Zwart Vlaanderen

Het corrupte Congo

Kabila wijst ons de weg uit het failliete België

Johan Sanctorum

Een echt signaal zou zijn dat de Vlaamse regering nu een brief stuurt naar President Kabila, waarin ze uitlegt dat zij zich door het bezoek van om het even welke Belgische delegatie niet langer vertegenwoordigd of gebonden voelt.


Over de traditionele banden tussen het Belgische regime en Congo ligt de schaduw van het 19de eeuwse kolonialisme, de terreur van Leopold II, massale verminking van negerslaven, de moord op de eerste verkozen president van de onafhankelijke Congolese republiek, Patrice Lumumba (die op 30 juni 1960 in een historische speech Koning Boudewijn de mantel uitveegde, en daarmee zijn doodvonnis tekende), en de brutale grondstoffenroof via het economisch-industrieel netwerk dat tot op vandaag nauw gelinkt is aan het Belgische koningshuis.

Ondanks het missiewerk van de Vlaamse nonkel-paters is Franstalig België altijd veel meer politiek gefocust geweest op het neokoloniale verhaal,- dat bewijst andermaal de discussie over de Belgische aanwezigheid n.a.v. de verjaardag van de Congolese onafhankelijkheid. Wat hebben wij ginder te zoeken, vraagt men zich in Vlaanderen af. Het antwoord is psychologisch, naast uiteraard economisch-strategisch. De Belgisch-Congolese “vriendschap” ruikt naar francofone nostalgie, heimwee naar de tijd toen Frans nog een wereldtaal was én de taal van de leidende elites in België.

Er is bestaat dan ook een historische link tussen de behandeling van de Vlamingen als tweederangsburgers, en die van de negers in het koloniale tijdperk. Het racisme is niet Vlaams, het is Belgisch. De manier hoe de bwana met zijn negerpersoneel omging, behoort tot hetzelfde belle époque paradigma als de manier hoe de Vlaming in de Belgische constructie werd/wordt gepercipieerd.

De Vlaming moet dus werken, bijleren, zijn best doen, centjes afdragen ook. In de limiet gaat hij zijn identiteit ontkennen, en zich gedragen als een evolué, zoals de negers-in-maatpak uit de koloniale periode. Het gros van de politici én de culturele elites lijdt aan dit syndroom. Die koloniale trek is amusant, alleen al door de kleurassociatie: de politiek-zwarte Vlaming en de etnisch-zwarte neger hebben in de Belgische context dezelfde underdogrol gespeeld. Beiden zijn ze wat ze zijn en ontkennen ze wat ze waren. Beide schamen ze zich voor hun afkomst en staan zich constant wit te wassen.

Tot op vandaag werkt dat Vlaamse underdogsyndroom door. Het is dan ook opvallend hoe bepaalde CD&V-politici zich aanstellen als Vlaamse evolués die zoete broodjes willen bakken met de Congolese dictator. Het dieptepunt is voorlopig het voorstel van minister van defensie Pieter De Crem om het Belgische leger samen met het zootje verkrachters samen te laten defileren, in Kinsasja en… in Brussel op 21 juli. O dierbaar België.

Het criminele regime van Joseph Kabila (waarvan er om onduidelijke redenen in Brussel een hoop aanhangers rondlopen, geen vluchtelingen dus, wel een informeel netwerk van agenten die waarschijnlijk de vluchtelingen opjagen) moet door Vlaanderen gedesavoueerd worden, maar daarmee zal België opnieuw zijn splijtzwamgehalte tonen. Andermaal stelt zich hier een potentieel breekpunt van de republikeinse beweging versus de verstarde Belgische constructie.

Het sturen van prins Laurent, of baron X of diens kat naar de jubileumfeesten in Kinsjasa is weliswaar een diplomatieke oplossing, niet gespeend van enige ironie, maar met ironie en grapjes alleen komen we er niet. Een echt signaal zou zijn dat de Vlaamse regering nu een brief stuurt naar President Kabila, waarin ze uitlegt dat zij zich door het bezoek van om het even welke Belgische delegatie niet langer vertegenwoordigd of gebonden voelt. In een met redenen omklede distantiëring van de Belgische Congo-politiek zou Vlaanderen met de slag op de wereldkaart staan en de Franstalige elite, die de Vlamingen internationaal tracht te isoleren als racisten en xenofoben, het nakijken geven. Hier stelt zich dus opnieuw de mogelijkheid van een republikeins breekpunt, een “zwarte zwaan” die onverwachts verschijnt, als een kantelmoment. Vraag is, of de Vlaamse politici die vijf minuten historische politieke moed zullen hebben.

Bemoedigend is anderzijds, hoe klassieke Belgen zoals oud-journalist en Congo-kenner Walter Zinzen zich vol walg van dit schouwspel afkeren. Belgicistisch Vlaanderen kalft af.

Kunstenaar-activist Enca Caen uit Merelbeke maakte voor Koning Albert een geschenkenpakket ter attentie van Kabila klaar, genaamd “Ketens der hebzucht”, verwijzend naar de afgehakte handen van gestrafte negers in het Leopold-II-tijdperk. Duidelijker kan niet. Dat vind ik dan eigenlijk nog zinvoller dan Prins Laurent sturen. Het vestigt de aandacht op de Vlaams-republikeinse beweging als een post-Belgische politieke onafhankelijkheidsbeweging, met tegelijk ook een sterke humanitaire en emancipatorische accenten, die in een artistiek discours tot uitdrukking kunnen komen.