Een eerste antwoord : kom kommer van de particratie !
-1-
De Naamloze Achter Ons had zijn belgenland slechts enkele uren verlaten of hij werd bijna omver gevaren door honing Albert II zélf aan het stuur van zijn nieuwste bootje. Op zich geen verwonderlijk nieuws, gezien het schuitje, ondanks zijn 27 meter lengte, honing Albert en honingin Paola romantisch dicht bijeen brengt, zoals uit de naamkeuze ‘Alpa’ blijkt, maar ook omdat het net als zijn vorige aankoop in 2007 om een Rizzardi-jacht gaat, dat met 2 motoren van 24OO cc nog steeds 60 km per uur haalt en dan door middel van de trilling van het stuurwiel de rol vervult van defibrillator !
Maar was het niet verwonderlijk dat de royality watchende buitenlandse pers Alberts aankomst in Lipari met zijn nieuwste aanwinst van 4,6 miljoen euro direct in verband bracht met de 21e juli-speech van onze honing, waarin deze uitviel tegen de graaicultuur van de banken ?
Vanaf 12 augustus namen de Belgische politieke partijen en hun pers dan de zaak over. Ofschoon CD&V-senator Pol Van Den Driessche “er zo goed als zeker van is dat hij dit niet tussen zijn aankopen van de civiele lijst heeft gefoefeld, maar het met zijn eigen kapitaal heeft betaald” (De Standaard, 13 augustus 2009), is het al zijn tweede jacht in twee jaar tijd, bevorderde de bouw ervan de Italiaanse werkgelegenheid, wordt het bemand door vijf door de staat betaalde manschappen van de Belgische zeemacht en vermijdt Albert aan te leggen in België om geen BTW te moeten betalen.
Is het niet typisch voor het Belgische establishment en haar pers dat zij hun liberale daden zo mooi verpakken in een ‘links’ vertoog over het samenhouden van het land, enzomeer ?
-2-
Honingin Paola’s plafonneur Jan Fabre en haar commandeur Luc Tuymans vergezelden haar natuurlijk in Italië, waar ze zoals te verwachten en te voorzien was ‘revolutionair’ werk achterlieten. De eerstgenoemde op de 53e Biënnale van Venetië, de tweede in de verzameling Pinault. Over Tuymans’ werk kan N*A*O* niet veel zeggen, omdat het te bleek was en hij zijn bril vergeten was. Maar Fabres vijf installaties vertellen zelfs zonder de minste vorm van ironie zijn honinklijke waarheid achter zijn ‘revolutionaire’ kunst.
Fabre geeft in een eerste installatie toe de geschiedenis van de vermoorde negers vergeten te zijn toen hij Paola’s plafond deed. Daarom bouwde hij een schuilkelder waarin hij zich tracht te reinigen, maar ook daar moet hij een tweede keer toegeven dat zijn geheugen weerkeert uit het plafond : hij noemt het het geheugen van zijn voeten ! Zichzelf noemt hij de kunstenaar-krijger, die blijkbaar vooral strijd levert tegen zijn eigen brein in een derde installatie. Fabre wint, trekt zich af en spuit heel de wereld vol. In de laatste installatie toont hij zijn toekomstbeeld : de creatie van bloedeloze harten, die pijn, noch schuld kunnen voelen.
Ook hier draait de Belgische pers gewillig mee, zodat zowel cultuurpausen als pers zich danig verslikten toen plots Joke Schauvliege haar witte jurkje aantrok om Vlaams minister van Cultuur te worden.
Omdat tijdens de Vlaamse regeringsvorming SPa-voorzitster Gennez het departement cultuur afwees voor haar partij, wetende dat nieuw partijlid Anciaux het cultuurbudget toch ‘over de verkiezingen heen’ tot 2012 vastgelegd had, bleef cultuur als laatste te verdelen portefeuille over en viel zo in de schoot van CD&V die Joke het ministerie toebedeelde.
Cultuurbonzen als Tom Lanoye en Erwin Mortier openden het mortiervuur in de met de SPa bevriende pers (VRT, De Morgen, De Standaard). Zij hadden op de bevallige en sensationele Freya van den Bossche gewed en vreesden nu voor hun vele voordelen en prijzen.
In plaats van Gennez aan te vallen, probeerde men Joke professioneel koud te maken, maar dat mislukte ook : de kersverse minister stelde meteen de keiharde notaris Tobback aan als haar kabinetschef.
Het ziet ernaar uit dat Joke ook nog het spinrag uit de haren wil blazen. Misschien kan zij de leeggebloede kloof tussen woorden en daden wel dichten ?
Een onvoorzien neveneffect van onze partijpolitiek ?
-3-
De partijpers schrok deze zomer van een reactie van minister van Justitie Stefaan de Clerck, die ondervraagd werd door VRT-journaliste Anneleen Van Herck, naar aanleiding van de ontsnapping van enkele zware jongens uit onze gevangenissen (ondertussen al 39 dit jaar). Van Herck insinueerde dat hij misschien ontslag zou moeten nemen, maar de Clerck verloor zijn kalmte en werd voor de camera tamelijk boos op haar.
Enkele uren later excuseerde hij zich daarvoor, maar helemaal ongelijk had hij nu ook weer niet, tenminste als men zich herinnert dat toen onder minister van Justitie Onkelinx in één keer 27 gedetineerden ontsnapten uit de gevangenis van Dendermonde, de VRT daarin geen reden voor ontslag zag.
Het verschil is waarschijnlijk dat in tegenstelling tot Onkelinx de Clerck geen Waal is en geen PS-lid ?
Terwijl ondertussen de Clerck van alles begint te beloven, zegt zijn voorganger en coalitiepartner Verwilghen : “Ik zeg u, en Stefaan de Clerck weet dat : zolang de PS mee aan het roer staat, zal ons penitentiair systeem niet veranderen.” (Het Laatste Nieuws, 11 augustus 2009)
Er was vroeger al geld uitgetrokken voor de beveiliging van het Brussels justitiepaleis, maar de Clerck liegt als hij beweert dat hij het niet terugvindt.
Iedereen weet toch dat Onkelinx het geld gebruikte voor de restauratie en niet de beveiliging… van het Luiks justitiepaleis ?
De vraag is dan of Justitie ooit kan hervormd worden, zolang men het departement niet splitst, zoals dat al jaar en dag het geval is in het Verenigd Koninkrijk, dat toch net als België een ‘centrifugaal’ federalisme kent ?
Naast de PS-graaikultuur, is bovendien de rechtscultuur tussen Vlaanderen en Wallonië zo verschillend geworden (omdat juristen elkaars teksten niet meer lezen) dat er geen sprake meer is van een Belgische justitie en dat zelfs Olivier Mangain van het FDF de regionalisering wil.
-4-
En hoe zit het met dat andere zomerschandaal binnen De Lijn ? Er werd bekend dat De Lijn-chauffeurs hun dienstroosters verkopen, zodat andere chauffeurs een tweede job in ’t zwart hebben. Tegelijk werd duidelijk dat iedereen dat al wist, dus ook de voormalige, maar nog steeds geen ontslag genomen hebbende (de SPa denkt ‘over de verkiezingen heen’) baas van De Lijn, die momenteel Vlaams viceminister-president is.
Men mag hopen dat die mesthoop eens grondig bestudeerd wordt in het Vlaams parlement ; maar moet men er tegelijk niet aan twijfelen of de particratie en in dit geval meer bepaald de SPa dit wel zal accepteren ?
-5-
De Franse filosoof Bernard-Henry Lévy - niet N*A*O*’s beste vriend omdat hij als ‘nouveau philosophe’ in de jaren zeventig de ondergang van het marxisme ‘als theorie’ propageerde) - beweert dat de PS dood is en dus begraven moet worden, zodat men met een nieuwe, moderne partij kan beginnen…
Iemand ideeën voor een nieuwe naam ?
N*E*O* ? (Nihilistisch Elitair Offensief ?)
-6-
Terwijl de Vlaamse regering het aantal kabinetsmedewerkers toch, zij het met veel te weinig, heeft verminderd om een beetje te besparen (minister-president Peeters heeft er nog 42), hebben de Franstalige regeringen dit aantal juist verhoogd (minister-president Demotte heeft er nu 127), zodat ze er sterker worden dan de administratie.
De Waalse ministerweddes zijn ook 20 % hoger dan de Vlaamse (11.016 € tegen 9.731 € per maand).
De meeste ministers in de federale regering trachten ook wat te besparen, behalve Milquet, die ‘non’ zegt en wiens kabinet nagenoeg enkel uit Walen bestaat.
CD&V-senator en sociale zekerheidspecialiste Bea Cantillon zei ooit in Humo : “Maak de transferts van Vlaanderen naar Wallonië in de sociale zekerheid niet te doorzichtig, want als de mensen weten waar al dat geld naartoe vloeit, zullen ze niet meer willen betalen.” Ex-premier Martens bevestigde dit : “Je mag de kiezer nooit zeggen wat je echt gaat doen.” (Humo, 13 augustus 1996)
Alle Belgische partijen en zeker de CD&V willen in ons ‘speciaal’ land een Afghaans of Algerijns soort politiek die de verkiezingsuitslagen annuleert.
-7-
Stuurt daarom minister van Defensie Pieter De Crem bijna stiekem extra troepen naar het ‘speciale’ Afghanistan, terwijl NATO-generaal McCrystal juist bekend maakte dat de oorlog in dat land definitief ten voordele van de Taliban uitdraait ?
En in tegenstelling tot bij onze buurlanden die ook troepen hebben in Afghanistan, vindt bij ons hierover natuurlijk geen publiek debat plaats, niet in het parlement, en nauwelijks in de pers.
Ongetwijfeld is het de surrealistische complexiteit van de Belgische federatie die de partijpolitiek zo versterkt. In het Belgisch parlement is de partijtucht zo groot, omdat het stellen van een nog maar licht afwijkende vraag een volksvertegenwoordiger uiteindelijk verantwoordelijk kan maken voor het vallen van de regering…
N*A*O*, die geen volksvertegenwoordiger is, maar enkel de Naamloze Achter U, kan daarom wel vragen waarom België samen met de Amerikanen in Afghanistan burgers afknalt en binnenkort Belgische soldaten zal laten afknallen, ondanks de mening dat de oorlog niet meer te winnen valt ?
Kan het om iets anders gaan dan om Belgische hulp te bieden om de Amerikaanse geo-strategische aanwezigheid in Afghanistan nog te kunnen blijven volhouden ?
-8-
De voorbije zomerweken begon premier Van Rompuy de publieke opinie voor te bereiden op een ‘onderhandelde’ oplossing voor Brussel-Halle-Vilvoorde. (Waarschijnlijk de splitsing van B-H-V in ruil voor gebiedsuitbreiding voor Brussel.)
Franstalige partijpolitieke belangen moeten immers primeren boven de democratische spelregels, waaronder de niet-onderhandelbaarheid van de grondwet.
Hier wél over onderhandelen noemt Van Rompuy op de typische CD&V-sofistische wijze “de cultuur van het compromis”.
Maar onderhandelt men dan over de rechtsstaat ? Heeft Van Rompuy het als CD&V-er dan over een compromis tussen goed en kwaad ? En wat geeft dat dan ?
Aldus vroeg N*A*O* zich af,
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (VII)’,
Venetië, 21 augustus 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten