N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, refereert over plan A, plan B, plan V, plan A II, plan V II of plan L, plan A III of droom A, droom E, Europlan B en droom N en droom C en plan C voor België, dagmerrie PI voor Vlaanderen en plan Q voor de VRT.
-1- België: van plan A naar plan B en terug naar plan A
Onder deze titel uitte filosoof Peter De Graeve zijn N*A*O*tische woede over ons ondemocratische, onliberale, onsolidaire en vooral onbeschaafde klotenland. (De Standaard, 27 november 2010)
Die titel verwijst naar het VRT-programma “Panorama” over het einde van België volgens Onan De Vadder en de twaalf professoren en het erop volgende debat tussen de partijvoorzitters. (21 november 2010)
In deze uitzending over “plan B” zou onderzocht worden of en hoe België gesplitst kan worden, maar veel meer dan een egotrip van Onan De Vadder werd het niet. De kijkers wisten natuurlijk dat als België werkelijk splitst, dit heel wat spannender zal zijn dan De Vadders dwangmatige sciencefiction, en omdat zij zich dus niet verwachtten aan een sensationele remake van Philippe Dutilleuls “Bye Bye Belgium” van eind 2006, zapten 1.775.000 van hen naar de Pappenheimers-kwis, zodat er slechts 220.000 Naamlozen bleven kijken.
Zoals de Waalse historicus Paul Delforge opmerkt is “plan B” al een zeer oud politiek en cultureel idee, dat ondermeer in 1947 door de Waalse socialisten voorbereid werd. (Knack, 24 november 2010) Omdat dankzij het naoorlogse sociale zekerheidstelsel plots sprake was van financiële solidariteit en de Franstalige politici merkten dat die van noord naar zuid liep, werd het plan afgevoerd, om alleen nog op te duiken als Franstalige hysterische zelfmoorddreiging.(1)
In popanalytische kringen noemt men dergelijke suïcidepogingen “appel-zelfmoorden”, waarbij de hystericus zonder het expliciet te moeten vragen, via een omweg beroep doet op de liefde van de ander. Ofschoon men er dus van uitgaat dat het geen echte suïcides betreft, neemt men ze wel ernstig, alleen al vanwege de kans op ongelukken…
Echt mannelijk is Di Rupo niet en zijn verongelijkt theater dreigt inderdaad tragisch af te lopen.
Want ten eerste is een TV-programma als dit een belangrijke mijlpaal, ondanks het feit dat de maker - zoals te verwachten was - verkeerdelijk de nadruk legde op het “of” België gesplitst kan worden en dus op de persoonlijke mening van de proffen, in plaats van op het technische “hoe”.
Di Rupo heeft dus iets in gang gezet dat toch wel degelijk kan ontsporen. Het Office Belge de Tourisme plaatst tegenwoordig bijvoorbeeld advertenties voor “Bruxelles-Wallonie” in de internationale pers, alsof “plan B” al een feit is…
Ten tweede was het zeer interessant te kunnen vaststellen dat VRT en RTBF niet in staat bleken om een gezamenlijk debat te organiseren. RTBF zond wel De Vadders programma uit, maar weigert vertegenwoordigers van Vlaams Belang uit te nodigen, ondanks haar veroordeling daarvoor door “Reporters sans frontières”(2).
Panorama nodigde daarom zelf maar enkele hakkelende en om solidariteit bedelende Franstalige tweederang politici uit.
Tenslotte zakten tijdens de nabeschouwing de tegenstanders van de splitsing van het land door het ijs.
Het begon met Wouter Van Besien, die het als een grote jongen goed vond dat er rationeel gediscussieerd werd over “plan B”. “Da wijf” Caroline Gennez en de grote Alexander definieerden zichzelf meteen ook als rationele politici. Wouter Beke zei niets, maar men zag hem hetzelfde denken.
Welnu, juist deze rationalisten gebruikten vooral de getuigenissen van de professoren Bea Cantillon en Philippe Van Parijs, die de enige twee proffen waren die hun persoonlijke afkeer van een splitsing van België duidelijk hadden geventileerd.
Van Besien en Gennez bewezen hun zeer beperkte denkvermogen door uit het feit dat een splitsing effectief de solidariteitsbasis verkleint af te leiden dat Vlaanderen (of Wallonië) geen ernstige sociale zekerheid zou kunnen hebben. Hallo, een wiskundige regel is nog geen rationeel argument!
Gelukkig leiden deze twee intellectuele minkukels twee onbelangrijke Vlaamse partijtjes als Groen! en S.P.a.
Hun tweede argument tegen de splitsing was al even irrationeel. Wouter Beke verwoordde het nog het beste: “Wie wil splitsen, begint aan nog moeilijkere onderhandelingen dan degene die we momenteel voeren.”
Te vet betaalde politici verkopen dus hun eigen onkunde als een rationeel argument?!
Terwijl Lode Vereeck (LDD) en Jan Jambon (N-VA) omgekeerd de splitsing rationeel verdedigden, kelderde Onan De Vadder het absurde debat: “Het is een geloofskwestie.”
“Plan B” wordt dus om irrationele redenen afgevoerd door de belgicistische gelovigen.
Carl Devos: “Stilaan is de Wetstraat niet alleen triestig, maar ook zielig.” (deredactie.be, 13 november 2010)
Peter De Graeve: “België, met de B van Begoocheling: zinsbegoocheling en zelfbegoocheling. En met de A van Anarchie, Apathie, Autisme, Afasie en (geestes)Armoede. Belgium from A to B and Back Again.”
-2- België: van plan A naar plan V en terug naar plan A II
Om “plan A” te realiseren kozen de belgicistische gelovigen voor “plan V” met de V van Vande Lanotte: er moet in eerste instantie voldoende tijd gewonnen worden om de komst van de Messias, de genaamde “L” (zie verder, hoofdstuk 4), voor te bereiden.
Even zag het er naar uit dat ook de wever Bart in V begon te geloven, omdat hij de rationele Stratego-groep, die hij in zijn eigen partij oprichtte om als reflectiegroep voorstellen af te toetsen aan het partij- en verkiezingsprogramma, vorige maand afschafte, zodat hij zijn geloofovertuigingen niet meer zou hoeven te confronteren met een te rationalistische partijraad.
Vande Lanotte vordert ondertussen extreem langzaam en slaagt dus bijzonder goed in zijn vertragingsopdracht. Hij werkt echt in slow motion.
Maar op woensdag 24 november sprak Elio Di Rupo met de regenten van de Nationale Bank en “betoogde de PS-voorzitter met behulp van een ontluisterende lichaamstaal zijn onvermogen om in te zien hoe de communautaire knoop kon worden ontward.” (Bart Brinckman in De Standaard, 27 november 2010)
Hoogstwaarschijnlijk was Di Rupo’s verwijfde lichaamstaal onecht, maar voor de popanalytische Naamloze A*O* staat het daarmee vast dat de PS-leider zelf niet langer in den baard gelooft.
Uiteindelijk hanteert Vande Lanotte’s voorstel, dat hij pas zeer recent aan een ellendig traag tempo aan de onderhandelaars bezorgde (als voorzitter van de grootste Belgische partij N-VA kreeg de wever Bart, die eerder als “verduidelijker” door honing Albert II juist opgejaagd werd en met een deadline rekening moest houden, het voorstel pas vorige vrijdag als allerlaatste), voor de Bijzondere Financieringswet dezelfde logica als de nu bestaande (zodat Vlaanderen de eerste twintig jaar dubbel zoveel als Wallonië de federale kas zal spijzen), verbetert het alleen de beleidsaccenten voor de regio’s, die hun centen daarvoor alleen door middel van belastingverhogingen kunnen bekomen, en geeft het Brussel 1 à 2 miljard (!) euro in plaats van de gevraagde 500 miljoen, aangezien het Brussels Hoofdstedelijk Gewest 20 à 30 procent van de belastingen die de Vlaamse pendelaars betalen zou krijgen, overigens zonder meer inspraak voor die belastingbetalers.
Als grondwetspecialist, die tijdens “paars” mee verantwoordelijk was voor het weer wakker maken van het BHV-monster dankzij de invoering van de provinciale kieskringen, lijkt den baard overigens wéér het gelijkheidsbeginsel te zullen schenden door deze overheveling van een stuk pendelaarsbelasting…(3)
Behalve misschien de domme Vlaamse kwaliteitspers, “plus personne n’y croit vraiment.” (Le Soir, 27 november 2010)
Het is duidelijk dat ook de wever Bart niet meer gelooft in “plan V”, maar omdat hij blijkbaar nog de enige is die een ernstige staatshervorming wil – de enige die dus niet “demandeur de rien” is -, staat het vast dat hij de zwarte piet toegeschoven wordt, hetgeen hij op zijn beurt met zijn beperkte politieke ervaring door middel van vertragingsmanoeuvres probeert uit te stellen.
Om de N-VA-voorzitter te provoceren deed S.P.a-onderhandelaar Frank Vandenbroucke in de trein naar Leuven eerst of hij de wevers woordvoerder Jeroen Overmeer niet had zien zitten en simuleerde een GSM-gesprek, waarin hij stelde dat zijn partijtje de N-VA “zou dwingen om akkoord te gaan” met het voorstel van den baard, dat inderdaad door PS en CDH voorbereid was.
Toen dat nog niet werkte en Bart bleef onderhandelen, organiseerde hij door middel van de typische S.P.a-truc met de verkeerd verzonden e-mails zijn eigen “Frankileaks”.
(Nog gaf Bart niet op te onderhandelen, zodat Frankie boy het vandaag dan maar zelf afstapte.)
Bart blijft kalm, maar het is sinds vorige vrijdag een publiek geheim dat “plan V” definitief mislukt is, zodat honing Albert II weer aan zet is: wat is zijn “plan A II”?
-3- België: van plan A II terug naar plan V II of naar plan L
Wanneer journalisten lang genoeg volhouden en de wever Bart smeken wat zijn mening is over “plan B”, zegt deze als een volleerd sofist dat “plan B” niet de splitsing van België na nieuwe verkiezingen is, maar dat die verkiezingen zélf “plan B” zijn?! Volgens de wever Bart is “plan B” dus “plan V II”.
Veel verschil is er natuurlijk niet en de meeste rationele waarnemers gaan er dan ook van uit dat zulke nieuwe verkiezingen effectief een soort volksraadpleging zullen worden over het ontstaan van een Belgische confederatie uitgaand van een of twee grote gemeenschappen.
Daarom hoorde men ook ontslagnemend minister van Buitenlandse Zaken Steven Van Ackere in “De Ochtend” zeggen dat hij zich blijft verzetten tegen “plan B”, ook tegen de wevers sofistische invulling ervan, dus tegen “plan V II” ofte verkiezingen zelf. De kiezer gaf in juni de onderhandelaars een mandaat en daarmee de plicht om een oplossing te vinden, al moeten ze onderhandelen tot ze dood vallen. Basta! (Radio Eén, 18 november 2010).
Daarom ook werd het beruchte artikel in The Guardian opgevoerd, dat België aanwijst als het eventuele volgende slachtoffer van de speculanten (na Griekenland, Ierland en Portugal). Men probeerde daarmee CD&V onder druk te zetten om N-VA los te laten en nog eens een staatsman als Yves Leterme te leveren, en tegelijk werd de verantwoordelijkheid van die laatste ermee in de verf gezet. Leterme wordt immers drie keer per dag gebrieft door een medewerker over de stand van zaken op de markt van de staatsobligaties!
“Plan A II” van honing Albert II is met andere woorden noch “plan B”, noch “plan V II”, maar is het eeuwig verder onderhandelen en lood gieten op zijn Belgisch tot de nieuwe Messias aankomt in Brussel.
De Messias is degene die CD&V zover kan krijgen om in een “Regering van Nationale Eenheid” te stappen.
Omdat de Naamloze nooit gelooft dat de voorzitter van de Parti Séparatiste Elio Di Rupo daartoe in staat is, noch zijn handlanger den baard, meent hij dat honing Albert II aan “plan L” denkt: de nieuwe Messias is Yves Leterme, die de regering Leterme III zal lijden (met lange “ij”)!
Vlaams Eerste minister Kris Peeters zag de bui al hangen en om te verhinderen dat hij zelf staatsmanschapkunsten zou moeten gaan uithalen met een stel federale clowns, zorgde hij er gauw voor dat de voor de wever Bart bedoelde zwarte piet enkele uren bij CD&V kwam te zitten: hij vertelde op Radio Eén dat het voorstel van den baard zeer nadelig was voor Vlaanderen…
Ziezo, van de Peeters zullen we een tijdje niks meer horen.
Iedereen kon trouwens vorige zondag de Messias al herkennen in de voorlopig nog aftredende eerste minister, die geïnterviewd werd door opnieuw Onan De Vadder in “De Zevende Dag” (VRT, 5 december 2010). Op waarlijk indrukwekkende wijze deed Leterme waar geen politicus ooit in slaagde: hij reduceerde De Vadder op tragikomische wijze tot pure ruis. Nadat De Vadder zijn beginvraag had gesteld gaf Leterme zijn antwoord en liet geen enkele tussenvraag van de interviewer meer toe. Zelfs toen Onan rechtstond en begon te mokken, ging de toekomstige Messias onverstoorbaar verder. Cool!
Ook de Vlaamse wever Bart is voor het geluk geboren. Zoals hij door Di Rupo himself gered werd(4), wanneer deze zijn voorstel afschoot, zo zal hij nu gered worden door “plan L”.
Dat is althans de mening van de Leuvense politoloog Bart Maddens, die in een opiniestuk in De Standaard stelt dat de N-VA inderdaad niet gebaat is bij nieuwe verkiezingen.
Maddens legt daarin een vreemde paradox uit.
Wanneer N-VA “plan V” weigert en de zwarte piet krijgt, zou “plan V II” juist in het voordeel van CD&V kunnen spelen en die partij opnieuw veel Vlaamse stemmen opleveren.
Omdat in “plan V II” N-VA niet alleen stemmen zou verliezen aan CD&V, maar waarschijnlijk ook aan de radicale autonomisten van Vlaams Belang(5), lijkt voor N-VA “plan L” juist interessanter.
Gelukkig zal daarna “plan L” ook niet lang duren en vanzelf veranderen in “plan V II”.
De journalisten Tom Cochez en Dries De Smet ontwikkelden op apache.be immers een formule om op basis van de onderhandelingstijd te berekenen hoelang een regering zal standhouden.
Zij ontdekten dat per dag dat er onderhandeld wordt gemiddeld bijna één week (- 0,97) afgaat van de actieve regeerperiode. Hun formule: 196 – 0,97 * x = y, waarbij x het aantal onderhandelingsdagen is en y de levensverwachting in weken van de gevormde regering.
De formule laat zelfs toe de uiterste datum van de actuele onderhandelingen te voorspellen: dat is 1 januari 2011, omdat in dat geval - na 202 onderhandelingsdagen – de regering op dezelfde dag weer valt.
-4- België: van plan A III of droom A via droom E naar Europlan B en droom N
Tijdens het debat dat volgde op Onan De Vadders Panorama-uitzending over het einde van België hing de grote Alexander de grote en rationele Jan uit met een nogal cryptische formule. Hij beweerde dat de regeringsonderhandelingen (momenteel “plan V”) niet opschieten omdat de PS “plan B” verdedigt, maar dat niet meent, en N-VA “plan B” verwerpt, omdat zij het niet durft verdedigen.
Vermoedelijk verwijst hij daarmee naar zijn eigen oude “plan V”, dat de reden was waarom hij in het voorjaar van 2010 de stekker uit de BHV-onderhandelingen trok.
Alexander suggereert dat hij toen eigenlijk al verkiezingen zag als een plebisciet over het status quo (PS) of de splitsing (“plan B” van N-VA), waarbij hij dan de heldere en rationele middenweg van het confederalisme op basis van grondwetartikel 35 had kunnen bewandelen.
Een eerste vraag hierbij is of de grote Alexander, die blij moet zijn met de teloorgang van den baards irrationele loodgieters-“plan V”, om verwarring te voorkomen zijn eigen oude “plan V” wil herdopen tot “plan V II”?
(Anders noemt hij het beter “plan BHV”.)
Of heeft hij een eigen nieuw plan: “plan A III” misschien? (Want het is toch niet denkbaar dat hij “plan L” zou accepteren?!)
Een tweede vraag is of hij niet droomt: “droom A”?
Men kan toch niet geloven, laat staan met rationele argumenten beredeneren, dat het Belgische volk zich in nieuwe verkiezingen (“plan V II”), als in een vrij brute volksraadpleging, genuanceerder zou uitspreken dan met de tegenstelling “status quo of splitsing” (“plan A” tegenover “plan B”)?
Alles wat daar tussenin zit neemt toch noodzakelijkerwijze de vorm aan van een koude, onsmakelijke Belgische soep zonder balletjes?
Wie gelooft nog dat “plan A III” eerbaarder zou zijn dan de plannen “A”, “V”, “A II” of “L”?
Werd onderhand niet duidelijk dat alles bij het oude blijft zonder “plan B” (of misschien “plan V II”)?
De Naamloze gaat er daarom vanuit dat “plan A III” niet meer is dan “droom A”: de Belgische droom; het mooie België… als zuivere virtualiteit.
De grote Alexander, liberaal, heeft dezelfde droom als Le Soir hoofdredactrice Béatrice Delvaux: België is een land zonder volk, met een “zachte identiteit”; het is als meest gemondialiseerde land in Europa ideaal voor bobo’s als Ann Demeulemeester of Justine Henin, of een “toffe pei” als Guy Van Hengel; een land met baronnen en andere Congolezen, “waar men beseft (..) dat het zwaartepunt verplaatst is (..) van Brussel naar Seoel of Sjanghai”; kortom: een “kloteluilekkerland”.
* * *
Zoals het niet meer duidelijk is waarvoor de wever Bart kiest (“plan V” of “plan V II”; “plan L” of “plan B”), zo is dat evenmin voor zijn onderliggende “droom E”: de verdamping van België en de integratie van Vlaanderen in Europa.
De Heilige Herman Van Rompuy, president én butler van Europa, praatte immers zijn zedig tsjevenmondje voorbij en zei dat de kans bestond dat de hele Europese Unie mee zou verdwijnen met de nakende ondergang van de Europese munt. (De Standaard, 17 november 2010)
Yves Desmet heeft gelijk: de Europese banken zijn “de enige sector die niet onderhevig is aan de wetten van de vrije markt” (De Morgen, 24 november 2010), en wanneer ze failliet gaan neemt de overheid hun schulden over, hetgeen echter wel de vragen oproept wanneer de welvarendste Europese economie, Duitsland, hier genoeg van zal krijgen, en wanneer Europa dus effectief ineen zal storten?
Net zoals de separatisten van de Franstalige PS en het Vlaams Belang “plan B” rationeel willen onderzoeken “als mogelijkheid”, adviseert de Naamloze Achter Ons de wever Bart om te onderzoeken hoe de wereld er zal uitzien na het verdwijnen van de Euro.
* * *
Sommige economen voorspellen als het ware een “Europlan B”: de splitsing van de Eurozone in een noordelijke Euromark gekoppeld aan de Duitse economie en een Waals aandoende restmunt, die gerust de naam “Euro” mag opeisen, zoals de rechtse separatist Di Rupo de naam “België” opeist voor Wallo-Brux-land.
Zo’n Euromarkzone is niet alleen een mogelijkheid die rationeel onderzocht moet worden, maar levert voor binnenlands gebruik ook een stevig argument tegen “plan L” en de chantage met de speculatie tegen de Belgische obligaties: laat ons alvast de Vlaamse economie relateren aan die van het Duitse hinterland. Daar kijken de internationale financiële markten zeker naar op.
“Europlan B” ligt bovendien aan de basis van “droom N” van Matthias Storme.
Een plan N voor Vlaanderen (en Brussel)
door Matthias Storme
Een van de chantagemiddelen die de voorbije maanden regelmatig werd aangevoerd tegen voorstanders van Vlaamse onafhankelijkheid bestaat daarin, dat een Vlaanderen dat zich zou afscheuren van België daardoor automatisch buiten de Europese Unie zou liggen en, mocht het daarvan deel willen uitmaken en de voordelen willen genieten, zijn toetreding als lidstaat zou moeten aanvragen, waarbij de Franstaligen er wel voor zouden zorgen dat er draconische toetredingseisen zouden worden gesteld. Op de eerste plaats gaat deze chantage eraan voorbij dat die stelling impliceert dat in zo’n geval de rest van België wel automatisch lid zou blijven van de Unie, als zijnde de lidstaat België. Waarbij men nogal licht vergeet dat wie België wil voortzetten, ook gehouden is tot de gehele Belgische staatsschuld. Ook wordt daarbij door sommige juristen een zeer specieus onderscheid gemaakt tussen een afscheiding en een opheffing van het land. Op deze vragen wil ik hier vooralsnog niet ingaan, omdat er hoe dan ook voor Vlaanderen nog een erg interessante mogelijkheid bestaat om de chantage te koesteren, een Plan “N”.
De grondslag voor dat plan “N” is te vinden in art. 355 lid 3 van het VWEU (Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie), gekoppeld aan het zgn. Statuut voor het Koninkrijk der Nederlanden. Dat Statuut is een Wet van 28 oktober 1954 van het Koninkrijk der Nederlanden later meermaals gewijzigd (1), waarnaar ook verwezen wordt in de Europese verdragen.
Dat Statuut is bij ons vrij onbekend en daardoor allicht onbemind, maar houdt kort gezegd het volgende in. Het regelt de relaties tussen “Nederland” (in het enkelvoud), Aruba, Curaçao en Sint-Maarten als vier landen die overeengekomen zijn om een gemeenschappelijk buitenlands beleid en een gezamenlijke defensie te voeren, een gezamenlijke Nederlandse nationaliteit te verschaffen aan de burgers van die landen en gezamenlijk een koninkrijk te vormen onder het huis van Oranje. Andere onderwerpen kunnen in gemeen overleg tot aangelegenheden van het Koninkrijk worden verklaard (art. 3 van het Statuut). Met andere woorden, dit Koninkrijk vormt een confederatie tussen Nederland en drie kleinere landen.
Vlaanderen zou kunnen toetreden als een verder land bij dit Statuut van het Koninkrijk der Nederlanden met behoud van alle bevoegdheden behalve de zonet genoemde. Het leger zou moeten samengesmolten worden en de buitenlandse betrekkingen overgedragen aan de Koninkrijksinstellingen. En we zouden kunnen genieten van onze natuurlijke nationaliteit, het Nederlanderschap.
Een dergelijke toetreding zou meteen ook het Europa-chantage-probleem oplossen. Vlaanderen zou als Europees deel van het Koninkrijk zonder onderbreking deel blijven van de Europese Unie. Het statuut van Vlaanderen zou daarbij ook niet terugvallen op dat van Aruba, Curaçao en Sint-Maarten. Die drie landen zijn geassocieerde leden van de Europese Unie als “landen en gebieden overzee” (LGO)(2) -waardoor zij deel uitmaken van de Gemeenschappelijke Markt maar niet in alle opzichten onder het gemeenschapsrecht vallen. Vermits Vlaanderen evenwel een Europees gebied is en geen gebied overzee (LGO), zou hierop art. 355 lid 3 van het VWEU van toepassing zijn. Dat bepaalt immers dat “De bepalingen van de Verdragen zijn van toepassing op de Europese grondgebieden welker buitenlandse betrekkingen door een lidstaat worden behartigd.”
Ook voor Nederland is dit zeker aantrekkelijk: men krijgt er 6 miljoen Nederlanders bij en zowat de helft van zijn economisch potentieel; het Koninkrijk komt daarmee terug in de buurt van de grote landen waarmee het toch graag op wat meer gelijke voet zou komen. Waar een meerderheid van Nederlanders zelfs een volledige een Unie met Vlaanderen niet uitsluit, zal deze tussenoplossing in het Noorden zeker voldoende steun vinden.
Bovendien zou dit plan “N” niet enkel voor Vlaanderen aantrekkelijk zijn, maar ook voor Brussel. Brussel zou als een apart land kunnen toetreden tot het Koninkrijk zonder meer bevoegdheden over te dragen dan de genoemden, zonder deel van Vlaanderen te worden, en met behoud van een aparte inspraak in het Koninkrijk. Toetreding tot het Koninkrijk vereist al evenmin dat Brussel officieel ééntalig Nederlands zou moeten worden; het Frans zou mede officiële taal blijven.
Overigens zou het ook voor Wallonië geen slecht idee zijn om over de toetreding tot het Koninkrijk der Nederlanden na te denken, als een apart land natuurlijk.
Is dit voor Vlaanderen het ideale scenario ? Niet op alle vlakken, bv. omdat dit ons geen apart stemrecht in Europa zou opleveren, en daarvoor inderdaad een herziening van de Verdagen zou moeten worden onderhandeld. Maar het maakt ons wel grotendeels immuun voor de hierboven aangegeven vorm van francobelgische chantage.
* * *
-5- België: N*A*O*’s droom C en plan C
Vannacht had N*A*O* zelf een erotische “droom C”.
De aanleiding voor deze droom – in popanalytische termen: de “dagrest” van deze droom – was de uitspraak van de oude professor Staatsrecht Robert Senelle: “Als de Franstaligen het been stijf houden, moet Vlaanderen zichzelf uitroepen tot autonome deelstaat in België.”
De erotiek van de droom had te maken met de eenvoud van deze recht-toe-recht-aan gedachte.
De plannen “A”, “V”, “A II” en “L”, maar ook “A III” en zelfs “V II” en “B” zijn dood en begraven, omdat het oeverloze onderhandelen alleen maar dient om de aandacht af te leiden van de bedoeling van het Franstalig Front, namelijk het Belgisch confederalisme verijdelen.
Omdat zelfbeschikkingsrecht niet verkregen wordt, maar genomen, kondigt de Naamloze Achter Ons op de schroothoop van plannen de onafhankelijkheid af van de Vlaamse deelstaat.
Aangezien “droom E” aan het oplossen is, roept N*A*O* niet de onafhankelijkheid van Vlaanderen uit, maar wel de zelfstandigheid van Vlaanderen binnen een confederaal België.
Wat een sensualiteit is verbonden aan dit “doen” in de plaats van het eeuwig oneerbaar compromitterend Belgisch geleuter, omdat “1830 voor ons, Vlamingen, een ramp, de grootste sinds 1585 en de val van Antwerpen” was. Eindelijk fiscale autonomie en een einde aan de onsolidaire, want niet transparante en vooral onrechtvaardige transfers van Vlaanderen naar Wallonië ter grootte van 5 à 7 miljard euro per jaar, die “verhoudingsgewijs in geen enkel federaal land” bestaan (Senelle).
In de Naamloze “droom C” verscheen plots professor Paul de Grauwe, die kwam refereren over de fantastische splitsing van Tsjechië en Slowakije en aantoonde dat in een geglobaliseerde wereld kleine landen het gemakkelijker hebben.
Als N-VA een tussenpositie wil innemen, kan de partij zichzelf binden aan de idee van de responsabilisering van de deelstaten, zodat het recht op zelfstandigheid, dat niet hetzelfde is als separatisme, het minimum minimorum wordt.
De verrottingsstrategie van de socialisten leidt alleen tot chaos. Zij blijven doormodderen in de waanzinnige hoop dat de internationale financiële markten Vlaanderen op de knieën dwingen, maar vergeten dat “plan L” een herhaling is van dezelfde klucht en dat de daarin geënsceneerde regering verre van daadkrachtig zal zijn en evenmin opgewassen tegen de internationale speculatie.
N*A*O* verscheen in zijn droom ook als getuige voor het Internationaal Hof voor de Bestrijding van Reactionair Cijfermateriaal en woonde een proces bij tegen historische en actuele figuren die gepoogd hadden revoluties te smoren en met onbegrijpelijke cijfers het zelfbeschikkingsrecht van hele volkeren als te duur afschreven. Onder de beschuldigden bemerkte hij Immanuel Kant, raadslui van de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie, ex-kolonialen, Michael Gorbatsjov, regenten van de Belgische Nationale Bank en leden van het Belgisch Planbureau.
* * *
De Naamloze A*O* werd wakker uit zijn natte “droom C” en werd meteen verblijd met het reële nieuws over de overwinning van de nationalisten in Catalonië.
Dankzij de hogere opkomst dan normaal kregen de Catalaanse socialisten, die in tegenstelling tot de Vlaamse wel nationalistisch zijn, maar toch onvoldoende hun nek uitstaken voor hun volk, een serieuze pandoering. De Catalaanse N-VA, de centrumnationalistische CiU behaalde nipt niet de volstrekte meerderheid, die ze wel heeft samen met het tiental zetels van de links-nationalistische ERC. De nieuwe voorzitter van de Generalitat wordt natuurlijk “honing Artur” Mas.
Volgens N*A*O* schuilt het geheim van het succes van het Catalaans nationalisme in de zelfverzekerde zelfbinding van de nationalisten aan het zelfbeschikkingsrecht.
Op die manier kan N*A*O*’s “droom C” omgezet worden in “plan C”.
Kijk maar eens naar een gedurfde verkiezingspot van de CiU, die men in België niet moet proberen te maken over de Walen: http://www.youtube.com/watch?v=rbuF9CYzJkk&feature=related .
De links-nationalisten verloren stemmen, maar alleen omdat hun leider Joan Laporta opkwam met een eigen lijst “Solidaritat Catalana per la Independència”… en de sexy Maria Lapiedra inschakelde: http://www.youtube.com/watch?v=gpCc7J5vI-Y&feature=related & http://www.youtube.com/watch?v=iI3Ik9EAErM&feature=related .
(De zelfbevrediging van de Catalaanse sossen kon het hier natuurlijk niet tegen halen: http://www.youtube.com/watch?v=nhkrRRwiX-Q .)
Opnieuw opgehitst maakte de Naamloze een afspraak met Kim Geybels, die vrij recent Catalonië nog bezocht. In een Ierse pub vergeleek het paar Vlaanderen met Catalonië en “droom C” met “plan C”.
Zoals de Vlamingen hechten de Catalanen veel belang aan de taal, die in het belang van de linguïstische diversiteit natuurlijk van de ondergang gered moet worden. Catalonië wil daarom de taalpolitiek van Quebec(6) kopiëren en de Catalaanse taaltoestand “normaliseren”. Men is er met een inhaaloperatie bezig: wie geen Catalaans spreekt komt niet aan de bak in de overheid. In het onderwijs is het Castilliaans (i.e. het “Spaans”) een vreemde taal. Zoals de Vlamingen moeten de Catalanen afrekenen met een racistische en anti-nationalistische establishmentpers en met een gepolitiseerde justitie, die met alle middelen de Catalaanse politieke verworvenheden tracht terug te draaien.
Nu eist Catalonië vanzelfsprekend een nieuw “Estatut” met meer culturele en economische bevoegdheden en het staat sterker dan ooit in zijn schoenen. Voor minder beginnen ze er ginder niet aan…
-6- Vlaanderen: dagmerrie PI
N*A*O*’s erotische droom was definitief over toen hij in de krant las dat het Vlaams onderwijs zelf gebuisd is voor het aankweken van democratische attitudes bij zijn pupillen.
Uit een internationaal vergelijkend onderzoek zou volgens professor Mark Elchardus, die instond voor de interpretatie en de verklaring van de bevindingen, blijken dat de Vlaamse 14 en 15-jarigen zwak scoren op het vlak van zowel “conventioneel” als “sociaal geëngageerd burgerschap” en van “democratische waarden”. Hun houding tegenover migranten is blijkbaar niet erg positief en ze zouden een laag politiek zelfbeeld hebben en een beperkte schoolparticipatie.
Natuurlijk, als men de Naamloze Achter Ons wakker maakt…
Ten eerste, dacht hij, wordt hier weer op amalgamistische wijze van twee zaken één gemaakt: het punt over de houding tegenover migranten houdt geen rechtstreeks verband met de democratische waarden, zodat het hele onderzoek meteen een tendentieus aura krijgt.
Wat de democratische waarden betreft: zijn de tijden dan zo veranderd? Erg politiek bewust was de Vlaamse veertienjarige N*A*O* eigenlijk toch ook niet?
Het bewuste artikel meldt dat de Vlaamse jeugd wel goed scoort op het vlak van “gendergelijkheid”: maar dat wordt niet toegeschreven aan de school, doch wel aan de ruimere samenleving.
Goed, waarom zou die ruimere maatschappelijke invloed dan ook niet werkzaam zijn wat betreft de democratische attitudes van de jeugd?
En hoe zou dat komen volgens de grote Alexander? “Wie heeft de echte macht in België? Een vijftal mensen aan de top van elke politieke partij.” (Knack, 5 augustus 2009) Of volgens Joris Luyendijk: “Als je sinds de verkiezingen geen politiek nieuws meer gevolgd zou hebben, wat had je dan eigenlijk gemist?” (De Morgen, 24 november 2010)
Waarom trekken de onderzoekers deze conclusie zelf niet?
Omdat ze tendentieus zijn!
Ze stellen vast dat de jeugd geen “democratisch protest” laat horen.
Protest waartegen? Onze politici – in hun de facto nog steeds “paarse” regering, die niet kan aftreden – doen helemaal niets, behalve dan de politiek ontransparant en dus oninteressant maken.
Volgens de Naamloze A*O* zijn de jongeren helemaal geen “passieve burgers” in spe, maar hebben ze een “actieve afkeer” van het hele zootje!
Tenzij…
Ja, het enige wat onze politici tegenwoordig doen is onderhandelen met Vlaams-Nationalisten…
Willen de tendentieuze onderzoekers dan misschien dat de jeugd daartegen “democratisch protest” laat horen? De wakkere N*A*O* raakt er meer en meer van overtuigd dat Elchardus en co politieke bedoelingen hebben…
Dat brengt hem tot de kwestie van het gebrek aan jeugdige openheid ten aanzien van migranten.
Ook dat kan men natuurlijk niet op het conto van de school schrijven en is evengoed een breed maatschappelijk verhaal.
Kijk maar eens hoe de helden van onze jeugd, Vlaamse komieken zoals Agnew, Geubels, de Vadder of Coppens de laatste tijd weer een onderwerp als migratie zwaar durven aanpakken in hun shows, die weer vol zitten met “racistische, seksistische en andere niet-correcte humor. (..) allemaal kruiden ze hun shows met racistische opmerkingen, de ene al wat subtieler dan de andere, (..) en de zaal gaat plat.” (De Standaard, 18 november 2010)
N*A*O*’s ochtendlijke conclusie: Als zowel de actieve afkeer van de politieke klasse, als het niet onbeperkt gastvrij zijn tegenover migranten geen schoolkwesties zijn, maar onvermijdelijke maatschappelijke evoluties, wat is dan de bedoeling van dit onderzoek?
Dat de school de houding van de jeugd “corrigeert”?
Politieke indoctrinatie dus?
“Dagmerrie PI”!
-7- Vlaamse Radio & Televisie: plan Q
De VRT kreeg van de Vlaamse regering het bevel om actiever de diversiteit te stimuleren en vatte daartoe “Plan Q” op: door middel van quota wil onze staatszender meer vrouwen (40%) en meer allochtonen (12 à 20%) op het scherm. “Het idee erachter moet zijn: Vlaanderen in beeld brengen zoals het is.” (De Standaard, 19 november 2010)
Ja maar, hoe zit het dan met de andersvaliden of de vele zestigplussers, de bruggepensioneerden en de vele andere Naamlozen die in Vlaanderen rondlopen?
Is trouwens het hele quota-idee niet achterhaald?
Elma Drayer: “Je wilt meedoen in de grotemensenwereld op grond van je expertise, niet op grond van genitaliën of herkomst (..) Diversiteit laat zich niet afdwingen. Alle diversiteitbeleid dat zich op dit misverstand baseert werkt averechts.” (Vrij Nederland, 27 november 2010)
Recent wilde Groen! ook bedrijven zulke quota voor vrouwen opleggen.
Liesbeth Homans (N-VA) vindt zoiets “een belediging voor vrouwen,” die zichzelf daarmee degraderen tot “excuustruzen.” (De Morgen, 27 november 2010)
In de boeken van kerels als Elchardus leest men dat de quotafilosofie tot het “communautarisme” behoort, namelijk de visie dat de samenleving uit groepen bestaat en niet uit individuen. Men is dan eerst vrouw en dan pas journalist, eerst allochtoon en dan pas acteur.
Voor de betrokkenen zelf is dat al even oneervol als politieke benoemingen en achter hun rug wordt er vaak zeer smalend over gedaan.
En dan zwijgt de Naamloze nog over de schade voor de instellingen, in dit geval voor de VRT: “er zijn maar weinig allochtone acteurs op de markt die én goed Nederlands spreken én het amateurniveau overstijgen.” (“Thuis”-producent Paul Schellekens in De Standaard, 20 november 2010)
Maar daarmee houdt men in naam van de zogezegde positieve discriminatie natuurlijk geen rekening…
Aldus sprak N*A*O*:
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XXXI)’,
London, 8 december 2010
(1) In “naowoord 1” bij http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2010/01/nao-zoekt-asiel-in-een-boerka-van-vlees_10.html vergeleek N*A*O* de Franstaligen in België met hysterici en de Vlamingen met dwangneurotici: ”Simplistisch pop-analytisch gesteld kan men dit Franstalig gedrag als “hysterisch” bestempelen. De Franstaligen zijn door moedertje België verwende kinderen, die de spelregels voortdurend veranderen tijdens het spel, maar zich hierdoor anderzijds zeer onzeker zijn beginnen voelen. De Vlamingen, die hen permanent achterna huppelen en steeds in de verdediging zitten, minachten zichzelf en proberen “dwangmatig” perfect te zijn, omdat ze te streng bejegend werden door vadertje België, maar onderhuids vormde zich een bom van woede.”
(3) Een bondige maar correcte analyse van de nota van den baard is van de hand van professor Herman Matthijs: http://www.apache.be/2010/12/de-nieuwe-financiering-van-het-koninkrijk .
(5) In hun boek “De ordelijke opdeling van België” nemen Vlaams Belangers Gerolf Annemans en Steven Utsi trouwens zeer milde standpunten in. De boedelscheiding gebeurt volgens hen namelijk best op een onderhandelde manier, en niet met een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van Vlaanderen.
(6) Herlees N*A*O*’s ode aan wijlen zijn Quebecaanse vriendin Isabelle Fortier (Nelly Arcan) en haar nationalisme in hfdst.2 in: http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2010/01/nao-zoekt-asiel-in-een-boerka-van-vlees_10.html .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten