N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, vraagt zich af waarom alles toch zo ingewikkeld is. Waarom is de Belgische politiek zo complex en wordt de nood aan de pop-analyse ervan nooit gelenigd ?
-1- NEDERLANDSE VERANDERING (I)
Volgend weekend gaat in de Gentse Vooruit de “Dag van het socialisme” door. Bij Werner Trio verklaarde Jan Blommaert dat hij daar ervoor zou pleiten dat de Vlaamse socialisten weer voor het “grote verhaal” zouden kiezen om opnieuw aan populariteit te winnen. (Klara, 13 maart 2010)
Wat Blommaerts “grote verhaal” is, mogen we wellicht lezen in zijn eerstdaags bij EPO te verschijnen “Socialisme voor (her)beginners”. Zo’n “groot verhaal” interesseert N*A*O* wel en hij zal een der eersten zijn om het boek te lezen : daar hoort u nog van.
In zijn column van verleden week, onder de titel “Fantoompijn”, verdedigde Geert Buelens in feite hetzelfde : “Wilders zelf is het fantoom en op deze manier krijgt niemand hem te pakken. Het was zo in Vlaanderen en in Nederland is het niet anders. De culturele polarisering heeft intussen zulke vormen aangenomen dat er nauwelijks nog een gesprek mogelijk is. Ook hardwerkende en goedbedoelende politici zullen dit niet meteen veranderen. In debat gaan met Wilders of zijn kiezers heeft geen enkele zin. Kansrijk is alleen wie erin slaagt de kiezer een echt alternatief te bieden, een coherent en enthousiasmerend verhaal dat gestoeld is op een totaalanalyse en dat, bovenal, een perspectief biedt op een andere wereld. Wat we missen, kortom, is een politicus die even onbeschaamd ideologisch durft te zijn als Wilders.” (De Standaard, 6 maart 2010)
“Een politicus” ? Heeft deze linkse jongen het misschien over Hitler, die hysterisch tekeer ging tegen de “plutokratie” ?
Hopelijk gaat het om meer dan een antwoord op het rechts populisme en kan men ook “grote daden” verwachten…
In diezelfde column werd de Naamloze Achter Ons, die zeer gevoelig is voor elke vorm van belgicisme, getroffen door Buelens’ eerste paragraaf : “ ‘Als de wereld vergaat, ga ik naar Nederland, want daar gebeurt alles altijd vijftig jaar later.’ De in Nederland vaak geciteerde uitspraak, verkeerdelijk toegeschreven aan de grote negentiende-eeuwse dichter Heinrich Heine, is dezer dagen uitzonderlijk toepasselijk. Twintig jaar na het Vlaams Blok en Le Pen, tien jaar na Haider en de doorbraak van de Deense Volkspartij van Pia Kjaersgaerd lijkt nu ook het voormalige gidsland Nederland overgeleverd aan extreemrechts.”
Volgens Buelens lijkt Nederland dus tien jaar achter te lopen op Oostenrijk en Denemarken, en twintig jaar op Frankrijk… en België.
Loopt België dan voor ? Gesuggereerd wordt dat België al veel langer ervaring heeft met extreem rechts populisme en dus deskundig ter zake is.
Maar wat deed België ?
Het vormde een ‘cordon sanitaire’ rond het Vlaams Blok, zodat in alle rust kon nagedacht worden over de remedie. En de remedie blijkt uiteindelijk de terugkeer van de grote verhalen te zijn.
Maar jammer genoeg is België – zoals het surrealisme in de kunst – volkomen voorbijgestreefd en heeft de poging om het probleem te verdringen de zaak gewoon uitgesteld en zelfs oneindig ingewikkelder gemaakt, zodat België nog zoveel jaar achter Nederland hinkelt. (1),(2)
België heeft Nederland dus helemaal geen adviezen te geven, en kan in Nederland inderdaad beter het “gidsland” erkennen.
Het getuigt van vergevorderd AMALGAMISME om het Vlaams Belang met Wilders’ PVV te vergelijken.
Het electoraat van het Vlaams Belang bestaat uit drie groepen : Vlaams-nationalisten, politiek gedegouteerden en onbeschaamde racisten. (Jan Drijvers in Knack, 10 maart 2010)
Het Belgische ‘cordon sanitaire’ zorgde ervoor dat twee van deze drie groepen gedeeltelijk verspreid raakten, veel Vlaams-nationalisten overgingen naar N-VA en vele gedegouteerden op LDD stemden.
Minder extreem en zonder het Vlaams-nationalisme (3) lijkt Wilders’ PVV de anti-politiek en de anti-Islam groepen te verenigen.
Men zegt dat Nederland “rechtser” wordt. Maar klopt dat wel ?
Ten eerste werd duidelijk dat vele kiezers van de Socialistische Partij van Jan Marijnissen, die de vorige verkiezingen in Nederland won, nu voor Wilders stemden.
Ten tweede is Wilders de enige die het standpunt van de vakbonden overneemt en het optrekken van de pensioengerechtigde leeftijd tot 67 jaar terug wil intrekken. In de kiesstrijd was dat Wilders’ hoofdthema en een breekpunt om al dan niet in een regering te stappen.
De vakbonden zwijgen natuurlijk als vermoord, maar dat kan men toch bezwaarlijk “rechts” noemen ?
Wouter Bos’ PVDA liet de Nederlandse regering vallen omdat zij weigerde de aanwezigheid van Nederlandse troepen in Afghanistan te verlengen en dus de oorspronkelijke afspraak nakwam.
Beter laat dan nooit begreep de PVDA dat WOORD HOUDEN de enige manier was om niet nog meer aan populariteit in te boeten.
Daarom concludeert N*A*O* dat het Nederlandse volk niet “rechtser” wordt, maar VERANDERING wil.
Daarom veronderstelt de Naamloze dat Vlaanderen evenmin “rechts” is, maar dat stilaan de helft van de bevolking ook VERANDERING wil. De rechtsen onder hen stemmen LDD, de gematigden N-VA en de linksen… Vlaams Belang.
Het is weinig waarschijnlijk dat het Vlaams Belang – dat wel degelijk de wanhoop van de onderklasse vertolkt – oplossingen kan bieden.
Maar oud-links, de sociaal-democratische elite, deed dat nog minder.
Het valt nog te bezien welke VERANDERING Jan Blommaert zal voorstellen op de “Dag van het socialisme”.
Zal zijn “groot verhaal” meer inhouden dan een vernieuwing van het marxisme ?
N*A*O* is zelf marxist in hart en nieren en reflecteert dagelijks over de vernieuwing ervan. Maar tegelijk geeft hij toe dat de complexiteit die de VERANDERING van de totale samenleving impliceert, niet meer oplevert dan een marxistisch uitstel.
Omdat vandaag nood is aan concrete VERANDERING op korte termijn is het niet meer dan normaal dat dit typische messianistisch wachten van de Vlaamse boer plaats maakt voor het avontuur van de Nederlandse zeevaarder !
-2- NEDERLANDSE VERANDERING (II)
Na het Nederlandse referendum over de Europese grondwet, kan men de vervroegde parlementsverkiezingen bij onze noorderburen (n.a.v. de terugtrekking van hun troepen uit Afghanistan) beschouwen als een tweede Europees referendum, namelijk over de Europees-Amerikaanse relaties en over de toekomst van de NAVO.
Net zoals Nederland “nee” zei tegen de Europese grondwet, lijkt het er meer en meer op dat Nederland niet langer Amerika’s braafste bondgenoot wil blijven en afstand neemt van de NAVO.
Zou H.J.A.Hofland het bij het rechte eind hebben ? “Twintig jaar na de val van de Berlijnse muur lijkt het er vaak op dat Nederland geestelijk tot de neutraliteit van voor de Tweede Wereldoorlog is teruggekeerd.” (NRC-Handelsblad, 30 december 2009)
Tijdens de koude oorlog dwong Amerika Nederland, dat een eigen Aziëpolitiek wilde voeren, om toe te treden tot de NAVO door te dreigen met stopzetting van de Marshall-hulp.
Maar ondertussen is de koude oorlog ten einde en kan Nederland beter neutraal worden.
De NAVO is immers geen defensieve organisatie meer, maar een verlengstuk van de Amerikaanse imperiale politiek, meer bepaald in het Midden-Oosten, die Nederland meer en meer zorgen baart.
Nederland kan beter een nieuwe zelfstandigheidspolitiek voeren, om eventueel echt bij te kunnen dragen aan de totstandkoming van een stabiele wereldorde.
Nederland herinnert zich zijn eigen identiteit van zeevarende natie. Waarom zou Nederland niet zelfstandig de wereld kunnen bevaren, in plaats van als kritiekloos broertje van Amerika ?
-3- BELGISCHE ONVERANDERBAARHEID (I)
Het Belgisch establishment neemt de Nederlandse rol van moeders mooiste graag over en komt daarmee in een clowneske spreidstand te staan.
België dat zich graag laat voorstaan als voorvechter van Europa, laat zich tegelijk op obscene manier gebruiken door Amerika, dat Europa juist wantrouwt en daarom niet alleen de positie van Turkije in de NAVO verdedigt, maar ook aandringt op de toetreding van Turkije tot de Europese Unie.
De benoeming van Anders Rasmussen als secretaris-generaal van de NAVO was Turkije een doorn in het oog, omdat Rasmussen als premier van Denemarken de vrije meningsuiting had verdedigd en de Mohammed-cartoons getolereerd had.
Amerika reageerde door een Turk als adjunct-secretaris-generaal van de NAVO te benoemen én Rasmussen een spijtbetuiging te laten voorlezen.
Om nog beter te scoren stemde België ermee in om in samenwerking met de Turkse politie en onder toezicht van de NAVO, de enige Koerdische TV-zender van Europa, die zich in Dendermonde bevindt, binnen te vallen en kort en klein te slagen.
Dat België zelf kampt met een beweging voor zelfbeschikkingsrecht van een van zijn deelstaten, zal deze medeplichtigheid met de onderdrukking door het Turkse regime van het Koerdische volk ongetwijfeld vergemakkelijken…
-4- BELGISCHE ONVERANDERBAARHEID (II)
Als de Naamloze Achter Ons al eens TV kijkt, dan is dat wel eens naar het wervelende Nederlandse programma “De wereld draait door”. Jaloers vergelijkt hij dan de Nederlandse debatcultuur met de Belgische paternalistische achterlijkheid van “Man bijt hond” en de voorzichtige wachtcultuur van de Vlaamse boer.
In de aanloop naar de recentste gemeenteraadsverkiezingen organiseerde de Nederlandse TV kopstukken-debatten, waarbij de opponenten lichamelijk vlak tegenover elkaar elkaar moesten bekampen, een beetje zoals het Engelse parlement ingericht is.
In België is men daartoe niet in staat. Nadat de Britse Nigel Farage – vertegenwoordiger van de tweede grootste partij in Engeland in het Europees parlement – onze eerwaarde Herman Van Rompuy uitschold voor “natte dweil”, moest de geparalyseerde Herman eerst gedurende meerdere dagen deze scheldpartij in huiselijke kring verwerken, om dan in uitgesteld relais op zijn Vlaamse propagandazender VRT te verklaren dat hij diep medelijden had met Farage (… en dus met het Engelse parlementair systeem). Nog later herinterpreteerde hij zijn verlamming in het Europees parlement als door het Belgische volk verlangde “rustige vadsigheid”. En nog later won hij daarmee effectief Humo’s Pop Poll.
Geef toe dat Nigel Farage gelijk had. Na één dag in het Britse Lager- of Hogerhuis, zou men Van Rompuy blètend moeten afvoeren naar mama-de-vrouw.
Ook inhoudelijk heeft Farage gelijk en is Van Rompuy niet meer dan de vod, die het gespetter tussen Sarkozy en Merkel moet opvangen. Van Rompuy moest bijvoorbeeld de agenda van Zijn Eerste Initiatief – een “top” te Brussel – volledig omgooien onder druk van Merkel en Sarkozy. Van Rompuy’s persconferentie was overigens “very boring”.
De vermaarde Clingendael-analyst Alfred Pijpers noemt Van Rompuy “een nuttige buiksprekerspop voor Berlijn en Parijs.” Pijpers denkt dat “zelfs iemand als Berlusconi in Washington zwaarder meetelt dan Van Rompuy,” maar ook : “Een Birmese juntaleider beschikt waarschijnlijk over een grotere democratische legitimiteit dan deze mediaschuwe haikudichter.” (NRC-Handelsblad, 11 februari 2010)
Op dezelfde wijze als het Belgische establishment voorzichtige, berekenende en onoprechte narcistische politici selecteert om de bewust gewilde extreem ingewikkelde evenwichten te bewaren, heeft de Frans-Duits-Poolse as nu datzelfde type politicus nodig om de ondoorzichtige complexiteit van de Europese besluitvorming vanzelfsprekend te maken en zijn macht te verbergen.
Farage zei ook dat Van Rompuy uit een onbestaand land kwam, zodat onze eerste minister Yves Leterme bij de voorzitter van het Europees parlement schriftelijk kon gaan protesteren tegen deze belediging van België.
Leterme die in 2008 nog de genadeslag kreeg van Van Rompuy binnen CD&V, reageert typisch als een slachtoffer van misbruik met een ‘splitting’ : hij verdrong niet alleen deze koude narcistische politieke berekening, maar zelfs zijn eigen uitspraak dat België geen meerwaarde meer bezat en enkel bijeengehouden werd door de honing, voetbal en bier.
Zouden de Kaïn en Abel van de Belgische politiek zich eigenlijk realiseren dat Nigel Farage alleen maar herhaalde wat heel de wereld al weet ?
Dat België inderdaad geen echt land is en er geen Belgisch volk bestaat, zodat belangrijke kranten als “The Economist” en “The Wall Street Journal” schrijven dat België niet lang meer zal bestaan ? (Evenmin als de Europese Unie overigens.)
Dat Belgie op financieel vlak soms al in een adem genoemd wordt met de PIGS-landen?
Dat de Belgische premier auto’s verkoopt op het autosalon van Genève (en op datzelfde salon uit angst de baas van GM-Europa, die net Opel Antwerpen sloot, en die enkele meters van hem afstond, ontweek ?
Dat reizen met de trein alleen in België gevaarlijk is ?
En dat de Belgische regering niet eens in staat is een herdenking te organiseren van de slachtoffers van de treinramp in Halle-Buizingen, omdat de door de Franstaligen gedomineerde regering geen herdenking wilde in Vlaanderen en dus uitweek naar Brussel ; en omdat de door de PS gedomineerde Franstaligen geen kerkelijke plechtigheid wensten en dus uitweken naar het Paleis voor Schone Kunsten, met als gevolg dat de families van de slachtoffers wegbleven en het een plechtigheid voor regeringsleden werd.
-5- BELGISCHE ONVERANDERBAARHEID (III)
Sinds de recentste treinramp gebeurden op dezelfde plaats te Buizingen bijna elke dag nieuwe bijna-rampen, met als gevolg dat vele treinbestuurders zich niet meer veilig voelen en de onafhankelijke spoorbond OVS staakte.
(De andere bonden lijken zich sterk te identificeren met het spoor, want ze staakten niet mee omdat ze niet de indruk willen geven dat de Belgische Spoorwegen onveilig zouden zijn…)
Ondertussen liggen de remsystemen, die de laatste treinramp hadden kunnen voorkomen, te roesten in de NMBS-depots.
De Belgische politici worden door de partijhoofdkwartieren geselecteerd op nietszeggendheid en hebben derhalve ook geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel.
Terugkerend uit het buitenland was het eerste wat Eric Van Rompuy opviel in België dat “niemand zich verantwoordelijk acht voor de ramp.” (De Standaard, 22 februari 2010)
Zelfs de spoorbazen zijn niet verantwoordelijk, omdat ze politiek benoemd zijn.
Het “kleine verhaal” achter dit alles is ongetwijfeld de “roestige vadsigheid”.
De Europese economische organisatie OESO lichtte in 2002 de Belgische Spoorwegen door en concludeerde dat deze “politieke speeltuin” gekenmerkt wordt door “gebrek aan bekwaamheid”. (Trends, 25 februari 2010)
Het is daarom nogal logisch dat België geen parlementaire onderzoekscommissie wil : de bestuursraden van de drie afdelingen van de Belgische Spoorwegen worden bevolkt door vertegenwoordigers van de drie establishmentpartijen CD&V (CDH), Open VLD (MR) en S.P.a (PS), plus de nieuwste en laatste establishmentpartij Groen! (Ecolo).
In gidsland Nederland zou een dergelijke ramp onmiddellijk onder de loep genomen worden door een parlementaire enquêtecommissie.
In België niet. Tant pis, “het weigeren van een onafhankelijk onderzoek zal de verhalen over doofpotoperaties en opgestoken paraplu’s alleen maar doen aanzwellen.” (Yves Desmet in De Morgen, 18 februari 2010)
Aldus sprak N*A*O* :
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XVII)’,
Den Haag, 18 maart 2010
(1) Dat “zwarte zondag” in België twintig jaar geleden plaatsvond, wijst er natuurlijk wel op dat de socialisten toen al het volk in de steek lieten. En dat Wallonië de enige Europese regio is waar het socialisme stand houdt is geen argument voor de stelling dat Belgische politici een antwoord hebben op de maatschappelijke problemen. Het Waalse nationaal socialisme bestaat enkel bij gratie van verdoken Vlaamse financiering.
(2) Bovendien is België nog een van de weinige paternalistische landen met stemplicht.
(3) Wilders denkt eerder aan een unie van Vlaanderen met Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten