N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, wil dat men hem op waarde schat en kiest er daarom voorlopig voor om op reis te gaan.
(Sterven kan hij later altijd nog.)
De vraag is waarheen de reis gaat ?
Tegelijk vraagt de Naamloze A*O* zich ook af of het klopt dat tijdens het reisseizoen zij die thuisblijven het grootste plezier hebben : de informateur, de preformateur, de formateur, en alle andere dienstboden die honing Albert II nog zal opeisen ?
Morgen vieren ze in elk geval feest !
-1- OP REIS NAAR KONGO ?
Albert II’s voorvader honing Leopold II meende : “Een land dat door de zee wordt bespoeld, is nooit klein,” en pakte de boot naar Kongo.
Het gevolg is dat zijn achterkleinzoon op 30 juni laatstleden kon opdraven voor de festiviteiten in Kinshasa naar aanleiding van vijftig jaar onafhankelijkheid.
Op de TV-beelden zag men duidelijk dat een norse Albert II er tegen zijn zin was.
Omdat hij zich voortdurend de woorden herinnerde die hij als 26-jarige prins op dezelfde plaats uitsprak : “De Kongolese crisis is te herleiden tot één enkele persoon, Patrice Lumumba,” waarna niet veel later de man vermoord werd, voelde Albert II zich alsof hij teruggekeerd was naar de plaats van de misdaad en had hij af en toe last van zelfverwijten voor die bijdrage aan de teloorgang van de prachtige en potentieel sterke ex-kolonie.
Honing Albert II weet verdomd goed dat de Belgische aanwezigheid in Kongo economisch in het geheel geen verschil maakt. Het Kongolese aandeel in onze buitenlandse handel is verwaarloosbaar.
Integendeel, ook Albert II vreest dat onze betrekkingen met Kabila’s regime internationaal eerder onze slechte naam zullen versterken.
Die betrekkingen zelf verbeterden overigens evenmin, omdat Albert bevolen werd om te zwijgen. Dat leverde een zeer schizofrene situatie op.
Premier Leterme moest stiekem het rouwregister gaan tekenen voor de vlak voor de aankomst van de Belgische delegatie vermoorde mensenrechtenpionier Floribert Chebeya.
En waarmee stemde men eigenlijk zwijgend in ? De voorzitter van de Kongolese Senaat wordt in België gezocht wegens witwaspraktijken. De voorzitter van de Kongolese Kamer wordt aangeklaagd wegens diefstal van de kas van de elektriciteitsmaatschappij. Oost-Kongo bevindt zich in een wrede anarchie. Het leger is corrupt.
Het was dus een volstrekt nutteloze reis, waarmee niemand tevreden was, behalve de volgens de Amerikaanse ambassadeur machtigste vrouw van België, Laurette Onkelinx, die honing Albert ertoe dwong.
Onze Franstalige politici lijden immers aan het Leopold II complex. Dat bleek recent nog uit de lof van Louis Michel voor de “visionaire” Leopold II (waarvan de Sint Niklase zwarte schepen Wouter Van Bellingen dan weer zoveel afkeer heeft, dat hij zich verzet tegen een “Leopold II laan” in zijn stad).
De Franstalige Brussels-Belgische elite wil graag iets betekenen in de wereld en verdedigt daarom een soort neo-kolonialisme.
Zo’n complex is altijd irrationeel : zoals gezegd zorgt de Belgische knieval voor Kabila, die bloed aan zijn handen heeft, er wel voor dat België “iets betekent,” maar dat iets is niet bijster eervol.
Waarschijnlijk is het Belgische neo-kolonialisme wel nuttig voor onze interne politiek. Eigenlijk is onze aanwezigheid in Kongo nog het enige gewicht dat het Belgisch nationalisme in de schaal kan werpen tegen het Vlaams nationalisme. “De koning gaat naar Kongo om een laatste parfum van Belgische grandeur te verspreiden, als signaal tegen de flaminganten.” (De Tijd, 13 maart 2010)
-2- OP REIS NAAR BEIEREN ?
Onze goddelijke Bart De Wever is ondertussen informateur af, maar hij mag nog niet naar zijn favoriete reisbestemming Beieren, omdat hij moet onderhandelen, vooral met preformateur Di Rupo.
Dat betekent hopelijk dat hij er nog in gelooft.
De eens als premier mislukte en nijdig met het vingertje zwaaiende Mark Eyskens zei dat “De Wever hetzelfde lot wacht als Leterme.” (Het Laatste Nieuws, 26 juni 2010) Is deze ‘staatsman’ alleen maar gefrustreerd of heeft hij gelijk ?
In elk geval gaat De Wever er zoals Leterme vanuit dat de Franstaligen wel degelijk willen praten over een grote staatshervorming.
N*A*O* kreeg hiervan echter voorlopig nog geen overtuigend bewijs. Integendeel.
De PS zei al “verzoenende stappen” te verwachten van N-VA. (De Morgen, 6 juli 2010) CDH grondwetspecialist en adviseur van het Hof Francis Delpérée zei dat De Wever “zijn standpunten moet veranderen.” FDF-leider Maingain eist nogmaals de benoeming van de drie wetovertredende Franstalige burgemeesters van de faciliteitengemeenten.
Hoe durven de Franstaligen dat eigenlijk, na de radicaal gepolariseerde verkiezingsuitslag van 13 juni ?
Dat kan toch alleen maar omdat ze ervan uitgaan dat ook De Wever, zoals alle andere Vlaamse ‘staatsmannen’, maar al te graag zijn ‘verantwoordelijkheid’ voor het bestuur van België wil opnemen… en daarom even graag gelooft dat de Franstalige ‘bewering’ om te willen praten over een grote staatshervorming ook waar is ?
CD&V geeft nu eindelijk toe dat dit soort regeringsgeilheid (of “regeringsbelang” in hun woorden) hen de das omdeed, maar zal het politiek onervaren N-VA daar een les uit trekken ?
Er zijn alvast twee argumenten die de Naamloze hieraan doen twijfelen.
Tijdens de eedaflegging in Kamer en Senaat werd gestemd over de wettigheid van de verkiezingsuitslag in BHV. In tegenstelling tot wat verwacht mocht worden, stemde N-VA niet tegen de goedkeuring van de verkiezingen in het ongesplitste BHV, zoals Vlaams Belang en LDD wel deden, maar gebruikte het de flauwe “truc van de onthouding.” (Het Laatste Nieuws, 7 juli 2010) Hiermee plaatste N-VA, zoals Leterme, het “regeringsbelang” – met andere woorden : het belang van haar regeringsdeelname – boven haar politiek programma.
Het tweede argument is dat informateur De Wever in feite ook het “cordon sanitaire” rond het Vlaams Belang handhaaft, door die partij niet te raadplegen.
N-VA’s ex-kartelpartner CD&V zal er trouwens veel voor over hebben – zowel als regeringspartner, als vanuit de oppositie – om de rekening te vereffenen, de onregeerbaarheid van België aan te tonen en verkiezingen uit te lokken.
Het ziet er dus niet naar uit dat De Wever naar Beieren kan. Ofwel gelooft hij erin en onderhandelt hij verder. Ofwel stopt hij ermee en begint hij met de voorbereiding van nieuwe verkiezingen.
Als hij toch rustig op reis vertrekt, dan kan men ervan op aan dat hij verkocht is en Leterme’s reis overdoet.
-3- OF WEER OP REIS NAAR DE ALPEN ?
Vorige zomer ging Bart tegen zijn gewoonte in niet op reis naar Duitstalige streken, maar naar de Franse Alpen.
De reis bekwam hem slecht want hij sloeg er, samen met zijn zoontje, te pletter tijdens het rodelen, dat in Frankrijk natuurlijk veel minder goed georganiseerd is dan in Duitsland of Oostenrijk.
De Wevers politieke tegenstanders proberen hem nu weer onderuit te laten gaan.
Juist nu de federale verkiezingen hét momentum vormen voor de goddelijke Bart en het Vlaamse volk hem de aartsmoeilijke opdracht gaf om een belangrijke stap te zetten in de richting van de Vlaamse autonomie, komt men op de proppen met de vraag om amnestie op de regeringsagenda te zetten.
De vraag om amnestie te verlenen aan de collaborateurs tijdens de tweede wereldoorlog, komt niet van de hardliners van N-VA.
Omdat er nog maar zeer weinig Belgen in leven zijn, die de gevolgen van de zeer anti-Vlaamse repressie moeten verdragen, staat amnestie zelfs niet in het N-VA partijprogramma. (Amnestie staat enkel in het programma van het Vlaams Belang.)
Neen, de vraag komt uit socialistische hoek ?!
In een interview in Knack vroeg de voorzitster van de San Egidio gemeenschap, Hilde Kieboom, de twee winnaars van de federale verkiezingen, De Wever en Di Rupo, om die zaak eindelijk bespreekbaar te maken. (30 juni 2010)
Maar het feit dat Steve Stevaert (S.P.a), die altijd tegen amnestie was, en die, zoals alle Vlaamse socialisten, altijd meestemde met de voltallige Franstalige parlementaire vertegenwoordiging om een meerderheid te krijgen, die elk debat blokkeerde, nu plots achter het voorstel van Hilde Kieboom staat, omdat zij als “rode barones” “onverdacht” is (De Morgen, 30 juni 2010), doet bij de Naamloze A*O* vragen rijzen.
Ook Karl van den Broeck is op zijn hoede : “De minister van staat is doortrapt genoeg om te weten dat het oprakelen van het amnestiedebat een gladde bananenschil is voor de voeten van De Wever.” (Knack, 13 juli 2010)
Niet dat Kieboom geen gelijk heeft.
Zij weet ook wel dat er niet veel gewezen collaborateurs meer leven, maar ze ziet amnestie als een symbolische daad : “De communautaire radicalisering in het noorden van het land heeft vele oorzaken, maar het onverzoende verleden van collaboratie en repressie is daar wellicht de gevoeligste bladzijde van.” Zij begrijpt, hoe moeilijk dat voor voormalige vijanden ook ligt, “hoe belangrijk de pacificatie en verzoening na een conflict is.” (De Morgen, 2 juli 2010)
Kieboom herinnert eraan dat België een van de weinige landen is waar geen enkele vorm van amnestie uitgevaardigd werd.
Ze richt zich zelfs rechtstreeks tot Di Rupo, wiens ouders afkomstig zijn uit een Italiaanse streek, waar de aanhang van het fascisme altijd zeer groot was, en ze benadrukt dat Italië al in 1948 een algemene amnestiemaatregel trof.
Het is best mogelijk dat Hilde Kiebooms initiatief oprecht christelijk is, maar ze lijkt weinig rekening te houden met het popanalytische mechanisme van de verdringing.
Het is veel waarschijnlijker dat Di Rupo niet aan zijn Italiaanse afkomst herinnerd wil worden, dan dat die afkomst hem tot meer begrip zal brengen…
De Franstaligen zullen bovendien hun eeuwig argument van het zwarte Vlaanderen niet gemakkelijk uit handen geven.
(Net zomin als ze willen toegeven dat ze ooit iets anders deden dan beschaving te brengen in het zwarte Kongo…)
Steve Stevaerts demarche is heel wat minder oprecht, maar lijkt toch een slag in het water.
Geen kat reageerde : het Ijzerbedevaartcomité niet ; de Vlaamse Volksbeweging niet ; TAK niet ; zelfs het Vlaams Belang niet.
Bart De Wever en vele andere Vlaamse autonomisten willen niet nog eens uitglijden.
Goed geprobeerd Steve, maar je zal toch wat meer moeite moeten doen om de S.P.a weer op de Vlaamse kaart te krijgen.
-4- OP REIS NAAR DIKSMUIDE ?
Hoe evolueert de Vlaamse Beweging?
Van zelfbestuur naar zelfstandigheid
door Mark Grammens
Aan Knack (13.1.10) zei Hugo Coveliers, toen nog als zelfstandige op de lijst van het VB verkozen in de Senaat, dat, als de N-VA "er de komende tijd in slaagt om iets te realiseren op het vlak van de staatshervorming, de grote vraag (zal zijn) hoe de Vlaamse Beweging zal evo lueren", en namelijk: "blijft die radikaal voor Vlaamse onafhankelijkheid gaan of neemt ze genoegen met een zo ruim mogelijke autonomie binnen België". Dat zal nog geruime tijd de vraag blijven, en van het antwoord erop hangt veel af. Vroeger was De Wever altijd ongenuan ceerd een Vlaams independentist, maar gaandeweg naar de Belgische politiek is hij veranderd, en men kon een recent interview in Humo (8.6.10) zelfs lezen als een soort publiek afscheid van zijn vroegere opvattingen. Er stond, heel verrassend: "Zonder de EU zou ik niet voor een onaf hankelijk Vlaanderen durven te pleiten".
Het is, zoals bij De Wever recentelijk gebruikelijk, niet heel duidelijk waarom dat zo zou zijn, maar mis schien interpreteert men de gedachtengang van De Wever niet verkeerd als men dit standpunt in Humo ziet als een instemming met vele van zijn tegenstanders, die de Vlaamse onafhankelijkheid zien als een soort regressie, een zich terugplooien op het kleine, - een euvel dat vol gens De Wever vermeden kan worden door tegelijkertijd Vlaamse zelfstandigheid na te streven en op te gaan in "Europa". Daarom dus ook moest de verkiezingsover winning meer met Europese dan met Vlaamse vlaggen worden gevierd, tot zichtbare ergernis van de militanten die door de partij met die ongewone Europese vlaggen werden opgezadeld.
Dus is zelfs voor De Wever de zelfstandigheid van Vlaanderen geen principiële en immer geldende doelstel ling meer, maar een die slechts geldt binnen een bepaalde (Europese) kontekst. Dat is natuurlijk ook een soort regressie, een achteruitgang tegenover de voorheen gepre dikte opvattingen. Velen beschouwen het confederalisme ook als zo'n inhoudelijke achteruitgang. De twee strek kingen, independentisme en confederalisme ontmoeten elkaar ondertussen wel als het gaat om de metode nodig om het doel te bereiken. Ook confederalisme zal in België slechts kunnen worden ingevoerd door middel van een verrottingsstrategie: het zal er pas komen als België onbe stuurbaar is geworden en er geen andere uitweg meer overblijft. Vrijwillig zullen de francofonen nooit het confederalisme aanvaarden. Ze zullen, zegt FDF-leider Maingain in een zeer recent interview (in Télé-Moustique, 7.7.10), eerder kiezen voor zelfstandigheid dan voor con federalisme.
De zelfstandigheidsgedachte dateert in Vlaanderen uit de Eerste Wereldoorlog en de jaren kort daarop. Ze werd toen samengevat met de term "zelfbestuur", en "zelf bestuur" bleef de eis van alle IJzerbedevaarten, totdat ten tijde van voorzitter Lionel Vandenberghe de partijpolitiek zich ervan meester maakte en de jaarlijkse IJzerbedevaart van haar roeping werd afgeleid om er een vechtmachine tegen het Vlaams Blok/Belang van te maken. Dat is ze, voor zover ze nog bestaat, nog steeds: in een recent inter view, verschenen in het ledenblad van de Vlaamse Volks beweging (bijlage bij Doorbraak), spuit de huidige voorzitter alleen maar gif op het Vlaams Belang. Er komt bijna geen volk meer naar de IJzerbedevaart. Haar traditie werd overgenomen door de IJzerwake, die met sukses jaarlijks een bedevaart inricht met ondermeer het oude motto van het "zelfbestuur".
De zelfbestuursgedachte is in de loop der jaren heel verschillend ingevuld. In de naoorlogse tijd beperkte men zich veelal tot het toen nog staatsgevaarlijke "federalisme" als doelstelling van de Vlaamse Beweging, en zelfs dat werd niet altijd door alle flaminganten aangekleefd. Er was een tijd dat alleen de Volksunie voor federalisme was, en dat iemand als de nochtans uitgesproken vlaamsgezinde toenmalige CVP-voorzitter en -minister Jos de Saeger het federalisme afdeed als een "vluchtmisdrijf” (in interview, door mij in 1962 afgenomen voor het weekblad De Linie). Later werd "federalisme" gemeengoed, en won de zelf standigheidsgedachte, die al van vóór de oorlog in ruime Vlaamse kringen werd gehuldigd, opnieuw bijval. Zoals het federalisme voortkwam uit ontevredenheid over de plaats van Vlaanderen binnen België, zo kwam de her nieuwde belangstelling voor volledige onafhankelijkheid van Vlaanderen ten dele voort uit ontevredenheid over de povere invulling van het federalisme, dat afgezien van de kulturele sektor (kultuur, onderwijs, zorg) in de ogen van velen min of meer waardeloos was. Van bij de aanvang besliste het Vlaams Blok voor volledige zelfstandigheid van Vlaanderen te gaan, de Vlaamse Volksbeweging deed dit in de loop der jaren ook en vele Vlaamse verenigingen volgden. Dit gold eveneens voor het gedeelte van de Volksunie dat verzamelen blies rond de N-VA, dat sprak van het "verdampen" van België, maar naar de verkiezin gen van 2010 toe blijkbaar meende dat volledige zelfstan digheid de niet-revolutionaire kiezer waarop gemikt werd, afschrikte. Er werd zo goed als niet meer over gesproken. Ook werd de verrottingsstrategie als middel om het doel te bereiken, geruisloos verlaten.
"Zelfbestuur" dus kan vandaag nog steeds alles bete kenen, maar er wordt in ieder geval altijd mee bedoeld "meer Vlaanderen, minder België". Zelfs wie “zelfbe stuur" uitlegt als "federalisme" en a fortiori wie er "con federalisme" mee bedoelt, eist "meer Vlaanderen", en eist dit om principiële redenen en niet omdat het "beter be stuur" zou opleveren, of, zoals de vakbonden zeggen om zelfbestuur af te wijzen, omdat het alle partijen ten goede zou komen (was onmogelijk is).
Men wil vandaag zelfbestuur omdat men geen zin meer heeft om samen te leven met Franstaligen die zelf alleen maar Belgen zijn omdat het hun veel Vlaams geld oplevert (transfers). Men wil zelfbestuur omdat men de onmogelijke Belgische kompromissenkultuur, die de Vlaamse demokratische meerderheidstendens verhindert aan de macht te komen, beu is, en omdat men vindt dat elk volk, ook het joodse, en dus ook het Vlaamse, recht heeft op een eigen staat. Tenslotte speelt er veel gezond ressentiment mee. Men is de vijandschap van België tegen de Vlamingen in de tijd van de twee naoorlogse repressies niet vergeten. Het bui tensporig arrogante gedrag van sommige Franstaligen (bijv. Mme Milquet) draagt vandaag veel bij tot de ver sterking van de zelfbestuursgedachte onder alle Vlaamse generaties en strekkingen, zoals ook de vaststelling dat België "bestaat uit twee aparte werelden" (Karel de Gucht, in Knack, 25.8.99).
-5- OP REIS NAAR DE HEMEL ?
Maakt de kerkelijke hiërarchie nog kans om in de hemel te geraken, na de operatie “Kelk” van het Brussels gerecht, die er goed in slaagde om de kerk te criminaliseren als een pedofiele organisatie ?
Professor Adriaenssens luidde de alarmbel en zei dat de kerk moet kiezen tussen “de totale vernietiging van het instituut” of de herbronning “van waaruit een nieuwe kerk kan opstaan.” (Humo, 29 juni 2010)
De “rode barones” had het ook al over vernieuwde spiritualiteit in haar Knack-interview. (30 juni 2010)
In plaats van steeds weer de nadruk te leggen op een achterhaalde (seksuele) moraal, zou de kerk bijvoorbeeld kunnen proberen een nieuwe spiritualiteit te ontwerpen.
Theologe en expert kindermisbruik Katlijn Demasure pleit voor : “een moratorium van 25 jaar op kerkelijke uitspraken over seksualiteit. Rome moet 25 jaar zwijgen over seks.” (Knack, 30 juni 2010)
Het extreme antiklerikalisme van operatie “Kelk” vindt men niet in onze buurlanden, zelfs niet in de voormalige Oost-Europese communistische regimes, en is dus weer typisch voor de Belgische wereldvreemdheid.
Of men dit nu leuk vindt of niet : we leven in een “postseculiere” wereld, zoals Habermas dat zo treffend omschrijft.(1) Men mag dus niet vergeten dat de katholieke kerk een wereldkerk is, die overal elders steeds meer gelovigen en priesters telt.
Om de katholieke kerk te helpen voortbestaan, raadt de atheïstische N*A*O* een leuk boekje aan van de hand van reclamegoeroe en creatief directeur bij het vermaarde Saatchi & Saatchi, Paul Arden : “God explained in a taxi ride.”
Het boekje staat vol bruikbare slogans, waarvan niet één over seks !
Uit eigen agnostische ervaring weet de Naamloze Achter Ons dat het geloof best opgewekt wordt op reis : bij een prachtige zonsondergang komen immers automatisch gedachten op als “speling van het licht?”, “evolutie?”, “lotsbestemming?”, “schepping?”, “stom toeval?”, enzovoort…
-6- OF OP REIS NAAR DE HEL ?
Hoe ziet de vakantie eruit voor de verliezers van 13 juni ?
De S.P.a is het ondertussen zo gewoon om te verliezen, dat het zo niet meer aanvoelt. Men heeft het dan bijgevolg over een “status quo”, zodat Caroline Gennez met gerust gemoed haar reis naar het vage vuur mag verder zetten.
Ook Open VLD krijgt het woord “verlies” niet over de lippen en spreekt van een “accident de parcours”. Ook zij gaan dus rustig op verlof.
LDD ontkent het zware verlies niet. De partij is echter zo zwaar getraumatiseerd, dat ze sprakeloos achterblijft. De toekomst zal uitwijzen of de partij nog terugkeert van haar tijdelijke reis naar het vagevuur, dan wel definitief verhuisd is naar de hel.
CD&V heeft, zoals gezegd, het licht gezien : ’t is te zeggen het licht van het vagevuur. En juist daarom gaan ze dit jaar niet op reis. De Vlaamse vleugel van de partij begint meteen met de voorbereiding van de gemeenteraadsverkiezingen van 2012, waarvoor de plaatselijke allianties met N-VA zeer nuttig zijn!
Een ander deel van de partij brainstormt over wraakacties.
Alleen de vakbondsvleugel snapt het niet helemaal en viert de nederlaag van CD&V als de interne overwinning van het ACW.
Het Vlaams Belang tenslotte gaat ook niet op reis. De partij erkent de nederlaag, maar kan daar moeilijk over communiceren, omdat ze innerlijk verdeeld is en omdat de helft van het partijkader juist het complexe reismotto van Plinius hanteert : “Wij maken grote reizen om dingen te zien waarop wij in onze woonplaats geen acht slaan,” en met andere woorden eigenlijk – als slachtoffer : deze keer van het Bart De Wever effect – niet kan verliezen.
Een groot deel van de partij, onder leiding van Bruno Valkeniers, zal zich deze zomer wel degelijk weer aan het werk zetten.
De Naamloze geeft hen twee voorzetten.
De eerste komt van Jan Callebaut, die in 2007 Leterme naar de overwinning voerde : “Marie-Rose Morel had de Bart De Wever van het Vlaams Belang kunnen worden.” (Knack, 3 februari 2010)
Ten tweede is de partij de echte reden van het “cordon sanitaire” vergeten. Dat was niet haar migrantenstandpunt, wel het Vlaams separatisme in haar programma. En dat hadden ze moeten uitspelen in de geheel door het communautaire gedomineerde verkiezingen.
Voor de eerste voorzet is het ondertussen te laat : Morel vertrok op reis.
Maar de tweede voorzet kan nog gebruikt worden, zeker als De Wever zich een reisje zou laten aansmeren door honing Albert II en Elio Di Rupo.
* * *
’t Is niet dat N*A*O* zijn vrienden politici geen vakantiereis gunt, maar er is werk aan de winkel in Belgenland.
Anderzijds is er toch een troost : als een reis toch onvermijdbaar wordt, kan men proberen er het beste van te maken.
Reizen is namelijk de kunst zich thuis te blijven voelen.
En dat is wat de Naamloze Achter U van plan is.
Aldus sprak N*A*O* :
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XXIII)’,
Tussen Saint Raphaël en Marseille, 20 juli 2010
(1) Lees hoofdstuk 21 in : http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2009/11/naos-multi-culti-synthesis.html .
Habermas onderscheidt drie oorzaken van de ‘postseculiere maatschappij’: (1) Perceptie van religieus gedefinieerde globale conflicten ; (2) Seculiere samenlevingen zijn pluralistisch ; (3) Immigratie.
Naast deze sociologische observaties, stelt hij ook normatieve vragen. Na de Reformatie was er nood aan vrede en orde, zodat tolerantie ontstond (die dus géén respect betekende !).
Na de democratische revoluties aan het eind van de 18e eeuw en het ontstaan van de rechtstaat en de secularisatie, bleek deze tolerantie onvoldoende. Zuivere democratie beschouwt burgers als individuen, die dan volledig onafhankelijk zijn van religieuze subculturen en leden zijn van dezelfde politieke gemeenschap.
Het gevolg is dat tolerantie respect moet worden, met als voorwaarden : (I) De rechtstaat garandeert religieuze vrijheid als basisrecht ; (II) Inclusie van minderheden als burgers met dezelfde rechten. (IIa- Materieel (integratie, educatie en arbeid) ; IIb- Bewustzijn.)
Voorwaarde (I) is voldaan. Volgens Habermas verwerpt de Franse filosoof Brückner terecht ‘culturele rechten’, die individuele rechten immers kunnen teniet doen. Maar de materiële voorwaarde (IIa) is niet voldaan. Voorwaarde (IIb) is evenmin voldaan en vereist complementaire leerprocessen, namelijk religieuze en seculiere mentaliteitsverandering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten