Omdat raadgeven als kussen is : het kost niets en het is prettig, geeft N*A*O*, de Naamloze Achter Ons, het volgend stemadvies.
Op 7 juni eerstkomend kiest u behalve voor het Europees en het Vlaams parlement, ook voor ons federale parlement, alleen al omdat de onvolslanke voorzitster van CD&V, Marianne Thyssen, in al haar naïviteit het tegendeel beweert.
Carl Devos zei in De Standaard (15 mei 2009) : “De regionale verkiezingsuitslagen kunnen een beslissende invloed hebben op het overleven van de federale regering.”
U weet daarmee al een beetje wat u te doen staat.
Tenzij u van onze federale regering houdt, waarvan de duur betaalde premier op Phara’s vraag wat hij zal ondernemen tegen het ontsporen van de begroting antwoordde : “Niets.” (VRT, 4 mei 2009)
In dat geval maakt u zich zeker niet druk over de 3,5 % inkrimping van de Belgische economie, het begrotingsgat van 4,5 % van het BBP, en de bijna boven de 10 % stijgende werkloosheidsgraad. Bovendien zal het u dan worst wezen dat de Belgische staatsschuld om dezelfde reden als in de eerste helft van de jaren tachtig van de vorige eeuw, namelijk omdat de Waalse regeringspartijen weigerden in te leveren, binnenkort de 100 % van het BBP zal overschrijden. Wellicht maakt u er zich dan evenmin zorgen over of het wel mogelijk zal zijn om na 7 juni de jarenlange drastische saneringsmaatregelen vanaf de tweede helft van diezelfde tachtiger jaren terug uit te voeren.
Yves Desmet, die zich sinds het ontslag van enkele medewerkers van zijn krant opmerkelijk gedeisd houdt, heeft er zijn twijfels over : “De huidige inertie en lamlendigheid zijn in deze sociaaleconomische context (van crisis) haast wraakroepend, en een bekentenis van absolute onmacht.” (De Morgen, 6 mei 2009)
N*A*O* kan moeilijk geloven dat de welzelfvoldane minister De Gucht even naïef is als de onvolslanke Thyssen, wanneer hij stelt : “Na 7 juni zullen er spijkers met koppen geslagen moeten worden.” (De Morgen, 4 mei 2009)
Hij weet immers goed genoeg dat de koninklijke opdracht van deze regering er enkel uit bestaat TE BESTAAN, zodat ons land niet uiteenvalt.
Hiervoor past Van Rompuy het nieuwe ‘slaapverwekkend staatsmanschap’ toe (waarvoor hij zeker minister van Staat zal worden !) opdat de zaak niet zou ontsporen.
De Naamloze Achter Ons heeft er begrip voor dat wanneer u ondertussen begint te twijfelen aan deze arrogantie van de macht, u zich bedrogen voelt en antipolitiek begint te worden, zoals Koen Meulenaere : “Het aantal windhanen dat in de politiek resideert, wordt door geen enkele andere beroepsgroep nog maar benaderd. Dat liegt en bedriegt de hele dag, dat huichelt van ’s morgens tot ’s avonds, en dat zegt zonder ook maar de minste aarzeling of scrupule wit waar het twee tellen eerder even breedsprakerig zwart heeft verdedigd.” (Knack, 25 februari 2009)
U weet nu weer een beetje meer wat u te doen staat, maar u weet misschien nog niet alles.
Nadat Fortis Frans werd, maar ook KBC in ruil voor het afbouwen van zijn reputatie als ‘Vlaamse bank’ en voor de aanstelling van de kabinetchef van Reynders als bestuurder in dienst van de Belgisch-Franse belangen, geld kreeg van België, is N*A*O* meer geïnteresseerd in een Nederlandse bank als ING.
Welnu, de ING-econoom Peter Vanden Houte beweert dat het recente bankenspektakel slechts een show is, omdat de globalisering – met zijn waanzinnige uitdagingen, maar ook met zijn navenante kansen op mislukking – de échte oorzaak is van de crisis.
De Italiaanse econome Loretta Napoleoni voegt daar terecht de val van de Berlijnse Muur aan toe. Na de instorting van de centraal geleide economieën was er nog maar één mondiale of globale economie over.
Liberale, maar ook ‘linkse’ politici, die al de controle over de economie verloren waren, droegen ook bij tot de teloorgang van de enige bescherming tegen het economisch onheil. Volgens Napoleoni maakte de natiestaat immers plaats voor de marktstaat. (‘Schurkeneconomie,’ 2008)
Deze politici, samen met door hen gesubsidieerde artiesten en intellectuelen, verweten de burgers provincialisme, parochialisme en gebrek aan openheid en weigerden beschermingsdammen op te werpen, zodat sociale cohesie, identiteit en solidariteit verdwenen.
‘Links’ geloofde integendeel en idealistisch in de redding door het internationalisme en had niet door dat de opening van de grenzen vooral ten voordele kwam van het monopoliekapitaal en de dualisering van de samenleving versterkte.
Dit is de reden waarom ‘links’ sprakeloos staat nu de globalisering vastloopt in een wereldcrisis en de welvaartstaat in gevaar komt en het enige degelijke antwoord van ‘rechts’ lijkt te komen, zoals in de jaren dertig van de vorige eeuw.
Het lijkt er ondertussen op dat u weet wat u te doen staat, maar de Naamloze A O is zo vrij u te corrigeren.
Niet ‘rechts’ is het antwoord, wel het door ‘links’ misprezen nationalisme.
Voorlopig is de natiestaat de enige bescherming die we hebben.
Zowel de verzorgingsstaat als de democratie zijn relatief jonge vaardigheden, die we nog maar amper beheersen.
Voorlopig moeten we ze OEFENEN binnen duidelijk afgebakende geografische grenzen : deze van de nationale ruimte.
Nationalisme is een impliciete ideologie die zich op bekende, expliciete ideologieën, zoals socialisme of liberalisme, kan enten, zodat zowel links als rechts nationalisme bestaat. Nationalisme is minder abstract, maar des te emotioneler en verbeeldingrijker. Daarom is nationalisme een zeer adaptieve ideologie, die gemakkelijk in twee richtingen werkt : het bindt mensen, maar het scheidt ze evengoed.
Zeker in crisistijden, wanneer de natiestructuren verdwenen zijn, duikt cultureel nationalisme altijd weer op.
Uiteindelijk is het een moreel innoverende kracht.
‘Moreel’ in de sociologische betekenis, namelijk als reconstructie van fundamentele ideeën en gevoelens die de samenleving organiseren.
Innoverend omdat het de actuele samenleving tracht te herdefiniëren en demotivatie tegengaat door vernieuwing en traditie te verzoenen.
In crisistijden splitst de samenleving zich immers en staat de immorele vernieuwing tegenover de illusoire traditie.
In ons land staan ook twee zo’n extreme krachten tegenover elkaar. Enerzijds kennen we de belgicisten, die onder het mom van ‘multiculturalisme’ België willen inpassen in/uitverkopen aan het kapitalistische Europa van de grote staten (en meer bepaald aan Frankrijk). Anderzijds zijn er ook (vooral Vlaamse) regressieve tendensen.
Sinds de verhuis van Fortis naar Frankrijk “zijn we vandaag kwetsbaar voor allerhande soorten chantage, waarbij toekomstige investeringen in dit land afhankelijk gemaakt worden van het verder blijven marcheren in de richting die de buitenlandse machtscentra dicteren.” (Pascal Dendooven, De Standaard, 17 januari 2009)
De Franse aanwezigheidspolitiek in België wordt door bepaalde kringen in België aangemoedigd omdat dat volgens hen de enige waarborg is voor Belgiës voortbestaan.
Frankrijk speelt graag deze rol, maar eist daarvoor een vergoeding : het voerde ondertussen de energieprijzen in België op.
Paul Huybrechts : “Vanaf 28 september 2008 kan men spreken van een Franse strategie die vanuit het Elysée wordt geïmplementeerd door de president zelf. (..) Frankrijk ontwikkelt aan zijn noordergrens wel degelijk een doordachte culturele en economische strategie. (..) Ik schrijf Frankrijk het vermogen toe coherent door de jaren heen, ongeacht de politieke voorkeur van presidenten en regeringen, op te komen voor het nationale belang.” (De Morgen, 16 mei 2009)
Frankrijk was goed geïnformeerd over Fortis. Baron Frère zat zowel in Fortis als in BNP Paribas en graaf Lippens bracht er buitenlandse bestuurders binnen. Hetzelfde overkomt nu ook Dexia. Minister van Financiën Reynders en zijn ex-kabinetchef Jean-Paul Servais, die toezicht houdt op onze bankactiviteiten, leunen aan bij de Franse president Sarkozy, volgens Karel van Miert in De Morgen (10 mei 2009), en ze verwittigden zélf Paribas wanneer Fortis in de problemen kwam, onderandere door manipulerende paniekverkopen op de beurs. Onmiddellijk huurde de Franse regering een Thalis-wagon, die met zestig economen van Paribas en het Franse ministerie van Economie naar Brussel reed.
Frankrijk waarschuwde ook direct Duitsland dat elke tussenkomst van de Deutsche Bank als een vijandige daad zou beschouwd worden. (Frank Arts in De Standaard, 2 mei 2009)
Het vooral Franstalig Belgisch establishment prefereert de afhankelijkheid van Frankrijk boven de anders onafwendbare splitsing van het land. Dat zei Paul-Emmanuel Janssen al in 1999 toen zijn Generale Bank door het Franse Suez overgenomen werd.
Professor Paul de Grauwe : “De Belgische regering staat in dienst van Franse belangen.” (De Morgen, 2 mei 2009)
Dus had Bart De Wever gelijk : “De enige staatshervorming die we nu gerealiseerd hebben, is dat we een Franse kolonie zijn geworden.” (Humo, 21 oktober 2008)
De tweede, regressieve tendens die tegen élke vooruitgang is, kan de deterritorialiserende neoliberale tendens niet stuiten, tenzij deze laatste vanzelf stilvalt, zoals in de jaren dertig van de vorige eeuw. De regressieve tendens staat gelijk met de ondergang van de samenleving.
Waarschijnlijk ligt de artificialiteit en de complexiteit van België aan de basis van de verdeeldheid van ‘links’, zodat de enige redding tegen extreme tendensen, namelijk de impliciete ideologie van het nationalisme zich enkel op ‘rechts’ kon enten. De ongebreidelde uitverkoop van ons land verschuilt zich achter het ‘Belgisch nationalisme’ en de regressie achter het ‘Vlaams separatisme’.
Het ‘geniale’ van het Belgische liberalisme is dat het zich als ‘links’ kan voordoen, zodat sinds het moment dat België niet meer gedomineerd kon worden door de Franstaligen en Vlaanderen meer autonomie vroeg, links compleet het noorden kwijt raakte.
Zolang België één (weliswaar Franstalige) natie was, bestond ook links ; zodra België begon te barsten raakte links in de knel en kon het plots het (ditmaal Vlaamse en Waalse) nationalisme niet meer omarmen.
In België werd separatisme werkelijk een voor iedereen (behalve het Vlaams Belang) onuitspreekbaar scheldwoord en Wallonië is de enige landstreek ter wereld die geen zelfbestuur wil.
De vraag is of u nu nog weet wat u te doen staat ?
Het aldus onbewust rechtse ‘links’ verdringt de hoerige uitzuip van België voor Frankrijk, door het vaak over Europa te hebben. Het lijkt er allemaal niet toe te doen, want grote broer Europa…
Iedereen kent N*A*O*’s liefde voor het Europees project, maar dat is in de eerste plaats een industrieel project.
En daarbij is de Naamloze A O ook bezig te onderzoeken wat het belang is van regionale clusters voor onderzoek, economische innovatie en industriële ontwikkeling.
Op 7 juni zijn er ook Europese verkiezingen waarin echter niemand in Europa geïnteresseerd is, behalve de politieke postjeszoekers, zoals Dehaene en Verafstoodt.
Alleen in België merkt men de toenemende desinteresse van de Europese kiezer niet op om de simpele reden dat er dictatoriale stemplicht heerst…
… en natuurlijk omdat België door Parijs geregeerd wordt, dat als hoofdstad van een grote natie wél pro Europa is !
In buurland Nederland hoort men anders wel debatten, maar dan over hoeveel minder Europa, hoeveel minder Brusselse ambtenaren en minder subsidies.
In andere Europese landen kiest men met andere woorden voor nationale autonomie en verzet men zich tegen europeanisering en globalisering.
Maar N*A*O* vermoedt dat u niet meer weet wat u te doen staat ?
Een splitsing van België ligt internationaal veel moeilijker dan bijvoorbeeld de splitsing van Tsjechoslowakije, die in tegenstelling tot bij ons geen invloed had op de Europese machtsevenwichten.
Daarom dwepen veel Vlamingen met het idee van confederalisme : twee autonome staten die samen de Belgische confederatie vormen.
Wallonië wil echter geen enkele autonomie en sluit zich angstig aan bij de neoliberale Belgicistische hoererij omdat het zo jaarlijks vijf miljard euro van de Vlaamse welvaart mag afscheppen om zijn welvaart op peil te houden.
(Enigszins populistisch zou de Naamloze A O kunnen zeggen dat de Franstaligen van wrede uitbuiters in de negentiende eeuw veranderden in de zielige dieven die ze nu zijn. N*A*O* zal Emir Kusturica eens vragen er een goeie film over te maken.)
De fameuze ‘transferts’ vormen in België in feite een institutionele ‘werkloosheidsval’, waarbij Wallonië en Brussel op korte termijn meer financieel voordeel hebben bij een hoge werkloosheidsgraad en de ermee samengaande Belgische sociale zekerheidssubsidies, dan bij meer tewerkstelling en responsabilisering, waarvan de economisch onloochenbare voordelen zich pas op middellange en lange termijn zouden laten voelen !
(De eenvoudige oplossing voor deze moeilijkheid bestaat erin om Wallonië op contractuele basis voorafnamen te geven op het lange termijnvoordeel van een beter beleid.)
Hoeveel men madame Non ook vroeg te stoppen met de hoer uit te hangen, ze bleef “non !” zeggen.
Haar pooier Le Soir drukte de wens uit om alle N-VA militanten in een schip naar zee te voeren en daar tot zinken te brengen.
Leterme, Van Deurzen, Vervotte en hun kartelpartner werden vakkundig vermoord met hulp van oud-CVP’ers en van het ACV, zoals men in het onbewust rechtse ‘linkse’ blad Solidair kon lezen. (25 september 2008)
U begrijpt dat de Naamloze A O met spanning wacht op de eerste Franstalige zelfmoordcommando’s.
In elk geval werd de Vlaamse vernedering compleet met de vorming van de regering van de oud-CVP’er Van Rompuy, die voor het eerst sinds 1830 niet beschikte over een Vlaamse parlementaire meerderheid.
Dit precedent maakt het mogelijk dat N*A*O* voorspelt dat België binnenkort en in crisistijden noodregeringen zal kennen steunend op Franstalige partijen aangevuld met een minimale Vlaamse vertegenwoordiging, bijvoorbeeld van SPa of Groen!
Is het daarom dat de socialist Vandenbroucke de emanciperende leerplicht wil behouden en de Vlaamse leerlingen perfect Franstalig wil maken : om de Vlaamse arbeider op die manier voor de toekomst te beschermen ?
Sinds Van Rompuy wordt de regionalisering teruggedraaid en begint men te herfederaliseren.
Louis Tobback zei : “Het is toch ongelofelijk dat de federale regering nog bevoegdheden uitoefent die al overgeheveld zijn naar gemeenschappen en gewesten.” (De Standaard, 18 oktober 2008)
De Franstalige ministers zijn er volop mee bezig. Minister van Werk (nog federaal ?) Milquet vaardigt aan bezemsnelheid decreten uit die onder gewestelijke bevoegdheid vallen. Minister van Grootstedenbeleid (nog steeds federaal ?) Arena subsidieert toch vooral Waalse steden. Minister van Gezondheid Onkelinx plant een Belgische dienst voor kankerpreventie voor Wallonië (naast de Vlaamse voor Vlaanderen) en subsidieert Waalse ziekenhuizen (terwijl Vlaanderen de Vlaamse subsidieert). Ondanks zijn geringer bevolkingsaantal werkt 42 % van de Waalse werkende bevolking als ambtenaar (tegen 26 % van de Vlamingen).
U begint onderhand te weten wat u te doen staat.
Wat staat ons te doen ?
We moeten niet “solidariteit !” roepen ; we moeten ons sociaal zekerheidsstelsel hervormen om het te redden.
In deze crisistijd, maar ook eens en voor altijd moeten hiervoor de vermogens belast worden.
STEM DUS ANTI-LIBERAAL !
Behalve poen, is er ook een staatshervorming nodig, want er zijn teveel onopgeloste structurele problemen in dit land.
Hiervoor moeten we durven het Belgisch legalisme doorbreken.
STEM DUS ANTI-ESTABLISHMENT EN REPUBLIKEINS !
Enkel nationalisme creëert in eerste instantie veiligheid tegen de globalisering.
We hebben geen behoefte aan territoriale openheid, wel aan geestelijke openheid. Vanuit een veilige Vlaamse sfeer vloeien we dan over naar de Europese en de wereldsfeer.
STEM DUS DEMOCRATISCH EN VLAAMS !
Aldus sprak N*A*O*,
‘Raad nooit iemand aan ten oorlog te trekken of te trouwen’,
