N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, vraagt zich af hoe stom je kan zijn ?
-1- BELGISCHE STOMMITEIT
Hoe STOM kan België zijn ?
De Libische leider Kadhafi vindt dat landen waar volkeren moeilijk in vrede kunnen leven, opgesplitst moeten worden.
Hij denkt daarbij natuurlijk aan Nigeria, waar het overwegend islamitische noorden en het overwegend christelijke zuiden uit elkaar moeten gaan.
Maar de Nigeriaanse situatie is voor hem tegelijk exemplarisch voor een algemeen geldende staatkundige theorie. (Gazet van Antwerpen, 16 maart 2010)
Kadhafi is dus voorstander van de splitsing van België als garantie voor de vrede tussen Vlamingen en Walen.
-2- BELGISCHE & POOLSE STOMMITEITEN
Hoe STOM kan een Belg zijn ?
Als rouwbeklag over de dood van de Poolse president Kaczynski zei premier Leterme: “We hebben dat zelf meegemaakt in Buizingen. Dit overkomt Polen nu.”
Hoe STOM kan een Pool zijn ?
Toen het vliegtuig met de Poolse president en ongeveer honderd leden van de Poolse bestuurlijke en politieke elite, neerstortte te Smolensk, dacht N*A*O* eerst dat het misschien het gevolg was van vulkaanas in de motor.
In de pers werd gesuggereerd dat het wel eens de schuld kon zijn van de president zelf, die doorgaat voor een dwingeland, die gemakkelijk de piloot zou kunnen afdreigen om toch te landen, ondanks de zware mist die boven de stad hing.
De zeer katholieke Polen zelf denken natuurlijk dat Rusland achter de ramp zit.
De uitgebreide Poolse vertegenwoordiging onder leiding van president Kaczynski was op weg naar de herdenking van de zeventigste verjaardag van de Russische massamoord van Katyn, waar in 1940 meer dan 4000 Poolse officieren op bevel van Stalin een nekschot kregen, samen met een kleine 10.000 andere Polen.
De Polen hebben zich doorheen de tijden altijd bedreigd gevoeld door Rusland.
Maar de wreedheid van de bezetting van Polen, door de Duitsers van 1939 tot 1941, en veel langer door de Russen van 1945 tot 1980, is een onuitwisbaar trauma.
De Sovjet Unie streefde doelbewust naar de vernietiging van Polen. In 1939 al deporteerde Stalin 1,2 miljoen Oost-Polen naar Siberië. Een jaar later was er de massamoord van Katyn. Tijdens de tweede wereldoorlog kwam 23 % van de Poolse bevolking om.
In Polen duurde Wereldoorlog II met andere woorden vijftig jaar !
Pas 50 jaar na datum, in 1990 bekenden de Russen, bij monde van Gorbatsjov, schuld.
Maar dat was ook alles. Nooit werd één Rus hiervoor veroordeeld. Nooit werd schadevergoeding aangeboden.
Ondertussen toonden historici aan dat de Russen na de oorlog zeer ver gingen in het uitschakelen van iedereen die de Katyn-zaak wilde ophelderen.
Zowel een Skandinavische onderzoeker, als de Vlaamse prof Speleers werden door de KGB koud gemaakt. Hiervoor werd telkens het ‘linkse’ verzet ingeschakeld.
Dus waarom zouden de Russen dan nu ook niet achter de vliegramp zitten, vragen de (bij)gelovige Polen zich af ?
Deze angst voor Rusland verklaart de zeer pro-Amerikaanse houding van Polen, samen met de Baltische staten, binnen de Europese Unie.
Lech Kaczynski : “It’s in the interests of my country to have the closest possible relations with the United States (..) to ensure that Americans do not become indifferent to any attempts to include Poland in Russia’s sphere of influence.” (Newsweek, 6 oktober 2008)
De toenadering tot Rusland door Duitsland en Frankrijk, maar zeker door Amerika maakt de Polen zeer angstig.
-3- BELGISCHE & NEDERLANDSE STOMMITEITEN
Hoe STOM is het om de vrije meningsuiting te verbieden ?
De streng protestantse Staatkundig Gereformeerde Partij (SGP) is de oudste partij van Nederland en riskeert een zware straf van de Nederlandse Hoge Raad als ze geen vrouwen toelaat op haar kieslijst.
Volgens het Nederlandse hoogste rechtscollege is er anders sprake van discriminatie.
Een vrouwelijk lid van de SGP draait de zaak om : “Bijbels gezien is de man boven ons gesteld. (..) Nee, wij, de partij, worden gediscrimineerd door ons te willen verbieden om te leven volgens ons geloof.” (NRC-Handelsblad, 10 april 2010)
Wie heeft gelijk ?
Op dit punt lijkt België het gidsland te zijn. Begin jaren zeventig bestond in België namelijk een vrouwenpartij die alleen vrouwen op haar lijsten toeliet !
Deze partij ging weliswaar ten onder : echter niet door een verbod door de Raad van State, maar enkel door gebrek aan succes.
(Ook ons Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding zou geen klacht indienen tegen de SGP omdat volgens zijn Belgische intellectuelen vrouwen niet eens gediscrimineerd kunnen worden, gezien alleen minderheden gediscrimineerd kunnen worden.
Jammer genoeg is dit een zeer STOM argument, dat de Naamloze niet wil aanvoeren.)
Inderdaad, volgens N*A*O* heeft de Nederlandse Hoge Raad zelf een discriminerende uitspraak gedaan.
Maatregelen tegen discriminatie hebben altijd nieuwe discriminatie ten gevolge.
De rechtstaat moet er voor waken dat vrouwen effectief parlementslid kunnen zijn, maar moet niet verbieden dat een bepaalde partij – die niet tot de staat, maar tot het verenigingsleven behoort – vrouwen weert.
De staat dient daden van discriminatie van homo’s en van allochtonen te veroordelen, maar moet “homofobe” en “racistische” opvattingen tolereren.
Wanneer de staat zich bemoeit met wat mensen denken en zeggen, dan legt hij de basis voor een totalitair regime.
Het gaat hier natuurlijk niet over een typisch Nederlandse STOMMITEIT, maar over een ‘paarse’, dus ook Belgische.
In het vijfde Gravensteenmanifest leest men terecht: “Ten tweede kiest links na de sterke opkomst van rechts in Vlaanderen voor de moraliserende reactie. Het morele oordeel vervangt analyse en onderzoek. Links hypothekeert hiermee zelf de mogelijkheid tot efficiënte politieke acties.”(1)
Het Belgische Centrum voor Gelijke Kansen (bijgenaamd de “Belgische Inquisitie”) is bezig de zaken om te draaien en een totalitair België te vestigen, waarin de burgers onderworpen worden aan het legaliteitsbeginsel, dat eigenlijk dient om de staatsmacht in te perken. Zij geven omgekeerd de staat of zijn intellectuelen alle vrijheid, ook om te discrimineren.
De totalitair wordende Belgische staat maakt meer en meer onderscheid tussen ‘goed’ en ‘kwaad’ en zal zijn geweldsmonopolie aanwenden om het ‘goede’ op te leggen en het ‘kwade’ te bestrijden.
Rechtsfilosofisch gezien is de fout die gemaakt wordt de verwarring tussen recht (dat een staatsaffaire is) en ethiek (die een burgerzaak is). Door de twee te verwarren ontstaan perverse effecten. Ten eerste wordt hierdoor veel ethisch gedrag, dat in feite toch in vrijheid nagestreefd zou moeten worden, juridisch afgedwongen. En omgekeerd ontstaat zo de situatie dat alles wat niet verboden is, automatisch fatsoenlijk gevonden moet worden.
Dat is de tendens van de ‘politieke correctheid’(2).
De democratische eurocommissaris Buttiglione was homofoob ; de democratische Vandenbroucke was anti-Belgisch ; de democratische onthaalmoeder uit Hoboken was anti-multiculturalistisch. Alledrie werden ze uit hun functies ontheven omdat ze tegen iets waren dat niet verboden en dus automatisch ‘goed’ is.
(3)In de Naamloze staat moet het juist omgekeerd zijn en wordt de vrijheidsruimte gecreëerd om onethische meningen te ventileren, zodat ze geweldloos bestreden kunnen worden. In een democratie is veel ruimte voor twijfel, terwijl het totalitaire onderscheid tussen ‘goed’ en ‘kwaad’ een behoudsgezinde waan is en gebaseerd op angst voor twijfel.
De Nihilistisch Anarchistisch Offensieve staat is tolerant : zo weinig mogelijk moet verboden worden. Het met juridisch geweld bestrijden van een onethische mening die men als ‘kwaad’ bestempelt, is juist een groter kwaad dan de uiting zelf.
N*A*O*’s recht om anderen geweldloos te discrimineren omdat hij hen onethisch vindt, is een noodzakelijke voorwaarde opdat hij zelf een ethisch wezen zou kunnen zijn.
Anders zou de Naamloze enkel een ‘rechtswezen’ zijn, dat hoogstens ‘voorzichtig’ is, zoals VRT-hoofdredacteur Hoflack, die op de veroordeling door de Raad van State van de VRT wegens discriminatie van het Vlaams Belang als volgt reageerde : “We gaan onze houding ten gronde niet aanpassen. Wel moeten we nog voorzichtiger zijn.” (De Standaard, 23 september 2009)
In tegenstelling tot wat het Centrum voor Gelijke Kansen en de VRT-hoofdredacteur menen, geldt deze vrijheid om te discrimineren niet voor de staat, die het geweldsmonopolie bezit en dus wel aan banden gelegd moet worden door het legaliteitsprincipe : de overheid is altijd gebonden aan op voorhand bepaalde, voor iedereen gelijk geldende algemene regels en mag dus eigen burgers nooit ongelijk behandelen zonder objectieve en redelijke rechtvaardiging.
Zowel de VRT als het Centrum voor Gelijke Kansen behoren volgens N*A*O* tot het staatsapparaat, en zijn dus onderworpen aan het legaliteitsprincipe.
Het is daarom belangrijk dat de staat niet discrimineert. Wat een partij doet is onbelangrijk. Wetgever en rechtbank moeten de vrije meningsuiting en godsdienstvrijheid boven alles respecteren !
-4- ENGELSE STOMMITEIT
Hoe STOM is het wanneer een derde hond wegrent met het been ?
Het Verenigd Koninkrijk kiest op 6 mei een nieuw Lagerhuis. Hiervoor werden er voor het eerst TV-debatten georganiseerd tussen de partijvoorzitters van de belangrijkste partijen en dat zijn er deze keer geen twee, maar drie. Behalve Labour en de Conservatieven, doen nu ook de Liberale democraten mee.
De voorzitter van het socialistische Labour en eerste minister Gordon Brown maakte een vermoeide indruk. De conservatieve David Cameron deed enorm zijn best om “gewoon” te zijn.
Dus was het nogal STOM te moeten vaststellen dat de liberaal Nick Clegg de debatten leek te winnen, zodat men zich kan afvragen of zich ook in het Verenigd Koninkrijk een echte verandering aankondigt ?
Algemeen wordt aangenomen dat Labour verlies zal lijden, maar ook dat de Conservatieven evenmin over een absolute meerderheid zullen beschikken, omdat de door Labour verloren stemmen verdeeld zullen worden onder de Conservatieven, de Liberaal-democraten en de Nationalisten in Schotland en Wales.
Omdat het Verenigd Koninkrijk een beschaafd land is, is er geen stemplicht, zodat men er ook vreest voor een zeer lage opkomst.
Na 13 jaar Labour zijn het vooral Labourkiezers die zich van de politiek afkeren.
Onder Labour werd de kloof tussen arm en rijk alleen maar groter, in een land dat toch al door grote klassentegenstellingen gekenmerkt wordt.
Labour werd bovendien enkele keren op corruptie betrapt. Onder andere met de staalreus Mittal en met Formule Eén baas Ecclestone, die ook bij ons in Wallonië zeer actief zijn.
Er was ook het schandaal waaruit bleek dat Labour, maar ook vele andere leden van het Lagerhuis, op kosten van de belastingbetaler privéaankopen deden. (147 Lagerhuisleden komen dit jaar niet meer op vanwege deze onthullingen.)
Terwijl het dus duidelijk werd dat de politici “allemaal zakkenvullers” zijn, begon Labour – zoals België én recent ook Nederland – te moraliseren en probeerde het Groot Brittanië fatsoen bij te brengen, zodat het Britse volk sinds 1997 ook nog eens gebukt gaat onder een 700-tal wetten die onfatsoenlijk gedrag bestraffen !
Labour maakte van Engeland een “nanny-state” en stemde een hele reeks inefficiënte wetten, enkel op politieke statements te maken, gaande van legalisering van camera’s op openbare plaatsen tot identiteitskaarten voor Shetland pony’s. Er werden veel strafuitvoeringswetten uitgevaardigd, die vooral rechters in verwarring brachten. 271 Nieuwe misdaden zagen het daglicht. Circussen moeten stapels papieren invullen om een licentie te krijgen, terwijl het geheel onduidelijk is of de live muziek die zij brengen “incidenteel” of “integraal” is.
Ten gevolge van deze laatste onduidelijkheid moesten overigens drie Spaanse clowns (de genaamden Nicol, Michael en Pappa) hun trompetact afvoeren.
In het Verenigd Koninkrijk is het niet langer toegestaan een sigaret op te steken in zijn eigen auto tijdens het carpoolen.
Er staan gevangenisstraffen op het slaan van zijn kind, wanneer daar een zichtbaar spoor van is, en op vossenjacht te paard. Seks onder de 16 jaar is er voortaan verboden.
Om maar enkele voorbeelden te geven.
Tenslotte heeft Labour de Britten misschien niet tegen de haren in gestreken op vlak van hun anti-Europese houding(4), maar het voerde anderzijds ook geen zelfstandige buitenlandse politiek en werd zodoende “the voice of America”.
Men zou dus voor minder Labour laten voor wat het geworden is.
En als de conservatieve Cameron dan ook nog eens progressief begint te doen : “to achieve progressive ends through conservative means,” dan is het enigszins logisch dat de Liberaal-democraten van Nick Clegg een voorsprong nemen.
Zal men daarna in Engeland terug “high tea” drinken met Christman cake ? Terug Worcestershire sauce gebruiken ? Yorkshire pudding lepelen ?
Nice weather, isn’t it, with all this rain ?
-5- EUROPESE STOMMITEIT
Hoe STOM is de Europese democratie ?
In het Verdrag van Lissabon, de zogenaamde “grondwet van Europa”, is voorzien dat de Europese burgers zich rechtstreeks tot “Europa” kunnen richten. ’t Is te zeggen : tot de Europese Commissie te Brussel.
Hiervoor moeten zij een miljoen handtekeningen verzamelen, afkomstig uit minstens een derde van de lidstaten.
In elke lidstaat is ook een minimum aan handtekeningen nodig. (Voor België zijn dat er 16.500.)
Maar dan komt de aap uit de mouw.
Voorstellen die een wijziging van de Europese Verdragen impliceren worden automatisch onontvankelijk verklaard.
Maar ook alle andere voorstellen kunnen door de Commissie zonder gevolg geklasseerd worden…
…dan was die handtekening verzameling werk voor niks.
* * *
Hoe STOM is de Euro ?
Waarom geen nieuwe ‘euromark’ naast de euro ? (5)
Peter De Keyzer
Het wordt elke dag duidelijker dat de Griekse budgettaire tragedie als een molensteen rond de nek van de Europese Monetaire Unie hangt. Steeds meer rijpt het besef dat de gekozen oplossing model zal staan voor de Europese samenwerking tijdens de volgende jaren. Zowel voor Duitsland als voor Griekenland, de twee tragische antagonisten, is de huidige situatie een nachtmerrie.
Duitsland maakt niet langer deel uit van een geloofwaardige en sterke muntunie. Het land is voor het blok gezet om overheidsschulden van een zwakkere EMU-broer te helpen financieren. Op welke basis kan Angela Merkel in de toekomst aan Portugal of Spanje weigeren wat ze Griekenland wél heeft gegeven?
De Europese Centrale Bank heeft bovendien ook pluimen verloren. In een poging om de Griekse situatie niet verder te destabiliseren, heeft ze de regels voor onderpand verder versoepeld. Uitgerekend landen waarvan ratingagentschappen zeggen dat ze budgettair op losse schroeven staan, mogen van de ECB langer dan eerst voorzien hun schuldpapier ruilen voor versgedrukte euro's. Het signaal is duidelijk: solidariteit is belangrijker dan stabiliteit op langere termijn. Andere probleemlanden zullen het graag horen. Duitsland allesbehalve: dit was zeker niet wat het voor ogen had toen het schoorvoetend de mark opgaf in ruil voor de euro.
Ook Griekenland kan geen kant meer uit. Het land moet zijn exportproducten opnieuw aantrekkelijker maken, maar kan zijn munt niet devalueren. Bovendien moeten de Grieken tegelijk hun begroting saneren, maar kunnen ze hun economie niet ondersteunen via een zwakkere munt of een lagere officiële rente. Sterker nog: concurrentiëler worden kan alleen maar via lagere lonen.
En zelfs als de Grieken in hun huidige taak zouden slagen, dan blijft de muntunie een moeilijke opgave. Om in de toekomst niet tegen dezelfde problemen aan te lopen, wordt van Griekenland, Spanje en Portugal verwacht dat hun arbeidsmarkt, concurrentiekracht en loonontwikkeling structureel gelijke tred houden met die van Duitsland.
Opstappen uit de EMU is voor Griekenland echter ondenkbaar en zou gelijk staan aan sociale, economische, financiële en politieke chaos. Het land zou eerst en vooral een nieuwe munt moeten introduceren. Een munt - laat ons ze de nieuwe drachme noemen - waarop niemand zit te wachten en die snel aan waarde zou verliezen. Drachmes verdienen om schulden in euro terug te betalen, wordt dan ook een bijzonder moeilijke opgave. Een schuldherschikking zou in dat geval de enige manier zijn om de zaken wat makkelijker te maken. Vooruitziende burgers en bedrijven zouden een drachmeconversie niet afwachten en hun eurodeposito's snel en massaal opvragen met een crash van het banksysteem tot gevolg. Zelfs een mildere vorm van dit scenario maakt duidelijk dat een uitstap uit de EMU geen optie is.
Wat wél zou kunnen helpen, zijn grote structurele financiële transfers van Duitsland naar Zuid-Europa. In ruil voor een sanering zouden ze de pijn aan de Middellandse Zee wat kunnen verlichten. Los van de vraag of structurele transfers en begrotingsdiscipline wel combineerbaar zijn, is deze oplossing vanuit Duits standpunt hoe dan ook volkomen onaanvaardbaar.
Alternatief scenario
Hoe ontwarren we deze Gordiaanse knoop? Wel, er is een alternatief scenario dat niet vanzelfsprekend is, maar dat niet noodzakelijk in een tranendal hoeft te eindigen: Duitsland, Nederland, Finland en andere 'sterkemuntlanden' laten instappen in een nieuwe muntunie.
Onder het voorwendsel van 'het nastreven van nog verdere Europese integratie' maakt Duitsland op een eurotop zijn intentie bekend om tegen 2015 een nieuwe munt in het leven te roepen: de euromark. Wie wil toetreden, moet tegen dan een overheidstekort kunnen voorleggen van minder dan 3procent en een overheidsschuld van minder dan 80procent van het bbp. Bovendien moet de langetermijnrente van het land in kwestie zich voldoende dicht bevinden bij de Duitse langetermijnrente.
In 2015 wordt dan bekendgemaakt welke landen voldoen aan de voorgestelde criteria. Dat groepje landen gebruikt vanaf dan de euromark als een synthetische munt zoals ook de ECU er een was. De wisselkoersverhouding op 1 januari 2015 is 1 euro voor 1 euromark. Wanneer duidelijk wordt dat alleen de sterkste landen de nieuwe euromarkzone zullen bevolken, zal de euro sterk verzwakken tegenover de euromark en andere internationale munten. In een overgangsperiode zullen de twee munten naast elkaar worden gebruikt en begin 2017 wordt de euromark ook een volwaardig betaalmiddel met echte munten en biljetten.
In tegenstelling tot een Griekse uitstap zullen houders van Duitse of Nederlandse obligaties wel betaald willen worden in de nieuwe sterke munt. Ze zullen dan ook aandringen op de emissie van euromarkobligaties en de notering van aandelen in euromark. Het zal iedereen vrij staan om toe treden tot de euromark. Voor landen als Italië of België kan het vooruitzicht om zonder Duitsland achter te blijven, zelfs een katalysator zijn om toch sneller dan gepland te beginnen saneren. Voor wie niet wil toetreden tot de euromark, verandert er weinig: het land in kwestie blijft gewoon betalen met euro, alle contracten blijven genoteerd in euro en de eenheidsmunt blijft een geldig betaalmiddel in binnen- en buitenland.
Eén verliezer
Mission accomplished. Duitsland heeft opnieuw een sterkere munt en een geloofwaardig budgettair beleid. Het Zuiden blijft achter met een fors verzwakte munt, economische groei en ademruimte om de begroting te saneren. Niemand heeft moeten devalueren, niemand heeft gezichtsverlies geleden, de euro is gered en we hebben er een nieuwe, sterke Europese munt bij.
Spijtig genoeg heeft dit scenario niet alleen winnaars en is er één grote verliezer. Om de onverenigbare wensen van de verschillende Europese landen toch te kunnen verzoenen, zal Europa en de Europese gedachte onvermijdelijk worden geslachtofferd.
Aldus sprak N*A*O* :
‘Hoe onwetender hoe dogmatischer (XXI)’,
London, 5 mei 2010
(2) De CD&V ‘senatrices’ Sabine de Bethune en Mahima Lanjri willen in de Nederlandstalige wetboeken alle termen met een mannelijk geslacht ‘gender-neutraal’ maken. Een nogal brave vorm van ‘politieke correctheid’…
(4) Vorig Labour-voorzitter Tony Blair : “Hedendaags patriottisme is de verdediging van de Britse belangen, overal en altijd.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten