeld van de Europese verkiezingen? Of blijven de verkiezingsdata vastliggen, zodat het nieuwgekozen parlement automatisch een kortere termijn krijgt? Of, nog beter, moet dan ook het Europees parlement ontbonden worden?
En dat voor een grondwetspecialist.
Wat de nieuwe bevoegdheden voor de deelstaten betreft, wilde den Baard overduidelijk de loodgieterkunst van Dehaene overtreffen. Een beperkt budgettair pakket van bevoegdheden wordt geregionaliseerd, waarbij de regelgeving en de financiering federaal blijven (gehandicaptenbeleid, huurwet, ..). De heterogeniteit binnen de bevoegdheden neemt nog toe (verkeer, spoorwegen, maar vooral justitie wordt ingewikkelder).
Ook de financieringswet verandert niet ten gronde, zodat de autonomie van de deelstaten nauwelijks toeneemt. De inning van de belastingen blijft federaal. Enkel de horizontale “autonomie-met-bandbreedte”, die nu al bestaat, wordt wat vergroot, hetzij door middel van kredieten, hetzij van een split-rate, die dan nog eens beperkt worden om deloyale concurrentie tegen te gaan. Echte autonomie is verticaal, zoals in de nota van De Wever, waarin alvast de personenbelasting lokaal geïnd werd. De gemeenschappen blijven bij den Baard werken met dotaties, die zelfs toenemen als bonus voor gewesten waar de werkzaamheigraad toeneemt, met andere woorden voor Wallonië en Brussel, die momenteel een hoge werkloosheid kennen.
De hoofdreden voor de Vlaamse afkeuring van de ideeën van den Baard vindt men in het luik over Brussel en BHV.
Terwijl in 2005 het voorstel van Guy Verafstoodt om Brussel 64 miljoen euro bij te geven door de Vlamingen verontwaardigd afgewezen werd, wil den Baard Brussel nu 370 miljoen euro schenken. Aangezien de Franstaligen nooit uitleggen waarvoor die miljoenen dienen (behalve dan als prijs om de grondwet uit te voeren en BHV te splitsen), zal niets Di Rupo ervan weerhouden het geld via de Franstalige Gemeenschap door te storten naar Wallonië.
In ruil voor al dat geld blijven de negentien almachtige Brusselse baronieën bestaan en komt er zelfs geen fusie van de zes politiezones; enkel het parkeerbeleid wordt centraal gecoördineerd.
Soms wordt (onterecht) gezegd dat Brussel onder gefinancierd zou zijn omwille van zijn hoofdstedelijke functie. Maar in dit verband is den Baard in elk geval niet erg duidelijk over de toepassing van de taalwetgeving in de hoofdstad: blijft de tweetaligheid nu verbonden aan de ambtenaar of afgezwakt gerelateerd aan de dienst? En sancties voor overtredingen zijn er natuurlijk niet. In de hoofdstad zouden omgekeerd weer tweetalige verkiezingslijsten toegelaten worden: de beste manier om langzaam maar zeker de deelname van Vlamingen aan het hoofdstedelijk beleid te vervangen door die van tweetalige Franstaligen…
Opdat de Franstaligen eindelijk eens de wet zouden toepassen en BHV splitsen, moet Vlaanderen trouwens dubbel betalen, want den Baard zou de inwoners van de faciliteitengemeenten in Brussel laten stemmen (zodat BHV in feite toch niet gesplitst wordt), de omzendbrief Peeters afzwakken en de betwiste burgemeestersbenoemingen en alle taaltwisten in de Vlaamse faciliteitengemeenten onttrekken aan het oordeel van de Vlaamse Kamer van de Raad van State.
Maar het strafste is wel dat terwijl BHV tegen deze dubbele betalingen uiteindelijk gesplitst wordt, er meteen een vers mega-Brussels bestuursorgaan voor in de plaats komt: de Brusselse Metropolitane Gemeenschap. Een samenwerkingsovereenkomst met de Vlaamse provincie Vlaams-Brabant wordt niet eens overwogen, het wordt meteen een nieuw beleidsorgaan, met vertegenwoordigers van de drie gewesten en de negentien Brusselse gemeenten?!
Is België nog niet ingewikkeld genoeg, zonder deze openlijke poging “le très grand Bruxelles” te realiseren?
“De staatshervorming bevat voor de Vlaamse partijen te veel onvervulde eisen,” zegt Guy Tegenbos (De Standaard, 4 januari 2011)
Wat er overgeheveld wordt, gaat naar de gewesten en niet naar de gemeenschappen, met als belangrijkste gevolg dat Brussel als volwaardig gewest versterkt wordt en België praktisch zal evolueren naar een federatie van twee anti-Vlaamse Franstalige regio’s tegen één Nederlandstalige.
Als deze gewestversterking werkelijk onomkeerbaar is, dan verdedigt de Naamloze popanalist om de situatie van twee-tegen-één te vermijden, nog liever een federatie met vier gewesten, zoals professor Matthijs – om andere redenen – verdedigt.
Tijdens zijn “overnight sensation” werd de Naamloze Achter Haar trouwens gewezen op een vergelijkbaar Franstalig (?!) initiatief, dat de moeite waard lijkt om grondig te bestuderen. Sinds haar triootje met de twee baardloze rijkaards Yves Delacollette en Olivier Lefebvre, steunt miss ‘Tijgetje’ hun M*I*S*S*-Belgium, die onder het motto “Make It Smart and Simple” ook een federatie met vier gewesten voorstaat, België hervormt volgens Grondwetartikel 35, BHV zonder meer splitst, de faciliteiten laat uitdoven en een federale kieskring introduceert. (Website: www.miss-belgium.org)
Er zijn nog Franstaligen die het Franstalig Front de wacht beginnen aan te zeggen. De bekende econoom Etienne De Callataÿ van Bank Degroof bijvoorbeeld, zei in een tribune in Le Soir dat PS en CDH kunnen kiezen tussen een serieuze hervorming van de sociale zekerheid en de financieringswet, of anders een opgelegde hervorming door het Internationaal Monetair Fonds.
In elk geval, “de staatshervorming die Vande Lanotte voorstelt, zou de slechtste zijn sinds die van 1970,” volgens Bart Maddens (De Morgen, 6 januari 2011) De voorstellen van den Baard zijn ronduit schadelijk voor Vlaanderen, toont ook het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen aan.
Koen Meulenaere over den Baard: “Letterlijk alles wat deze schertsfiguur in zijn carrière al heeft ondernomen, is uitgedraaid op een fiasco. Of wacht, er is één uitzondering. Indien u in het basketbal actief bent en u wenst drie spelers om te kopen van een club die de volgende dag tegen de uwe uitkomt, doe dan een beroep op den Baard. In dat domein is hij de onbetwiste koning.” (Knack, 12 januari 2011)
-4- Oranjen met baarden
Nadat CD&V en N-VA iets duidelijker dan het Franstalig Front den Baards nota afgewezen hadden, werd tegen beide partijen, maar vooral tegen CD&V een hetze ontketend door het Franstalig Front en haar Vlaamse collaborateurs en door alle Belgische media. Het Belgicistische propagandablad De Morgen zette op zes januari zijn hele voorpagina vol slogans.
Zou de Hongaarse perswet eigenlijk wel zo slecht zijn?
Het is natuurlijk logisch dat juist CD&V zo onder druk gezet wordt: die partij zeult nog steeds een hele fractie “staatsdragende”, dus belgicistische notabelen met zich mee, die aangemoedigd moet worden om zich te roeren. Want ofschoon goedverdieners als Dehaene, Martens en butler Van Rompuy verantwoordelijk zijn voor de electorale ondergang van hun partij, omdat ze in de aanloop van de verkiezingen van 2010 hun ondertussen doodzieke voorzitter Thyssen adviseerden zich tegenover N-VA te profileren als conservatieve establishmentpartij, lijkt men hen dat nog altijd niet wijsgemaakt te hebben. Zij zijn het dan ook die de hetze tegen hun eigen voorzitter uitlokken.(4)
De nieuwe CD&V-voorzitter Wouter Beke heeft dit wel degelijk begrepen. Zeker met de gemeenteraadverkiezingen van 2012 in zijn achterhoofd probeert hij het oude kartel met N-VA te herstellen. Daarom is zijn negatieve houding tegenover de plannen van den Baard consequent.
Het valt echter sterk te betwijfelen dat een groentje als Wouter Beke, die niet slecht is, maar toch al even aan het wankelen gebracht werd door de media (bijvoorbeeld door de “in de wereld van Herman van Rompuy” vertoevende Kathleen Cools), bestand zou zijn tegen de machtsontplooiing van de christelijke zuil, zeg maar de oude CVP, die opgeroepen werd door Elio Di Rupo zelf?(5)
Het begint te spannen. Op 11 januari kwam de “état majeur” van deze zuil bijeen om Wouter Beke tot andere gedachten te brengen en zich te laten klaarmaken om N-VA los te laten. Men dreigde er op zijn beurt mee de banden met de toch al klein geworden CD&V door te knippen, indien die partij niet zou toegeven.(6)
Een dag later verscheen dan de brief van de “captains of industry”, die via de regering Leterme II, die ze aanmanen om niet te wachten en een geloofwaardige begroting voor 2011 op te stellen, aansturen op een regering zonder N-VA, Leterme III, zoals de Naamloze vermoedt, omdat Di Rupo de Belgische miserie niet durft lijden.
De toestand is ernstig. Omdat het fameuze establishment begint te vrezen voor zijn zakelijke belangen, moet de democratie wijken. Kijk maar wie de brief ondertekende. Sinds wanneer is Jean-Luc Dehaene een industrieel? Een poenpakker, akkoord, maar hij is vooral ACW-vertegenwoordiger, die als politiek loodgieter meesterlijk de Vlaamse democratische aspiraties wist te blokkeren. Dan is er Etienne Davignon, of nog beter Maurice Lippens, die verantwoordelijk is voor het verlies van het spaargeld van duizenden kleine beleggers, maar in de brief durft spreken over “het noodzakelijke vertrouwen van onze beleggers te herstellen”?! Zou één van deze heren, die zo inzitten met België, ook maar één Belgische staatsobligatie gekocht hebben met hun vette bonussen? Het is niet de solidariteit die zij willen redden, maar de notionele interestaftrek!
Toch dragen al deze “goede Belgen” geen baarden… behalve de ACV-voorzitter Luc Cortebeeck, die twee dagen na de bijeenkomst van de “état majeur” ook in actie schoot.
Nadat ook voorzitter Luc De Bruycker van VOKA, de “baas” van Bart De Wever volgens deze laatste, zijn duit in het zakje deed om N-VA te isoleren, reageerde VOKA-bestuurslid Rudy De Kerpel in een open brief, waarin men ondermeer kan lezen: “In tegenstelling tot het argument van de vakbonden, nl. dat er een administratie zou bijkomen, is het zo dat er drie zouden verdwijnen! Bij een goed werkende regionale RVA is de bemiddeling voor uitbetaling van vakbonden echter niet langer nodig. Dat alleen zal reeds een aanzienlijke besparing opleveren, om het dan nog niet te hebben over de mogelijkheid van een effectief aanmoediging- en sanctiebeleid.”
België is het enige land ter wereld waar de vakbonden, die ongetwijfeld een belangrijke historische sociale rol vervulden, zo nauw met het establishment verweven geraakt zijn.
Dat komt omdat het ontstaan van België in 1830, als gevolg van het verwerpen van het Nederlands als landstaal door de Franstalige Brusselse bourgeoisie, maar mogelijk was dankzij het “monsterverbond” tussen de francofiele liberalen en de katholieken. Dit zéér precaire evenwicht werd grondig verstoord door de opkomst van het socialisme en om deze spelbreker te neutraliseren werd de Christelijke arbeidersbeweging uit de grond gestampt, die zich in het Belgisch systeem incorporeerde. Zo werden de vakbonden – want de socialistische vakbond deed hieraan graag mee – een staat in de staat, die zich probleemloos en ondanks zijn zogezegd “internationalisme” liet regionaliseren, zoals de Belgische staat zelf.
Terwijl heel het “middenveld” in België ontzuilde en voortaan rekening moet houden met een onvoorspelbaar en vlottend publiek, houden de ondertussen reactionair geworden vakbonden met een stabiel lidmaatschap en een enorm financieel vermogen dankzij hun bemiddeling als uitbetalingsinstellingen (voor werkloosheidsvergoedingen bijvoorbeeld), zelf de sleutels in handen van het ondoorzichtige Belgische status quo en gijzelen zij heel de samenleving.
Het is dus logisch dat de vakbonden niet alleen het belgicistische compromis promoten, maar zelf de kern ervan vormen, waar ook ondernemers, zelfs van VOKA, niet langs kunnen.
-5- Groenen met baarden
Tijdens de nieuwjaarsreceptie van Groen! stelde partijvoorzitter Wouter Van Besien dat het groene moed vergt om te zeggen dat ingewikkelde problemen ingewikkelde oplossingen nodig hebben.
Ook ex-voorzitter Kris Merckx van PVDA+ laat zich niet onbetuigd: in een voor extreem “links” waarschijnlijk zeer ingewikkelde verdediging van de Belgische staat (?!) verwerpt hij op zijn beurt het nationalisme als populisme.
De Naamloze Achter Ons is er als anti-amalgamist mee akkoord dat men complexe zaken niet zomaar mag vereenvoudigen.
Maar omgekeerd mag men de ingewikkeldheid van de oplossingen ook niet letterlijk nemen. Complexiteit is natuurlijk geen doel op zich.
Dat is juist wat Van Besien doet. Hij is zo blij dat hij sinds het voorjaar van 2010 onafgebroken mag mee vergaderen, dat hij gelijk welke loodgieternota, zij het die van Dehaene, zij het die van den Baard, alleen al verdedigt omdat hij er zelf niks van snapt, omdat ze – zoals het in zijn denken past – niet transparant is.
Maar, aldus sprak N*A*O*, zo’n ingewikkelde staatshervorming is juist de gemakkelijkste oplossing, zodat men eenvoudigweg mag concluderen dat Groen! en met haar S.P.a, het hele Franstalig Front en zelfs PVDA+ populistisch zijn!
Het belgicisme is met andere woorden populisme, namelijk antipopulistisch populisme.
En nu de Naamloze toch bezig is: wat is populisme eigenlijk? In plaats van dat woord telkens weer als een anti Vlaams-nationalistisch scheldwoord te gebruiken, zouden de belgicisten er beter eens een heldere definitie van geven.
Laat ons daarom Alain Finkielkrauts uitzending “Répliques” met Jacques Julliard eens herbeluisteren (France Culture, 16 oktober 2010).
Julliard: “Wat is populisme? Volgens mij is het een …een doctrine is te veel gezegd, maar een gedachtegoed, een denkwijze die van het volk, ten eerste de bron maakt van de soevereiniteit. Tot vandaag is dit een feitelijk gegeven in onze samenleving, en is het niet te onderscheiden van de democratie zelf. Dat is trouwens de hele vraag: of populisme niet versmelt met een bepaalde betekenis van de term democratie?
Bron ten tweede –en dit gaat al wat verder– van elke legitimiteit en, ik voeg er nog aan toe, van elke wijsheid en elke onfeilbaarheid. Het volk als zodanig, een term die om een definitie vraagt, heeft altijd gelijk, terwijl de elites –want zodra je in een populistische optiek van volk spreekt, heb je onmiddellijk de neiging om de elites er tegenover te plaatsen– het volk dus, is wijs, het volk is in zekere zin onfeilbaar.
Nog een kleine toelichting bij de definitie die ik voorstelde: iedereen ziet dat zij zonder moeite aansluit bij het Contrat Social van Rousseau. Alles wat ik hier gezegd heb kun je tenslotte uit het Contrat Social halen.
Wat is dan het verschil tussen het populisme in enigszins brede zin, en de democratie zelf? Naar mijn oordeel is dat het besef van wat Recht is. In de democratie, zoals wij die opvatten, ligt de soevereiniteit bij het volk, in de betekenis die Rousseau er aan gaf, kortom, de brede volkswil zo u verkiest.
En ten tweede is er de rechtsopvatting zoals die naar voren komt bij Montesquieu, en bij vanzelfsprekend ook vele anderen. Terwijl in het populisme, het Recht verdwijnt. Op een bepaalde manier is het populisme: het volk minus de democratie, minus de gevestigde lichamen, waaronder het Recht, het Parlement etc., die het werk zijn, of effecten zijn van de democratie.”
Doet N-VA het recht verdwijnen, of de democratie?
Julliard: “Er is geen twijfel dat het populisme opnieuw opgang maakt. Ik weet niet of wij hier meteen het debat ten gronde aangaan, maar ik zou desgevraagd daarop zeggen dat er drie redenen zijn die deze opgang van het populisme verklaren.
Aan de ene kant is er het wantrouwen ten opzichte van het vertegenwoordigend systeem. Dat is er al langer, maar ik meen dat het stijgend is. En hele reeks factoren tonen dit duidelijk aan. Het systeem van de vertegenwoordiging, zoals het in de negentiende eeuw is uitgevonden, berustte op drie pijlers: het Parlement, of juister gezegd, het algemeen kiesrecht, het Parlement en de partijen. Maar nu zien we dat deze drie instellingen een crisis doormaken. Dat is in mijn ogen de eerste oorzaak.
De tweede oorzaak is natuurlijk de, de …de immigratie, het feit dat de migratiestromen vandaag aanzienlijk zijn. En dan zegt men: “Maar, die kwamen al in de negentiende eeuw voor!”. Nee. Niet in diezelfde proporties. U zult me het geval van de Verenigde Staten tegenwerpen, maar precies in de Verenigde Staten was er aan het eind van de negentiende eeuw een populistische stroming.
En de derde reden in mijn ogen, maar ik denk dat we op dit alles nog moeten terugkomen, de derde reden is de crisis. Het is de crisis die tegelijk de realiteit van de kloof tussen arm en rijk heeft geaccentueerd, maar die op de gewaarwording van deze kloof nog sterker het accent heeft gelegd.”
Zoals u ziet zoekt de Naamloze A*O* niet alleen “over-nite sensations” bij Zoekend Hert, maar eert hij ook de filosofische rite aldaar, zeker als dat met Tinneke Beeckman kan, die aantoonde dat Machiavelli al wist dat het volk wijzer en vooral voorzichtiger oordeelde dan de politici.
-6- Jongeren met baarden
Zoals gezegd is het initiatief van Benoît Poelvoorde niet de enige uiting van het pro-Belgisch foert-gevoel.(7)
We hebben het initiatief van minister van Justitie De Clercks baardloze zoon Felix “Shame”, die op zondag 23 januari een betoging organiseert in Brussel.
De al even baardloze Geoffrey Hantson is de initiatiefnemer van het virtuele tentenkamp “Camping 16” voor de woning van de eerste minister aan de Wetstraat 16.
Jeroen Lauwereys en Cedric Cauderlier daarentegen van “Beard for Belgium” zijn wel degelijk mannen met baarden!
Naast deze jongeren zijn er ook de zich jong voelende oudere artiesten van Belgavox die een belgicistische actie voeren en zonder het te beseffen onder de dekmantel van “solidariteit” de notionele interestaftrek verdedigen. Vlaamse autonomie mag in elk geval “nooit in hun naam” plaatsvinden, eisen ze.
De baardloze Franstalig Belgische vorst, honing Albert II, doet ook zijn duit in het zakje door zijn nieuwjaarsreceptie uit te stellen, in de hoop door onze politici zijn exclusieve champagne Cristal Roederer te onthouden hen tot spoed aan te zetten, N-VA te dumpen en een regering te vormen.
Al deze foert-initiatieven zijn in zekere zin het gevolg van het feit dat N-VA al dan niet gewild geen keuze maakte tussen het compromitterend compromis of de trotse oppositie.
… Een keuze die ironisch genoeg velen verwachten tijdens de nieuwjaarsreceptie van N-VA, die vanavond plaatsvindt.
De N-VA won de verkiezingen door zich te profileren als partij van de verandering zonder revolutie. De harde Vlaams-nationalistische ‘zuidflank’ werd meer dan verdubbeld door de ‘noordflank’ van de zogenaamde “rationele” kiezers, en deze spreidstand, samen met het gebrek aan politieke routine, is er de oorzaak van dat de keuze uitgesteld werd, zodat “verandering” een woord bleef zonder revolutionaire daad. Een woord, dat dan maar boekhoudkundig-financieel ingevuld werd, zodat men over “centenflamingantisme” begon te spreken.
Ondanks deze N-VA-flaters stelt de Naamloze Achter Hen de jongeren met baarden voor hun “foert!” toch te vervangen door “toert!” Hij vraagt ze in plaats van door de Brusselse straten te lopen even stil te staan bij de zogezegde onbenulligheid van onze politici en zich af te vragen of het politiek personeel het laat afweten, dan wel het Belgisch politiek systeem.
Hij vraagt ze als ze dan toch een jeugdig signaal willen geven, zich tenminste niet te gedragen als oude mannen met een lange baard die het systeem of de sterke man aanprijzen, maar het systeem te bedreigen, zelf de macht te nemen en VERKIEZINGEN te eisen!
De immer zachte Tinneke Beeckman bedaarde de Naamloze en vroeg hem begrip te hebben voor de Belgische jeugd, die de kluts kwijt raakte en het te complexe Belgische systeem niet meer begrijpt, ondanks hun baardloze kracht.
Zoetgevooisd vertelde Tinneke de Naamloze Achter Haar dat ze dertien principes uitwerkte om de Belgische politiek te snappen: zij wil op moederlijke wijze de jeugd “wegwijzers in het oerwoud” geven.
Het gevolg hiervan is dat de Naamloze ontroerd de vaderrol wil opnemen en de jeugd toebrult: “Encore un petit effort si vous voulez être républicains: lisez donc le guide de Beeckman!”
-7- Mannen met snorren
Betekent dit dat, wanneer men wat meer moeite doet om te begrijpen, en tenslotte doorheeft dat de Belgische staat niet meer werkt, men geen toegevingen meer moet doen?
Inderdaad, Vlaanderen moet geen toegevingen meer doen.
De Naamloze A*O* haalde daarvoor al de Joodse filosoof Avishai Margalit aan, die in zijn werk een duidelijk onderscheid maakt tussen goede en rotte compromissen.
In België heerst vandaag een compromisfetisjisme. Men gaat ervan uit dat de beginselvastheid fout is en de compromisbereidheid goed.
Vlaanderen wordt reeds lang door de Franstaligen overheerst en voert een dekolonisatiestrijd – in naam van democratie en rechtvaardigheid – voor zelfbestuur, waarover eigenlijk weinig compromissen gesloten kunnen worden: of kan men dan half autonoom zijn?
Merkels en Sarkozy’s butler Herman Van Rompuy vindt vastberadenheid geen verdienste omdat “niets gemakkelijker is in de politiek.” (De Morgen, 25 juli 2009)
We hebben gezien hoever zijn advies CD&V gebracht heeft en wat het Vlaamse volk ervan dacht. Ongetwijfeld noemt hij alle politieke gevangenen waarover Amnesty International zich ontfermt populisten.
In elk geval moest de arme (maar mega vet betaalde) haiku schrijver solliciteren bij het ondemocratisch en steeds meer op België lijkende en stagnerende Europa, om nog een job te vinden.
Zo’n laffe moraal is alleen mogelijk omdat hen niets deert en ze niets te verliezen hebben en zwelgen in luxe.
Vanuit hun (schuldgevoel over hun) teveel denken ze dat alles goed komt als niemand echt tekort komt (hoe laag de Belgische uitkeringen ook zijn). Daarom hameren ze zo op de “solidariteit”.
De besnorde Sloterdijk noemt dat de “erotisering” van de samenleving en N*A*O* de “moedermaatschappij”.
Jammer genoeg is het dan helemaal nog niet in orde. We hebben juist nood aan meer mannelijkheid, of zoals Sloterdijk het uitdrukt: aan de “thymotisering” van de samenleving.
Democratie draait niet om compromitterende compromissen en consensus, maar om het politieke gevecht… op de parlementaire scène. Chantal Mouffe zegt in dat verband dat “antagonisten” “agonisten” worden, die ofschoon ze politieke vijanden blijven elkaars politieke legitimiteit blijven erkennen.
Het fameuze “Belgisch compromis” was oorspronkelijk hoogstens een verzachtende maatregel of toegift om na een harde beslissing zijn “agonist” de bittere pil te laten slikken. Zo’n compromis was eerbaar omdat het eigen doel ermee niet uit het oog verloren werd, maar enkel de duidelijke verliezer, de “agonist” een troost schonk.
Een troost? Waarom?
Het oorspronkelijke “Belgisch compromis” ontstond in een situatie waarin meerderheid en minderheid veranderlijk waren. Wie eerst de verkiezingen won, kon ze volgende keer verliezen. In zo’n situatie was het zinvol zijn “agonist” te troosten, in de hoop dat hij hetzelfde zou doen, wanneer hij de volgende de verkiezingen zou winnen.
Tussen de Vlaamse meerderheid en de Waalse minderheid moeten dus helemaal geen compromissen gesloten worden, omdat de verhouding tussen beiden onveranderlijk is.
Minderheden moeten natuurlijk wel beschermd worden, maar daartoe biedt ons rechtssysteem vooralsnog voldoende garanties.
“Thymos” betekent trots. We hebben dus nood aan een Zinnedine Zinnedaniaanse trots in Vlaanderen.
Zouden we niets kunnen leren van de Vietnamese moraal: vergeten ja, vergeven nooit!
Om te kunnen leven en niet ten onder te gaan aan machteloze woede of depressie moet Vlaanderen inderdaad het Franstalig onrecht kunnen vergeten.
Maar uiteindelijk is dat vergeten niet meer dan een pragmatische verdringing van iets dat eigenlijk nooit vergeten kan worden.
Dat is de reden waarom niemand, zelfs de belgicistische Vlaming niet, als puntje bij paaltje komt, echt zal kunnen vergeven dat Franstalig België Vlaanderen honderd jaar geleden de oorlog verklaarde en dat Franstalig België geen goed bestuur wilde, op veel te grote voet leefde en torenhoge schulden opbouwde, die – welk een perversie! – de Vlaamse meerderheid wel moest en nog steeds moet bekostigen.
Dus: Vlaanderen, dat zit snor!
Eerst het verhaal schrijven, daarna punten en komma’s plaatsen
door Jef Turf
Na de verwachte flop van Vande Lanotte is de storm in alle hevigheid losgebarsten. Kwaliteitskranten wedijveren om de zwaarste beledigingen op de voorpagina's te plaatsen. Iedereen die verklaart er niets meet van te begrijpen, kan zijn mening ventileren, voor zover ze De Wever maar in het vizier nemen.
De mislukking was nochtans voorspelbaar: vroegere ervaringen hebben voldoende aangetoond dat dit soort evenwichtsoefening de problemen niet oplost, wel verergert.
Van staatshervorming tot staatshervorming is België ingewikkelder, minder democratisch en minder sociaal geworden.
Sedert de verkiezingen discussieert men over punten en komma's van een verhaal dat nog niet geschreven is: het verhaal van een autonoom Vlaanderen. De geschiedenis van de laatste halve eeuw kan samengevat worden als een reeks pogingen om die autonomie te beletten. De techniek is deze van de rotte compromissen, om het met de woorden van J. P. Rondas te zeggen. Ze hebben een ongeziene hoeveelheid van regeringen en parlementen gecreëerd, ze hebben de meerderheid tot een geridiculiseerde minderheid omgetoverd, ze hebben het land opgezadeld met een systeem van alarmbellen, grendels, veto's en bevoegdheidsconflicten, speciale meerderheden enz. Ze hebben geleid tot een steeds ingewikkelder en steeds minder democratisch beleid. Het voorlopige eindpunt is de totale blokkering van de Vlaamse meerderheid.
Hoe braaf de Vlamingen ook zijn: dit kon niet blijven duren. Ze hebben dit duidelijk gemaakt tijdens de verkiezingen van juni laatstleden.
Maar de junta van de traditionele partijvoorzitters en de steunpilaren van het oude regime hebben het niet begrepen. Zij willen een nieuw hoofdstuk breien aan de lange reeks ministaathervormingen, die slechts tot doel hebben de druk op de ketel enigszins te verlichten, en zeker geen zelfbestuur van Vlaanderen te installeren.
In plaats van te discussiëren over punten en komma's, moet men NU het verhaal schrijven. Dat verhaal kan slechts als ontknoping krijgen de zelfstandigheid van Vlaanderen, al dan niet in een statenbond met Wallonië.
Dit verhaal is niet gediend met de fratsen die we meemaken sedert juni 2010. Ware het niet zo in-triestig, je zou bij sommige episodes van de recente strubbelingen kunnen gieren van het lachen.
Neem, als amusant voorbeeld van de paranoia van onze elite, het verhaal van de perikelen van de nota van Vande lanotte. Je kunt het zo gek niet bedenken: de tekst moet voor vertaling naar Spanje (!), de computers laten het afweten, een geheime code wordt ingevoerd om lekken te kunnen detecteren, spoedbodes moeten bij nacht en ontij de tekst naar partijvoorzitters brengen. Dit alles om een tekst die een paar uur later publiek wordt! Zelfs Witze zou het niet beter kunnen bedenken!
Deze paranoia is het gevolg van de vrees voor de kiezer, en ligt ook aan de basis van de nieuwe beperkingen, voorzien in de nota van Vande Lanotte, met betrekking op het samenvallen van de verkiezingen en de praktische (on)mogelijkheid van nog een regering te doen vallen. Moest men durven, men zou die lastige kiezer gewoon afschaffen!
Eerst politiek de knoop doorhakken
Om uit het slop te geraken moet men de zaken omdraaien: in plaats van staatshervorming na staatshervorming de toestand te laten verzuren, moet men in alle openheid opteren voor een zelfstandig Vlaanderen. Eerst de politieke beslissing, nadien de onderhandelingen over boedelscheiding of eventueel artikel 35 van de grondwet. Zo weet men tenminste waarover men praat.
Als er nog enig rood bloed overblijft in de SPA zou deze partij het voortouw moeten nemen, om aldus haar toekomst in een zelfstandig Vlaanderen te verzekeren en Vlaanderen niet over te laten aan de machtshonger van het rechtse asociale neoliberalisme. Maar dit zal wellicht een vrome wens blijven, gezien de veralgemeende aderverkalking bij de partij die zich links blijft noemen.
Een belangrijke verantwoordelijkheid voor de komende evolutie ligt bij het
Vlaams Parlement. Wordt het geen tijd dat de verkozenen des yolks uit hun winterslaap worden gewekt en hun verantwoordelijkheid nemen?
Verenigde Naties voor autonoom Vlaanderen
Als argument tegen de splitsing van het land heeft men onder meer aangevoerd dat de internationale instanties dit niet zullen dulden.
Nochtans kan men met recht en rede beroep doen op een instelling als de Verenigde Naties, om ons recht tot zelfstandigheid te bekomen.
Ik lees in het Handvest van de Verenigde Naties, art. 73:
"Leden van de Verenigde Naties die verantwoordelijkheid dragen of aanvaarden voor het bestuur van gebieden waarvan de bevolking nog geen volledig zelfbestuur heeft verworven, erkennen het beginsel dat de belangen van de inwoners van deze gebieden op de eerste plaats komen, en aanvaarden, als heilige opdracht, de verplichting binnen het in dit Handvest vastgelegde stelsel van internationale vrede en veiligheid, het welzijn van de inwoners van deze gebieden naar beste krachten te bevorderen en, te dien einde ( ... ), zelfbestuur te ontwikkelen, terdege rekening te houden met de politieke aspiraties van de volken en hen bij te staan bij de progressieve ontwikkeling van hun vrije politieke instellingen, overeenkomstig de bijzondere omstandigheden van elk gebied en zijn bevolking en hun verschillende stadia van ontwikkeling".
België is lid van de V.N.
Vlaanderen is een gebied waarvan de bevolking nog geen zelfbestuur heeft verworven.
België moet dus, volgens het hoogste internationaal orgaan, terdege rekening houden met de politieke aspiraties van Vlaanderen, en moet Vlaanderen behulpzaam zijn bij zijn vrije
politieke instellingen, en daarbij rekening houden met de bijzondere omstandigheden van dit land.
We hebben bijgevolg de V.N. aan onze kant!
Weliswaar was het niet de bedoeling van de V.N. met behulp van dit handvest de rechtvaardige strijd voor onafhankelijkheid van Vlaanderen, of van Catalonië, Baskenland of Schotland, te steunen, wel om de dekolonisering te bevorderen. Deze tekst wordt trouwens expliciet aangehaald in het recente boek van David Van Reybroeck over de geschiedenis van Kongo.
Wat bepleit werd als recht voor de Zwartjes van Kongo, is blijkbaar niet van toepassing voor de Witjes van Vlaanderen.
Aldus sprak N*A*O*:
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XXXIII)’,
Brussel, 22 januari 2011
(1) Het initiatief van Poelvoorde is niet de enige uiting van het pro-Belgisch foert-gevoel: zie verder.
(2) Frans Baert is de grondlegger van de gelijknamige doctrine binnen het Vlaams-nationalisme die een stap-voor-stap strategie op weg naar Vlaamse onafhankelijkheid via staatshervormingen inhoudt. Een staatshervorming moet aan drie voorwaarden voldoen eer men ermee mag instemmen: (1) zij moet een aanzienlijke stap zijn in de richting van meer zelfstandigheid; (2) zij mag verdere stappen niet onmogelijk maken; (3) er mag geen onredelijke prijs voor betaald worden.
(3) Zie hoofdstuk 2 in: http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2010/12/naos-questions-aux-belgicistes-xxxi.html .
(4) Een tragikomisch figuur in dit rijtje is de immer met het vingertje zwaaiende Mark Eyskens, die nooit het gewicht van zijn vader te boven gekomen is en die, telkens hij zijn neiging om zijn politieke gedachten in daden om te zetten dreigt te realiseren, tegengehouden moet worden om rampen te voorkomen. Denk maar aan het bijna faillissement van België tijdens zijn eerste ministerschap in 1981. Toch kunnen ook zijn woorden gevaarlijk zijn. Men moet bijvoorbeeld goed opletten of hij de financiële speculanten tegen het Belgisch overheidspapier niet op ideeën brengt. Twee dagen na de brief van de “captains of industry” (zie verder) spelde hij zijn partijvoorzitter de les in een lange tekst op “deredactie.be”, waarin hij zich ontpopt als een hyper-liberale globalist, die het nationalisme bevecht.
(5) Waar is de tijd dat een socialist “de CVP-fractie als ‘een kwal’ bestempelde en toenmalig premier Wilfried Martens nu eens met Caligula, dan weer met een strontvlieg vergeleek? (..) de constitutionele en andere werkstukken van Jean-Luc Dehaene beschreef als ‘emmers vol juridische snot’.” (Rik Van Cauwelaert in Knack, 12 januari 2011)
(6) Het is niet duidelijk van welke berekening men hierbij uitgaat. Wat als Beke niet gehoorzaamt? Zou deze dan CD&V laten opgaan in N-VA? En als Beke wel luistert? Hoe gaat men dan de radicalisering van Vlaanderen counteren? Zou Open VLD in beide gevallen toch de oppositie verzaken en de regering Leterme III blijven depanneren?
(7) Al eens gehoord over het Vlaams toert-gevoel? Zie: http://www.toert.org .http://www.youtube.com/watch?v=wMyKpx_KKrQ
Geen opmerkingen:
Een reactie posten